Izraelski król Achab i Jozafat, król judzki, starali się poznać wolę Pana Boga, pytając o zdanie proroków. Opisy dziejów Narodu Wybranego pokazują nam, że historia zbawienia przebiega po zagmatwanych torach, które są wyznaczane także przez ludzkie wybory. A ludzkie wybory mogą być błędne, obciążone grzechem zawiści, zazdrości, nienawiści. Zasada Jezusa o nadstawianiu drugiego policzka radykalnie zmienia tory ludzkiej historii. Prowadzi do przebaczenia, pojednania i pokoju.

Barnaba urodził się w żydowskiej rodzinie, na Cyprze. Jego właściwe imię to Józef, ale Apostołowie dali mu taki przydomek. Prawdopodobnie należał do 72 uczniów Jezusa. Jego przydomek oznacza syn pocieszenia. Był on człowiekiem pełnym Ducha Świętego i wiary. Uwierzył w Jezusa bez reszty. Nie martwił się o swoją przyszłość, ale ufność położył w Bogu. Pan Jezus w dzisiejszej Ewangelii wysłał w podróż Apostołów. Mieli udać się na wszystkie krańce świata i głosić wszystkim Ewangelie. Oprócz tego mają uzdrawiać, wskrzeszać, wypędzać duchy złe. A wszystko ma się dokonywać za darmo, bo zbawienie, które daje nam Jezus jest darmowe.

Słowa Ewangelii mogą w nas rodzić mieszane uczucia. Jak to możliwe, żeby Jezus nakazywał mi odciąć sobie rękę? Chodzi o to, aby w sposób zdecydowany walczyć z grzechem w swoim życiu. W walce o zbawienie nie jesteśmy sami. Po naszej stronie jest Bóg. Gdy zaczyna się walka z pokusą, konieczne jest zdecydowanie. Prośmy dzisiaj o odwagę i siłę odcięcia tego, co jest powodem naszego grzechu.

Prawdziwe pojednanie z innym człowiekiem. Trzeba umieć pogodzić się z przeciwnikiem. Konieczność wytrwałej modlitwy.

Jezus odwoływał się do autorytetu Starego Przymierza. Przypominał przy tym, że Prawo Przymierza jest niezmienne i aktualne na zawsze, gdyż jego źródłem jest Bóg i objawia ono Jego wolę. Jezus nie zamierzał znosić jakichkolwiek praw nadanych przez Boga, mówił raczej o ich wypełnieniu. Jezus postawił swoim uczniom ideał większej sprawiedliwości. Ich sprawiedliwość, czyli postawa duchowa, ma polegać na wewnętrznym i doskonałym posłuszeństwie woli Bożej.

Sól nie tylko dodaje smaku potrawom, ale pozwala konserwować to, co może ulec zepsuciu. W Ewangelii Jezus porównuje swoich uczniów do soli. Choć jest ich niewielu, mogą zmieniać wielkie społeczności. Sól Ewangelii ma służyć temu, aby mdłe i beznadziejne obszary ludzkiego życia nabierały smaku. Jest to smak bezinteresownej miłości w służbie Bogu i człowiekowi.

Błogosławić znaczy dobrze czynić. Słowa Jezusa stają się dla nas Dobrą Nowiną oraz receptą na dobre życie. W Piśmie Świętym człowiek błogosławiony jest jednocześnie człowiekiem szczęśliwym. „Błogosławieni” znaczy to samo, co „szczęśliwi”. Pokora, ubóstwo, prostota, cichość i skromność według logiki mądrości Bożej prowadzą do prawdziwego szczęścia. Pamięć o pokornych sługach Boga trwa do dziś i wciąż zachwycamy się ich życiem i dziełami, których dokonali. Święci i błogosławieni w prostocie serca i pokorze wybrali mądrość Bożą i choć w oczach świata przegrali, to jednak w oczach Bożych stali się zwycięzcami.

W sercu rodzą się największe i najgłębsze ludzkie pragnienia. Akt wolnej woli odbywa się poprzez decyzję serca. Najszerzej otwarte serce objawia się u Maryi. W Maryi najpełniej objawia się miłość i troskliwość macierzyńska. Poprzez posłannictwo Jezusa macierzyńska miłość Maryi skierowana jest do każdego człowieka. Matczyna miłość Maryi nie jest jednorazowym aktem, lecz świadomą decyzją na całe życie. Macierzyństwo Maryi najpełniej objawia się w jej sercu.