Pan Jezus przychodzi do nas w każdej Eucharystii. On przychodzi, aby nas odwiedzić, ale gdy żył na ziemi też chodził po swoim kraju, uzdrawiał chorych ludzi, pomagał wszystkim, którzy potrzebowali pomocy, dawał pożywienie głodnym. Czasem jest tak, że Pan Jezus, który jest w niebie przychodzi na świat i objawia się konkretnej osobie. Pewnego razu przyszedł do pewnej siostry zakonnej, która miała na imię Faustyna. Jezus wyglądał tak, jak na tym obrazie. Jedną rękę miał wzniesioną, jak do błogosławieństwa, a drugą dotykał szaty, z której wychodziły dwa promienie, blady i czerwony. To w wyjątkowej książce jaką jest Dzienniczek św. s. Faustyny opisane są jej spotkania z Jezusem. Mamy naśladować Pana Jezusa, który dla każdego chciał czynić dobro. Naśladujemy miłosierdzie Pana Jezusa kiedy modlimy się za innych ludzi, mówimy dobre słowa i wypełniamy dobre uczynki. Nie powinniśmy się zniechęcać, ale pamiętać o Jezusie, któremu też było trudno.

Na początku Wielkiego Postu warto zadać sobie pytanie: jakiego Jezusa oczekuję i chcę spotkać w tym Wielkim Poście? Znam wielu ludzi, którzy na okres Wielkiego Postu powstrzymują się od palenia, od picia… Jest w tym coś wzruszającego. W czasie Wielkiego Postu, myśląc o pogłębieniu więzi z Bogiem i mając na uwadze dzisiejszą Ewangelię o kuszeniu, stawiam sobie pytanie: jakiego Jezusa oczekuję i chcę spotkać w tym Wielkim Poście? Może czekam na Jezusa takiego, który by kamienie w chleb przemieniał, który by stworzył model społeczeństwa konsumpcyjnego. Droga Krzyżowa Jezusa zaczyna się nie tyle od wyroku Piłata, ale od tego zdarzenia na górze kuszenia, bo tam zapadł już wyrok.

Zły istnieje i nie odpoczywa, ale wpływa na ludzi różnymi metodami. Mateusz pokazuje nam również prawdę o naszej ludzkiej kondycji, w którą wpisana jest potrójna pożądliwość: ciała, oczu oraz pycha żywota. W ten sposób Ewangelista odsłania przed nami słabości ludzkiej natury. Proponując Jezusowi przemienienie kamieni w chleb, kusiciel wykorzystuje głód – codzienną i zwyczajną potrzebę ludzkiego organizmu. Propozycja rzucenia się z murów świątyni poddaje próbie zaufanie do Ojca. Jest to więc pokusa niewiary. Człowiek chce się przekonać, czy Boże obietnice rzeczywiście się realizują. Trzecie kuszenie koncentruje się na ludzkiej żądzy władzy, podporządkowywania sobie innych.

Odrzucenie pokus szatana to dopiero początek walki duchowej człowieka. Drugą częścią jest czynienie dobra. Inspiracje i tropy do homilii  W ludzkim życiu nieustannie odbywa się walka dobra ze złem. My także uczestniczymy w tej walce.  W jaki sposób Jezus przygotował się do zwycięstwa nad szatanem?  Czy Jezus zawdzięczał zwycięstwo wyłącznie swojemu boskiemu pochodzeniu?  Jaki sens ma post dla człowieka oraz czas Wielkiego Postu przed Wielkanocą?  Poprzez pięć zmysłów zbieramy mnóstwo informacji o świecie. Wśród tych informacji łatwo jest zagubić głos Boży.  Zmysły ludzkie są także polem walki dla szatana. Pomoce  pięć papierowych plansz przedstawiających symbolicznie pięć zmysłów człowieka (oko, ucho, język, nos, dłoń),  rysunki różnych przedmiotów i wrażeń, które chłoniemy zmysłami: jedzenie, ubranie, perfumy, płyty z muzyką, filmy DVD itp.,  duże naczynie, najlepiej przezroczyste (wazon, waza).

Nawróćcie się – to Jezusowe wezwanie do pokuty i pojednania aktualne jest nieustannie. Aktualne jest bez względu na porę roku i liturgiczne obchody. Wielki Post, który dziś rozpoczynamy symbolicznym posypaniem głowy popiołem, jest szczególnym czasem pokuty i pojednania. Wielki Post, który dziś rozpoczynamy symbolicznym posypaniem głowy popiołem, jest szczególnym czasem pokuty i pojednania. Wielki Post jest czasem gruntownego przebudowywania siebie samego. Jest czasem prostowania rzeczy pokrzywionych. Jest czasem zdejmowania sukni, która przykrywa chore ciało człowieka zarażonego niebezpieczną chorobą. Czy zauważyliśmy, że takie samo orędzie – „nawróćcie się” – ogłosiła światu Matka Boża w Fatimie? Ukazała światu, że jest jeden Bóg. Bóg miłosierny i Bóg sprawiedliwy. Zatem istnieje jeden Bóg dla sprawiedliwych i niesprawiedliwych. Istnieje Bóg, który jest Ojcem wszystkich, który daje deszcz sprawiedliwym i niesprawiedliwym, daje pokarm dobrym i złym. Jest jeden Bóg, który jak życzliwy gospodarz zaprasza wszystkich do pracy na swojej winnicy i nagradza ich według własnej Bożej woli. Jest jeden Bóg, który jak dobry ojciec czeka na syna marnotrawnego, by mu przebaczyć, gdy powróci do domu. Jest jeden i ten sam Bóg, pełen miłosierdzia. Istnieje Bóg miłosierny, łaskawy, nieskory do gniewu, cierpliwy a zarazem Bóg sprawiedliwy. Istnieje zbawienie i istnieje potępienie. Nawróćcie się do Pana, Boga waszego!

Każda niedziela jest wyjątkową okazją do wzrastania naszej wiary, do pogłębiania i zacieśniania naszej osobistej relacji z Bogiem i Jego Miłością. Liturgia siódmej niedzieli w ciągu roku ukazuje nam świętość, do której jesteśmy wszyscy wezwani. Świętość jest fundamentalnym powołaniem ludzi wszystkich czasów. To oznajmił Mojżeszowi sam Bóg, który objawił, że można ją osiągnąć jedynie poprzez wierne, a czasem wręcz bohaterskie praktykowanie przykazania miłości bliźniego. Panie Jezu Chryste, proszę Cię, bym z Twojej nauki o miłowaniu nieprzyjaciół, nauczył się żyć pełnią chrześcijańskiego przykazania o nowej miłości, którą przyniosłeś na ten świat.

Liturgia słowa w całości traktuje dziś o miłości bliźniego. Jest wezwaniem do troski o miłosierdzie względem bliźniego zarówno w sprawach ciała jak i ducha. Bóg jest święty. Ta pewność wlewa w nas pragnienie zdobywania świętości i zachęca nas do praktykowania jej w naszym codziennym życiu, w naszych wyborach i działaniach. Świętość bowiem jeśli jest autentyczna jest wyrażana na zewnątrz. Nasza otwartość na sprawy Boże, umiłowanie Jego Prawa otwiera nas na dzieła miłosierdzia. Odczytany fragment Ewangelii kieruje nasze myśli ku miłości prześladowców.

Pan Jezus przyszedł na świat i kiedy nauczał dokonywał wielu cudów. Dał nam też przykazanie miłości: „Będziesz miłował Pana Boga twego z całego serca swego, z całej duszy swojej i ze wszystkich myśli swoich, a bliźniego swego jak siebie samego”. Pan Jezus jest teraz z nami. Jest niewidzialny, ale prawdziwie i realnie tu z nami w kościele. Jest z nami każdego dnia. Podczas Komunii św. możemy przyjąć Pana Jezusa do swojego serca. Dzisiejsza Ewangelia uczy nas miłości do drugiego człowieka. Dobre uczynki przybliżają nas do nieba. Dlatego trzeba pamiętać, aby każdego dnia je zbierać. Chrześcijanin to człowiek, który kocha drugiego człowieka. Pan Jezus chciał, abyśmy się wszyscy kochali. Kochali nie tylko tych, którzy kochają nas, ale również tych, którzy nam dokuczają.