Nawróćcie się – to Jezusowe wezwanie do pokuty i pojednania aktualne jest nieustannie. Aktualne jest bez względu na porę roku i liturgiczne obchody. Wielki Post, który dziś rozpoczynamy symbolicznym posypaniem głowy popiołem, jest szczególnym czasem pokuty i pojednania. Wielki Post, który dziś rozpoczynamy symbolicznym posypaniem głowy popiołem, jest szczególnym czasem pokuty i pojednania. Wielki Post jest czasem gruntownego przebudowywania siebie samego. Jest czasem prostowania rzeczy pokrzywionych. Jest czasem zdejmowania sukni, która przykrywa chore ciało człowieka zarażonego niebezpieczną chorobą. Czy zauważyliśmy, że takie samo orędzie – „nawróćcie się” – ogłosiła światu Matka Boża w Fatimie? Ukazała światu, że jest jeden Bóg. Bóg miłosierny i Bóg sprawiedliwy. Zatem istnieje jeden Bóg dla sprawiedliwych i niesprawiedliwych. Istnieje Bóg, który jest Ojcem wszystkich, który daje deszcz sprawiedliwym i niesprawiedliwym, daje pokarm dobrym i złym. Jest jeden Bóg, który jak życzliwy gospodarz zaprasza wszystkich do pracy na swojej winnicy i nagradza ich według własnej Bożej woli. Jest jeden Bóg, który jak dobry ojciec czeka na syna marnotrawnego, by mu przebaczyć, gdy powróci do domu. Jest jeden i ten sam Bóg, pełen miłosierdzia. Istnieje Bóg miłosierny, łaskawy, nieskory do gniewu, cierpliwy a zarazem Bóg sprawiedliwy. Istnieje zbawienie i istnieje potępienie. Nawróćcie się do Pana, Boga waszego!

Każda niedziela jest wyjątkową okazją do wzrastania naszej wiary, do pogłębiania i zacieśniania naszej osobistej relacji z Bogiem i Jego Miłością. Liturgia siódmej niedzieli w ciągu roku ukazuje nam świętość, do której jesteśmy wszyscy wezwani. Świętość jest fundamentalnym powołaniem ludzi wszystkich czasów. To oznajmił Mojżeszowi sam Bóg, który objawił, że można ją osiągnąć jedynie poprzez wierne, a czasem wręcz bohaterskie praktykowanie przykazania miłości bliźniego. Panie Jezu Chryste, proszę Cię, bym z Twojej nauki o miłowaniu nieprzyjaciół, nauczył się żyć pełnią chrześcijańskiego przykazania o nowej miłości, którą przyniosłeś na ten świat.

Liturgia słowa w całości traktuje dziś o miłości bliźniego. Jest wezwaniem do troski o miłosierdzie względem bliźniego zarówno w sprawach ciała jak i ducha. Bóg jest święty. Ta pewność wlewa w nas pragnienie zdobywania świętości i zachęca nas do praktykowania jej w naszym codziennym życiu, w naszych wyborach i działaniach. Świętość bowiem jeśli jest autentyczna jest wyrażana na zewnątrz. Nasza otwartość na sprawy Boże, umiłowanie Jego Prawa otwiera nas na dzieła miłosierdzia. Odczytany fragment Ewangelii kieruje nasze myśli ku miłości prześladowców.

Pan Jezus przyszedł na świat i kiedy nauczał dokonywał wielu cudów. Dał nam też przykazanie miłości: „Będziesz miłował Pana Boga twego z całego serca swego, z całej duszy swojej i ze wszystkich myśli swoich, a bliźniego swego jak siebie samego”. Pan Jezus jest teraz z nami. Jest niewidzialny, ale prawdziwie i realnie tu z nami w kościele. Jest z nami każdego dnia. Podczas Komunii św. możemy przyjąć Pana Jezusa do swojego serca. Dzisiejsza Ewangelia uczy nas miłości do drugiego człowieka. Dobre uczynki przybliżają nas do nieba. Dlatego trzeba pamiętać, aby każdego dnia je zbierać. Chrześcijanin to człowiek, który kocha drugiego człowieka. Pan Jezus chciał, abyśmy się wszyscy kochali. Kochali nie tylko tych, którzy kochają nas, ale również tych, którzy nam dokuczają.

Nikt z ludzi nie uniknie sądu. Potrzeba pogodzenia się z Bogiem i drugim człowiekiem jest warunkiem szczęścia wiecznego. Inspiracje i tropy do homilii  Refleksja nad życiem i w perspektywie śmierci.  Ucieczka od myśli o ostateczności.  Wartości ziemskie ważniejsze od ostatecznych.  Chrystus naszym przeciwnikiem.  Powrót do przyjaźni z Bogiem.

Przyszliśmy dzisiaj na Eucharystię, bo tak jest napisane w Prawie Bożym, przekazanym na kamiennych tablicach Mojżeszowi na górze Synaj: „Pamiętaj, abyś dzień święty święcił”. To starotestamentalne przykazanie nie zostało zniesione przez Chrystusa, lecz wypełnione nową treścią.

Każdy dzień życia zbliża nas do zbawienia lub oddala od niego. Inspiracje i tropy do homilii Wyraz „sprawiedliwość” ma kilka różnych znaczeń, zależnych od kontekstu. Boża sprawiedliwość opiera się nie tyle na drobiazgowych przepisach dotyczących różnych sfer życia, ile raczej na przyjęciu pewnej postawy w postępowaniu z drugim człowiekiem. Sprawiedliwość faryzeuszów była wręcz przysłowiowa. Uwaga faryzeuszów koncentrowała się wokół własnej osoby, a nie drugiego człowieka, dlatego ich sprawiedliwość nie znalazła uznania w oczach Jezusa. Ostatnim wielkim aktem sprawiedliwości Bożej będzie dzień Sądu Ostatecznego.

Cnoty kardynalne są wielkim darem Boga, wpisanym w ludzkie serca. Rozwijane i pielęgnowane czynią człowieka zdolnym do prostej posługi wobec naszych potrzebujących braci i sióstr, a także uzdalniają nas do wielkich dzieł miłosierdzia. Liturgia słowa przepełniona jest wezwaniem do miłosierdzia. Ono wypływa z głębin naszej wiary. Możemy śmiało powiedzieć, że czynione miłosierdzie jest termometrem naszej wiary. Jesteśmy wezwani przez Chrystusa, by w tym świecie być światłem i solą. Światło zaś jest przestrzenią piękna i czystości, bezinteresownego daru i odwagi. Z katechizmu znamy cztery cnoty kardynalne: roztropność, sprawiedliwość, umiarkowanie i męstwo. Chciejmy je dzisiaj zauważyć, bo odgrywają one istotna rolę w naszym pojmowaniu i realizowaniu na co dzień miłosierdzia.