Na początku roku szkolnego można zaplanować, czym zajmiemy się do następnych wakacji. Potrzebny jest również dobry plan na całe życie i na wiele wydarzeń i sytuacji, które w życiu się pojawiają. Naszym planem jest Ewangelia. Wszyscy jesteśmy w szkole Jezusa, jesteśmy Jego uczniami. Nie można twierdzić, że jesteśmy dobrymi dziećmi Boga, jeżeli wolimy żyć według naszych planów, a nie planów Bożych. Dzisiejsze przypowieści są trochę przypomnieniem, trochę zachętą, ale też trochę ostrzeżeniem. Pomoce: Kilka „zadań testowych” według wzoru z homilii. Kilka drobnych nagród dla dzieci.

Uczta Eucharystyczna – „Gdzie są dwaj albo trzej zgromadzeni w imię moje, tam jestem pośród nich” (Mt 18,20). Stół słowa i stół Chrystusowego Ciała. Biesiadnicy z dzisiejszej Ewangelii chcą karmić się swoją pychą. Przykład św. Karola de Foucaulda (zginął 1 grudnia 1916 r., beatyfikowany 13 listopada 2005 roku przez papieża Benedykta XVI, kanonizowany 15 maja 2022 roku przez papieża Franciszka). Zawsze szukał ostatniego miejsca, by w życiu wzorować się na Chrystusie. „Nie mogę jechać pierwszą klasa pociągu, gdy wiem, że mój najlepszy przyjaciel jedzie w klasie ostatniej”.

Przechwałki dziecka. Przeciwstawne pojęcia. Charakterystyka pychy i jej fundamenty. Postawa pokory. Trudna i wymagająca mowa Chrystusa.

Umiejętność dzielenia się z innymi ludźmi to wielka sztuka. Jeszcze większą sztuką jest pamięć nie tylko o rodzinie lub przyjaciołach, ale także o osobach z dalszego otoczenia. Czy wypowiedź Jezusa o niezapraszaniu w gościnę rodziny i przyjaciół należy traktować dosłownie? Jest całkiem sporo sytuacji, kiedy czynimy pewne rzeczy bardziej dla zysku, ze strachu czy wyrachowania niż ze zwykłej ludzkiej sympatii albo życzliwości. Wielu ludzi bezskutecznie czeka na drobne chociażby oznaki sympatii czy zainteresowania z naszej strony. Postawa wobec ludzi biednych lub zapomnianych jest jednym ze sprawdzianów chrześcijaństwa.

Maryja jest z całą Polską – zwłaszcza w chwilach, gdy trudno i gdzieś ucieka nadzieja! Tak, jak w czasach Potopu Szwedzkiego, tak i teraz, możemy chronić się pod Jej płaszczem. Na weselu w Kanie Maryja BYŁA, a Jezusa i uczniów ZAPROSZONO. Maryja nie jest po prostu gościem, którego nie wiele interesuje – wręcz przeciwnie: jest zaangażowana i zatroskana o dobry przebieg uroczystości! Maryja nauczyła się od Boga być tą OBECNĄ – za to kocha Ją świat! Pozostała blisko swoich dzieci i to w Niej żyje „Emmanuel”, czyli „Bóg z nami”! Potrzebujemy w życiu takich duchowych twierdz, jak Jasna Góra – zamków obronnych, w których można się bezpiecznie schronić, gdy coś nam grozi.

Bóg wszystkich nas powołuje do wspólnoty ze sobą i do zbawienia. Ten dar, który jest ofiarowany każdej i każdemu z nas, staje się jednocześnie zadaniem, misją do wypełnienia. Bóg wymierza karę tym, których kocha. Trzeba nam wciąż „wchodzić przez ciasne drzwi”, nieustannie podejmować trud życia zgodnego z Chrystusową Ewangelią. Wytrwale módlmy się o łaskę wierności i o potrzebne siły. Do nieba nie może wejść nikt, kto jest dotknięty grzechem i słabością. Dlatego też trudne doświadczenia, przeżywane tu na ziemi, należy rozpatrywać w kategoriach łaski.

Pytanie, jakie ktoś stawia Jezusowi: „Panie, czy tylko nieliczni będą zbawieni?” (Łk 13,23) nie jest istotne. Ważniejsze jest pytać, jak żyć, by dostać się do królestwa niebieskiego. Jezus mówi o „ciasnych drzwiach”, które symbolizują potrzebę pozostawienia za sobą wszystkiego, co nieistotne. Pogłębiając naszą wiedzę na temat Jezusowego nauczania, odwołujemy się do wersji wg św. Mateusza, w której drzwi są nie tylko ciasne, ale także trudno je odnaleźć. Drzwi okazują się ostatecznie zamknięte… Co to więc oznacza? Mamy stawać się jak Jezus, by wejść do królestwa Bożego! Uświęceni, zmartwychwstali.

Czasami mówimy: „Ostatni będą pierwszymi”, nawet nie wiedząc, że te słowa są zaczerpnięte z Ewangelii. Każdy człowiek jest powołany do szczęścia i radości. Jest taka bardzo znana książka „Robinson Crusoe”. Ten bohater bardzo długo przebywał na bezludnej wyspie. Dopiero, kiedy na wyspie pojawił się Piętaszek, Robinson poczuł się szczęśliwszy. Od samego początku istnienia człowieka Pan Bóg pragnął, aby wszystko było na właściwym miejscu. Wiedział, że tylko wtedy człowiek będzie szczęśliwy. Bóg obsypuje nas licznymi darami i łaskami, i mimo że czasem doświadczamy cierpienia, to tylko dla naszego dobra. Karol IX, król Francji, zapytał raz sławnego poetę, Torquato Tasso, kto według jego zdania jest najszczęśliwszą istotą na świecie. Tasso zastanowił się chwilę i odparł: „Bóg”. Król żachnął się niecierpliwie: „To każdy wie, i nie o to mi chodziło, lecz o to, kto poza Bogiem jest najszczęśliwszy?” Na to rzekł poeta: „Ten, kto jest Bogu najbardziej podobny, gdyż posiada największy skarb – ma Boga w sobie” (Zwettler). Pomoce: Napis: „Ostatni będą pierwszymi”. Książka „Robinson Cruzoe”.