Ile razy w naszym życiu przegapiliśmy spotkanie z Jezusem?! Bóg przychodzi w naszej codzienności i tylko od nas zależy, czy dostrzeżemy Jego postać i wyjdziemy Mu na spotkanie. Bóg się nigdy nie narzuca! Nie wchodzi z butami w nasze życie, jeśli tego nie chcemy; jeśli Go nie zaprosimy. Bóg przechodzi, ale bez naszego „wyjścia Mu naprzeciw” nic się nie wydarzy. Postawa Marii uczy nas, że nie w „robieniu i działaniu” tkwi sedno naszego chrześcijaństwa. Najważniejsze to umieć usiąść w „nic-nie-robieniu” przy Bogu – i to dopiero jest naprawdę trudne! Naprostować Kościół i wytłumaczyć Bogu, żeby się dostosował? Lepiej chyba spojrzeć w swoje wnętrze i spróbować tam odnaleźć namiot serca i tak po prostu usiąść przed nim „w najgorętszej porze dnia” (Rdz 18,1b).

Przykład polskiej gościnności, która potrafi przysłonić obecność samego gościa. Zanim zaczniemy się o kogoś troszczyć, może warto posłuchać, czego ON potrzebuje. Chrześcijańska hiperaktywność, która może powodować w nas frustrację i żal. Scena z filmu „Misja” – odcięcie rzeczy zbędnych. Zachęta do codziennego zasłuchania w Słowo Boże. Zachęta do odwagi, aby zaufać Bogu i pozwolić Mu się prowadzić.

Dlaczego Pan Jezus, będąc w gościnie u Marty i Marii, nie docenił faktu, że Marta tak dużo pracowała w domu i usługiwała przy stole? Prawdopodobnie każdemu z nas zdarza się czasem uciekać w jakieś zajęcia czy obowiązki tylko po to, aby uniknąć czegoś ważniejszego. Wśród wielu obowiązków trudno jest czasem zachować właściwą hierarchię ważności i potrzeb. Według Pana Jezusa najważniejsze jest słuchanie Jego głosu, wczuwanie się w Jego słowa i pragnienia względem nas. Czy potrafimy porzucić inne sprawy, nawet najważniejsze, aby spędzić z Jezusem kilka minut na modlitwie, na spacerze, w kościele?

Bóg, objawiając się człowiekowi, zaprasza go do współpracy ze sobą, daje mu odpowiednie zdolności, daje rozum i wolną wolę. Ale ten sam Bóg stawia człowiekowi pewne wymagania. Samarytanie za czasów Jezusa byli narodem pogardzanym przez Żydów, a Chrystus właśnie Samarytanina daje nam jako wzór. Bóg posyła nas, ludzi, do kontynuowania dzieła zbawienia. Posłany jest do dyspozycji posyłającego. Posłany nie pełni własnej woli, ale wolę tego, który go posłał. Pan nas posyła i prosi byśmy byli zawsze wierni człowiekowi. Nie chodzi o wierność deklarowaną. Nie chodzi też o czyny heroiczne.

Mądra dewiza. Uczeń Chrystusa musi być wyrazisty. Podstawą przykazania miłości bliźniego jest miłość własna. Brak miłości siebie prowadzi do zaburzeń postawy. Zaproszenie do refleksji.

Na świecie jest sporo ważnych pytań: w telewizji, w gazecie, w Internecie ciągle padają jakieś pytania. Uczony w prawie stawia Jezusowi pytanie, które powinno być jednym z najważniejszych, a nawet najważniejszym z pytań człowieka: „Jak osiągnąć życie wieczne?”. Ewangelia wyraźnie zaznacza, że uczony nie miał szczerych intencji: przyszedł wystawić Jezusa na próbę. Mimo to Jezus podjął dialog. Różne kultury, różne cywilizacje i narody szukały odpowiedzi na pytanie: „Czy po śmierci istnieje jeszcze jedno życie, a jeżeli tak – to w jaki sposób można je osiągnąć?”. Dobre uczynki powinny być spełniane skromnie, bez nagłośnienia i przechwałek.

Czy chcemy uznać prawdę o tym, że Jezus nas posyła? Czy może wolimy pozostać „pluszowymi chrześcijanami”, których zadowala minimum? Pierwsza rada Jezusa: „Nie noście z sobą trzosa ani torby, ani sandałów” (Łk 10,4a). Bądźcie autentyczni w relacji z drugim człowiekiem, nie przedkładając nad osobę to, co materialne i policzalne. Druga rada Jezusa brzmi: „Gdy do jakiego domu wejdziecie, najpierw mówcie: Pokój temu domowi!” (Łk 10,5). Mamy być ludźmi niosącymi względem innych błogosławieństwo! Dwie rady, które pozostawia nam dziś Chrystus, wydają się być proste, a może nawet banalne. Ich realizacja jednak pozwala nam być autentycznymi chrześcijanami, posłanymi przez Pana!

Karty Pisma św. są pełne pokoju: „Gdy do jakiego domu wejdziecie najpierw mówcie «Pokój temu domowi», jeśli tam mieszka człowiek godny pokoju wasz pokój spocznie na nim”, zaś w pierwszym czytaniu słyszymy – „Pan skieruje pokój jak rzekę”. Czy Chrystus wydaje się być sprzeczny w swoich wypowiedziach? Raz mówi o pokoju, raz o wojnie. Aby dotrzeć do strefy Bożego pokoju w ludzkim sercu, trzeba to serce najpierw zaniepokoić, trzeba nim wstrząsnąć, trzeba je opamiętać. Trzeba człowieka niejako wyrwać z jego zastarzałych schematów postępowania i życia, myślenia i działania. Tak łatwo skostnieć w schematach łatwizny życiowej, pójścia za prądem, robienia tego, co inni, zagłuszania sumienia, gdy ono już dawno odbiegło od „normy Bożej”. I w takich sytuacjach Bóg zdaje się mówić do człowieka: „Nie sądźcie, że przyszedłem przynieść pokój”.