Prezentacja obrazków i doprowadzenie dzieci do wniosku, że każdy z nas jest członkiem różnych wspólnot. Opowiadanie z Ewangelii, które przed chwilą usłyszeliśmy pokazuje nam szczególną wspólnotę – wspólnotę uczniów Pana Jezusa, wspólnotę posłanych, by głosić Dobrą Nowinę. Zawsze, kiedy się gromadzimy w kościele albo modlimy się w domu z rodziną, w klasie z kolegami, na boisku, albo gdy jesteśmy sami i przyzywamy w modlitwie swojego Anioła Stróża lub patrona, albo jakiegoś innego świętego, tworzymy wspólnotę, w której przebywa Pan Jezus. Każdy w naszej wspólnocie jest potrzebny i każdy pełni w niej określoną rolę. Tak, jak każda część organizmu ma swoje funkcje, tak też w naszej wspólnocie każdy ma zadanie do wykonania. Pomoce: Zdjęcie z klasą. Zdjęcie rodziny. Zdjęcie z kolegami. Zdjęcie na przejściu dla pieszych. Napis: wspólnota.

Przez przykład Apostołów Piotra i Pawła, płynie do nas przesłanie od Boga: „Jesteśmy wezwani do rzeczy wielkich!” Piotr i Paweł, mimo swoich ułomności (grzechów) i własnych planów na życie, byli otwarci na głos Jezusa, który powiedział: Rzuć wszystko i pójdź za mną! Bóg nigdy nie powołuje do przeciętności, do miernoty. On często ustawia nam poprzeczkę wysoko i mówi: „Skacz! Uda ci się! Ja w ciebie wierzę!” Wiara musi być żywa, by była prawdziwa! Wiara musi być przeżywana w wolności, którą daje jedynie Pan.

Wezwanie do pójścia za Chrystusem obecne w czytaniach. Ostrzeżenie Bilbo Bagginsa (Hobbit, Władca Pierścieni). Podróż zmienia człowieka i prowadzi w nieznane. Nieprzyjemne konsekwencje wyruszenia w drogę – potrzeba rezygnacji. Ryzyko wygodnego „wirtualnego” chrześcijaństwa, które szybko się nudzi, bo nic w życiu nie zmienia. Przygoda wiary! Biblia przewodnikiem w drodze. Wyrusz dziś, bo inaczej nie wyruszysz nigdy!

Trzynaście ewangelicznych zdań, a tak wiele w nich treści i wątków. Wysłanie posłańców. Niezrozumiała postawa Apostołów. Opowiadanie młodej mamy. Wymagania wobec drugiego człowieka. Utożsamić się z jednym z bohaterów.

W liturgii słowa po raz kolejny przywołana jest postać proroka Eliasza. On będzie bohaterem naszego spotkania. Eliasz żył w IX wieku przed Chrystusem. Jego historię odnajdujemy w Starym Testamencie, w Pierwszej i Drugiej Księdze Królewskiej. Eliasz wypomniał królowi jego grzech i obarczył go odpowiedzialnością za klęskę suszy, która nawiedziła królestwo Izraela. Sam prorok wezwał na pomoc Boga i na górze Karmel objawił Jego moc. Rozpoczął się czas wakacji, czas także pewnego leniuchowania. Bądźcie podobni do Eliasza i pamiętajcie w tym czasie o Panu Bogu. Nie lekceważcie modlitwy i Mszy Świętej niedzielnej. Pomoce: Widokówki wakacyjne; Mapa; Katalog wakacyjny; Kalendarz; Wizerunek proroka Eliasza; Zdjęcie góry Karmel; Zdjęcie groty Eliasza.

Radość z nawrócenia grzesznika. Znak przebitego boku. Promienie Miłosierdzia. Znaczenie promieni. Człowiek żywy i martwy. Sakramenty żywych i martwych. Wiara potwierdzona czynami. Życie w pustce. Życie przynoszące owoce. Życie w promieniach Miłosierdzia. Nieść Promienie Miłosierdzia.

Dziś uroczystość Narodzenia św. Jana Chrzciciela. Ewangelia przekazuje nam dziwne okoliczności narodzenia syna Zachariasza i Elżbiety. Kimże będzie to dziecię? Stawiają pytanie świadkowie tych wydarzeń. Jan – poczęty w starości, uświęcony w łonie, żył na pustyni. Odzież miał z sierści wielbłądziej, na biodrach pas ze skóry. Nie jadł chleba, nie pił wina, żywił się szarańczą i miodem. Stronił od ludzi, chociaż miał uczniów i czekał na wezwanie, które miało nadejść. I stało się – wezwanie nadeszło. Do Jana zostało skierowane słowo: Idź i głoś. Św. Jan Chrzciciel był odważny. Nie bał się władców i królów, nie bał się ich żon i kochanek. Nie bał się cierpień i śmierci, bo wiedział, że są rzeczy ważniejsze, których bać się trzeba. Był surowy. Ganił zło i występek. Mówił jasno i prosto, co czynić trzeba. Żądał nawrócenia i prostych ścieżek życia.

Każdy z nas przychodzi do świątyni słuchać Słowa Bożego w innym stanie ducha i ciała. Jezus pokazuje nam drogę i odpowiada na pytanie: „Jak żyć tu na ziemi, by potem żyć na wieki z Bogiem w Niebie?” Pierwszy krok to wyparcie się tego, co światowe i przemijające, by uczynić miejsce dla Boga. Drugi krok to codzienne podejmowanie trudu życia i towarzyszącego cierpienia. W trzecim kroku naśladujemy Jezusa w Jego miłości miłosiernej.