Cnoty kardynalne są wielkim darem Boga, wpisanym w ludzkie serca. Rozwijane i pielęgnowane czynią człowieka zdolnym do prostej posługi wobec naszych potrzebujących braci i sióstr, a także uzdalniają nas do wielkich dzieł miłosierdzia. Liturgia słowa przepełniona jest wezwaniem do miłosierdzia. Ono wypływa z głębin naszej wiary. Możemy śmiało powiedzieć, że czynione miłosierdzie jest termometrem naszej wiary. Jesteśmy wezwani przez Chrystusa, by w tym świecie być światłem i solą. Światło zaś jest przestrzenią piękna i czystości, bezinteresownego daru i odwagi. Z katechizmu znamy cztery cnoty kardynalne: roztropność, sprawiedliwość, umiarkowanie i męstwo. Chciejmy je dzisiaj zauważyć, bo odgrywają one istotna rolę w naszym pojmowaniu i realizowaniu na co dzień miłosierdzia.

Jako chrześcijanie jesteśmy wezwani, aby pokazać współczesnemu światu prawdziwe wartości, które nigdy nie przeminą i nadają codziennemu życiu, naszym wysiłkom i cierpieniom konkretny sens. Na Górze Błogosławieństw Jezus wygłosił jedną z najważniejszych swoich mów, nazwaną przez biblistów Kazaniem na Górze. Zawarł w nim najważniejsze obietnice Boga względem ludzi oraz istotne treści dotyczące codziennego życia swoich uczniów. Sól i światło stanowią nieodzowną część naszego codziennego życia. Trudno sobie je wyobrazić bez tych dwóch elementów. Sól służy do konserwowania żywności oraz do nadawania jej odpowiedniego smaku. Tam, gdzie jest światło, tam jest życie i radość. Światło, wskazujące na obecność Boga, daje człowiekowi poczucie pewności i bezpieczeństwa.

Słowo, które jest Światłością

Ukazać, że życie przy Bogu jest piękniejsze. Pan Jezus w jednej z Ewangelii nazywany jest światłością. Tam, gdzie jest ciemność, nie czujemy się bezpiecznie. Sól to specyficzna przyprawa. Nie można jej jeść samej, ale bez użycia jej do gotowania potrawy nie smakują dobrze. Lekarze mówią nawet, że organizm człowieka nie jest w stanie wytrzymać bez soli. Jako chrześcijanie mamy za zadanie nadawać sprawom codziennym głębszy sens, który ma wypływać z naszej wiary. Mamy codziennie dbać o nasze sumienia. Przypominać sobie o tym, czego uczy nas Pan Jezus. Modlić się i co niedzielę uczestniczyć w Eucharystii. Dzisiejsza niedziela przypomina nam, że wszyscy jesteśmy chrześcijanami, więc naszym zadaniem jest zachowywać się jak chrześcijanie. A być chrześcijaninem to żyć według Dziesięciu przykazań Bożych, pięciu przykazań kościelnych czy innych nauk, które podaje nam Kościół do wierzenia.

Przypomnienie zebranym, że w życiu duchowym profilaktyka jest lepsza niż leczenie. Szatan naprawdę istnieje i niszczy człowieka. Walka z nim jest bardzo trudna, bowiem nawet wobec Jezusa szatan zachowuje się w arogancki i hardy sposób. Diabeł może działać wtedy, gdy otrzyma takie pozwolenie. Naruszanie pierwszego przykazania Bożego ułatwia działanie szatanowi. Uzdrawianie duszy i psychiki często bywa długim, skomplikowanym i bolesnym procesem.

Podstawowe zadanie Kościoła. Nawrócenie to troska o dojrzałość, poznanie wiary i rozumienie znaków. Sakramenty znakami Kościoła. Potrzeba refleksji i nawrócenia.

Poniżenie krain Zabulona i Neftalego, wspomniane przez proroka Izajasza, odnosi się do wydarzenia, które miało miejsce w 730 roku przed Chrystusem. Wtedy, w konsekwencji ataku Asyryjczyków, kraj został złupiony, a ludność uprowadzona do niewoli. Dla Narodu Wybranego był to czas ciemności i smutku. Ale Bóg nie opuścił swojego ludu. Starotestamentalny prorok zapowiada światło nadziei, które rozbłyśnie nad zniewolonym narodem. Proroctwo Izajasza spełniło się, gdy Jezus z Nazaretu przyszedł do Galilei, aby głosić królestwo Boże i nawoływać słuchaczy do nawrócenia. Za każdym razem, gdy człowiek ulega pokusie, popada w niewolę. Jedną z takich pokus jest brak jedności, którą wyrzuca św. Paweł Koryntianom. Potrzeba więc Mesjasza, który niczym światło rozświetli mroki zła.

Eucharystia to najważniejsza i najpiękniejsza modlitwa, jaka my chrześcijanie możemy zanieść przed oblicze Boga. Rozpoczyna ją symbol – znak krzyża. Znak, za który miliony chrześcijan oddało swoje życie. Motywujemy siebie, by ten gest był wykonywany pięknie i godnie. W Ewangelii słyszymy o powołaniu uczniów. Ich imiona przybliżają nam konkretne postaci, jednak przede wszystkim chcemy zauważyć ich determinacje i zaangażowanie na rzecz głoszenia Ewangelii. W Ewangelii spotykamy dwie miejscowości: Nazaret i Kafarnaum. Przybliżmy je słuchaczom jako miejsca biblijne i ważne na mapie wydarzeń z życia Pana Jezusa. Pomoce: Imiona wszystkich Apostołów; Zdjęcia Nazaretu; Zdjęcia Kafarnaum; Obraz splecionych dłoni.