Nazwa „Pięćdziesiątnica” nawiązuje do starego, żydowskiego święta agrokulturalnego – moglibyśmy powiedzieć naszym językiem: do popularnych Dożynek. Jezus bardzo dobrze wie, jaki wpływ i znaczenie ma przyjście Ducha Świętego na Apostołów, a tym samym na Kościół. Doświadczenie Pięćdziesiątnicy jest tak wyjątkowe, że trudno je wręcz opisać słowami. Ma ono bardzo osobisty i indywidualny wpływ na każdą osobę. Wszyscy jesteśmy odbiorcami Bożych darów i możemy je dobrze wykorzystać tylko wtedy, gdy współpracujemy z Tym, który nas nimi obdarował.

Zielone Świątki. Ostatnie tygodnie. Metamorfoza uczniów. Nieszczęśliwy świat. Źródło nieszczęścia. Świadectwo. Dar mądrości. Przyjęcie daru.

Dzisiaj w Kościele przeżywamy wyjątkową uroczystość – Zesłanie Ducha Świętego. Są cztery grzechy wołające o pomstę do nieba: umyślne zabójstwo, grzech sodomski, krzywdzenie ubogich, wdów i sierot oraz zatrzymywanie zapłaty pracownikom. Żyć w Duchu Świętym, to modlić się codziennie do Niego, aby On napełniał nasze serca pokojem i radością. Cała tajemnica naszego chrześcijańskiego życia rozpoczyna się w momencie chrztu świętego. W tamtym momencie otrzymujemy Ducha Świętego, który ma nas chronić i prowadzić przez życie. Ulubionym miejscem działania Ducha Świętego jest serce człowieka. Dlatego tak ważne, aby codziennie prosić Ducha Świętego: „Duchu Jezusa, objaw mi się w moim sercu”. Pamiętajmy w naszych codziennych modlitwach, aby zwracać się do Ducha Świętego, aby On nas napełniał i przybliżał coraz bardziej do Pana Boga. Pomoce: Obraz Zesłania Ducha Świętego. Kartki z wypisanymi grzechami wołającymi o pomstę do nieba.

Na starych obrazach przedstawiających Wniebowstąpienie Chrystusa widzi się czasem wyciągniętą zza chmur dłoń Boga skierowaną ku Synowi, by Go pociągnąć do siebie. Chrystus oddalając się z ziemi kieruje się ku niebu, rzuca ku ziemi ostatnie spojrzenie i przemieniona postać Zbawcy wydobywa się z więzów czasu, by zamknąć się w wieczności. Jest to obraz przedstawiający część prawdy, bo przecież każdy z nas wie, że z chwilą wniebowstąpienia Jezus nie odszedł lecz zniknął z oczu Apostołom. Trudno się zatem dziwić, że Apostołowie patrząc na unoszącego się w górę Chrystusa w niebo się zapatrzyli. Niebo nie jest puste, dlatego jest sens żyć, bronić życia, ratować życie, cieszyć się życiem; dlatego cierpienie ma sens.

Niemal każde rozstanie przynosi poczucie pustki. Tym bardziej może nas dziwić postawa Apostołów, którzy „z wielką radością wrócili do Jerozolimy”. Jezus poleca swoim uczniom, aby oczekiwali na zesłanie Ducha Świętego. Według Ewangelisty Apostołowie „stale przebywali w świątyni, wielbiąc i błogosławiąc Boga”. W Dziejach Apostolskich uczniowie wpatrują się uporczywie w niebo, gdzie wstąpił ich Mistrz. Dzisiaj możemy odkryć swoistą receptę na to, jak być zawsze prawdziwie radosnym. Nasze wychwalanie Boga polega na nieustannym wspominaniu tego, co Bóg dla nas uczynił.

Przeżywamy Uroczystość Wniebowstąpienia Pana Jezusa, która zaprasza nas do patrzenia w niebo. To wymaga od nas podniesienia głowy. Taka postawa jest również postawą dumy z tego, że jesteśmy chrześcijanami. Przez 40 dni po zmartwychwstaniu Pan Jezus przebywa z Apostołami. Są to bardzo osobiste rekolekcje, które odprawiają uczniowie Jezusa. Po tym czasie mają pójść w świat, aby głosić Ewangelię. W dzisiejszym święcie wspominamy górę Oliwną. Była miejscem rozpoczęcia wydarzeń Wielkiego Tygodnia, z niej Pan Jezus ruszył na osiołku do Jerozolimy. Ona była świadkiem krwawej modlitwy Pana przed śmiercią i na niej jest ślad wniebowstąpienia w postaci śladu stopy wstępującego w niebo Pana Jezusa. Pomoce: Obraz wniebowstąpienia Pana Jezusa; Zdjęcie Jerozolimy; Zdjęcie góry Oliwnej; Zdjęcie z pielgrzymki papieskiej; Obraz nieba: aniołowie, wybrani święci.

Człowiek pragnie pokoju w swoim życiu – w wymiarze pokoju między narodami, w swojej rodzinie (wspólnocie) oraz we własnym sercu! Pomimo wysiłków na polu społecznym, kulturalnym i osobistym, brak pokoju pozostaje wciąż wielkim i nieosiągalnym marzeniem ludzkości i każdego pojedynczego człowieka. Jezus ukazuje drogę, która prowadzi do prawdziwego pokoju serca! To droga poprzez przyjęcie Jego nauki i działania Ducha Świętego. Człowiek wciąż musi walczyć o pokój serca i zmagać się każdego dnia z Księciem Niepokoju – Szatanem. Na tej drodze umacnia nas Bóg w Swoich sakramentach.

W Piśmie Świętym wielokrotnie widzimy jak Pan Bóg, posługując się ludźmi, działa w swoim Kościele. Duchowni i świeccy, mający różne posługi w Kościele, winni zawsze zachowywać jedność. O tę jedność modlił się Pan Jezus. Ludzie świeccy od młodości powinni nabierać coraz głębszego przekonania o tym, jak ogromnie ważne jest zaangażowanie w życie swojej parafii. Jakże ważna i owocna jest stała współpraca ze swoimi duszpasterzami.