Dzisiejsza Ewangelia była znacznie dłuższa niż zazwyczaj. Możliwe, że w pewnych momentach myślami byliśmy gdzieś daleko. Mimo takich momentów była też chwila szczególna. Kiedy po słowach o Męce Jezusa uklękliśmy na kolana. Każdy z nas miał chwilę, by zadumać się nad tajemnicą męki i śmierci Jezusa. Mamy dwie możliwości. Możemy adorować Jezusa, wołając: „Hosanna!” albo odrzucić Go krzycząc: „Ukrzyżuj Go!”. Ostatni tydzień przed Niedzielą Zmartwychwstania to ostatni moment, by opowiedzieć się za Jezusem.

Dzisiejsze Ewangelie opisują dwa różne momenty życia Jezusa – największej chwały i największego cierpienia. Serce ludzkie bywa zmienne – skrajne uczucia pojawiają się tuż obok siebie. Najbardziej stałym uczuciem jest troska o siebie i swoją wygodę. Przyjaźń między ludźmi zobowiązuje, niezależnie od osobistych korzyści i strat. Większość ludzi odwróciła się od Jezusa, ponieważ nie spełnił ich oczekiwań. Cnota wierności ma wiele wymiarów: wierność ludziom, przysięgom, prawdzie itd.

Prorok Izajasz woła: „oto czynię wszystko nowe”, są to słowa pociechy i nadziei dla uciemiężonego Narodu Izraela w czasie jego niewoli. Święty Paweł wzywa nas do złożenia pełnej ufności w Chrystusie. Od momentu poznania Pana i doświadczenia Jego miłosierdzia Apostoł służy Bogu z pełną gorliwością i niezwykłym oddaniem. Dzisiejsza scena z Ewangelii opowiada o niezwykłym zachowaniu Mistrza z Nazaretu; Pan okazuje miłosierdzie grzesznej kobiecie i wzywa ją, jak i oskarżycieli, do rachunku sumienia.

Człowiek jest grzeszny. Wszyscy o tym doskonale wiemy. Pewien dorastający, młody człowiek popełnił ciężkie przestępstwo i ojciec wyrzucił go z domu. Człowiek może zdenerwować się, popełnić nierozważny czyn, ale musi umieć przyznać się do błędu. Jezus okazuje wobec grzeszników łagodność i sprawiedliwość jednocześnie.

Słowa Pana Jezusa „kto z was jest bez grzechu, niech pierwszy rzuci na nią kamień”. Każdy z nas jest grzeszny i każdy potrzebuje Miłosierdzia Bożego. Ludzka sprawiedliwość jest bezwzględna, Boża Sprawiedliwość przede wszystkim jest oparta na miłości. Pomoce: 3 kartki z rzymskimi cyframi: X, V i VII.

W liturgii Kościoła kończy się okres pokutny a rozpoczyna okres Męki Pańskiej. Odchodzimy od Boga z własnej woli, lekceważąc Jego miłość. Powracamy po tułaczce przez stanowiące drzwi kratki konfesjonału, dlatego do sakramentu pokuty i pojednania trzeba się dobrze przygotować. Po każdej spowiedzi postanowię poprawę z jakiejś jednej słabości. Taką postawę nazywamy pracą nad sobą. Powinniśmy w czasie wyznania grzechów wypowiedzieć wszystkie, które pamiętamy, nazywając grzechy po imieniu. Nadaną pokutę starajmy się odmówić zaraz po spowiedzi.

Miłosierdzie nie może być rozpatrywane jedynie w kategoriach przebaczenia – przekracza ono bowiem ludzkie pojęcie pojednania. Syn marnotrawny doświadcza miłosierdzia ojca nie tylko w wymiarze przebaczenia, ale pełnego powrotu do domu i rodziny. Naród Wybrany, po latach niewoli w Egipcie, wraca do Ziemi Obiecanej i „wyprawia ucztę” na cześć Pana.

W Wielkim Poście w sposób szczególny dbamy nie tylko o swoje ciało, ale przede wszystkim o ducha. Kościół daje nam różne ćwiczenia, które pomagają nam wzmocnić naszego ducha. Św. Matka Teresa z Kalkuty mieszkała w Azji, a dokładnie w Indiach, służąc najbardziej potrzebującym. Przez ponad 45 lat pomagała ubogim, sierotom, chorym i umierającym. Nieustannie można było ją spotkać wśród bezdomnych i bezbronnych. Postarajmy się zobaczyć, czy w naszym najbliższym otoczeniu nie ma ludzi potrzebujących pomocy: może być to uchodźca z Ukrainy, kolega z ławki czy koleżanka z sąsiedztwa. Mogą potrzebować dobrego słowa albo kogoś z kim będą mogli się pobawić. Pomoce: Kartka z wypisanymi uczynkami względem ciała i duszy. Zdjęcie św. Matki Teresy z Kalkuty.