Czekanie na przyjście Zbawiciela ma podwójny wymiar. Z jednej strony musimy realizować nasze życiowe obowiązki i powołanie, z drugiej zaś otwierać się na rzeczywistość królestwa Bożego. Świat, w którym żyjemy, nie jest wieczny. Kiedyś nastąpi jego kres. Czy warto w ogóle pracować i zmieniać wygląd tego świata, skoro i tak w pewnym momencie nastąpi jego koniec? Ewangelia często przypomina o czuwaniu. Adwent zaprasza nas, by naprawdę poważnie rozmyślać nad sensem wszystkiego, co robimy. Pomoce: W czasie homilii będą potrzebne nagrody dla spostrzegawczych dzieci oraz pudełko drobnych przedmiotów, które trzeba zebrać z podłogi (koraliki, wykałaczki itp.).

Kościół, w uroczystość Chrystusa Króla, podaje nam do czytania fragment Ewangelii o Bogu ukrzyżowanym i umierającym; o Jezusie przygniecionym cierpieniem i po ludzku przegranym… Izraelici czekali na Mesjasza, który wyzwoli ich spod okupacji Rzymu; który rozerwie kajdany niewolnictwa i przywróci chwałę narodowi wybranemu. Do tych oczekiwań Jezus zupełnie nie pasował! Jezus Chrystus – nasz Król – pokazuje nam, co tak naprawdę liczy się w życiu i przypieczętowuje to lekcją krzyża!

Chrystus Królem. Jakże bardzo jesteśmy obciążeni w naszej wyobraźni wizją cezarów, cesarzy, carów, królów – te obrazy zupełnie nie pasują do Chrystusa. Mieć władzę, to znaczy mieć wpływ na wolę człowieka, decydować o biegu wydarzeń nie tylko ludzkich, ale całego świata. W takim znaczeniu jeden jest Pan i Panujący, Przedwieczny Bóg – Jahwe, Pan nad panami, Król nad Królami. Pierwszym i najważniejszym przejawem królewskiej godności Jezusa i Jego władzy jest wierność. Drugim rysem królowania Chrystusa jest bezinteresowność. Wreszcie trzecim wymiarem Chrystusowego królowania jest wielkoduszność.

Jezus ukazany zostaje w najtrudniejszej, najbardziej okrutnej sytuacji swego życia. Cóż wspólnego może mieć skazaniec i wielki król? Każdy król chciał mieć jak największe królestwo i jak najwięcej poddanych. W tym ostatnim punkcie Chrystus przypomina nam dawnych królów. Królestwo kojarzy się z rządami, bogactwem, władzą. Królestwo Boże to świat konkretnych decyzji i wyborów. Chrystus jest królem, który woli zginąć na krzyżu niż wydać wyrok śmierci na któregokolwiek ze swoich poddanych. Pomoce: Dodatkowy mikrofon; Można wykorzystać słodycze.

Człowiek żądny sensacji i wiedzy o przyszłości. Chrystus przestrzega przed nadmierną ciekawością. Wizja końca świata nie jest celem, istotne jest, co będzie po końcu świata.

Jesteśmy niecierpliwi. Właśnie niecierpliwość jest jedną z cech współczesnego człowieka. Przyjdzie jednak „dzień Pański”, „gdy Pan będzie sądził ludy sprawiedliwie”. Liturgia przedostatniej niedzieli roku liturgicznego przypomina nam o sprawiedliwym sądzie Bożym, który czeka każdego z nas. Przed przyjściem Chrystusa Kościół ma przejść przez końcową próbę, która zachwieje wiarą wielu wierzących. Mimo tego, prawdziwy wyznawca Chrystusa z nadzieją oczekuje przyjścia Pana w chwale, „przez swoją wytrwałość ocalicie wasze życie”.

Dzisiejsze czytania przypominają nam, że nastąpi taki dzień w którym Pan Jezus przyjdzie sądzić żywych i umarłych. Stanie się to na końcu czasów. Nie znamy daty takiego ostatniego na świecie dnia, Pan Jezus uczy nas, byśmy byli na ten dzień gotowi. Sakrament Pokuty to bardzo ważny element troski o czyste sumienie. W dzisiejszych czytaniach Pan Bóg wzywa nas jeszcze do sprawiedliwości. Sprawiedliwość człowieka, zgodnie z tekstem Biblii odwołuje się do Bożej sprawiedliwości. To znaczy, że trzeba być posłusznym Bożemu prawu, czyli przestrzegać Dekalogu. Być sprawiedliwym oznacza również wrażliwość na problemy człowieka, któremu należy przyjść z pomocą. Pomoce: Obraz sądu ostatecznego. Wypisane dobre uczynki. Napis: być sprawiedliwym. Napis: dawać świadectwo.

Koniec roku liturgicznego kieruje naszą uwagę na rzeczy ostateczne, na to co nas czeka w przyszłości. Nie wiemy jednak do końca, ze szczegółami, co znaczy osiągnąć życie wieczne. Pytania z tym związane ciągle pojawiają się w naszych rozmowach, modlitwach, rozważaniach. Podobnie było za czasów Jezusa. Odpowiedź Jezusa na pytanie faryzeuszy nie jest prosta. Chrystus zwraca uwagę na to, że w niebie relacje międzyludzkie zostaną udoskonalone, wyniesione na wyższy poziom. Jezus wskazuje, że mamy dążyć do tego, aby nasze relacje już tu na ziemi były oparte na Bożej miłości.