W naszym codziennym życia mamy wiele spotkań. Każde z nich wywołuje w nas pewne reakcje. Nie zawsze słowo Boże było przyjmowane chętnie i z radością. Słowa wypowiedziane w synagodze spotkały się z oporem mieszkańców. Słowo Boże domaga się jasnego, konkretnego opowiedzenia się. Nie można przyjąć postawy wyczekującej. Żydzi wyprowadzili Jezusa poza miasto, żeby zrzucić Go z góry i ukamienować. Jednak przeszedł pośród nich bez szwanku. Dokonał swoistego cudu, bo przecież zatrzymać tłum przed nieprzewidzianym atakiem jest niemal niemożliwe. Miłość zwycięża nad gniewem.

„Co z niego wyrosło” – zastanawiają się oglądający album ze zdjęciami z dzieciństwa. Podobne uczucia mogli mieć słuchający Jezusa w synagodze nazareńskiej. Człowieka nie można ograniczać tylko do wspomnień z dzieciństwa, ale należy go przyjmować takim, jakim jest. Każdy z nas ma swoje powołanie i do niego dorasta. Bywają powołania trudne – tak, jak powołanie Jeremiasza. Słowa Boga skierowane do proroka ukazują z jednej strony to, czym jest powołanie, przewidziane przez Boga jeszcze przed narodzeniem człowieka, z drugiej zaś – że Bóg dając powołanie, da jednocześnie wszystkie wystarczające środki do jego wypełnienia. Podstawowym powołaniem człowieka jest powołanie do miłości – do stawania się na obraz i podobieństwo Boga, który jest Miłością. Choć może być ono różnie realizowane, każdy człowiek otrzymuje powołanie do miłości i zdolność do jego wypełnienia.

Dzisiejsza Ewangelia przedstawia nam proroka, człowieka posłanego przez Boga, by głosił ludowi Jego słowa. Przepowiadał i ganił. Taka jest rola człowieka wybranego przez Boga, którego nazywamy prorokiem. Czasy prorockie się nie skończyły. W swojej miłości do człowieka Bóg nadal posyła proroków, aby przestrzegali Jego lud, karmili go Jego słowem i wskazywali drogę do nieba. Pomoce: Zdjęcie Nazaretu; Zdjęcie Bazyliki Zwiastowania w Nazarecie; Wypisane cechy proroka; Obraz proroka Eliasza; Obraz wydarzeń na górze Toreb.

Niedzielna Eucharystia jest miejscem oddania Bogu chwały ale i przestrzenią nasycenia się słowem Bożym i Eucharystią. Ewangelia ukazuje nam Jezusa jako Pana napełnionego łaską i namaszczonego przez Boga. Pięknie ukazana jest tutaj relacja w Trójcy Świętej. Jezus jest napełniony Duchem Świętym i posłanym, namaszczonym przez Ojca Mesjaszem. Święty Paweł mówi o Kościele. Widzi wspólnotę Kościoła jako żywy organizm, w którym każda cząstka, każdy organ jest ważny i potrzebny. Liturgia dzisiejsza zaprasza nas do pięknego uczestniczenia w rytmie życia Kościoła. Jest to zaproszenie do współtworzenia tej wspólnoty poprzez uczestnictwo w grupach parafialnych i wzięcie odpowiedzialności za wspólnotę Kościoła.

Eucharystia to dwa stoły: ołtarz, na którym Jezus daje nam Swoje Ciało i Krew oraz stół słowa Bożego, przy którym wsłuchujemy się w mądrość Bożą. Pierwszy List św. Pawła do Koryntian to wołanie o jedność podzielonej i skłóconej wewnętrznie wspólnoty wczesnochrześcijańskiej w Koryncie. Także dziś, każda wspólnota chrześcijańska przeżywa swoje problemy. Apostoł Paweł nawołuje Koryntian do jedności i zgody. Niezgoda prowadzi do braku zaufania, a w końcu do rozpadu wspólnych więzi. Jako chrześcijanie mamy troszczyć się o wspólnoty, do których należymy: Kościół, wspólnotę szkolną i rodzinną, grupę przyjaciół.

Izraelici prosili Ezdrasza, aby czytał im księgę Prawa Mojżeszowego. Nowy Lud Boży czyta i słucha słów natchnionych w czasie liturgii, wspólnotowo lub prywatnie. Naśladujemy w tym także Jezusa, który w rodzinnym Nazarecie czytał Księgę proroka Izajasza. Biblia jest dla nas Księgą natchnioną. Staramy się zrozumieć sens literalny (dosłowny) i zbawczy Pisma św. Pomoce: Zwój pism (kilka złączonych kartek A4 na wzór zwoju papirusu zapisanych słowami Łk 4,18) lub rysunek zwoju; Lekcjonarz.

Bóg pragnie chwały swojego ludu. Pragnie, aby obfitował, wzrastał, radował się. Troska Boga nie tylko o sprawy duchowe i wzniosłe, ale także o nasze codzienne potrzeby tj. brak wina na weselu w Kanie. Dlatego Bóg posyła mu swojego Ducha, który obdarza wiernych różnymi darami. Różnorodność darów i talentów, jakimi jesteśmy wszyscy obdarzenia – pozytywne spojrzenie na siebie pod kontem swoich umiejętności. Obecność w nas darów „zwyczajnych” i „nadzwyczajnych” – potrzeba obu tych rodzajów darów w Kościele. Zachęta do dziękczynienia za otrzymane dary. Dary Ducha mają służyć wspólnocie Kościoła – nie wolno ich zatrzymywać dla siebie.

W dzisiejszą niedzielę jesteśmy świadkami pierwszego cudu dokonanego przez Jezusa. Jezus dokonując cudu, uchronił młodą parę przed ogromnym wstydem już na samym początku ich wspólnej drogi. Warto pomyśleć o tym, ile już razy Bóg obronił nas przed kompromitacją. Nieraz mamy wątpliwości co do sensu podejmowanych przez nas działań. Jednak nie należy ich porzucać, gdyż zostaną przemienione, niczym woda w wino. W tle cudu przemiany dokonał się cud wiary uczniów Jezusa. Potrzebujemy znaków od Boga, w którym będziemy mogli dostrzec Jego obecność. Bądźmy otwarci na dyskretną obecność Boga w naszym życiu.