Św. Jan Chrzciciel był największym prorokiem Narodu Wybranego od czasów Eliasza. Zastanawia nas, co przyciągało tłumy do wygrażającego im palcem ascety w zwierzęcej skórze. Było to wezwanie do nawrócenia. Nawołując swoich słuchaczy do odrzucenia grzechu, Poprzednik Chrystusa wskazywał im Bożą obietnicę odnowy życia. Bóg chce uczynić dla nich coś więcej, niż tylko przebaczyć im grzechy. Chce wylać na nich swoją miłość. Spróbujmy w tegorocznym Adwencie prześledzić swoje życie w świetle Bożej prawdy i miłości.

Kościół w Adwencie przypomina nam o paruzji, czyli o drugim, pełnym chwały przyjściu Chrystusa na końcu czasów. Dzisiejsza liturgia słowa jest przepełniona zapowiedziami. Pierwszym zapowiadającym jest Prorok Izajasz, który zapowiada wielkiego i dobrego króla nad Izraelem. Taką samą linię zapowiedzi znajdujemy w odczytanym fragmencie Ewangelii wg św. Mateusza. W dzisiejszym rozważaniu nie możemy pominąć postaci Jana Chrzciciela. Ten kuzyn Pana Jezusa stał się Prorokiem znad Jordanu wzywającym do nawrócenia. Pustynia stała się dla niego przestrzenią spotkania z Bogiem. Potrzeba nam pustyni, by w jej ciszy usłyszeć głos przemawiającego do nas Boga.

Jan Chrzciciel miał bardzo ważne zadanie do spełnienia. Przygotowywał drogę dla Pana Jezusa. Jan Chrzciciel zachęcał do pokuty i dobrych uczynków. W swoich kazaniach zwracał uwagę na to, że są różne drogi do doskonałości, do świętości. Wiedział doskonale, że ludzie swoimi grzechami bardzo obrażają Pana Boga i dlatego potrzebna jest zmiana życia. Pan Jezus powiedział, że „gdzie są dwaj, albo trzej są zebrani w imię moje, tam jestem pośród nich” (Mt 18,20). Pan Bóg kiedyś przemawiał do nas przez proroków. Dzisiaj też mówi do nas w konkretnych sytuacjach życiowych. Prośmy Go podczas tej Mszy św., abyśmy potrafili wsłuchiwać się w Jego głos każdego dnia. Pomoce: obrazki z postacią Jana Chrzciciela, dwie kamienne tabliczki z Dekalogiem.

Po raz kolejny w naszym życiu rozpoczynamy okres oczekiwania na święta Bożego Narodzenia. Poczujmy się tak, jakbyśmy po raz pierwszy przeżywali Adwent. Człowiek jest zanurzony w adwencie. Jest obdarowany losem, które mu na imię „adwent”, bo przecież z chwilą urodzenia zostaliśmy powołani do adwentu. Wzrastamy, dojrzewamy, kształcimy, starzejemy się, pozostając w ciągłym adwencie na przyjście Pana. Adwent to oczekiwanie, to nadzieja. A bez nadziei trudno jest żyć. Człowiek zawsze na coś czeka, czegoś się spodziewa. To podtrzymuje go na duchu, dodaje mu wiary w życie. Adwent jest nadzieją niezawodną, jest oczekiwaniem, które się spełni, gdyż gwarantem tej pewności jest Bóg.

Dzisiejszą niedzielą rozpoczynamy nowy rok liturgiczny. Wchodzimy w czas Adwentu, czas szczególnego oczekiwania na przyjście Zbawiciela. Na przestrzeni wieków pojawiało się wiele teorii na temat tego jak i kiedy przyjdzie ponownie Chrystus. O przyjściu Jezusa możemy mówić również w sensie szerokim. Chodzi o Jego codzienną obecność wśród nas. Bóg przychodzi do nas poprzez sakramenty, w wielu momentach naszego życia. W dzisiejszej Ewangelii Jezus porównuje swoje przyjście do przyjścia złodzieja. Pora, którą wybierze złodziej na kradzież domu nie jest znana właścicielowi. Chrystus nie chce nas zaskoczyć swoim przyjściem, dlatego zachęca do czujności. Czy jednak nie traktujemy Pana Boga jak złodzieja? Złodziej zabiera naszą własność. Być może wydaje mi się, że Pan Bóg zabiera mi coś, co należało do mnie, co wypracowałem ogromnym wysiłkiem.

Czekanie na przyjście Zbawiciela ma podwójny wymiar. Z jednej strony musimy realizować nasze życiowe obowiązki i powołanie, z drugiej zaś otwierać się na rzeczywistość królestwa Bożego. Świat, w którym żyjemy, nie jest wieczny. Kiedyś nastąpi jego kres. Czy warto w ogóle pracować i zmieniać wygląd tego świata, skoro i tak w pewnym momencie nastąpi jego koniec? Ewangelia często przypomina o czuwaniu. Adwent zaprasza nas, by naprawdę poważnie rozmyślać nad sensem wszystkiego, co robimy. Pomoce: W czasie homilii będą potrzebne nagrody dla spostrzegawczych dzieci oraz pudełko drobnych przedmiotów, które trzeba zebrać z podłogi (koraliki, wykałaczki itp.).

Kościół, w uroczystość Chrystusa Króla, podaje nam do czytania fragment Ewangelii o Bogu ukrzyżowanym i umierającym; o Jezusie przygniecionym cierpieniem i po ludzku przegranym… Izraelici czekali na Mesjasza, który wyzwoli ich spod okupacji Rzymu; który rozerwie kajdany niewolnictwa i przywróci chwałę narodowi wybranemu. Do tych oczekiwań Jezus zupełnie nie pasował! Jezus Chrystus – nasz Król – pokazuje nam, co tak naprawdę liczy się w życiu i przypieczętowuje to lekcją krzyża!

Chrystus Królem. Jakże bardzo jesteśmy obciążeni w naszej wyobraźni wizją cezarów, cesarzy, carów, królów – te obrazy zupełnie nie pasują do Chrystusa. Mieć władzę, to znaczy mieć wpływ na wolę człowieka, decydować o biegu wydarzeń nie tylko ludzkich, ale całego świata. W takim znaczeniu jeden jest Pan i Panujący, Przedwieczny Bóg – Jahwe, Pan nad panami, Król nad Królami. Pierwszym i najważniejszym przejawem królewskiej godności Jezusa i Jego władzy jest wierność. Drugim rysem królowania Chrystusa jest bezinteresowność. Wreszcie trzecim wymiarem Chrystusowego królowania jest wielkoduszność.