Dziś uroczystość Narodzenia św. Jana Chrzciciela. Ewangelia przekazuje nam dziwne okoliczności narodzenia syna Zachariasza i Elżbiety. Kimże będzie to dziecię? Stawiają pytanie świadkowie tych wydarzeń. Jan – poczęty w starości, uświęcony w łonie, żył na pustyni. Odzież miał z sierści wielbłądziej, na biodrach pas ze skóry. Nie jadł chleba, nie pił wina, żywił się szarańczą i miodem. Stronił od ludzi, chociaż miał uczniów i czekał na wezwanie, które miało nadejść. I stało się – wezwanie nadeszło. Do Jana zostało skierowane słowo: Idź i głoś. Św. Jan Chrzciciel był odważny. Nie bał się władców i królów, nie bał się ich żon i kochanek. Nie bał się cierpień i śmierci, bo wiedział, że są rzeczy ważniejsze, których bać się trzeba. Był surowy. Ganił zło i występek. Mówił jasno i prosto, co czynić trzeba. Żądał nawrócenia i prostych ścieżek życia.

Każdy z nas przychodzi do świątyni słuchać Słowa Bożego w innym stanie ducha i ciała. Jezus pokazuje nam drogę i odpowiada na pytanie: „Jak żyć tu na ziemi, by potem żyć na wieki z Bogiem w Niebie?” Pierwszy krok to wyparcie się tego, co światowe i przemijające, by uczynić miejsce dla Boga. Drugi krok to codzienne podejmowanie trudu życia i towarzyszącego cierpienia. W trzecim kroku naśladujemy Jezusa w Jego miłości miłosiernej.

Jezus przeprowadza wśród uczniów rodzaj swoistej „ankiety” – za kogo uważają Go ludzie i za kogo uważają Go Jego uczniowie. Również współcześnie, zapytani o to, kim jest Jezus, ludzie udzielają różnych odpowiedzi, często błędnych. Mamy problemy z uwierzeniem w Bóstwo Chrystusa, ale równie często mamy też kłopoty z uwierzeniem w Jego człowieczeństwo. Dlaczego tak ważna jest wiara w prawdziwe człowieczeństwo Chrystusa? Ponieważ tylko Bóg-Człowiek mógł nas odkupić przez swoją śmierć. W innym wypadku śmierć Jezusa, a więc i nasze odkupienie, byłyby tylko pozorne.

Wakacje zbliżają się dużymi krokami. To wyjątkowy czas, kiedy bardzo często leniuchujemy i nie mamy żadnych obowiązków. Bardzo łatwo wtedy zapomnieć o swoich przyjaciołach. Tak, jak podczas wakacji pamiętamy o tym, aby w łodzi mieć kamizelkę ratunkową, która nas chroni przed utopieniem, tak powinniśmy pamiętać o Kościele, w którym mieszka żywy i prawdziwy Pan Jezus. Widzialną głową Kościoła na ziemi został Piotr Apostoł, którego następcą jest papież. W Kościele działa Duch Święty. Jest w Nim obecny również Pan Jezus – w sakramentach, które pozostawił nam. Kościół katolicki jest Kościołem powszechnym, to znaczy, że jest dla wszystkich ludzi. Oprócz tego jest święty, ponieważ głosi świętą naukę Jezusa Chrystusa, sprawuje Najświętszą Ofiarę i udziela sakramentów świętych. Jest jeden i apostolski. Pomoce: Obrazki wakacyjne, Zdjęcie kościoła, Plansza z siedmioma sakramentami świętymi.

Rzadko kiedy trzymamy tajemnicę w dłoni. Rzadko kiedy potrafimy dotykać tajemnicy i doświadczać jej zmysłami. Tego doświadczamy dziś, gdy wyruszamy w niezwykłej procesji, z monstrancją w dłoni ukrywającą Boże Ciało. Dziś wyznajemy wiarę w tajemnicę Eucharystii, którą dotykamy i spożywamy, ale także dziś Jezusa prowadzimy po ulicach naszych miast i wsi. Spojrzyj, dzisiaj Panie, na naszą parafię. Spojrzyj na urzędy i zakłady pracy, na szkoły i przedszkola, na miejsca zabawy i rozrywki, na szpitale. Jezus eucharystyczny nawiedza nasze ulice od zarania naszej Ojczyzny. Zanoszony był też do chorych i potrzebujących. Nośmy Go w sercu wszędzie tam, gdzie kierują się nasze stopy. On jest chlebem mocnych. On umocni słabe serca.

Obchodzone dziś Boże Ciało jest dniem Eucharystii. Jest także dniem świadectwa. Kościół wychodzi na drogi i ulice naszych miast i wsi. Jest obecny tam, gdzie mieszkają ludzie, aby mówić o roli Zbawiciela w życiu chrześcijan. Wiara w rzeczywistą obecność Chrystusa w Eucharystii nie pochodzi z czytania i rozmyślań ani nie jest owocem ludzkiego wysiłku, ale pochodzi z ufnego i pokornego serca, które przyjmuje i potwierdza to, co zostało przyrzeczone przez Jezusa Chrystusa. Warto dziś głośno wyartykułować tę prawdę przed całym światem, który tak troszczy się o chleb, który jednak nie może dać życia trwałego i nieprzemijającego, a zapomina o Chlebie żywym, który zstąpił z nieba. Dzisiejsze procesje eucharystyczne niech mają taki wydźwięk. Idziemy w nich, by uczcić Pana Jezusa, by Mu podziękować i przypomnieć sobie, że On jest moją siłą.

Kościół jest domem Bożym i naszym drugim domem. Najważniejszym miejscem w domu jest wspólny stół, a w kościele – ołtarz. Na ołtarzu rodzi się Jezus Chrystus, dlatego okazujemy ołtarzowi specjalny szacunek. Szacunek dla ołtarza wyrażamy różnymi dekoracjami i gestami. Największym pragnieniem Jezusa jest narodzić się w ludzkim sercu – najważniejszym ołtarzu Boga.

Tajemnica Trójcy Świętej leży poza możliwościami pojęciowymi ludzkiego umysłu. Nie jesteśmy w stanie przeniknąć „szkiełkiem i okiem” misterium Boga. Jak Bóg objawia się człowiekowi?! Jaką prawdę o Sobie chce nam przekazać?! Bóg objawia się i zaprasza do relacji ze Sobą i jest to zawsze relacja miłości. W relacji Bożej miłości udział ma cała Trójca Święta – każda z Trzech Boskich Osób. Chrześcijanie, poprzez sakramenty święte, mają dostęp do udziału w relacji z Bogiem. Wielki zadaniem człowieka wierzącego jest pozwolić się kochać: „Trudniejsze niż kochać Boga jest pozwolenie, aby On nas kochał!” (papież Franciszek).