Dzisiaj słowo „miłosierdzie” jakby przeszkadzało człowiekowi, który bardziej niż kiedykolwiek stał się panem – uczynił sobie ziemię poddaną, tym samym tak mocno zrelatywizował religię, prawdę, moralność, uczciwość. Chrystus Pan, pochylający się nad każdą nędzą, słabością człowieka, ukazujący swoje serce pełne miłości, wyciągający dłoń w geście błogosławieństwa zdaje się wołać: „Bracie i Siostro, zbliż się i zanurz w moim miłosierdziu, wołaj o to miłosierdzie w żarliwej modlitwie, bo wydaje się ono być jedynym ratunkiem dla ciebie i świata”. Miłosierdzie Boże jest motywem, wszelkiego Bożego działania. Wydaje się to być szczególnie widoczne w odpuszczeniu grzechów. W człowieku, który doświadczył miłosierdzia, rodzi się pragnienie, by za nie odpłacić miłością. Skoro Bóg nas tak umiłował, skoro zlitował się, przebaczył, zapomniał, to co ja powinienem uczynić?

Drogie dzieci. Gromadzimy się na szczególnej modlitwie – Eucharystii. Stoimy przed Bogiem, który jest święty. To wymaga od nas również świętości a nasze serca mają na sobie cień grzechu. W życiu duchowym nie da się czegoś zrobić raz, przez całe nasze życie mamy wypełniać Boże przykazania i stawać się coraz lepsi. Pomagają nam w tym sakramenty, w sposób szczególny sakrament pokuty i pojednania oraz Eucharystia. Abyśmy jak najczęściej mogli przystępować do Stołu Pańskiego, przypomnimy sobie dziś warunki dobrej spowiedzi. Pomoce: Książeczka do nabożeństwa. Pięć warunków sakramentu pokuty wypisane na kartce. Obrazek syna marnotrawnego.

Mocne słowa Jezusa o wyrzeczeniu się wszystkiego to zaproszenie do odnalezienia w sobie pustki (przestrzeni), którą Bóg mógłby wypełnić Swoją łaską. Duchowa wojna Światła i Ciemności dotyka każdego człowieka, niezależnie od jego osobistego nastawienia i wiary. Nikt z nas nie może stanąć względem niej w roli widza, bo nie ma takiej możliwości! Trzy zasadzki Szatana: „Nie ma żadnej wojny!”, „Duchowa wojna jest już wygrana!”, „Duchowa wojna nie jest na moje siły!” Mądrość chrześcijańska to gotowość do walki – przygotowanie, męstwo i determinacja, by każdego dnia opowiadać się po stronie Światłości.

Pytanie młodej dziewczyny, która chciała ofiarować Bogu swoje zdrowie za uzdrowienie siostry, pokazuje naszą często spotykaną postawę wobec Boga: chcemy z Nim „handlować”, niejako Go „przekupić” naszymi ofiarami. Czy jednak jesteśmy w stanie, skoro przecież i tak wszystko, co mamy, jest Jego? W dzisiejszej Ewangelii Jezus jakby sam usprawiedliwiał taką postawę: każe nam robić rachunek zysków i strat. Tylko cena, o jakiej mówi, jest wysoka: ci, którzy za Nim idą, muszą oddać wszystko. Czy nie jest to za wysoka cena? Czy nie mamy racji, obawiając się oddać Mu wszystko? Dlaczego Bóg tego od nas żąda?

Na początku roku szkolnego można zaplanować, czym zajmiemy się do następnych wakacji. Potrzebny jest również dobry plan na całe życie i na wiele wydarzeń i sytuacji, które w życiu się pojawiają. Naszym planem jest Ewangelia. Wszyscy jesteśmy w szkole Jezusa, jesteśmy Jego uczniami. Nie można twierdzić, że jesteśmy dobrymi dziećmi Boga, jeżeli wolimy żyć według naszych planów, a nie planów Bożych. Dzisiejsze przypowieści są trochę przypomnieniem, trochę zachętą, ale też trochę ostrzeżeniem. Pomoce: Kilka „zadań testowych” według wzoru z homilii. Kilka drobnych nagród dla dzieci.

Uczta Eucharystyczna – „Gdzie są dwaj albo trzej zgromadzeni w imię moje, tam jestem pośród nich” (Mt 18,20). Stół słowa i stół Chrystusowego Ciała. Biesiadnicy z dzisiejszej Ewangelii chcą karmić się swoją pychą. Przykład św. Karola de Foucaulda (zginął 1 grudnia 1916 r., beatyfikowany 13 listopada 2005 roku przez papieża Benedykta XVI, kanonizowany 15 maja 2022 roku przez papieża Franciszka). Zawsze szukał ostatniego miejsca, by w życiu wzorować się na Chrystusie. „Nie mogę jechać pierwszą klasa pociągu, gdy wiem, że mój najlepszy przyjaciel jedzie w klasie ostatniej”.

Przechwałki dziecka. Przeciwstawne pojęcia. Charakterystyka pychy i jej fundamenty. Postawa pokory. Trudna i wymagająca mowa Chrystusa.

Umiejętność dzielenia się z innymi ludźmi to wielka sztuka. Jeszcze większą sztuką jest pamięć nie tylko o rodzinie lub przyjaciołach, ale także o osobach z dalszego otoczenia. Czy wypowiedź Jezusa o niezapraszaniu w gościnę rodziny i przyjaciół należy traktować dosłownie? Jest całkiem sporo sytuacji, kiedy czynimy pewne rzeczy bardziej dla zysku, ze strachu czy wyrachowania niż ze zwykłej ludzkiej sympatii albo życzliwości. Wielu ludzi bezskutecznie czeka na drobne chociażby oznaki sympatii czy zainteresowania z naszej strony. Postawa wobec ludzi biednych lub zapomnianych jest jednym ze sprawdzianów chrześcijaństwa.