W dzisiejszej Ewangelii słyszeliśmy opowieść o Zacheuszu, który wdrapał się na drzewo, aby zobaczyć Jezusa. Sykomora to wyjątkowe drzewo. Rośnie dziko w Afryce, Półwyspie Arabskim, poza tym jest uprawiane w wielu krajach świata. Posłuchajmy teraz innej historii, która wytłumaczy nam, co jest ważne w życiu chrześcijanina. W odległym zakątku świata, w gęstym lesie, znajdowała się drabinka. Była to zwykła drabina, zrobiona z wysuszonego i zużytego drewna. Była otoczona świerkami, modrzewiami i brzozami. Pośród nich wydawała się naprawdę nędzna. Modlitwa jest bardzo ważna dla chrześcijanina. Zachęcał nas do niej dziś św. Paweł w II czytaniu. Modlitwa to rozmowa z Panem Bogiem. Powinniśmy się modlić rano i wieczorem, ale również przed posiłkiem czy lekcjami w szkole. Św. Paweł uczy nas, aby modlić się w każdym czasie. Pomoce: Zdjęcie sykomory. Drabina. Mapa Afryki i Półwyspu Arabskiego.

Kto jest adresatem dzisiejszej Ewangelii? – Ty i ja! Faryzeusz – ten, który siebie postawił w centrum wszechświata. Przykład dwóch postaw w filmie Zeffirellego o św. Franciszku.

Jak wyglądałaby modlitwa współczesnego celnika? Może tak: „Tak Panie jestem celnikiem. I ja mam na swoim koncie: mniejsze lub większe świństewka… W dzisiejszą niedzielę spróbujmy razem dopisać dalszy ciąg usłyszanej Ewangelii. Najpierw dzieje faryzeusza – Jest wielce prawdopodobne, że ten poprawny czciciel Boga powróciwszy do swego domu, resztę dnia spędził na dopisywaniu do listy… „czego to on nie zrobił”. Dopisać losy celnika jest zdecydowanie trudniej… Może powrócił ze świątyni do siebie, do swojej komory celnej i, rozmyślając nad tym jak dalece ludzie i świat są zdeprawowani, dalej ich okradał… Ale jest wielce prawdopodobne, że człowiek, który tak szczerze umiał wyznać swoje winy, nawrócił się i starał się jak mógł, żyć uczciwie.

Modlitwa należy do bardzo trudnych obowiązków każdego wiernego, dlatego chcemy w homilii pomóc w tym spotkaniu człowieka z Bogiem. Przyjrzymy się miejscu modlitwy. Omówimy postawę, jaką człowiek powinien przyjąć wobec Boga. Określimy czas na modlitwę. Porozmawiamy o intencjach modlitewnych. Pomoce: Książeczka do nabożeństwa. Różaniec. Zdjęcie kościoła, kaplicy, przydrożnej figury. Obrazki modlących się dzieci. Rysunek przekreślonego urządzenia elektronicznego.

Był 16 października 1978 roku. Może i nawet większość z Polaków z niedowierzaniem usłyszało słowa: „Habemus Papam”. I wtedy w oknie watykańskim ukazał się On – kardynał Karol Wojtyła – nowy papież-Polak Jan Paweł II. Ojciec buduje dom. Ojciec jest ostoją porządku w domu. Ojciec uczy miłosierdzia. Ojciec uczy cierpienia.

Dziś w Ewangelii Pan Jezus zachęca nas do wytrwałej modlitwy. Posługuje się opowiadaniem o sędzi i ubogiej wdowie. Pod obrazem Sędziego ukrywa się Bóg-Ojciec. Ale jak to ze sobą pogodzić? Przecież taki sędzia, to ktoś najgorszy! Tak, Bóg-Ojciec nie jest zły, niesprawiedliwy lub nieczuły. To my czynimy z Niego niesprawiedliwego sędziego, gdy przestajemy Go widzieć takim, jaki naprawdę jest. „Jezus powiedział swoim uczniom przypowieść o tym, że zawsze powinni modlić się i nie ustawać”. Czy Syn Człowieczy znajdzie wiarę na ziemi, gdy przyjdzie? Jest to pytanie wielce niepokojące i trochę podszyte wątpliwością.

Modlitwa – jako rozmowa z Bogiem – wymaga odpowiedniej postawy zewnętrznej i wewnętrznej. Gest wyciągniętych rąk jest wieloznaczny i w każdym człowieku może symbolizować inne nastawienie, ale zawsze jest to postawa dziecka Bożego. Gest wyciągniętych rąk może zawierać w sobie jedną z tych sytuacji, które przeżywamy na co dzień: radość, potrzebę, nieszczęście. W jednej z Ewangelii Jezus proponuje, byśmy stawali się jak dzieci. Być może miał na myśli również i to, byśmy nigdy nie oddalali się od Boga dalej, niż na wyciągniecie ręki. Pomoce: Kilka dużych rysunków z wizerunkami osób, które mają wyciągnięte do góry ręce, np.: dziecko chwytające matkę za szyję, człowieka tonącego, wspinającego się po drabinie, zrywającego owoce z drzewa, machającego komuś na pożegnanie. Na końcu człowiek z rękami wyciągniętymi jak do modlitwy. W homilii pojawia się także rysunek żołnierza, który się poddaje - do indywidualnej decyzji kapłana pozostawiam pokazanie takiego rysunku przy aktualnej sytuacji geopolitycznej naszego regionu.

Co dzieje się z naszymi dziecięcymi marzeniami o życiu szczęśliwym i ciekawym? Dlaczego wygrywa szarość i przeciętność, a wszystko to nazywane jest przez nas „wolą Bożą?” W szarym życiu, które koniec końców nie jest realizacją marzeń, wiara też staje się bezbarwna! Wolą Boga jest to, byśmy na tym świecie odnaleźli szczęście – i nie jest to jedynie szczęście w znaczeniu życia wiecznego, ale szczęście „tu i teraz”! Zaufanie to klucz, który otwiera serce Boga! Poprzez zaufanie dajemy Panu przyzwolenie, by działał cuda w naszym życiu i odmieniał je zupełnie tak, jak w historiach cudownych uzdrowień z trądu.