Trąd to nawet dzisiaj straszna choroba. Wiedzą o tym dobrze misjonarze pracujący w krajach afrykańskich. Jezus Chrystus uzdrawia a uzdrowionych wysyła do kapłanów, by urzędowo stwierdzono fakt ich uzdrowienia. Uzdrowienie z trądu wiąże się ściśle z wybawieniem z trądu duchowego. Prosimy dziś o postawę wdzięczności dla nas samych i naszych najbliższych.

Proszę, dziękuję i przepraszam to bardzo ważne trzy słowa. Tego, kto ich nie używa, można porównać do człowieka, który chodzi w podartym ubraniu. Trąd to bardzo ciężka choroba. Ciało każdego człowieka, który zachorował na trąd pokrywało się strupami. Oprócz tego chory nie mógł wejść do miasta i błąkał się po pustyni. Pan Jezus uzdrowił dziesięciu trędowatych. Tylko jeden z nich poszedł do Jezusa i podziękował Mu za uzdrowienie. Dziewięciu pozostałych tego nie zrobiło. Grzech niszczy naszą przyjaźń z Panem Bogiem, oddala nas od Niego. Potrzebujemy lekarza, który zdiagnozuje naszą chorobę i da odpowiednie lekarstwo. Takim lekarstwem dla naszej duszy jest spotkanie Pana Jezusa w sakramencie pokuty i pojednania. Aby dobrze przygotować się do spowiedzi należy spełnić pięć warunków sakramentu pokuty. Pomoce: Stuła. Duży rysunek serca.

Jezus dziś przychodzi do nas w drugim człowieku. Nie lubimy i nie akceptujemy dobroci na pokaz. Jednak w każdym człowieku istnieje pokusa, aby być zauważonym, gdy czyni dobro. Słowo Boże wskazuje nam właściwy sposób czynienia dobra: Tak mówcie i wy, gdy uczynicie wszystko, co wam polecono: „Słudzy nieużyteczni jesteśmy; wykonaliśmy to, co powinniśmy wykonać”.

Obserwując otaczający nas świat, odnosimy wrażenie, że Bóg milczy wobec krzywdy, ucisku i przemocy. W każdej chwili jesteśmy zaproszeni, by pogłębiać naszą wiarę, nasze zaufanie wobec Boga. Starajmy się także iść za głosem tej prośby i podejmijmy starania o umocnienie i ugruntowanie naszej wiary. Bez wiary nie będziemy w pełni przekonani o głębokim sensie naszego współcierpienia z Chrystusem.

Bóg obok świata materialnego stworzył świat istot duchowych. Należą do niego duchy czyste, które nazywamy aniołami. Aniołów jest niezliczona rzesza i są przeznaczeni do różnych zadań. Zgodnie z tekstem Biblii zostały duchy czyste pogrupowane w chórach anielskich, które ukazują zarazem ich zadania. Warto przypomnieć sobie słowa św. Augustyna, który mówi: „«Anioł» oznacza funkcję, nie naturę. Pytasz, jak nazywa się ta natura? – Duch. Pytasz o funkcję? – Anioł. Przez to, czym jest, jest duchem, a przez to, co wypełnia, jest aniołem”. Pomoce: Obrazki aniołów. Wykres pokazujący konkretne chóry anielskie. Obraz Anioła Stróża. Modlitwa do Anioła Stróża. Piosenka Magdy Anioł: „Aniele niebieski Posłańcu”.

Dobra ziemskie są wspólne. Prawdziwym bogactwem jest życie z Bogiem. Ewangelia stale ostrzega przed doczesnym bogactwem – przed zbytnim przywiązaniem. Człowiek ubogi jest wielkim skarbem. Wspomaganie ubogich naszych obowiązkiem.

Głównym tematem dzisiejszej liturgii słowa jest bogactwo. Jako eksperta od spraw bogactwa wysłuchamy samego Boga. Posiadanie pieniędzy nie jest niczym złym. Staje się to niebezpieczne, gdy człowiek zaczyna przywiązywać do nich zbyt wielką wagę. Bardzo ciekawą charakterystykę bogacza ukazuje nam dzisiejsza przypowieść. Ów bogacz skupiał się wyłącznie na swoich potrzebach, nie dostrzegając innych ludzi. To właśnie pokazuje, co może stać się z osobą owładniętą przez pieniądze. Werset przed Ewangelią ukazuje nam zupełnie inny rodzaj ubóstwa i bogactwa, który odniesiony jest przez św. Pawła do człowieczeństwa i bóstwa. Bóg przychodzi, żeby obdarzyć nas Swoim bogactwem.

Dzisiejsza Ewangelia opowiada nam historię dwóch osób. Pewien bogaty człowiek żył bardzo dostatnio. U bram jego pałacu leżał żebrak-Łazarz, który nie miał nic. Kiedy zmarli, dostali się do Pana Boga, ale ich życie wyglądało zupełnie inaczej. Żebrak żył spokojnie, a bogacz bardzo cierpiał. Skarb to coś cennego wyjątkowego. Mogą nim być rodzice, rodzina, szkoła, zdrowie. Ale wielu ludzi pokłada nadzieję w innych skarbach, np. w pieniądzach. Starsi mówią, że pieniądze to rzecz nabyta i dzisiaj są a jutro może ich zabraknąć. Ważne, aby w życiu szukać prawdziwego skarbu. Pan Bóg to największy skarb. Módlmy się podczas tej Mszy św., aby dobra materialne nie przysłoniły nam tego, co jest najważniejsze – Pana Boga. Pomoce: Zdjęcie poszukiwacza skarbów. Zdjęcie diamentu.