Liturgia słowa ukazuje nam dziś obraz Boga, który „unosi się weselem” nad człowiekiem. Zarówno proroctwo Sofoniasza, jak i słowo proroka Izajasza opisują radość spotkania z Boga z człowiekiem. Izraelici niejednokrotnie w swojej historii doświadczali radości wyzwolenia przez Boga – od niewoli egipskiej począwszy, aż po okupację Jerozolimy przez Rzymian. Bliskość Boga kojarzyła się więc Izraelitom z interwencją przynoszącą wolność, z ratunkiem z opresji. Jutro rocznica ogłoszenia stanu wojennego. Wbrew pozorom rocznica ta wiąże się dość mocno z charakterem dzisiejszej liturgii. Polacy doświadczyli wtedy braku wolności, prześladowań. Przeżywali to, czego doświadczali Izraelici w czasie niewoli. Była w nich także tęsknota za wolnością i wołanie do Boga o wyzwolenie. Jakiego wyzwolenia możemy oczekiwać my, żyjący w wolnym kraju? Przede wszystkim wyzwolenia od naszych grzechów, chciwości, nienawiści i żądz, popychających nas do zła.

Św. Jan przypomina nam w dzisiejszej Ewangelii, że Bóg nie wymaga od nas nadzwyczajnych wyrzeczeń i poświęceń. W czasach Pana Jezusa żyło bardzo wielu ludzi, którzy mieli dobre serca, którzy chcieli dobrze przeżyć swoje życie, być dobrymi i uczciwymi. Dzisiejsza Ewangelia uczy nas, że mamy szukać Pana Boga w codzienności, wśród najprostszych obowiązków, w uczciwej pracy, nauce i trosce o drugiego człowieka. Pomoce: tekst Pisma Świętego; pudełko z żelazkiem; zdjęcie lodówki; komputer.

W ikonie Matki Bożej Nieustającej Pomocy Maryja trzyma w ramionach Jezusa. Zarówno Ona sama, jak i Jezus nie wyglądają na szczęśliwych… Tak, jak Jezus pobiegł do swojej Matki po pocieszenie i ochronę, my zwracamy się do Maryi o pomoc w czasie próby, czy jakiegoś cierpienia. Wierzymy, że Maryja została w sposób zupełnie wyjątkowy wybrana przez Boga i zachowana od grzechu pierworodnego. Matka Boża została zbawiona dokładnie tak, jak każdy człowiek – każdy z nas ma swój udział w odkupieniu, jakie dokonało się na krzyżu.

Można celebrować Święta Bożego Narodzenia kilkadziesiąt razy w życiu i może się zdarzyć, że, mimo świętowania, Bóg nie rodzi się w naszych sercach. Narodziny Boga z naszym życiu i naszym sercu są możliwe tylko, gdy próbujemy wyjść na życiową pustynię i w ciszy wsłuchujemy się w Boże Słowo. Bóg przychodzi do nas w konkretnej sytuacji geograficznej, politycznej, społecznej. Nasza wiara – podobnie jak wiara proroków – ma bardzo konkretny kontekst.

Poziom cywilizacji i rozwoju danego społeczeństwa mierzy się między innymi ilością dróg i autostrad. Dzisiejsze czytania biblijne są poświęcone w pewnym sensie „Bożej inżynierii budowy dróg i mostów”. Można by powiedzieć, że Bóg Biblii jawi się jako Budowniczy dróg i mostów. Prorok Baruch wyobrażał sobie powrót Izraelitów z niewoli babilońskiej jak radosną manifestację. W przepowiadaniu Jana Chrzciciela zaznacza się istotna zmiana w patrzeniu na Boży plan budowy dróg i mostów. Jan Chrzciciel nie czeka na to, by Bóg je zbudował, ale wzywa swoich słuchaczy do tego, aby oni sami zabrali się do dzieła.

Dzisiejsza liturgia słowa ukazuje nam postać Jana Chrzciciela. Ten wielki prorok wzywał ludzi do nawrócenia i budowania dróg dla Pana Jezusa. Każdy dobry uczynek, który spełniamy przybliża nasze serca do Boga, a każdy niewłaściwy od Niego oddala. Postarajmy się, by dobrych było jak najwięcej. Pomoce: obrazek koparki, ciężarówki, walca; worek piasku; dwa plakaty z dobrymi postawami ludzi; plakat z napisem stop.

Człowiek jest jakby wartownikiem, który czeka. Właśnie nadszedł czas warty, bo Mesjasz może nadejść w każdej chwili. Ewangelia głosi, że musimy być gotowi na spotkanie z Panem, nawet gdyby miał On przyjść niespodziewanie, jak złodziej. Wyrazem tej gotowości, powstawania ze snu, odrzucania gnuśności, jest udział w roratach. Adwent jest dla nas czasem przemiany. Jeśli zdecydujemy się czuwać, mamy szansę lepiej poznać Jezusa i stać się odblaskiem Jego chwały.

Słowa z Księgi Proroka Jeremiasza już się wypełniły. Bóg wypełnił to, co obiecał. Oto za kilka chwil na ołtarzu Bóg wypełni wobec mnie swoje zobowiązania. Za chwilę Bóg da mi dowód swojej nieskończonej miłości do mnie. Chleb i wino staną się Ciałem i Krwią Chrystusa. Z miłości do mnie dokona się bezkrwawa ofiara. Nasze życie trwa tylko chwilę. Ludzie starzy nie są w stanie wskazać, kiedy się zestarzeli. Byli młodzi i pewnego dnia „obudzili się starzy”. Starość zaskakuje. Podobnie zaskakuje nas chwila naszej śmierci. Dlatego właśnie tak ważne jest, aby czuwać i modlić się. Ważne jest aby być przygotowanym na spotkanie z miłującym nas Chrystusem.