Papież Leon Wielki, którego czcimy w liturgii należał do wielkich papieży Kościoła. Żył w V wieku, jego działania miały na celu trwanie w nauce Kościoła i umacnianie dyscypliny kościelnej. Mamy za sobą wiele lat słuchania wykładni nauki Kościoła w kazaniach. Mamy zatem pewien zasób wiedzy religijnej, mamy fundament, na którym możemy budować gmach naszego życia. Wspominając dzisiaj tak wielkiego papieża, pytamy siebie o nasze wierne trwanie przy Bogu w Jego Kościele.

Człowiek pokorny zdaje sobie sprawę, że wszystko, co posiada, jest darem Boga, Jego hojności i łaskawości. My często czujemy się niedowartościowani, albo sami nie widzimy tej wartości w sobie. Rodzi się to z pychy i z niewdzięczności. Pokora to uznanie swojej wartości, takiej jaka ona jest w rzeczywistości. Pozwala nam zobaczyć siebie w takim świetle, w jakim widzi nas Bóg. Przykładem pokory może być św. Paweł i Maryja. Bądźmy naśladowcami ich wielkości.

W życiorysach, powieściach i filmach śledzić można zdarzenie posyłania dzieci na służbę. Taki był los ludzi ubogich – szli na służbę za pracą i za chlebem. Być chrześcijaninem, być człowiekiem wierzącym, to nic innego, jak każdego dnia wstępować na drogę służby Panu. Prawdziwy i wierny sługa jest „transparentem” swojego pana. Mamy być przezroczystym znakiem Jezusowej sprawy, Jezusowej nauki, Jezusowej prawdy i Jego miłości. Prawdziwy i wierny sługa gotowy jest ponieść każde cierpienie, nawet śmierć z powodu swojego pana. Sługa Jezusa niesie w sercu gotowość na upokorzenia i wyrzeczenia i jest gotowy na wszystko.

Postrzeganie „zgorszenia” jedynie w sferze seksualnej człowieka. Niebezpieczeństwo wynikające z „uproszczenia” znaczenia słowa. Gorszyciele nie dostrzegają czynionego zła. Chrystusowe „biada” kierowane do gorszycieli. Rachunek sumienia.

Niebezpieczeństwo wynikające z posiadanych pieniędzy. Bogactwo materialne nie przyniesie nam ciągłego szczęścia. Umiejętnie zarządzajmy naszymi dobrami, bo od Boga je otrzymaliśmy. Pamiętajmy o nieprzemijających dobrach duchowych.

Ewangelia musi prowokować, wystawiać na próbę, wyzywać na pojedynek… Czy Bóg pochwala nieuczciwość?! Oczywiście, że nie! Pan pochwalił rządcę, że postąpił roztropnie (por. Łk 16,8a), czyli znalazł wyjście z sytuacji bez wyjścia, wykazał się sprytem i kreatywnością. W Starym Testamencie znajdujemy wiele postaci, których Bóg kochał i którym błogosławił właśnie dlatego, że widział w nich wiele dobrych chęci i wielkie zaangażowanie: Abraham, Mojżesz, Dawid i wielu innych. Na chrześcijańskiej drodze do świętości nie chodzi o to, by nie potykać się, a nawet upadać, ale raczej, by umieć powstawać i iść dalej; by walczyć o to, co cenne i mieć serce rozpalone żarem miłości względem Boga. Zróbmy dzisiaj rachunek sumienia w nieco inny sposób – zamiast zastanawiać się tylko nad tym, co było nie tak, spróbujmy zapytać się siebie o wewnętrzną motywację, o siłę woli, o spryt w życiu duchowym.

Przypowieści z dzisiejszej liturgii poprzedzają tę o synu marnotrawnym. Obie kończą się sproszeniem przyjaciół i sąsiadów, aby cieszyć się z odnalezienia owcy lub drachmy. Ukazują nam jak bardzo Bóg się cieszy z naszego nawrócenia. Determinacja pasterza i kobiety pokazuje jak bardzo Bogu zależy na człowieku, jak jest czułym i tęskniącym Ojcem. Bóg poświęca wszystko, nawet swoje życie, abyś Ty mógł żyć pełnią życia!

Jezus wzywa nas do świadczenia dobroci w sposób bezinteresowny. Jezus mówi do nas, byśmy zapraszali ubogich, chorych i niewidomych. Niech Chrystusowa zachęta pozostanie w naszych umysłach i sercach, abyśmy umieli dostrzec nie tylko nasze oczekiwania, ale także potrzeby bliźnich.