Mądra dewiza. Uczeń Chrystusa musi być wyrazisty. Podstawą przykazania miłości bliźniego jest miłość własna. Brak miłości siebie prowadzi do zaburzeń postawy. Zaproszenie do refleksji.

Na świecie jest sporo ważnych pytań: w telewizji, w gazecie, w Internecie ciągle padają jakieś pytania. Uczony w prawie stawia Jezusowi pytanie, które powinno być jednym z najważniejszych, a nawet najważniejszym z pytań człowieka: „Jak osiągnąć życie wieczne?”. Ewangelia wyraźnie zaznacza, że uczony nie miał szczerych intencji: przyszedł wystawić Jezusa na próbę. Mimo to Jezus podjął dialog. Różne kultury, różne cywilizacje i narody szukały odpowiedzi na pytanie: „Czy po śmierci istnieje jeszcze jedno życie, a jeżeli tak – to w jaki sposób można je osiągnąć?”. Dobre uczynki powinny być spełniane skromnie, bez nagłośnienia i przechwałek.

Czy chcemy uznać prawdę o tym, że Jezus nas posyła? Czy może wolimy pozostać „pluszowymi chrześcijanami”, których zadowala minimum? Pierwsza rada Jezusa: „Nie noście z sobą trzosa ani torby, ani sandałów” (Łk 10,4a). Bądźcie autentyczni w relacji z drugim człowiekiem, nie przedkładając nad osobę to, co materialne i policzalne. Druga rada Jezusa brzmi: „Gdy do jakiego domu wejdziecie, najpierw mówcie: Pokój temu domowi!” (Łk 10,5). Mamy być ludźmi niosącymi względem innych błogosławieństwo! Dwie rady, które pozostawia nam dziś Chrystus, wydają się być proste, a może nawet banalne. Ich realizacja jednak pozwala nam być autentycznymi chrześcijanami, posłanymi przez Pana!

Karty Pisma św. są pełne pokoju: „Gdy do jakiego domu wejdziecie najpierw mówcie «Pokój temu domowi», jeśli tam mieszka człowiek godny pokoju wasz pokój spocznie na nim”, zaś w pierwszym czytaniu słyszymy – „Pan skieruje pokój jak rzekę”. Czy Chrystus wydaje się być sprzeczny w swoich wypowiedziach? Raz mówi o pokoju, raz o wojnie. Aby dotrzeć do strefy Bożego pokoju w ludzkim sercu, trzeba to serce najpierw zaniepokoić, trzeba nim wstrząsnąć, trzeba je opamiętać. Trzeba człowieka niejako wyrwać z jego zastarzałych schematów postępowania i życia, myślenia i działania. Tak łatwo skostnieć w schematach łatwizny życiowej, pójścia za prądem, robienia tego, co inni, zagłuszania sumienia, gdy ono już dawno odbiegło od „normy Bożej”. I w takich sytuacjach Bóg zdaje się mówić do człowieka: „Nie sądźcie, że przyszedłem przynieść pokój”.

Prezentacja obrazków i doprowadzenie dzieci do wniosku, że każdy z nas jest członkiem różnych wspólnot. Opowiadanie z Ewangelii, które przed chwilą usłyszeliśmy pokazuje nam szczególną wspólnotę – wspólnotę uczniów Pana Jezusa, wspólnotę posłanych, by głosić Dobrą Nowinę. Zawsze, kiedy się gromadzimy w kościele albo modlimy się w domu z rodziną, w klasie z kolegami, na boisku, albo gdy jesteśmy sami i przyzywamy w modlitwie swojego Anioła Stróża lub patrona, albo jakiegoś innego świętego, tworzymy wspólnotę, w której przebywa Pan Jezus. Każdy w naszej wspólnocie jest potrzebny i każdy pełni w niej określoną rolę. Tak, jak każda część organizmu ma swoje funkcje, tak też w naszej wspólnocie każdy ma zadanie do wykonania. Pomoce: Zdjęcie z klasą. Zdjęcie rodziny. Zdjęcie z kolegami. Zdjęcie na przejściu dla pieszych. Napis: wspólnota.

Przez przykład Apostołów Piotra i Pawła, płynie do nas przesłanie od Boga: „Jesteśmy wezwani do rzeczy wielkich!” Piotr i Paweł, mimo swoich ułomności (grzechów) i własnych planów na życie, byli otwarci na głos Jezusa, który powiedział: Rzuć wszystko i pójdź za mną! Bóg nigdy nie powołuje do przeciętności, do miernoty. On często ustawia nam poprzeczkę wysoko i mówi: „Skacz! Uda ci się! Ja w ciebie wierzę!” Wiara musi być żywa, by była prawdziwa! Wiara musi być przeżywana w wolności, którą daje jedynie Pan.

Wezwanie do pójścia za Chrystusem obecne w czytaniach. Ostrzeżenie Bilbo Bagginsa (Hobbit, Władca Pierścieni). Podróż zmienia człowieka i prowadzi w nieznane. Nieprzyjemne konsekwencje wyruszenia w drogę – potrzeba rezygnacji. Ryzyko wygodnego „wirtualnego” chrześcijaństwa, które szybko się nudzi, bo nic w życiu nie zmienia. Przygoda wiary! Biblia przewodnikiem w drodze. Wyrusz dziś, bo inaczej nie wyruszysz nigdy!

Trzynaście ewangelicznych zdań, a tak wiele w nich treści i wątków. Wysłanie posłańców. Niezrozumiała postawa Apostołów. Opowiadanie młodej mamy. Wymagania wobec drugiego człowieka. Utożsamić się z jednym z bohaterów.