Dzisiejsza liturgia słowa podejmuje bardzo trudny temat dla dzieci jakim są czasy końca świata. Św. Łukasz opisuje jego przepowiednie. Zastanówmy się dzisiaj, na początku Adwentu, czy jesteśmy gotowi na spotkanie z Panem Jezusem. Czy nasze serca są czyste i co powinniśmy poprawić w naszym życiu, aby zbliżyć się do Pana Boga. Pomoce: tekst Pisma Świętego; miotła; szufelka; mop; wiaderko.

Oddajemy dzisiaj hołd Jezusowi, który jest naszym królem. Potrzebujemy tego święta, by zobaczyć to, co jest sprawą fundamentalną. W dzisiejszej Ewangelii Piłat pyta Jezusa o prawdę. Chrystus mówi o sobie, że przyszedł zaświadczyć o prawdzie. Stawia prawdę jako jedną z najważniejszych wartości. W sytuacji kiedy kłamiemy, czujemy wewnętrzny niepokój. Mimo to, dla wygody dopuszczamy się kolejnych kłamstw. Chrystus przychodzi, żeby nas wyzwolić. Jego królowanie polega na rozwiązaniu naszych kajdan zniewolenia.

„Zbawicielowi świata na przełomie wieku 1900/1901 parafia Zakopane”. Taki napis widnieje na krzyżu wzniesionym na Giewoncie. Pierwszym i najważniejszym przejawem królewskiej godności Jezusa i jego władzy jest wierność. Drugim rysem królowania Chrystusa jest bezinteresowność. Chrystus nie tylko mówił, że władza jest służbą, ale pokazał to na własnym przykładzie. Wreszcie trzecim wymiarem Chrystusowego królowania jest wielkoduszność. Prawdziwy król potrafi być hojny i łaskawy dla swych poddanych.

Przeżywamy dzisiaj w Kościele Uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata. Tą uroczystością kończymy rok liturgiczny. Jezus jest królem nie tylko świata ale i naszych serc. Ta uroczystość nam to bardzo jasno uświadamia. Cały rok, który dzisiaj podsumowujemy, należy do Pana Jezusa. Cały bowiem rok przeżywaliśmy wydarzenia zbawcze. Dzisiaj, na tym właśnie fundamencie, zbudujemy homilię. Chcemy ukazać młodym słuchaczom, że cały rok liturgiczny, rozpoczynając się w I Niedzielę Adwentu, zmierza ku dzisiejszej uroczystości. Pomoce: Wykres roku liturgicznego. Obraz Jezusa Króla. Obraz sądu nad Jezusem – I stacja drogi krzyżowej, można podejść do niej w kościele.

Gromadzimy się na Eucharystii, aby przeżywać i potwierdzać przymierze zawarte przez Chrystusa z ludźmi. Dzisiejsza niedziela jest szczególnym dniem, zapowiadającym wieczność i spotkanie z Chrystusem na sądzie ostatecznym. Koniec świata kiedyś przyjdzie – to pewne, bo tak powiedział Jezus. Żadne przepowiednie wróżbitów, świadków Jehowy czy przedstawicieli innych sekt nie mają sensu – nie wiadomo bowiem, kiedy dzień sądu nastąpi. Wiadomo jedynie, że mamy czuwać. Czuwanie nie oznacza bezczynności, bezproduktywnego siedzenia, ale jest nieustannym zmaganiem się z samym sobą, zwalczaniem zła w życiu osobistym, rodzinnym, zawodowym, społecznym, gospodarczym i politycznym.

Wizja proroka Daniela. Apokaliptyczna wizja sądu. Pragnienie poznania przyszłości. Bardzo nośny temat, który jest fundamentem wielu złych praktyk. Nawet wśród wierzących pojawiają się różne przepowiednie. Wiara w Boga wyklucza przyjmowanie różnych przepowiedni. Niebezpieczeństwo kontaktu z szatanem. Prawdziwa wiara i jedność z Chrystusem wyklucza potrzebę znania przyszłości.

Dzisiejsza liturgia słowa podejmuje bardzo trudny dla dzieci temat, jakim są czasy końca świata. Temat jest trudny, ponieważ dzieci są w wieku, który dopiero budzi się do życia, rozkwita, więc mowa o końcu może być dla nich zupełnie niezrozumiała. Niemniej jednak jest to temat, którego nie można ominąć. Temat końca świata dzisiejsza liturgia słowa łączy z tematem modlitwy. Są to zagadnienia, które dzisiaj należy podjąć. Pomoce: Tekst Pisma Świętego. Modlitewnik. Biblia w obrazkach. Obraz końca świata.

W dzisiejszej Ewangelii Jezus opisuje dwa bieguny ludzkiego zachowania. Cechą pierwszego jest wykorzystywanie religijności do podkreślania swojej wartości. Na drugim zaś znajduje się niezwykła ofiarność. Wdowa zdała się całkowicie na Bożą Opatrzność. Pan Jezus z wielką wdzięcznością podchwycił ten przykład zaufania, by wyjaśnić swoim uczniom, na czym polega istota zbawczej wiary. Nikt z nas nie likwiduje swoich oszczędności, nie rezygnuje z pensji i emerytury, nie pozbawia się egzystencjalnych podstaw, aby prowadzić żebracze życie. Na drodze wiary chodzi jednak o postawę ducha i wewnętrzną wolność, która to umożliwia. Czy w chwilach kluczowych potrafiłbym całą moją egzystencję, przyszłość i istnienie powierzyć Bogu?