Miłosierdzie nie może być rozpatrywane jedynie w kategoriach przebaczenia – przekracza ono bowiem ludzkie pojęcie pojednania. Syn marnotrawny doświadcza miłosierdzia ojca nie tylko w wymiarze przebaczenia, ale pełnego powrotu do domu i rodziny. Naród Wybrany, po latach niewoli w Egipcie, wraca do Ziemi Obiecanej i „wyprawia ucztę” na cześć Pana.

W Wielkim Poście w sposób szczególny dbamy nie tylko o swoje ciało, ale przede wszystkim o ducha. Kościół daje nam różne ćwiczenia, które pomagają nam wzmocnić naszego ducha. Św. Matka Teresa z Kalkuty mieszkała w Azji, a dokładnie w Indiach, służąc najbardziej potrzebującym. Przez ponad 45 lat pomagała ubogim, sierotom, chorym i umierającym. Nieustannie można było ją spotkać wśród bezdomnych i bezbronnych. Postarajmy się zobaczyć, czy w naszym najbliższym otoczeniu nie ma ludzi potrzebujących pomocy: może być to uchodźca z Ukrainy, kolega z ławki czy koleżanka z sąsiedztwa. Mogą potrzebować dobrego słowa albo kogoś z kim będą mogli się pobawić. Pomoce: Kartka z wypisanymi uczynkami względem ciała i duszy. Zdjęcie św. Matki Teresy z Kalkuty.

Na dziewięć miesięcy przed uroczystością Narodzenia Pańskiego, dane nam jest świętować uroczystość Zwiastowania. Ta błogosławiona godzina, na którą czekał cały świat, kiedy Archanioł Gabriel zwiastował Najświętszej Maryi Pannie, iż wybrał ją Pan Bóg na Matkę Syna Bożego. Maryja przez całe swoje życie będzie towarzyszyła swojemu Synowi, będzie stała pod drzewem krzyża jako Matka Bolejąca. Tak jak życie Matki Najświętszej było nieustannym „fiat mihi”, tak i nasze życie ma być pełnieniem woli Bożej.

Przeżywamy III Niedzielę Wielkiego Postu. W liturgii tej niedzieli Pan wzywa nas do odnowienia swojego życia. Aby tego dokonać potrzeba mocy miłości. Dlatego dzisiaj podejmujemy temat miłości. Miłość jest podstawą wielkich dzieł, a na pewno należą do nich miłosierdzie i ufność. Miłosierdzie bowiem wypływa z miłości, okazuję miłosierdzie bo kocham. Osobiste doświadczenie miłości Boga prowadzi nas do miłość bliźniego. W przestrzeni tej miłości rodzi się miłość bliźniego, która jest pragnieniem dobra drugiego człowieka. Wyraża się ona w wielu formach. Jesteśmy wezwani do miłości na wzór miłości Boga do człowieka. Budujmy nasze życie na miłości, bo tylko kochając Boga i drugiego człowieka zasłużymy na wejście do wiecznych przybytków.

Dać komuś szansę, by spróbował jeszcze raz, naprawił swój błąd. Czasami tak trudno nam to przychodzi, bo jak na nowo zawierzyć temu, który mnie zdradził, zawiódł zaufanie. Podobnie mogło być za czasów Jezusa. Wielu przychodziło do Niego nie tylko dlatego, że stali się nagle bardzo pobożni albo uwierzyli w to, co Jezus przekazał słowem i czynem. Część z nich to „ciekawscy”, którzy chcieli zobaczyć kolejny cud. Sprawiedliwi i mniej sprawiedliwi, pobożni i mniej pobożni – do nich wszystkich Jezus kieruje słowa: „Jeśli się nie nawrócicie, wszyscy tak samo zginiecie”. Często tak łatwo przychodzi nam potępiać drugiego człowieka. Trudno nam jest zrozumieć i przyjąć upadek bliźniego. Zawsze właściwą godzinę biją Boże zegary, dla tych, którzy nie wstydzą się zginać kolan przed Bogiem, zginać kolan przed konfesjonałem, zginać kolan przed Panem w Najświętszym Sakramencie ukrytym.

Każdego miesiąca, każdego tygodnia, niemal każdego dnia dowiadujemy się o katastrofach i wypadkach, w których stracili życie przypadkowi, niewinni ludzie. Patrząc na ich śmierć, zastanawiamy się nad przeznaczeniem, myślimy, czy można było zapobiec katastrofom. Szukamy winnych. Uczniowie Jezusa rozważali te same dylematy. Pytali Jezusa o powody śmierci tych, a nie innych ludzi. Jezus nie odpowiadał wprost, nie wyjaśniał poszczególnych przypadków. Wzywał do nawrócenia. Drzewa potrzebują do wzrostu dobrego nawozu. Dla człowieka takim nawozem mogą być trudne życiowe doświadczenia i wyzwania. Czasami dobrze jest samemu zadać sobie pewne ćwiczenia, niewygody, aby poprawić swój charakter. Takim ćwiczeniem na okres Wielkiego Postu jest modlitwa, post i jałmużna.

Dzisiejsze czytania tchną duchem chrześcijańskiej nadziei. Wiara rodzi w nas nadzieję, a ta zaś otwiera nas na wieczność. Pięknym doświadczeniem chrześcijańskiej nadziei, jest treść spotkania z Bogiem dokonująca się w przeżywanej niedzielnej Eucharystii. Jest to doświadczenie obecności Boga, którego spotykamy w Słowie i Ciele. Rozważając o chrześcijańskiej nadziei, spoglądamy na Chrystusowy ołtarz. Z tego ołtarza czerpiemy pokarm życia, aby doświadczyć przedsmaku królestwa niebieskiego. Według nauki Kościoła grzechem przeciwko nadziei jest rozpacz bądź zuchwała ufność. Rozpacz to taka postawa, w której człowiek, doświadczając własnej słabości, nie widzi możliwości przezwyciężenia słabości. Zuchwała ufność zaś polega na tym, że człowiek ufa tylko sobie albo przesadnie ufa Bożemu miłosierdziu odrzucając postawę nawrócenia.

Bóg w osobie Abrahama powołał do istnienia Lud Boży. Dzisiaj jest nim Kościół Jezusa Chrystusa. ciemności, gdy człowiek odrzuca krzyż Jezusa i idzie tylko za swoimi pożądaniami, pisze św. Paweł Apostoł. Tymczasem tylko moc Chrystusa może człowieka przemieniać i uświęcać. Celem Przemienienia było pomóc Apostołom w przezwyciężeniu ciemności Wielkiego Piątku, by w odpowiednim czasie lepiej mogli uwierzyć w Jezusowe zmartwychwstanie. Chrześcijaństwo nie jest indywidualną sprawą pojedynczych ludzi. Chrześcijanie nie mogą zamknąć się w zakrystii, sali katechetycznej, kancelarii parafialnej i we własnym domu.