Pan Bóg dziś prosi nas w pierwszym czytaniu, abyśmy słuchali. Mówi do mnie i do ciebie: „Słuchaj”. Mamy słuchać: rodziców, nauczycieli, katechetów, babcie, dziadków, Pana Boga. Pan Bóg prosi nas, byśmy słuchając, kochali Jego samego i naszych bliskich. On zawsze nas kocha, nawet wtedy, gdy o Nim zapominamy; nawet wtedy, gdy grzeszymy i nie chcemy słuchać tego, co do nas mówi Pan Bóg. Co się dzieje w naszym życiu, kiedy nie słuchamy mamy? Kiedy nie słuchamy Pana Boga? Mimo tego, że często smucimy Pana Boga, to On nigdy z nas nie rezygnuje, kocha nas dalej tak samo, czeka na nas z otwartymi ramionami. List miłosny. Pomoce: Rysunek uszu

Uroczystości Pańskie, maryjne i ku czci świętych obchodzimy wspólnie z innymi. Natomiast poświęcenie naszego kościoła parafialnego jest tylko naszym świętem. Życie parafialnej wspólnoty koncentruje się w kościele parafialnym. Obchody rocznicy poświęcenia świątyni są znakiem szacunku dla miejsca świętego, w którym mieszka Jezus Eucharystyczny pod postaciami chleba i wina, w którym sprawujemy Eucharystię.

Trzy słownikowe znaczenia słowa „poświęcenie” w odniesieniu do konsekracji kościoła: „dokonać obrzędu święcenia”, „oddać coś komuś lub jakiejś ważnej sprawie lub zrezygnować dla nich z kogoś, z czegoś” oraz „zainteresować się kimś, czymś w sposób szczególny”. Trzy znaczenia słowa „poświęcenie” odwołują się również do ludzkich relacji miłości. Poświęcenie nabiera tutaj różnych wymiarów, związanych z przysięgą, oddaniem i rezygnacją oraz okazywaniem zainteresowania. Uroczystość poświęcenia świątyni wiąże się z życiem człowieka w relacji z innymi. Jako chrześcijanie mamy niedościgniony wzór poświęcenia w osobie Jezusa Chrystusa.

Zacheusz szukał spotkania z Jezusem. Zaprosił Go do domu. Dziś Pan Jezus zaprasza nas do swojego domu. Świątynia to konkretny dom Boży z historią, znakami i przede wszystkim z ludźmi. Historia świątyni to historia ludzi i tradycja. Warto ją poznać. Pomoce: Kronika parafialna (jeśli jest taka możliwość); stare zdjęcia kościoła – jeśli jest to możliwe, warto skorzystać z rzutnika multimedialnego przy pokazywaniu zdjęć. Zwrócić uwagę na wyposażenie świątyni, ołtarz, konfesjonały, ornaty, obrazy. Tort albo cukierki, którymi na zakończanie Mszy św. częstujemy dzieci.

W wędrówce do nieba używamy naszego rozumu i darów Bożego Objawienia. Bartymeusz zwraca się z prośbą o miłosierdzie do Syna Dawida. Żebrak woła do króla. Pan Jezus usłyszał wołanie.

Kapłan nosi w sobie problemy tych czasów, w których wzrasta. Bardzo ważna jest sytuacja naszych rodzin. Jeśli kandydat do kapłaństwa wzrastał w rodzinie, gdzie brakowało miłości, to będzie on miał przed sobą znacznie trudniejszą i dłuższą drogę do osiągnięcia dojrzałości. Stąd ogromna odpowiedzialność młodych ludzi za budowanie dobrych, kochających się rodzin. Kapłan zna ludzkie problemy. Sam zmaga się ze słabościami i wie, co to duchowa walka. Wie także, co znaczy upadek. W zgiełku sądów możemy nawet nie usłyszeć wołania posądzanego kapłana: „Jezusie, ulituj się nade mną”. Właściwą postawą jest przyniesienie tego człowieka przed Boże oblicze, chociażby poprzez modlitwę.

Wzrok jest wielką wartością, darem od Pana Boga. Bardzo trudno jest żyć, kiedy ktoś jest ślepy. W czasach Pana Jezusa wielu ludzi traciło wzrok. Nie było takich lekarstw jak dziś. Dlatego Bartymeusz prosi Jezusa o cud. W naszym życiu duchowym posługujemy się modlitwą, słowem Bożym i sakramentami, abyśmy widzieli więcej. Pomoce: okulary; szkła kontaktowe; mikroskop; lornetka; teleskop.

Jezus wywraca do góry nogami rozumienie władzy, jakie ma świat, i ukazuje, że powinna ona zawsze wiązać się z postawą służby i pokory – powinna stanowić realizację przykazania miłości bliźniego. Każdy człowiek sprawuje władzę w różnych wymiarach: począwszy od władzy nad samym sobą, poprzez odpowiedzialność za drugiego człowieka w małżeństwie, rodzinie, wspólnocie kapłańskiej/zakonnej, aż po władzę rozumianą jako relacja z określoną grupą ludzi.