Niemal każde rozstanie przynosi poczucie pustki. Tym bardziej może nas dziwić postawa Apostołów, którzy „z wielką radością wrócili do Jerozolimy”. Jezus poleca swoim uczniom, aby oczekiwali na zesłanie Ducha Świętego. Według Ewangelisty Apostołowie „stale przebywali w świątyni, wielbiąc i błogosławiąc Boga”. W Dziejach Apostolskich uczniowie wpatrują się uporczywie w niebo, gdzie wstąpił ich Mistrz. Dzisiaj możemy odkryć swoistą receptę na to, jak być zawsze prawdziwie radosnym. Nasze wychwalanie Boga polega na nieustannym wspominaniu tego, co Bóg dla nas uczynił.

Przeżywamy Uroczystość Wniebowstąpienia Pana Jezusa, która zaprasza nas do patrzenia w niebo. To wymaga od nas podniesienia głowy. Taka postawa jest również postawą dumy z tego, że jesteśmy chrześcijanami. Przez 40 dni po zmartwychwstaniu Pan Jezus przebywa z Apostołami. Są to bardzo osobiste rekolekcje, które odprawiają uczniowie Jezusa. Po tym czasie mają pójść w świat, aby głosić Ewangelię. W dzisiejszym święcie wspominamy górę Oliwną. Była miejscem rozpoczęcia wydarzeń Wielkiego Tygodnia, z niej Pan Jezus ruszył na osiołku do Jerozolimy. Ona była świadkiem krwawej modlitwy Pana przed śmiercią i na niej jest ślad wniebowstąpienia w postaci śladu stopy wstępującego w niebo Pana Jezusa. Pomoce: Obraz wniebowstąpienia Pana Jezusa; Zdjęcie Jerozolimy; Zdjęcie góry Oliwnej; Zdjęcie z pielgrzymki papieskiej; Obraz nieba: aniołowie, wybrani święci.

Człowiek pragnie pokoju w swoim życiu – w wymiarze pokoju między narodami, w swojej rodzinie (wspólnocie) oraz we własnym sercu! Pomimo wysiłków na polu społecznym, kulturalnym i osobistym, brak pokoju pozostaje wciąż wielkim i nieosiągalnym marzeniem ludzkości i każdego pojedynczego człowieka. Jezus ukazuje drogę, która prowadzi do prawdziwego pokoju serca! To droga poprzez przyjęcie Jego nauki i działania Ducha Świętego. Człowiek wciąż musi walczyć o pokój serca i zmagać się każdego dnia z Księciem Niepokoju – Szatanem. Na tej drodze umacnia nas Bóg w Swoich sakramentach.

W Piśmie Świętym wielokrotnie widzimy jak Pan Bóg, posługując się ludźmi, działa w swoim Kościele. Duchowni i świeccy, mający różne posługi w Kościele, winni zawsze zachowywać jedność. O tę jedność modlił się Pan Jezus. Ludzie świeccy od młodości powinni nabierać coraz głębszego przekonania o tym, jak ogromnie ważne jest zaangażowanie w życie swojej parafii. Jakże ważna i owocna jest stała współpraca ze swoimi duszpasterzami.

Krótki fragment dzisiejszej Ewangelii zawiera kilka różnych myśli. Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Nie tak jak daje świat, Ja wam daję (J 14,27). Czy można dać drugiemu człowiekowi pokój? Pan Jezus zauważa, że pokój ofiarowany przez Niego jest inny, niż ten, który daje nam świat. Prawdziwy pokój jest niemożliwy bez Ducha Świętego. Pokój jest także znakiem uczniów Jezusa. Pomoce: W homilii potrzebne będą różne przedmioty (mogą być wykorzystane rzeczy znajdujące się w kościele) oraz kilka nagród dla uczestnika prezentacji.

Kiedy Jezus mówi o miłości, jest to zawsze jej szczególny rodzaj – miłość bezinteresowna, kochanie drugiego dla niego samego, bez liczenia na coś dla siebie. Możemy powiedzieć, że nowością ewangelicznej miłości jest to, że mamy kochać tak, jak Jezus nas umiłował – i wiemy, jak Jezus nas ukochał: do ostatniej kropli swojej krwi na Kalwarii! Kochanie w ten sposób, jak nakazuje Jezus, nie jest możliwe po ludzku; potrzeba Bożej łaski, aby kochać w ten sposób! Oczywiście zdarzają się w życiu sytuacje bardzo trudne, kiedy kochanie bliźniego jak siebie samego jest niezwykle wymagające… Tylko żyjąc w sercu Jezusa możemy kochać tak, jak On nas do tego zaprasza.

Miłość – to słowo jest nam dobrze znane. Jest przecież powszechnie przez nas wszystkich wypowiadane, a zarazem dla wielu z nas tu obecnych nie ma ono żadnego głębszego sensu, nie ma żadnego odniesienia w życiu codziennym. Był 1 sierpień 1941 roku. W obozie oświęcimskim na placu apelowym w równym szeregu stali wychudzeni ludzie, brudne obdarte pasiaki wisiały na nich, dochodziła osiemnasta a oni tak od ósmej stali i stali. Wreszcie pojawił się Fritzsch, miał wybrać dziesięciu na śmierć głodową za jednego zbiega. Zostaliśmy stworzeni, aby kochać. Im więcej kochamy, tym bardziej jesteśmy szczęśliwi. Pan pragnie, abyśmy byli szczęśliwi tu na ziemi. Aby w pełni być szczęśliwym, trzeba przebywać z tym kogo się kocha. By kochać Boga musimy Go dobrze poznać, tak jak dobrego przyjaciela.

Św. Jan Ewangelista słynie z określonego sposobu pisania – dość często powtarza te same słowa. W dzisiejszym fragmencie widać wyraźnie ten zabieg. Dziś powtarzają się słowa: „miłować – wielbić”. Św. Jan przypominał, że najdoskonalsze uwielbienie Boga polega właśnie na miłości. Miłość – to słowo często używane. Różni ludzie w rozmaity sposób definiują uczucie miłości. W nauczaniu Jezusa pozostał dla chrześcijan wzór miłości: Miłujcie się tak, jak Ja was umiłowałem. Miłość jest obecna (powinna być obecna) w całym życiu, w chwilach wielkich i uroczystych, ale przede wszystkim w powszednich, codziennych obowiązkach. Miłość często pozostaje niewidoczna – nie jest krzykliwa, nie rzuca się w oczy, a mimo to z uporem wpływa na kształt naszego życia.