Zazdrość to czwarty z grzechów głównych. Zazdrość zamyka nas na drugiego człowieka. Zazdrość sprzeciwia się cnocie miłości. Podkreśla to św. Paweł w Liście do Koryntian. Człowiek pokorny jest człowiekiem wolnym, bo zna swoje ograniczenia, zalety i wady. Pielęgnowanie braterskiej miłości wzmacnia w nas cnotę pokory. Zgorszenie jest postawą lub zachowaniem, które prowadzi drugiego człowieka do popełnienia zła. Ten, kto dopuszcza się zgorszenia, staje się kusicielem swego bliźniego. Narusza cnotę i prawość; może doprowadzić swego brata do śmierci duchowej.

Pierwsze czytanie opowiada o udzieleniu Ducha mężczyznom, którzy mają pomagać Mojżeszowi w wydawaniu sprawiedliwych osądów. Jednak Duch spoczął nie tylko na zgromadzonych przed Panem w Namiocie Spotkania, ale i na dwóch młodzieńcach znajdujących się poza grupą zaufanych. Ewangelia św. Marka ukazuje podobną sytuację. Apostołowie spotkali kogoś, kto działał w imieniu Jezusa, a nie należał do grona Apostołów. Pan Bóg nie zamyka swoich darów tylko w gronie najgorliwszych. Człowiek nie może stawiać Bogu granic ani wskazywać, kogo należy obdarzać darami Ducha.

Radykalizm religijny pokazywany jest często przez pryzmat walki ze słabością. Miłość chrześcijańska to prawdziwy radykalizm. Modlitwa jest wyrazem miłości i narzędziem skutecznym w czynieniu dobra. Za tydzień październik, rozpoczniemy nabożeństwa różańcowe. (Jeśli w parafii prowadzone będą nabożeństwa różańcowe dla dzieci, jest to dobry moment, aby powiedzieć, w jakich dniach i o której godzinie będą się one odbywały). Pomoce: waga szalowa i szale w różnych kolorach (czarna i biała lub ciemna i jasna szala); różaniec – taki dosyć duży, żeby był bardzo widoczny.

Dziewiąty rozdział Ewangelii wg św. Marka pokazuje nam przykłady nieudolności i grzeszności Apostołów. Jezus jest cierpliwym Nauczycielem i prowadzi swoich uczniów do zrozumienia podstawowych prawd swojej nauki. Wyprowadza ich z błędu i wskazuje właściwą drogę. Przykład Apostołów (w tym mocne świadectwo św. Pawła z Listu do Koryntian) jest dla nas inspiracją wiary. Bóg prowadzi człowieka mimo jego grzeszności, ale oczekuje przy tym zaufania i oddania.

Rywalizacja jest częścią naszego życia. Rywalizujemy niemal o wszystko: firmy rywalizują o klientów, uczniowie o wyniki, sportowcy o medale i rekordy. Jedyną rywalizacją, w którą warto się zaangażować, jest służba dla rozszerzania królestwa Bożego. Jezus wyraźnie wskazuje, że służba wobec drugiego człowieka jest najdoskonalszym wyrazem naszej godności i wielkości. Bardzo często myślimy całkowicie na odwrót: wielkim jest ten, kto panuje nad innymi.

Pan Jezus przypomina, że w dziecku jest coś wartego naśladowania. Apostołowie zapoczątkowali długi szereg ludzi, których nazywamy świętymi. Wielu ludzi na świecie pragnie dokonać czegoś niezwykłego. Ludzie święci to osoby, które naprawdę wyróżniły się pośród swego otoczenia. Każdy z nas może się wyróżnić w oczach Boga, wyróżnić czymś dobrym. Uwaga: W trakcie homilii dobrze byłoby mieć przygotowaną kartkę z „oryginalnymi” osiągnięciami niektórych świętych. Można wykorzystać przykłady z poniższej homilii lub przygotować własne.

Jeruzalem ma bogatą, ale i bardzo bolesną historię. Tragicznym momentem było zdobycie miasta przez Rzymian w roku 70 po narodzeniu Chrystusa. Cesarzowa Helena, która była chrześcijanką, przybyła do Jerozolimy w celu odnalezienia miejsc świętych, a przede wszystkim zajęła się szukaniem krzyża, na którym życie zakończył Pan Jezus. 14 września 330 roku została odnaleziona najważniejsza relikwia chrześcijaństwa. Kościół z wielką pieczołowitością przechowywał i czcił rzeczy świętych, dając początek kultowi relikwii. Najcenniejszymi są dla nas te, które dotyczyły Pana Jezusa. Kiedy wpatrujemy się w krzyż naszego Pana, nie sposób pominąć tematu krzyża, którego doświadczamy w naszym życiu. Różne są te nasze ludzkie krzyże i różny mają ciężar, ale zdają się boleć tak samo i tak samo przytłaczać i powalać na ziemię. Znakiem naszej wiary jest krzyż. Na nim odkupił nasze winy Chrystus, dlatego jest on symbolem miłości Boga do człowieka. Ochrona tego znaku jest naszym zadaniem.

Prorok Izajasz zapowiada, że Mesjasz Pański będzie musiał wiele wycierpieć. Podobnie ujmuje to św. Jakub Apostoł. Królestwo Boże nadchodzi pośród cierpień i poświęceń oraz wierności codziennym obowiązkom. Chrystus wiele cierpiał z powodu zatwardziałości ludzkich serc. Całe Jego życie na ziemi było naznaczone cierpieniem, począwszy od narodzin, aż po Kalwarię, gdzie umarł na krzyżu, dokonując pojednania ludzkości z Ojcem niebieskim.