Dzisiejszy fragment Ewangelii wspomina o zaniepokojeniu Heroda. Nowa rzeczywistość, albo brak kontroli nad czymś może rodzić w nas zaniepokojenie. Możemy czuć zaniepokojenie w sytuacji, kiedy coś nie idzie po naszej myśli, albo na coś nie mamy wpływu, a czego konsekwencje dla nas są nieuniknione. Bóg daje człowiekowi w sercu pewnego rodzaju niepokój, po to, aby człowiek mógł się opamiętać i nawrócić.

Człowiek jest istotą pielgrzymującą. Znaczy to, że wędruje, a wędruje dzięki jakiejś nadziei, która nie tylko podtrzymuje go w jego wędrówce, ale w ogóle umożliwia mu życie. W swojej życiowej pielgrzymce towarzyszy nam nadzieja, że ten kolejny dzień sprawi iż będziemy bliżej Boga, że będziemy bardziej Chrystusowi, tym samym bardziej ludzcy. To nadzieja każe nam zwrócić swoje oblicze i serce ku Chrystusowi, bez którego nic nie jesteśmy w stanie uczynić. Zatem drugim dziełem nadziei jest nasze doświadczenie prawdy o sobie, o naszym człowieczeństwie. Nadzieja jest związana z przyszłością, która ukazuje się człowiekowi jako wybawienie. Nadzieja jest dojrzała jeśli człowiek jest dojrzały. Dojrzały jest ten, który przynosi owoce w swoim życiu.

Pierwsze czytanie zawiera zbiór przysłów, których głównym tematem jest droga Boża jako przeciwieństwo drogi nieprawych. Przeciwieństwem pokory jest pycha. Niezwykłą pokorą odznaczała się Matka Boża. W dzisiejszej Ewangelii jesteśmy świadkami sceny, w której Maryja przychodzi do Jezusa, jednak z powodu tłumów nie może się z Nim spotkać. Nie próbuje się przeciskać, ale cierpliwie czeka na wiadomość od Syna. Jeszcze wymowniejsza jest odpowiedź Jezusa. Mogłoby nam się wydawać, że Jezus zlekceważył swoją Matkę. Jednak w rzeczywistości była to pochwała Maryi. Bo to ona w sposób doskonały wypełnia słowo Boże i realizuje w swoim życiu.

Bóg obdarzył nas niezliczonymi darami i przeróżnymi łaskami, które uatrakcyjniają i jednocześnie oświecają nasze codzienne życie. Św. January jest przykładem biskupa zatroskanego o swoich wiernych. Podejmując nasze codzienne zadania, chciejmy, ze jego przykładem, mieć otwarte oczy i wrażliwe serca, by okazać troskę o drugiego człowieka.

Jezus wiele razy mówił o królestwie Bożym. Aby wyjaśnić swoją naukę, często posługiwał się przypowieściami, to znaczy opowiadaniami i porównaniami wziętymi z życia prostych ludzi. Jednym z takich opowiadań o królestwie niebieskim jest dobrze nam znana przypowieść o siewcy, którą przytacza św. Łukasz. Czy dokładam starań, aby coraz lepiej poznać słowo Boże? Jak je przyjmuję w czasie Mszy św.? Czy kieruję się w postępowaniu nauką Jezusa? Jak dzisiaj odpowiem Bogu na Jego słowo?

Być kobietą to być kimś szczególnie wrażliwym na świat, więzi i wartości. Kobieta jako matka jest podobna do Chrystusa. Kobieta uczy wierności w miłości. Największy wkład w historię zbawienia spośród wszystkich ludzi w historii miała kobieta – Maryja. Trzeba nam nieustannie uczyć się maryjnego sposobu patrzenia na Jezusa.

Chrześcijanie od początku pamiętali o cierpieniach Najświętszej Maryi Panny pod krzyżem. Współcierpiąc z Jezusem Chrystusem, Maryja uczestniczyła w narodzinach Kościoła. Słynna Pieta Michała Anioła znajdująca się w watykańskiej bazylice ukazuje cierpienie Matki Bożej. Prośmy Matkę Bożą Bolesną, abyśmy umieli mężnie dźwigać nasz codzienny krzyż, a przez to uczestniczyć w dziele odkupienia.

Wskrzeszenie syna wdowy z Nain odnotowane w dzisiejszej perykopie ewangelicznej, wychodziło naprzeciw ludzkiemu nieszczęściu. Jezus zlitował się nad matką, bo był czuły na cierpienie człowieka. Ale sam Zbawiciel największy ból odczuwa wtedy, kiedy nie słuchamy Boga i odchodzimy od Niego popełniając grzechy ciężkie. Działalność św. Jana Chryzostoma przysporzyła mu zwolenników, ale także nieprzyjaciół. Duchowieństwo miało do niego pretensję, że jest nadmiernie wymagający a mnisi, że zaprowadzał w klasztorach pierwotny porządek i dyscyplinę.