Dlaczego Bóg wymaga od nas wiary przez całe życie?! Przecież mógłby do nas przemówić wprost! Starotestamentalne rozumienie spojrzenia Bogu „twarzą w twarz”, jako zapowiedź kontemplacji oblicza Miłości w Nowym Testamencie. Bóg pozostawia pełne objawienie Siebie na czas końca świata – czas Sądu Ostatecznego. Wtedy „wszyscy ludzie ujrzą zbawienie Boże” (Łk 3,6). Żywa wiara daje wielką moc i wszyscy jesteśmy zaproszeni (choć w różnym stopniu i w różny sposób) do korzystania z tej mocy na chwałę Boga i dla zbawienia naszych braci i sióstr.

Dzisiejsza niedziela jest Niedzielą Miłosierdzia. To wielkie święto ustanowił św. Jan Paweł II. Św. Jan Paweł II był pierwszym Papieżem, który pochodził z Polski. Zanim został papieżem był biskupem Krakowa. Karol Wojtyła był bardzo dobrym księdzem. Bardzo szybko został biskupem i zamieszkał w Krakowie. 16 października 1978 roku, po śmierci Jana Pawła I, kard. Karol Wojtyła został wybrany na papieża. Dużo podróżował, dlatego został nazwany papieżem-pielgrzymem. Kiedy popatrzymy na życie świętego papieża zauważymy, że realizował w nim uczynki miłosierdzia co do duszy. Czynił to jako papież nauczając, wlewając w serca nadzieję, ale także odważnie upominając grzeszących. Jego postawę charakteryzowało przebaczenie i niewątpliwie głęboka modlitwa. Pomoce: Kartka z uczynkami miłosierdzia względem duszy.; Obraz św. Jana Pawła II.; Obraz s. Faustyny Kowalskiej.

Trwając w wielkiej miłości Boga chciejmy pochylić się nad jej obliczami. Jest miłość trudna i miłość łatwa. Jedna z nich jest „utopiona” w ciele. Można ją zamknąć w jednej godzinie przyjemności. Starożytni Rzymianie nazwali ją erosem. Wyższym stopniem jest miłość uczuciowa. Rzymianie nazwali ją amorem. Utopiona jest w subiektywizmie i oczarowana fascynacją drugiego człowieka. Prawdziwe oblicze miłości to określenie caritas, to dobro drugiego człowieka, troska oraz umiejętność poniesienia ofiary dla kogoś.

Trwa w nas ogromna radość świąt zmartwychwstania naszego Pana. Te świąteczne dni przepełniają nas radością wypływającą z dokonanego przez Chrystusa naszego odkupienia. W czytaniu z Dziejów Apostolskich spotykamy Apostoła Piotra, który w publicznym wystąpieniu głosi powstanie z martwych Chrystusa. Jakże inny to Piotr. Piotr pełen odwagi głosi Chrystusa i Jego misje zbawienia człowieka. Odczytany fragment Ewangelii opowiada nam o dwóch grupach osób i dwóch podstawach związanych z faktem zmartwychwstania Pana Jezusa. W pierwszej postawie kobiety spotkawszy Pana biegną dzielić się ową wiadomością z innymi. Dają świadectwo spotkania z żywym Chrystusem. Drugą postawę reprezentują ludzie, którzy zaczynają przeciwstawiać się faktowi zmartwychwstania Pana Jezusa. Żołnierze, którzy otrzymali pieniądze rozgłaszają kłamstwa. Trzeba, abyśmy dawali świadectwo naszej wiary z mocą i odwagą, jaką daje nam Eucharystia i Słowa Ewangelii.

Przeżywamy drugi dzień Świąt Wielkanocnych, Poniedziałek Wielkanocny. W dzisiejszej Ewangelii słyszymy o tym niezwykłym wydarzeniu, którego doświadczają ludzie idący do grobu Pana Jezusa. To wydarzenie wywołuje w nich lęk. Czy wiecie, kiedy człowiek się boi? Słyszymy dziś też o kobietach, które w porównaniu do żołnierzy, miały większe prawo, aby się bać. Wprawdzie kobietom, które przyszły do grobu, towarzyszył lęk, ale również radość, bo Jezus spełnił swoją obietnicę i zmartwychwstał. Bóg jest konsekwentny. Zawsze jest Bogiem dającym życie. Pewnego dnia Szatan wymyślił wspaniały sposób, aby się doskonale zabawić. Zbudował diabelskie lustro, które posiadało magiczną właściwość: wszystko, co było piękne i dobre, odbijało się w nim jako brzydkie, wręcz koszmarne; podczas, gdy to, co złe i odrażające, wydawało się wielkie i wspaniałe. Z Panem Bogiem nasze obawy, problemy i świat wygląda zupełnie inaczej. Szatan próbuje nas wystraszyć, chce byśmy się lękali i słuchali tylko jego. To szatan wlewa w nasze serca niepokój. Za to Bóg daje nam każdego dnia odczuć swoją obecność i troszczy się o nas. Przy Nim nie musimy się lękać, bo On jest Panem życia. Pomoce: Grób Pański, lustro

Sensem naszej paschalnej radości jest to, że Chrystus zmartwychwstał! W pierwszym czytaniu z Dziejów Apostolskich, św. Piotr w domu pewnego możnowładcy ogłasza zmartwychwstanie Jezusa. Wspominając zmartwychwstanie Pana nie możemy zapomnieć o przebytej przez Niego drodze. Była to droga cierpienia i śmierci. Maria z Magdalii została wybrana na pierwszą zwiastunkę cudu zmartwychwstania Pana. Potrzeba nam biegu w kierunku Galilei. Tam spotkamy Pana w Jego Słowie i Eucharystii.

Pośpiech nie pozwolił Marii Magdalenie przeżyć bólu rozstania. Ciemność nocy i ciemność ludzkiego wnętrza. Fakt Zmartwychwstania rozświetla ciemność. Chrystus chce być dla nas światłem, potrzebuje jednak naszej zgody. Siła świadectwa Marii Magdaleny. Reakcja uczniów. Prawda wynikająca z opisu stworzenia świata. Moje świadectwo.

Każdego roku przeżywamy największe ze świąt, jakimi są święta Wielkiej Nocy. W Wielkim Poście, szczególnie w Wielkim Tygodniu, chcieliśmy towarzyszyć Panu Jezusowi w Jego ukazaniu się Narodowi Wybranemu, Jego opuszczeniu, pomóc Mu dźwigać krzyż. Staliśmy pod krzyżem, gdy umierał, by dzisiaj radować się z cudu Jego powstania z martwych. Pomoce: Krzyż z przewieszoną na nim stułą. Zapalony paschał. Wystrój świątyni. Ciemnica. Zdjęcie pustego Grobu Jezusa z Jerozolimy (lub Grób parafialny, w których trwała adoracja Najświętszego Sakramentu).