W historii proroka Eliasza anioł, wysłannik Boży, nie przemienia trudnej rzeczywistości w bajeczny świat, w którym wszystko zmienia się na lepsze. Pustynia pozostaje pustynią. Ale działanie Boże dodaje siły do dalszej wędrówki. Jezus wobec słuchającego tłumu mówi: „Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Jeśli kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki”. Słuchacze szemrają przeciw Jezusowi: oczekują na potężnego wybawiciela, a nie na bezbronnego „syna cieśli”.

Czytany dzisiaj fragment z Księgi Królewskiej jest zapowiedzią Najświętszej Eucharystii. Św. Paweł Apostoł w Liście do Efezjan apeluje, abyśmy budowali jedynie na Bogu i w Nim szukali pomocy, którą niewątpliwie otrzymamy, jeżeli tylko będziemy starać się naśladować Jezusa Chrystusa. Jezus wskazuje na siebie jako na Chleb życia, który zstąpił z nieba. Do przyjęcia tej prawdy konieczna jest jednak wiara. Człowiek wierzący napełnia się życiem Bożym dzięki Najświętszej Eucharystii.

Bardzo serdecznie was witam w kolejną wakacyjną niedzielę. Czas płynie bardzo szybko i po tygodniu szaleństwa wakacyjnego znowu spotykamy się, jak przystało na chrześcijan, przy ołtarzu Pana Jezusa. Na spotkaniu dzisiejszym wspominamy Ducha Świętego, który przynosi nam siedem darów bardzo ważnych dla naszego życia. Dzięki ich działaniu w nas rodzą się konkretne owoce w naszym życiu, są to owoce dobra, piękna. Chcemy dzisiaj posłuchać św. Pawła, który wzywa nas do okazywania życzliwości naszym bliźnim. Pomoce: obraz Ducha Świętego; krzyż; Pismo Święte; przykazanie miłości wypisane na kartce.

Cóż za wielka łaska spotkała Piotra, Jakuba i Jana, w momencie, gdy mogli ujrzeć przemienionego Jezusa! Uczniowie musieli się nauczyć, że Jezus nie był dokładnie takim Mesjaszem, jakiego oczekiwali… Zamiast być Mesjaszem, który wyzwoli Palestynę spod rzymskiej dominacji, powiedział im, że będzie cierpiącym Chrystusem… Kryzys, który nastąpił między Wielkim Czwartkiem a Niedzielą Wielkanocną był na szczęście tymczasowy – podczas gdy Jan pozostał wierny od początku do końca, Piotr i Jakub potrzebowali chwili do nawrócenia… Być może również i my jesteśmy rozczarowani, że Piotr i Jakub nie rozumieli Jezusa; nie dochowali Mu wierności w czasie, gdy ich najbardziej potrzebował.

Eucharystia jest dziełem Trójcy Świętej. Eucharystia jest darem od Boga Ojca dla wspólnoty wiernych.

Naszym obowiązkiem jest dbać o życie duchowe tak samo jak o życie doczesne, codzienne. Jeśli nie będziemy karmić swojego ducha, wtedy grozi nam duchowa śmierć. Pismo Święte jest pokarmem dla spragnionej duszy. To pokarm, który przywróci nam duchową równowagę. Przyjmując Chrystusa w Komunii świętej, stajemy się żywymi monstrancjami. W ten sposób Bóg zamieszkuje we wnętrzu człowieka i umacnia go na drodze do wieczności. Jest jeszcze jeden pokarm duchowy, bez którego nie ma człowieka wierzącego. Jest nim osobista rozmowa z Bogiem, którą nazywamy modlitwą.

Pan Jezus był człowiekiem łagodnym, cierpliwym, życzliwym dla ludzi. Ale to nie oznacza, że mówił wszystkim same miłe rzeczy. Chrystus zwracał się czasami do swoich słuchaczy z wyrzutami, martwił się, że nie słuchają Jego nauki. Pan Jezus zarzuca dziś ludziom, że nie wszyscy wędrują za Nim po to, aby stać się mądrzejszymi i lepszymi ludźmi. Nie da się przerobić zjadacza chleba w świętego człowieka w ciągu paru sekund. Pośród wszystkich darów, które Jezus pragnie pozostawić ludziom, jest jeden, na którym szczególnie Mu zależy: „chleb życia wiecznego”.

W dzisiejszej Ewangelii Jezus pyta „Skąd kupimy chleba, aby oni się posilili?”. Jest to niezwykle ważne pytanie. Z jednej strony dostrzegamy w nim przejaw zatroskania Jezusa o los człowieka, z drugiej zaś jest to zaproszenie do współdziałania, które Jezus przekazuje Apostołom. Cud rozmnożenia chleba i ryb, to cud rozmnożenia daru serca. Daru ofiarnego serca, bo przecież chłopiec nie musiał nic oddawać. Jezus dostrzega braki człowieka, dostrzega jego problemy i przychodzi z pomocą. Nic nie narzuca, ale proponuje i czeka na odpowiedź człowieka – czy ten Mu uwierzy i powierzy wszystko, co ma.