Musimy być przygotowani, że ci, którzy nas dobrze znają, nie przyjmą naszego świadectwa o Chrystusie. Barierą będzie właśnie wiedza o naszych słabościach, a może nawet grzechach. Skoro takie trudności napotkaliśmy w gronie najbliższych, to co dopiero będzie wśród tych, których zupełnie nie znamy? To pokusa, która gasi nasz zapał. Która spycha sprawy wiary w sferę prywatności. Pokusy wewnętrzne dotyczą głównie naszych słabości. Pojawia się myśl, że skoro sam często upadam, to nie mogę głosić Jezusa. Wtedy rezygnujemy z walki o świętość własną i innych. Słowa św. Pawła przypominają nam, że Bóg wspiera nas nieustannie swoją łaską. Gdy jesteśmy słabi, źródłem naszej siły jest Bóg, który działa w nas i przez nas.

Prorok Ezechiel żył i działał w VI wieku przed narodzeniem Chrystusa. Jego imię oznacza: Bóg jest mocnym lub Bóg czyni mocnym. Mieszkał w Babilonie, ponieważ należał do grupy Izraelitów uprowadzonych do Babilonu przez króla Nabuchodonozora. Ezechiel otrzymał do Pana Boga trudne zadanie do wykonania. Nawoływał swój lud do pokuty i poprawy. Fragment Listu do Koryntian odkrywa przed nami prawdę mocy wiary. Koryntianie byli przekonani, że wiarę mierzy się miarą jej intensywnego odczucia. Apostoł Paweł natomiast, nie negując ważności tego wymiaru wiary, mówi o swoich słabościach, i wskazuje, że to właśnie dzięki nim zamieszkała w nim moc Chrystusa.

Znamy wiele osób, które nas zaskakują tak bardzo, że zastanawiamy się, skąd mają swoje talenty i zdolności. To Pan Bóg udziela nam swoich darów. To dzięki Niemu mamy siłę, by stawiać czoła przeciwnościom, wytrwale wytrzymywać próby, nie poddawać się, zaczynać od nowa. Bardzo ważne jest, abyśmy o darach Pana Boga nie myśleli tylko kategoriami wielkich talentów, ale dostrzegali, że nawet te mniejsze sukcesy są ważne, one też są Jego darem. Zaproszenie do tego, abyśmy za dary, które widzimy u siebie i innych, dziękowali Panu Bogu. O dary powinniśmy też prosić Pana Boga. Rodzicom warto przypomnieć św. Jana Pawła II, który całym swoim życiem pokazał, jak wiele można zdziałać, znieść i wytrzymać, gdy jest się z Panem Bogiem

W Księdze Mądrości czytamy, że Bóg nie uczynił śmierci grzesznika i nie cieszy się ze zguby żyjących (Mdr 1,13). Jednakże nawet dziecko cudownie wyproszone u Boga może swoim złym postępowaniem zamienić radość rodziców we łzy. Śmierć zabrała córkę Jaira, jednego z przełożonych synagogi. Jair uwierzył, bo Zbawiciel przywrócił życie jego córeczce. Uwierzyli również ci, którzy znali dziewczynkę. Z Ewangelii wiemy też, że byli ludzie, na których cuda Jezusa Chrystusa nie zrobiły żadnego wrażenia. Oni nie chcieli uwierzyć, że wśród nich jest oczekiwany Mesjasz.

Dzisiejsze słowo Boże niesie ze sobą niezwykłe bogactwo treści. Choćby jedno zdanie z Księgi Mądrości: Dla nieśmiertelności bowiem Bóg stworzył człowieka, uczynił go obrazem swojej wieczności (Mdr 2,23). Gdy mówimy o pięknie, z reguły mamy na myśli zewnętrzną urodę. Zapominamy o przebogatym świecie ludzkiego ducha. To wnętrze stanowi o pięknie ludzkiej osoby. Bóg pragnie, abyśmy pozostali pięknymi, nie dali się zeszpecić przez grzech. Żeby Bóg mógł przyjść ze swoją łaską, trzeba wyzbyć się lęku. Trzeba również umacniać swoją wiarę w Boga, zacieśniać z Nim relację.

Cud dokonuje się niejako automatycznie: wystarczyło dotknąć szat Jezusa. Dlaczego Jezus rozgląda się, szuka cierpiącej kobiety? Pan Jezus nie chce być traktowany jak czarodziejska skrzyneczka do spełniania życzeń. Jezus lubi z ludźmi rozmawiać, zadaje pytania o wiarę, o życie człowieka. Ludzie, którzy z radością opowiadają o tym, jak ich Jezus uzdrowił, są dobrymi świadkami Ewangelii. Pomoce: Duża bombonierka. Paczka chipsów. Inny przedmiot atrakcyjny dla dzieci.

Kto wierzy, jest posłuszny Bogu. Podczas burzy uczniowie bali się o swoje życie. Byli przerażeni, tym bardziej, że Jezus spokojnie spał w łodzi. Idąc za Jezusem, mam pewność, że nie mam się czego bać. Tak jak Jezus ma władzę nad żywiołami, tak ma władzę nad naszym życiem, jeśli tylko Mu zaufamy. Jesteśmy całkowicie bezpieczni, kiedy Jezus jest przy nas, tak jak byli bezpieczni uczniowie podczas burzy. Jezus obiecuje nam życie wieczne i to, że nie zginiemy na wieki.

Chrystus wyrzuca uczniom brak wiary. Jego stanowczość jest dostrzegalna w innych miejscach Ewangelii. Chrystus nie jest obojętny, gdy zostaje wzywany przez zatrwożonego człowieka. Gdy „lekkość” życia wypiera potrzebę zwracania się do Boga, powoli ginie to, co najważniejsze. Młodzi ludzie tracą orientację, jak żyć.