Głębia treści zawarta w liturgicznych czytaniach. Dziękować Bogu. Początek i koniec dnia. Moje życie w odniesieniu do słów Psalmisty. Wiara – odpowiedź miłości. Słowa mówią o człowieku. Przesłanie Księgi Syracydesa. „Z obfitości serca…” Czym żyjemy, to ukazujemy.

Odkrywamy piękno Stworzenia poprzez zdolności i umiejętności, które posiadamy. Nasze zdolności to wielki dar, ale i wielkie zadanie. Mają dobrze służyć nam i innym, którzy tej pomocy potrzebują. Można pięknie zaangażować się w pomoc kolegom i koleżankom. Można pomóc w nauce, w odrabianiu prac domowych a przede wszystkim pięknie się przyjaźnić i bawić się ze sobą. Zachęcamy dzieci do modlitwy wdzięczności za otrzymane od Boga dary. Wszystko, co mamy i czym jesteśmy, jest darem Pana Boga, za który to dar winniśmy nieustannie dziękować. Pomoce: Rysunek dłoni; Zdjęcia, obrazy, szkice pokazujące wykonywaną pracę; Zdjęcie klasy, wspólnoty.

Słowo miłość, którego używa Jezus w naszym dzisiejszym fragmencie Ewangelii, nie ma nic wspólnego z miłością małżeńską czy przyjacielską. Kochanie wrogów nie oznacza ani unikania ich, ani tolerowania ich, ani bycia wobec nich obojętnym. Zamiast tego jest pozytywne nastawienie mimo wszystko! Kiedy ból wyrządzony nam przez drugą osobę jest poważny, wloką się za nami bardzo bolesne wspomnienia. Dopiero kiedy wspomnienia są uzdrowione, możemy zacząć myśleć o przebaczeniu! Często przebaczenie jest łaską daną z góry – jest cudem, o który można się modlić, jeśli ludzkie siły są niewystarczające.

Dziś Jezus ukazuje nam wzór miłości. Któż z nas nie chciałby być kochany taką czystą i bezwarunkową miłością. Takiej miłości może uczyć tylko ten, kto takiej miłości doświadczył w swoim życiu: „odmierzą wam bowiem taką miarą, jaką wy mierzycie”. „Miłujcie waszych nieprzyjaciół”. Czyż nie jest to coś, co dziś przekracza ludzkie możliwości? Jest to z pewnością kosztowne, trudne, ale konieczne. Wystarczy otworzyć oczy, aby zobaczyć, że we wszelkich relacjach wyrządzane są krzywdy, popełniane niesprawiedliwości i nie brakuje upokorzeń, uraz czy zemsty. Codzienna droga chrześcijanina nie jest łatwa, ona wymaga trudnych prób, w których cierpienie jest nieuniknione – ale jest to droga pokoju, radości i miłości, która prowadzi do szczęścia. Tylko ci, którzy przebaczają, zachowują się jak dobre dzieci miłosiernego Ojca i będą błogosławieni. Na progu nowego tygodnia warto zapytać siebie: czy pozwalasz, by ogarniało cię Boże miłosierdzie?

Czy umiem zrobić coś dla drugiego człowieka tylko ze względu na Pana Boga? Czy czasem nie jest naszym życiu tak, że najdrobniejszy gest życzliwości względem kolegi lub koleżanki wykonujemy tylko wtedy, gdy przyniesie nam on wymierne korzyści. Pan Bóg nigdy nam czegoś takiego nie czyni. On daje jeszcze więcej, niż się spodziewamy. Warto dzisiaj zobaczyć co dobrego uczyniliśmy w minionym tygodniu. Pan Bóg nigdy się nie zraża i mimo wszystko do każdego wyciąga swoją kochającą, pełną miłosierdzia dłoń. Pewien stary pustelnik Sebastian zwykł modlić się w maleńkim sanktuarium ukrytym w cieniu doliny. Pewnego dnia postanowił zwrócić się o pewną łaskę i uklęknąwszy, modlił się: -Panie, pragnę cierpieć razem z Tobą. Pozwól mi zająć Twoje miejsce. Bóg się zgodził i nastąpiła zamiana – opowiadanie o pustelniku Sebastianie. Pomoce: makieta z napisem: miłosierdzie

„Błogosławiony” – słowo dzisiejszych czytań. Psalmy – modlitewnik. Nie ulegać opinii innych. Zasiadanie z szydercami: chęć podobania się innym; obmowy, oceny; brak krytycyzmu; ślęczenie przed telewizorem, komputerem. „Droga grzeszników”: musimy współpracować; moralne zasady współpracy; sprzeciw wobec zła; „świat” odrzuca Boga. „Rada występnych”: reklamy; kłamstwo; potrzeba szukania prawdy w Bożym Słowie.

Odczytany fragment Ewangelii zaprasza nas na drogę błogosławieństw. Ten święty tekst doskonale wpisuje się w przeżywany przez nas czas epidemii. Katechizmowe prawdy rozbrzmiewają na nowo w naszych uszach, umyśle i sercu. Najpierw bowiem musimy je usłyszeć. Droga błogosławieństw to droga postaw wskazanych przez Chrystusa do wypracowania w sobie postawy świętości. Pan mówi do nas: błogosławieni, czyli szczęśliwi. Pan nazywa błogosławionymi tych, którzy pełnią dzieła miłosierdzia, trwają mocno przy Ewangelii i trzymają się Słowa Bożego. Trzeba, byśmy na nowo w tym świecie dystansu, dezynfekcji i maseczki odkrywali prawdy zawarte w uczynkach miłosierdzia wobec duszy i ciała. Pomoc to odpowiedzialność przed Bogiem i drugim człowiekiem. Ona zrodziła wielkie dzieła charytatywne już u progu pierwszej wspólnoty chrześcijan.

Każdy pragnie być szczęśliwym. Chociaż każdy z nas inaczej pojmuje szczęcie. Czym dla ludzi jest szczęście? Pan Bóg bardzo nas kocha i pragnie, byśmy także kochali innych ludzi. Pan Bóg chce, by każdy z nas służył pomocą, pocieszył tych, którzy się smucą. Mamy każdego dnia dbać o to, by nikt nie był wokół nas smutny. Jak słyszeliśmy w Ewangelii, Pan Jezus wymienia tych, którzy mają być błogosławieni. Być błogosławionym to każdego dnia trwać przy Panu Bogu mimo przeciwności losu, mimo tego, że jesteśmy: smutni, głodni, pogardzani. Mamy ufać Bogu i wierzyć w Jego miłość. Pan Jezus uczy nas o miłości. Pokażę wam rysunek dwóch serc. Zastanówmy się: dlaczego jedne serce jest wielkie i może pomieścić miłość do rodziców, dziadków, przyjaciół, nawet kota czy psa, a inne serce jest tak małe, w którym nie ma miłości do nikogo oprócz nas samych? Pomoce: Dwa serca; Piosenka „Przyjaciela mam”.