Objawienia Jezusa Miłosiernego przekazane św. Faustynie Kowalskiej są zawsze aktualne, zwłaszcza obecnie, kiedy wielu ludzi żyje jakby Boga nie było, a przemianę swojego życia odkłada na później. Dzisiejsza niedziela nazywana jest Niedzielą Miłosierdzia. W tym dniu w 1993 r. Jan Paweł II dokonał na placu św. Piotra w Rzymie beatyfikacji s. Faustyny Kowalskiej, propagatorki Bożego Miłosierdzia. Także tego dnia, w 2000 r., dokonał jej kanonizacji.

W ostatni dzień Oktawy Zmartwychwstania Pańskiego liturgia zaprasza nas do podsumowania refleksji nad tajemnicą Zmartwychwstania i zamyślenia się nad tajemnicą Bożej miłości objawiającej się względem człowieka w postaci Miłosierdzia. Z Bożym Miłosierdziem jednoznacznie kojarzy nam się osoba św. Faustyny Kowalskiej. To ona doznała cudownego objawienia Pana Jezusa, którego słowa, na polecenie swojego spowiednika ks. Michała Sopoćki, prosta zakonnica zapisała w swoim „Dzienniczku”. Faustyna była wielką głosicielką Miłosierdzia Bożego. Człowiek jak nigdy dotąd potrzebuje Miłosierdzia Bożego. Bóg pragnie, aby przez każdego z nas, na całym świecie, objawiało się Boże Miłosierdzie.

W czasie homilii chcemy pokazać, jak wielka jest miłość Boga do człowieka. Jezus Chrystus swoją męką i śmiercią zwyciężył nasze grzechy, naszą małość. Bardzo często ważymy to, co dostajemy od Boga, dzielimy dary na te lepsze i te, naszym zdaniem, gorsze. Ileż potrzeba miłości Bożej, aby nam to wszystko przebaczyć! Ileż my jesteśmy Panu Bogu winni! Pomoce: Kamyki. Mały krzyż lub narysowana kropla krwi. Waga – najlepiej szalkowa. „Dzienniczek” siostry Faustyny.

Kolejny dzień – dar od Boga. Zmartwychwstanie – nadzieja i radość. Wiara w „pusty grób”. Lęk „świadków Zmartwychwstania”. Postawa strażników. Decyzja „wielkich tego świata”. Brak logiki. Odrzucić prawdę. Przyjąć prawdę. Dawać świadectwo.

Od dwóch tysięcy lat wspominamy dzień w którym nasz Pan Jezus Chrystus pokonał śmierć. Ale zanim to uczynił dokonał na drzewie krzyża ofiary przebłagania za nasze grzechy. Złożył samego siebie jako ofiarę. To jest fundament naszej dzisiejszej radości. W Poniedziałek wielkanocny, święty Mateusz proponuje nam tekst, który trochę burzy nam naszą radość. Bo jak mamy mówić o radości Zmartwychwstania Pana Jezusa tym, którzy nie wierzą. A nawet tym, którzy nie chcą wierzyć. Chrystus wzywa nas żebyśmy pokonali w nas to, co przeszkadza nam w głoszeniu, że On żyje.

Wczorajsza niedziela, to dzień Zmartwychwstania Jezusa Chrystusa. Dziś, w Poniedziałek Wielkanocny, przychodzimy do kościoła na Mszę Świętą, po to, aby spotkać się ze Zmartwychwstałym Jezusem Chrystusem, tak jak kobiety z dzisiejszej Ewangelii. Kiedy Pan Jezus żył na ziemi, często swoimi dłońmi służył ludziom. Rozmnożył chleb i ryby, żeby nakarmić głodne rzesze ludzi. Mieszał błoto i wcierał je w oczy niewidomego, aby przywrócić mu wzrok. Dotykał trędowatego, aby oczyścić go z choroby. Pozwolił Tomaszowi dotknąć swych dłoni, a pewnego dnia pozwoli także i nam. Chrystus opuścił chwałę nieba i przyjął dla nas śmiertelne ciało, nosi na swoich dłoniach blizny ofiary, którą za nas złożył. Jego dłonie wiecznie przypominają o Jego miłości. Za każdym razem, kiedy patrzymy na obraz Jezusa Miłosiernego, widzimy rękę przebitą gwoździem, błogosławiąca mam w tym wszystkim, co w życiu robimy. Pomoce: Obraz Jezusa Miłosiernego, pasyjka

Jesteśmy tak przyzwyczajeni do słuchania o Jezusie zmartwychwstałym, że możemy z łatwością powiedzieć: „O tak… wiemy o tym wszystko!” Niech śmierć i zmartwychwstanie Jezusa będą zawsze w centrum naszego myślenia i działania. Czekaliśmy na ten moment od tysięcy lat… Pomyśl o tym, że zostaniesz przemieniony (odmieniony), by stać się tak chwalebnym, jak sam Jezus. Czy żyjesz już teraz jak ktoś, kto wierzy w tak wspaniałą przyszłość?

Na Zmartwychwstaniu opiera się cała wiara chrześcijańska. Jego prawdziwość oznacza prawdziwość chrześcijaństwa. Z drugiej strony „jeśli Chrystus nie zmartwychwstał, daremne jest nasze nauczanie, próżna jest także wasza wiara” (1 Kor 15,14). W każdym z nas tkwi coś z Marii Magdaleny. Również i my idziemy do grobu przez noce: osobiste, społeczne, narodowe. Idziemy posiniaczeni, poobijani, poturbowani – bo jak inaczej iść po ciemku. Wszyscy udający się do grobu, nie idąc jako puste, niezapisane karty. Wszystkim będzie przypominane, co słyszeli o Jezusie, czego się dowiedzieli o Nim, co od Niego otrzymali i co z Nim przeżywali.