Tuż przed świętami trzeba załatwić wiele spraw: kupić prezenty, choinkę, karpia i zrobić wystarczającą ilość zapasów, aby niczego nie zabrakło. Maryi pozostało niewiele czasu do rozwiązania, a mimo tego Ewangelia ukazuje Jej wielki spokój. Chrześcijanin z nadzieją i radością oczekuje dnia przyjścia Zbawiciela. Miłość, która w osobie Jezusa Chrystusa zamieszkała w sercu Maryi, kazała jej pomagać Elżbiecie, która również oczekiwała dziecka. Maryja swoją adwentową postawą zapowiada dzieło Jezusa, który przyszedł, aby nam służyć i dać nam zbawienie.

Postawy, które odnajdujemy w dzisiejszych czytaniach wydają się nie pasować do współczesności. Pierwsze czytanie mówi nam o tym, że Bóg dotrzymuje danego słowa oraz, że zauważa nawet to, co w oczach świata jest nieważne, niewiele znaczy. Wierność danemu słowu jest dziś bardzo potrzebna. Za brak wierności, nielojalność, odpowiada także stawianie siebie i swojego dobra na pierwszym miejscu. Maryja jest dla nas wzorem nie tylko wierności, ale też „pełnienia woli innych”, stawiania dobra drugiej osoby ponad własne wygody. Prośmy Boga, abyśmy w swoim życiu Ją naśladowali.

Maryja udaje się do swojej krewnej Elżbiety. Spotkanie dwóch niewiast jest wyjątkowe. Ta scena pokazuje nam jak wielką przyjaźnią darzyły się dwie kobiety. Uczmy się od nich na czym polega prawdziwa przyjaźń. Pomoce: Serce z napisem Przyjaciel; Rysunek przedstawiający spotkanie Maryi z Elżbietą.

Adwent jest nadzieją niezawodną, jest oczekiwaniem, które się spełni. Chciałoby się powiedzieć, że Adwent to pewność, gdyż gwarantem tej pewności jest wierny Bóg, Bóg, który nigdy nie zwodzi. Jego słowo nigdy nie jest wypowiedziane na darmo, jest to słowo, które się spełnia, zatem Adwent to oczekiwanie na pewne spełnienie. Adwent to oczekiwanie na przyjście Pana i nie oznacza bezczynności. To dlatego dziś naprzeciw naszym oczekiwaniom wychodzi Jan Chrzciciel. Jan Chrzciciela nie był trzciną chwiejącą się za lada podmuchem, ale dębem, który opiera się największym burzom. Nie był tchórzem, który wciąż boi się o swoją skórę, ale bohaterem, który nigdy nie sprzedaje swojego sumienia. Panie Jezu Chryste pomóż nam dobrze przygotować się do się do świąt Bożego Narodzenia i na Twoje powtórne przyjście.

Liturgia słowa ukazuje nam dziś obraz Boga, który „unosi się weselem” nad człowiekiem. Zarówno proroctwo Sofoniasza, jak i słowo proroka Izajasza opisują radość spotkania z Boga z człowiekiem. Izraelici niejednokrotnie w swojej historii doświadczali radości wyzwolenia przez Boga – od niewoli egipskiej począwszy, aż po okupację Jerozolimy przez Rzymian. Bliskość Boga kojarzyła się więc Izraelitom z interwencją przynoszącą wolność, z ratunkiem z opresji. Jutro rocznica ogłoszenia stanu wojennego. Wbrew pozorom rocznica ta wiąże się dość mocno z charakterem dzisiejszej liturgii. Polacy doświadczyli wtedy braku wolności, prześladowań. Przeżywali to, czego doświadczali Izraelici w czasie niewoli. Była w nich także tęsknota za wolnością i wołanie do Boga o wyzwolenie. Jakiego wyzwolenia możemy oczekiwać my, żyjący w wolnym kraju? Przede wszystkim wyzwolenia od naszych grzechów, chciwości, nienawiści i żądz, popychających nas do zła.

Św. Jan przypomina nam w dzisiejszej Ewangelii, że Bóg nie wymaga od nas nadzwyczajnych wyrzeczeń i poświęceń. W czasach Pana Jezusa żyło bardzo wielu ludzi, którzy mieli dobre serca, którzy chcieli dobrze przeżyć swoje życie, być dobrymi i uczciwymi. Dzisiejsza Ewangelia uczy nas, że mamy szukać Pana Boga w codzienności, wśród najprostszych obowiązków, w uczciwej pracy, nauce i trosce o drugiego człowieka. Pomoce: tekst Pisma Świętego; pudełko z żelazkiem; zdjęcie lodówki; komputer.

W ikonie Matki Bożej Nieustającej Pomocy Maryja trzyma w ramionach Jezusa. Zarówno Ona sama, jak i Jezus nie wyglądają na szczęśliwych… Tak, jak Jezus pobiegł do swojej Matki po pocieszenie i ochronę, my zwracamy się do Maryi o pomoc w czasie próby, czy jakiegoś cierpienia. Wierzymy, że Maryja została w sposób zupełnie wyjątkowy wybrana przez Boga i zachowana od grzechu pierworodnego. Matka Boża została zbawiona dokładnie tak, jak każdy człowiek – każdy z nas ma swój udział w odkupieniu, jakie dokonało się na krzyżu.

Można celebrować Święta Bożego Narodzenia kilkadziesiąt razy w życiu i może się zdarzyć, że, mimo świętowania, Bóg nie rodzi się w naszych sercach. Narodziny Boga z naszym życiu i naszym sercu są możliwe tylko, gdy próbujemy wyjść na życiową pustynię i w ciszy wsłuchujemy się w Boże Słowo. Bóg przychodzi do nas w konkretnej sytuacji geograficznej, politycznej, społecznej. Nasza wiara – podobnie jak wiara proroków – ma bardzo konkretny kontekst.