Można celebrować Święta Bożego Narodzenia kilkadziesiąt razy w życiu i może się zdarzyć, że, mimo świętowania, Bóg nie rodzi się w naszych sercach. Narodziny Boga z naszym życiu i naszym sercu są możliwe tylko, gdy próbujemy wyjść na życiową pustynię i w ciszy wsłuchujemy się w Boże Słowo. Bóg przychodzi do nas w konkretnej sytuacji geograficznej, politycznej, społecznej. Nasza wiara – podobnie jak wiara proroków – ma bardzo konkretny kontekst.
Poziom cywilizacji i rozwoju danego społeczeństwa mierzy się między innymi ilością dróg i autostrad. Dzisiejsze czytania biblijne są poświęcone w pewnym sensie „Bożej inżynierii budowy dróg i mostów”. Można by powiedzieć, że Bóg Biblii jawi się jako Budowniczy dróg i mostów. Prorok Baruch wyobrażał sobie powrót Izraelitów z niewoli babilońskiej jak radosną manifestację. W przepowiadaniu Jana Chrzciciela zaznacza się istotna zmiana w patrzeniu na Boży plan budowy dróg i mostów. Jan Chrzciciel nie czeka na to, by Bóg je zbudował, ale wzywa swoich słuchaczy do tego, aby oni sami zabrali się do dzieła.
Dzisiejsza liturgia słowa ukazuje nam postać Jana Chrzciciela. Ten wielki prorok wzywał ludzi do nawrócenia i budowania dróg dla Pana Jezusa. Każdy dobry uczynek, który spełniamy przybliża nasze serca do Boga, a każdy niewłaściwy od Niego oddala. Postarajmy się, by dobrych było jak najwięcej. Pomoce: obrazek koparki, ciężarówki, walca; worek piasku; dwa plakaty z dobrymi postawami ludzi; plakat z napisem stop.
Człowiek jest jakby wartownikiem, który czeka. Właśnie nadszedł czas warty, bo Mesjasz może nadejść w każdej chwili. Ewangelia głosi, że musimy być gotowi na spotkanie z Panem, nawet gdyby miał On przyjść niespodziewanie, jak złodziej. Wyrazem tej gotowości, powstawania ze snu, odrzucania gnuśności, jest udział w roratach. Adwent jest dla nas czasem przemiany. Jeśli zdecydujemy się czuwać, mamy szansę lepiej poznać Jezusa i stać się odblaskiem Jego chwały.
Słowa z Księgi Proroka Jeremiasza już się wypełniły. Bóg wypełnił to, co obiecał. Oto za kilka chwil na ołtarzu Bóg wypełni wobec mnie swoje zobowiązania. Za chwilę Bóg da mi dowód swojej nieskończonej miłości do mnie. Chleb i wino staną się Ciałem i Krwią Chrystusa. Z miłości do mnie dokona się bezkrwawa ofiara. Nasze życie trwa tylko chwilę. Ludzie starzy nie są w stanie wskazać, kiedy się zestarzeli. Byli młodzi i pewnego dnia „obudzili się starzy”. Starość zaskakuje. Podobnie zaskakuje nas chwila naszej śmierci. Dlatego właśnie tak ważne jest, aby czuwać i modlić się. Ważne jest aby być przygotowanym na spotkanie z miłującym nas Chrystusem.
Dzisiejsza liturgia słowa podejmuje bardzo trudny temat dla dzieci jakim są czasy końca świata. Św. Łukasz opisuje jego przepowiednie. Zastanówmy się dzisiaj, na początku Adwentu, czy jesteśmy gotowi na spotkanie z Panem Jezusem. Czy nasze serca są czyste i co powinniśmy poprawić w naszym życiu, aby zbliżyć się do Pana Boga. Pomoce: tekst Pisma Świętego; miotła; szufelka; mop; wiaderko.
Oddajemy dzisiaj hołd Jezusowi, który jest naszym królem. Potrzebujemy tego święta, by zobaczyć to, co jest sprawą fundamentalną. W dzisiejszej Ewangelii Piłat pyta Jezusa o prawdę. Chrystus mówi o sobie, że przyszedł zaświadczyć o prawdzie. Stawia prawdę jako jedną z najważniejszych wartości. W sytuacji kiedy kłamiemy, czujemy wewnętrzny niepokój. Mimo to, dla wygody dopuszczamy się kolejnych kłamstw. Chrystus przychodzi, żeby nas wyzwolić. Jego królowanie polega na rozwiązaniu naszych kajdan zniewolenia.
„Zbawicielowi świata na przełomie wieku 1900/1901 parafia Zakopane”. Taki napis widnieje na krzyżu wzniesionym na Giewoncie. Pierwszym i najważniejszym przejawem królewskiej godności Jezusa i jego władzy jest wierność. Drugim rysem królowania Chrystusa jest bezinteresowność. Chrystus nie tylko mówił, że władza jest służbą, ale pokazał to na własnym przykładzie. Wreszcie trzecim wymiarem Chrystusowego królowania jest wielkoduszność. Prawdziwy król potrafi być hojny i łaskawy dla swych poddanych.