Ewangelia dzisiejsza mówi nam o św. Symeonie, człowieku, który przeszedł przez życie prowadzony przez Ducha Bożego. Jeżeli człowieka prowadzi Duch Boży, to wcześniej czy później człowiek ten spotka wspaniałych, wielkich ludzi, również kierowanych przez Ducha Bożego. Może to mieć miejsce na początku życia, a może mieć miejsce u jego kresu. Duch Święty prowadzi człowieka do bardzo bliskiego spotkania z Chrystusem. Oto starzec Symeon bierze w objęcia Syna Bożego. Jeżeli człowieka prowadzi Duch Boży, to celem tej drogi, celem jego życia jest bliskie spotkanie z Chrystusem, jest moment, w którym może wziąć Chrystusa w swoje ramiona. Człowiek prowadzony przez Ducha Świętego widzi znacznie dalej aniżeli inni. Duch Święty jest Światłem, jest Światłością, która rozbłyska w ciemności. W im większym stopniu człowiek posiada Ducha Bożego, tym więcej widzi. Człowiek prowadzony przez Ducha Świętego musi mówić prawdę. Symeon jest pierwszą osobą, która mówi Matce Najświętszej o cierpieniu.

W naszym codziennym życia mamy wiele spotkań. Każde z nich wywołuje w nas pewne reakcje. Nie zawsze słowo Boże było przyjmowane chętnie i z radością. Słowa wypowiedziane w synagodze spotkały się z oporem mieszkańców. Słowo Boże domaga się jasnego, konkretnego opowiedzenia się. Nie można przyjąć postawy wyczekującej. Żydzi wyprowadzili Jezusa poza miasto, żeby zrzucić Go z góry i ukamienować. Jednak przeszedł pośród nich bez szwanku. Dokonał swoistego cudu, bo przecież zatrzymać tłum przed nieprzewidzianym atakiem jest niemal niemożliwe. Miłość zwycięża nad gniewem.

„Co z niego wyrosło” – zastanawiają się oglądający album ze zdjęciami z dzieciństwa. Podobne uczucia mogli mieć słuchający Jezusa w synagodze nazareńskiej. Człowieka nie można ograniczać tylko do wspomnień z dzieciństwa, ale należy go przyjmować takim, jakim jest. Każdy z nas ma swoje powołanie i do niego dorasta. Bywają powołania trudne – tak, jak powołanie Jeremiasza. Słowa Boga skierowane do proroka ukazują z jednej strony to, czym jest powołanie, przewidziane przez Boga jeszcze przed narodzeniem człowieka, z drugiej zaś – że Bóg dając powołanie, da jednocześnie wszystkie wystarczające środki do jego wypełnienia. Podstawowym powołaniem człowieka jest powołanie do miłości – do stawania się na obraz i podobieństwo Boga, który jest Miłością. Choć może być ono różnie realizowane, każdy człowiek otrzymuje powołanie do miłości i zdolność do jego wypełnienia.

Dzisiejsza Ewangelia przedstawia nam proroka, człowieka posłanego przez Boga, by głosił ludowi Jego słowa. Przepowiadał i ganił. Taka jest rola człowieka wybranego przez Boga, którego nazywamy prorokiem. Czasy prorockie się nie skończyły. W swojej miłości do człowieka Bóg nadal posyła proroków, aby przestrzegali Jego lud, karmili go Jego słowem i wskazywali drogę do nieba. Pomoce: Zdjęcie Nazaretu; Zdjęcie Bazyliki Zwiastowania w Nazarecie; Wypisane cechy proroka; Obraz proroka Eliasza; Obraz wydarzeń na górze Toreb.

Niedzielna Eucharystia jest miejscem oddania Bogu chwały ale i przestrzenią nasycenia się słowem Bożym i Eucharystią. Ewangelia ukazuje nam Jezusa jako Pana napełnionego łaską i namaszczonego przez Boga. Pięknie ukazana jest tutaj relacja w Trójcy Świętej. Jezus jest napełniony Duchem Świętym i posłanym, namaszczonym przez Ojca Mesjaszem. Święty Paweł mówi o Kościele. Widzi wspólnotę Kościoła jako żywy organizm, w którym każda cząstka, każdy organ jest ważny i potrzebny. Liturgia dzisiejsza zaprasza nas do pięknego uczestniczenia w rytmie życia Kościoła. Jest to zaproszenie do współtworzenia tej wspólnoty poprzez uczestnictwo w grupach parafialnych i wzięcie odpowiedzialności za wspólnotę Kościoła.

Eucharystia to dwa stoły: ołtarz, na którym Jezus daje nam Swoje Ciało i Krew oraz stół słowa Bożego, przy którym wsłuchujemy się w mądrość Bożą. Pierwszy List św. Pawła do Koryntian to wołanie o jedność podzielonej i skłóconej wewnętrznie wspólnoty wczesnochrześcijańskiej w Koryncie. Także dziś, każda wspólnota chrześcijańska przeżywa swoje problemy. Apostoł Paweł nawołuje Koryntian do jedności i zgody. Niezgoda prowadzi do braku zaufania, a w końcu do rozpadu wspólnych więzi. Jako chrześcijanie mamy troszczyć się o wspólnoty, do których należymy: Kościół, wspólnotę szkolną i rodzinną, grupę przyjaciół.

Izraelici prosili Ezdrasza, aby czytał im księgę Prawa Mojżeszowego. Nowy Lud Boży czyta i słucha słów natchnionych w czasie liturgii, wspólnotowo lub prywatnie. Naśladujemy w tym także Jezusa, który w rodzinnym Nazarecie czytał Księgę proroka Izajasza. Biblia jest dla nas Księgą natchnioną. Staramy się zrozumieć sens literalny (dosłowny) i zbawczy Pisma św. Pomoce: Zwój pism (kilka złączonych kartek A4 na wzór zwoju papirusu zapisanych słowami Łk 4,18) lub rysunek zwoju; Lekcjonarz.

Bóg pragnie chwały swojego ludu. Pragnie, aby obfitował, wzrastał, radował się. Troska Boga nie tylko o sprawy duchowe i wzniosłe, ale także o nasze codzienne potrzeby tj. brak wina na weselu w Kanie. Dlatego Bóg posyła mu swojego Ducha, który obdarza wiernych różnymi darami. Różnorodność darów i talentów, jakimi jesteśmy wszyscy obdarzenia – pozytywne spojrzenie na siebie pod kontem swoich umiejętności. Obecność w nas darów „zwyczajnych” i „nadzwyczajnych” – potrzeba obu tych rodzajów darów w Kościele. Zachęta do dziękczynienia za otrzymane dary. Dary Ducha mają służyć wspólnocie Kościoła – nie wolno ich zatrzymywać dla siebie.