Wielu tutaj jest czcicieli Matki Bożej. Wielu z nas chętnie uczestniczy w nabożeństwach ku Jej czci, wielu pielęgnuje święta z Nią związane. Maryja koncentruje na sobie wzrok w modlitwie patrzącego, a dłonią wskazującą na Chrystusa wzywa do powierzenia się Jemu. Przyzywając Maryję w tytule Wspomożycielki Wiernych widzimy w Niej szczególną Orędowniczkę w naszych codziennych sprawach. Ten tytuł jest nam szczególnie bliski. Maryja jest symbolem Kościoła, stąd często kolory Jej szat odnoszą się nie tylko do Niej samej, ale także do wiernych Kościoła – Oblubienicy Chrystusa.

W dzisiejszych czasach Ewangelia jest tak samo aktualna jak za czasów św. Jana Ewangelisty. Zarówno wtedy jak i dziś bycie chrześcijaninem nie było w modzie, a wręcz niebezpieczne. Chrześcijaństwo wymaga życia pod prąd. Tak było zawsze, nawet w czasach, gdy „wszyscy” byli chrześcijanami. Jednak ci, którzy chcieli być nimi naprawdę, nie zawsze byli mile widziani w społeczeństwie. Ważne są również słowa, jakie Chrystus powiedział na temat drugiego rodzaju prześladowań skierowanych przeciwko Jego uczniom: „nadchodzi godzina, w której każdy, kto was zabije, będzie sądził, że oddaje cześć Bogu”. Dzisiejsza Ewangelia uczy nas, aby podjąć walkę. Nie mamy zwyciężać w oparciu o własne siły. Duch Święty walczy razem z nami. To On daje nam moc.

Niezwykła jest wrażliwość i posłuszeństwo Apostołów wobec Ducha Świętego. To musieli być ludzie o głębokiej wierze i zaufaniu do Pana Boga. Apostołowie wiedzą jaka jest rola Ducha Świętego, dlatego dają Mu się prowadzić. W Jerozolimie ogłaszają: Duch Święty i my. Duch Święty jest postawiony na pierwszym miejscu. Również w podejmowanych przez nas działaniach warto w podobny sposób zaufać Duchowi Świętemu. Pozwólmy Mu działać w nas i przez nas. Bądźmy otwarci na Jego natchnienia.

Miłość jest największym darem. Naszym zadaniem jest wytrwać w Jezusowej miłości, bo to ona jest Jego największym darem. Miłość upodabnia każdego z nas do Boga, który jest miłością. Gdyby w naszym życiu nie było miłości, stałoby się ono puste i bezwartościowe. O miłość mamy nieustannie się troszczyć.

Dzieci, które zaczynają odkrywać nowe hobby, są pełne entuzjazmu. Z biegiem czasu ten entuzjazm zaczyna przygasać. Miłość zaczyna stygnąć, gdy zabraknie troski o nią. W kulturach europejskich młodzi przy zawieraniu małżeństwa stawiają gorący garnek (ich uczuć) na palenisku, w kulturach azjatyckich – stawiają garnek na palenisku i wspólnie rozniecają ogień.

Dojrzałość chrześcijańska wyraża się w naszym postępowaniu. Chrześcijaństwo jest stylem życia opartym na relacji z Bogiem. Dojrzewanie w Chrystusie polega na odrzuceniu myśli, charakteryzujących się egoizmem i egocentryzmem.

Odczytany fragment Dziejów Apostolskich jest częścią dłuższego opowiadania o uzdrowieniu paralityka. Św. Paweł Apostoł głosząc Ewangelie, spotyka się trudami, cierpieniem i nawet zamachem ma swoje życie. Pytanie, które trzeba byśmy sobie zadali, jest następujące: czy kiedykolwiek przyszło mi stanąć w obronie mojej wiary? Bądźmy żarliwi w wyznawaniu wiary.

Brak jedności to jedna z najgorszych i najbardziej bulwersujących rzeczy w Kościele! Podziały zauważamy również we wnętrzu samego Kościoła Katolickiego. My, ludzie, mamy problem z byciem w jedności z samym sobą. Ciągle rywalizujemy ze sobą, o to kto ma rację, kto ma patent naprawdę. W Bogu każdy znajdzie swoje miejsce, że jest tak wiele dróg, którymi możemy dotrzeć do Boga. Świetnie rozumiał to dzisiejszy patron – św. Andrzej Bobola. Swoje zaangażowanie w jedność Kościoła przypłacił życiem. Nauczmy się w różnorodności charyzmatów w Kościele widzieć Jego bogactwo a nie okazję do podziału.