Mojżesz należy do najważniejszych Patriarchów Starego Prawa. Na górze Synaj otrzymał od Boga kamienne tablice z przykazaniami, które stały się pieczęcią Przymierza pomiędzy Izraelem a Bogiem. Pierwsza tablica odnosi się do zobowiązań człowieka wobec Boga. Druga tablica to prawo stojące na straży życia i godności drugiego człowieka. Pamiętajmy, że przykazania są darem Boga.
Przykazania, jakie dał nam kiedyś Bóg, są dla nas niczym drogowskazy do nieba. Na naszej drodze życiowej musimy mieć takie znaki, które wskażą bezpieczny sposób osiągnięcia zbawienia. Znajomość Przykazań i ich realizowanie w życiu powinny być podstawą postępowania każdego chrześcijanina. Pomoce: Dziesięć „znaków drogowych” z kolejnymi liczbami rzymskimi od I do X (najlepiej, gdyby znajdowały się na patyczkach, aby można było podnosić je w górę). Jeden drogowskaz z napisem „Niebo” (również na patyczku)
Liturgia słowa Wielkiego Postu prowadzi nas na cztery góry. Chrystus zabiera ze sobą trzech uczniów (czyli 25%). Frekwencja w świątyni wynosi ok. 25%. Mamy być świadkami Chrystusa.
Na Górze Przemienienia Chrystus ukazał swoje boskie oblicze Piotrowi, Janowi i Jakubowi. Twarz Jego zajaśniała jak słońce, odzienie zaś stało się białe jak światło (Mt 17,2). W ciemności można się zagubić, wejść na złą drogę. Aby być szczęśliwym należy podążać za jasnością, a unikać ciemności grzechu. Jasnością jest Jezus, który jest światłością świata. Namiot w Starym Testamencie był miejscem spotkania człowieka z Bogiem. Gdy Izraelici wędrowali przez pustynię, stawiali specjalny namiot, tam Mojżesz spotykał się z Bogiem.
Mamy już drugą niedzielę Wielkiego Postu. Jest to czas szczególnego pracowania nad sobą, poprzez przyjęte i realizowane postanowienia. Warto o nich przypomnieć, będąc jeszcze na początku okresu nawrócenia. Dzisiaj liturgia prowadzi nas na Górę Tabor, gdzie świadkowie chwały Chrystusa, czyli Mojżesz i Eliasz, przypominają o istotnych sprawach naszej świętej wiary. Mojżesz – o Dekalogu, a Eliasz o wierności wobec Boga. Pomoce: Zdjęcie Góry Tabor. Obraz Przemienienia.
Jak dobrze przeżyć Wielki Post? Pustynia – obraz ziemi wyjałowionej przez grzech. Chrystus stał się podobny do nas we wszystkim oprócz grzechu. Kuszenie na pustyni – synteza dzieła zbawczego. Patrzmy na Jezusa, który nam w wierze przewodzi i ją wydoskonala.
Po ulewie trwającej 40 dni i 40 nocy Bóg zawiera przymierze z Noem, że już nigdy nie ześle potopu. Na znak przymierza roztacza tęczę. Liczba 40 winna naszą myśl odnosić do Wielkiego Postu. W czasie Wielkiego Postu wchodzimy w czas oczyszczenia, który nazywamy metanoia. To słowo znaczy dosłownie – zmiana myślenia. Owa zmiana ma dotyczyć wszystkiego, co istotne w naszym życiu. Jest to zachęta do zmiany myślenia o Bogu, do właściwych relacji z drugim człowiekiem i do czystości serca. Św. Piotr opisuje wodę chrztu oraz przymierze zawarte przez Jezusa na krzyżu. Tak więc już na początku Wielkiego Postu nasze myśli kierują się ku temu, co będziemy przeżywać w czasie Triduum Paschalnego: do dnia męki i śmierci Jezusa oraz Jego zmartwychwstania. Na progu Wielkiego Postu warto pomyśleć o potrzebie nawrócenia – zmiany swojego sposobu myślenia i działania. Jezus do niczego nie zmusza. On tylko wzywa, zachęca do podjęcia tej drogi. Nie obiecuje, że będzie łatwa, ale zapewnia, że jest blisko nas. Na końcu tej drogi jest zwycięstwo i tryumf z Chrystusem.
W czasie Wielkiego Postu podejmujemy różne ćwiczenia duchowe, ćwiczenia wewnętrzne kształtujące charakter i postawę człowieka. Umartwienia zewnętrzne, posty i inne praktyki mają na celu wzmocnienie siły ducha. Siła ducha, siła charakteru pod pewnymi względami może być porównywana z innymi walorami człowieka, co oznacza, że można nad nią pracować za pomocą pewnych ćwiczeń i zadań duchowych. Człowiek rozwija się tylko wtedy, gdy podejmuje męczące, nużące wyzwania, a nie wtedy, gdy rzuca się na rzeczy proste, łatwe i przyjemne. Pomoce: pilot do telewizora (można ukryć go w pudełku i wprowadzić do homilii element konkursu – zgadywanki).