W środę popielcową rozpoczynamy Wielki Post. Przygotowuje on nas na przeżywanie tajemnicy męki, śmierci i zmartwychwstania Pana. W Starym Testamencie popiół jest często obrazem tego, co przemijające i pozbawione wartości. Popiół wyraża sytuację, w której człowiek doświadcza granic swego życia, staje w obliczu śmierci. Osoby doświadczone cierpieniem posypywały głowę popiołem lub tarzały się w popiele, trwały na modlitwie i czyniły pokutę. Posypanie głowy popiołem symbolizuje rozpoczęcie postu, przez który człowiek pokazuje, że jest zależny od Boga, któremu wszystko zawdzięcza. Post jest szczególnym rodzajem dialogu człowieka z Bogiem, który jest Dawcą życia. Jezus przed rozpoczęciem publicznej działalności modlił się i pościł na pustyni. Post Jezusa odbywał się przed Bogiem, a nie przed ludźmi. Prawdziwy post polega na pojednaniu się z Bogiem. Post fałszywy jest urąganiem Panu Bogu. Prawdziwy post nie polega na chodzeniu w worze pokutnym, ale ma być otwarciem się na brata, aby w ten sposób być otwartym na Boga.

Sytuacja człowieka trędowatego – odrzucenie, samotność, pogarda. Jezus przyszedł do chorych i cierpiących. Cud – owoc pokornej prośby cierpiącego człowieka i wielkodusznej dobroci miłosiernego Pana. Nieposłuszeństwo uzdrowionego – nie wypełnił nakazu Pana. Przykład posłuszeństwa św. Faustyny. Bądź wola Twoja – ślub posłuszeństwa.

Pragniemy być zdrowi, a zdrowie nie ma ceny. To najcenniejsza wartość, jaką człowiek może posiadać. Doskonale wiemy jak dbać o swoją kondycję fizyczną: zdrowe odżywianie, spacery i szeroko pojęty ruch. Czy znamy lekarstwo na nasze bolączki duchowe? W Starym i Nowym Testamencie choroba była konsekwencją grzechu. Był to znak winy, która ciążyła nad człowiekiem. Nieczysty z Ewangelii również nosi na sobie znamiona cierpienia: choroba, wykluczenie ze społeczności, ogromny ciężar grzechu. Jezus podkreśla w swojej nauce, że człowiekiem nieczystym był każdy, kto popełnia grzech. Jezus Chrystus przyszedł na ziemię jako lekarz, który leczył nie tylko choroby ciała, ale przede wszystkim uzdrawiał dusze. Jezus najpierw uzdrawiał dusze, a później ciało. Jezus widzi całego człowieka. Widzi, jak bardzo ludzie potrzebują uzdrowienia. Bóg czeka na każdego z nas przy kratkach konfesjonału, gdzie pragnie nas nieustannie oczyszczać z naszych grzechów. Każdy grzech zamyka nam furtkę do nieba. Sakrament spowiedzi leczy nasze dusze i daje nam siły do pokonywania trudności duchowych, które prowadzą na manowce, do krainy grzechu i śmierci. Tylko Jezus jest dawcą życia.

W dzisiejszej Ewangelii spotykamy człowieka chorego na trąd, który zostaje uzdrowiony przez Jezusa. W naszym duchowym życiu takim trądem jest grzech, który w ten sam sposób, jak trąd ciało, rozkłada naszą duszę. Motywujemy dzieci do przystępowania do sakramentu pokuty i codziennego rachunku sumienia. Pomoce: miska z wodą; papierowy statek; żwirek.

Z naszego, chrześcijańskiego punktu widzenia, moglibyśmy dziś powiedzieć, że problemem Hioba było to, że nie znał Jezusa. Teściowa Szymona jest przykładem prawdziwego uzdrowienia (nawrócenia), które od razu przeradza się w służbę drugiemu człowiekowi! Świadectwo, które bardzo przypomina historię Hioba, a wydarzyło się stosunkowo niedawno w Nowym Jorku. Bezdomny, już po wielu tygodniach życia na ulicy, spotyka Jezusa w ciepłej misce zupy, którą podały mu dłonie siostry zakonnej. Ten nawrócony bezdomny postanowił, że do końca życia jedną trzecią swojej pensji będzie przeznaczał na jadłodajnię dla ubogich.

Hiob w pokorze chyli swoje czoło przed tajemnicą cierpienia i wypowiada słowa, które tak bardzo zapadają nam w pamięć: Bóg dał, Bóg wziął. Ludzie Starego Testamentu nie do końca rozumieli sens cierpienia, potrzebna była ofiara krzyżowa Jezusa Chrystusa, aby przyniosła nowe spojrzenie na ten trudny i bolesny problem. Za kilka dni będziemy obchodzić światowy dzień chorego. To szczególny czas, kiedy oczy całego świata skupione są na tych, którzy niejednokrotnie długimi latami przykuci są do łóżka swojego cierpienia. Chrystus uzdrawia dziś teściową Szymona oraz wielu chorych i opętanych z całego miasta. Ten gest miał szczególny sens. Oprócz bardzo ludzkiego aktu współczucia, miał również ukazać potrzebę uzdrowienia duchowego człowieka.

Pan Jezus z Apostołami wędruje i głosi Ewangelię. Jego słowo ma moc także uzdrawiania. Zawędrował do domu Szymona Piotra, gdzie dokonuje wielu cudów. Pan Jezus modli się na osobności i do tego zaprasza każdego z nas. Pan Jezus potrzebuje człowieka, czyli każdego z nas, by w Jego imieniu zaniósł Ewangelię do grona swoich przyjaciół i znajomych. Pomoce: Zdjęcie Kafarnaum; Zdjęcie ruin domu św. Piotra; Obraz wspólnoty Kościoła; Obraz wspólnoty ludzkiej.

Dziś świętujemy Ofiarowanie Pana Jezusa w świątyni. Zatrzymajmy się zatem przy świątyni – jest ona namacalnym miejscem obecności Boga. Jest miejscem czci Boga, jest domem Bożym, więcej miejscem składania Bogu ofiar. Jest miejscem uwielbienia, przeproszenia i prośby. Ofiarowanie Jezusa, z uwagi na jego Bosko–ludzki byt, miało inny charakter, niż w przypadku pozostałych chłopców. Było ono wyrazem wierności Bogu i Jego nakazom zawartym w Prawie, ale miało inną istotę. Świadkiem tego wydarzenia była prorokini Anna. Sławiła Boga i podnosiła na duchu tych, którzy nie rozumieli, dlaczego Jerozolima pozostaje w niewoli. Zastanawiające, że Józef i Maryja nie rozumieli tego i dziwili się, co o Nim mówiono. A my się nie dziwimy przecież tajemnica Syna Bożego nie była im jeszcze znana. Dzisiejsze święto nazywane jest też świętem Matki Bożej Gromnicznej. Dziś w kościołach poświęcamy świece, które trzeba zanieść do domu, by przy zapalonej gromnicy zamyślić się, wpatrzeć się w płomień świecy i posłuchać, co mówi światło świecy.