Święty Szczepan, którego dzisiaj wspominamy, ukazuje nam odwagę wiary. Swoją gotowością na przyjęcie męczeństwa uczy nas, jak zawierzać Bogu najtrudniejsze chwile życia. On w tym wytrwał do końca, tak jak jego ukrzyżowany Pan. Święty Szczepan osuwając się na ziemię, umierając, miał na ustach słowa przebaczenia. Jest to znak, że Bóg naprawdę zamieszkał pośród świata, a opowiadanie o Bożym Narodzeniu nie jest jedynie sentymentalną opowieścią, aby łagodzić ból życia człowieka. Przebaczyć to znaczy uwolnić drugiego człowieka od winy. Rana, doświadczona obraza nie będzie odtąd przypisana innej osobie. Chciejmy każdego dnia starać się zmieniać dla Jezusa Chrystusa, umiejąc Go naśladować w życiu i szukać w trudnych momentach. Pomoce: Plansza z napisem przebaczenie; Obraz z wizerunkiem świętego Szczepana.

Ponad dwa tysiące lat temu sprawy codzienne na Bliskim Wschodzie toczyły się normalnym to rem. Okupant rzymski zarządził spis ludności i spis przeprowadzono. Wszyscy wyruszyli do miast swoich przodków, aby się zapisać. Do Betlejem wyruszyli też Maryja i Józef. Dwa tysiące lat później sprawy codzienne dalej toczą się swoim torem. Podobnie jak dwa tysiące lat temu, niepostrzeżenie zbliża się dzień Bożego Narodzenia i wpisuje się we współczesną historię. Świat sprzed dwóch tysięcy lat i dzisiejszy są różne, zmiana nastąpiła pod wpływem Chrystusa. W tamtym czasie przed żłóbkiem zatrzymali się tylko pasterze i mędrcy. Dziś w dniu Bożego Narodzenia cały cywilizowany świat zatrzymuje się w swym codziennym pędzie, aby świętować.

Wcielenie Syna Bożego jest niesamowitym dowodem miłości, jaką Bóg ma wobec każdego z nas. Od początku istnienia Kościoła stawiano pytanie o sens i cel Wcielenia Syna Bożego. Jedna z odpowiedzi w streszczeniu brzmiała: Bóg stał się człowiekiem, żeby człowiek mógł stać się Bogiem. Warto dzisiaj odkryć wartość trwania przed Bogiem w Najświętszym Sakramencie. Jak pasterze przybyli, by oddać pokłon Panu, tak i my pochylmy czoło przed Bogiem. Niech w naszych sercach zawsze będzie miejsce dla Boga.

W czasie rozmowy z dziećmi na temat różnych zwyczajów świątecznych, staramy się wytłumaczyć najmłodszym znaczenie i symbolikę związaną z Bożym Narodzeniem. Rozmawiamy o wieczerzy wigilijnej, łamaniu się opłatkiem, Pasterce, żłóbku, symbolu sianka, drzewku świątecznym. Nie zapominamy także o tym, że Pan Jezus narodził się w rodzinie. Mówiąc o świętach, nie sposób pominąć rolę i zadanie jakie w naszym życiu spełnia rodzina. W propozycji homilii zawarte jest tylko kilka zwyczajów. Jeśli czas i warunki na to pozwalają, homilię można poszerzyć o wytłumaczenie znaczenia potraw na wigilijnym stole, kolędników, jasełka itp. Pomoce: dekoracje świąteczne w kościele.

Wiersz Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego pięknie ukazuje radość z urodzenia dziecka. Narodziny nowego człowieka są swojego rodzaju „cudem”, napełniają radością aż do euforii i przynoszą nadzieję. Narodzenie Chrystusa przynosi radość szczególną: do zwykłej ludzkiej radości z narodzin dziecka dołącza się i przewyższa ją o niebo większa radość z narodzenia oczekiwanego przez cały świat Zbawiciela. Opisana w Ewangelii scena ukazuje, jak wszyscy oddają hołd Nowonarodzonemu. Tej nocy niemożliwe staje się możliwe, Stwórca rodzi się jako jedno ze swoich stworzeń, Pan wszechświata potrzebuje pomocy i opieki jako bezbronne dziecko. Pięknie opisuje to Franciszek Karpiński w kolędzie „Bóg się rodzi”. Izajasz zapowiada pojawienie się Mesjasza jako światłości, która zabłysła nad „mieszkańcami kraju mroków”. Obrazowo ukazuje to symbolika pasterki, gdy przychodzimy z ciemności nocy do światła, bijącego od żłóbka.

Tuż przed świętami trzeba załatwić wiele spraw: kupić prezenty, choinkę, karpia i zrobić wystarczającą ilość zapasów, aby niczego nie zabrakło. Maryi pozostało niewiele czasu do rozwiązania, a mimo tego Ewangelia ukazuje Jej wielki spokój. Chrześcijanin z nadzieją i radością oczekuje dnia przyjścia Zbawiciela. Miłość, która w osobie Jezusa Chrystusa zamieszkała w sercu Maryi, kazała jej pomagać Elżbiecie, która również oczekiwała dziecka. Maryja swoją adwentową postawą zapowiada dzieło Jezusa, który przyszedł, aby nam służyć i dać nam zbawienie.

Postawy, które odnajdujemy w dzisiejszych czytaniach wydają się nie pasować do współczesności. Pierwsze czytanie mówi nam o tym, że Bóg dotrzymuje danego słowa oraz, że zauważa nawet to, co w oczach świata jest nieważne, niewiele znaczy. Wierność danemu słowu jest dziś bardzo potrzebna. Za brak wierności, nielojalność, odpowiada także stawianie siebie i swojego dobra na pierwszym miejscu. Maryja jest dla nas wzorem nie tylko wierności, ale też „pełnienia woli innych”, stawiania dobra drugiej osoby ponad własne wygody. Prośmy Boga, abyśmy w swoim życiu Ją naśladowali.

Maryja udaje się do swojej krewnej Elżbiety. Spotkanie dwóch niewiast jest wyjątkowe. Ta scena pokazuje nam jak wielką przyjaźnią darzyły się dwie kobiety. Uczmy się od nich na czym polega prawdziwa przyjaźń. Pomoce: Serce z napisem Przyjaciel; Rysunek przedstawiający spotkanie Maryi z Elżbietą.