W wędrówce do nieba używamy naszego rozumu i darów Bożego Objawienia. Bartymeusz zwraca się z prośbą o miłosierdzie do Syna Dawida. Żebrak woła do króla. Pan Jezus usłyszał wołanie.

Kapłan nosi w sobie problemy tych czasów, w których wzrasta. Bardzo ważna jest sytuacja naszych rodzin. Jeśli kandydat do kapłaństwa wzrastał w rodzinie, gdzie brakowało miłości, to będzie on miał przed sobą znacznie trudniejszą i dłuższą drogę do osiągnięcia dojrzałości. Stąd ogromna odpowiedzialność młodych ludzi za budowanie dobrych, kochających się rodzin. Kapłan zna ludzkie problemy. Sam zmaga się ze słabościami i wie, co to duchowa walka. Wie także, co znaczy upadek. W zgiełku sądów możemy nawet nie usłyszeć wołania posądzanego kapłana: „Jezusie, ulituj się nade mną”. Właściwą postawą jest przyniesienie tego człowieka przed Boże oblicze, chociażby poprzez modlitwę.

Wzrok jest wielką wartością, darem od Pana Boga. Bardzo trudno jest żyć, kiedy ktoś jest ślepy. W czasach Pana Jezusa wielu ludzi traciło wzrok. Nie było takich lekarstw jak dziś. Dlatego Bartymeusz prosi Jezusa o cud. W naszym życiu duchowym posługujemy się modlitwą, słowem Bożym i sakramentami, abyśmy widzieli więcej. Pomoce: okulary; szkła kontaktowe; mikroskop; lornetka; teleskop.

Jezus wywraca do góry nogami rozumienie władzy, jakie ma świat, i ukazuje, że powinna ona zawsze wiązać się z postawą służby i pokory – powinna stanowić realizację przykazania miłości bliźniego. Każdy człowiek sprawuje władzę w różnych wymiarach: począwszy od władzy nad samym sobą, poprzez odpowiedzialność za drugiego człowieka w małżeństwie, rodzinie, wspólnocie kapłańskiej/zakonnej, aż po władzę rozumianą jako relacja z określoną grupą ludzi.

Aktualność dialogu Jezusa z uczniami. Różnica między słowem „proszę”, a „żądam”. Nasza modlitwa to często żądanie. Bezmyślność i pycha uczniów. Człowiek często chce być bogiem.

Jakub i Jan chcieli sobie zarezerwować najlepsze miejsce. Chcieli, aby Pan Jezus zwrócił na nich uwagę, wyróżnił ich. Pan Jezus stwierdził, że w Jego królestwie na pierwszych miejscach zasiądą ludzie, którzy naprawdę wyróżniają się czymś szczególnym. Różnice między ludźmi wynikają z wykształcenia, poziomu życia, kultury, cech fizycznych. Jezus pragnie, aby Jego uczniowie stanowili dla innych wzorzec dobrego życia i postawy służebnej. Ten, kto zrozumie Ewangelię, kto się z nią zgodzi i spróbuje wypełniać – ma przygotowane miejsce w królestwie Jezusa. Można (opcjonalnie) przygotować na Mszę św. wagę łazienkową i taśmę mierniczą oraz drobne nagrody dla dzieci w konkursie.

Dzisiaj Bóg przedstawia nam najlepszą lokatę – mądrość. To ona może przynieść nam największy pożytek. Boża mądrość, a więc spojrzenie na życie Bożymi oczyma, przez pryzmat przykazań i Ewangelii. W ten sposób odkryjemy źródło prawdziwego bogactwa. Nie mógł tego pojąć bogaty człowiek, żyjący według przykazań. Jezus zachęca go do sprzedania całego swojego majątku i pójścia za Mistrzem. Niestety, był zbyt przywiązany do swoich bogactw i „odszedł zasmucony”.

Bogatym nie jest wcale ten, który posiada wiele dóbr materialnych. Bogatszym staje się ten, który potrafi z siebie coś dać. Szczęśliwym jest ten, który szuka szczęścia w dawaniu a nie w braniu. Dzieląc się z potrzebującymi, otrzymujemy największą zapłatę, jaką jest radość i uśmiech. Papież Franciszek często powtarza, że pragnie Kościoła ubogiego i dla ubogich. Jezus w Ewangelii, jak i papież Franciszek, zachęcają nas do ubóstwa, a nie do biedy. Ubóstwo polega na wybieraniu Boga zamiast dóbr materialnych, stajemy się wtedy bogaci duchowo. Ubogi to ten, który posiada tyle, ile jest potrzebne do godnego życia. To nie my jesteśmy dla rzeczy, ale to one mają nam służyć w codziennym życiu. Uwolnienie się od rzeczy materialnych pomaga człowiekowi stworzyć właściwy system wartości, gdzie Bóg jest na pierwszym miejscu.