Dziewiąty rozdział Ewangelii wg św. Marka pokazuje nam przykłady nieudolności i grzeszności Apostołów. Jezus jest cierpliwym Nauczycielem i prowadzi swoich uczniów do zrozumienia podstawowych prawd swojej nauki. Wyprowadza ich z błędu i wskazuje właściwą drogę. Przykład Apostołów (w tym mocne świadectwo św. Pawła z Listu do Koryntian) jest dla nas inspiracją wiary. Bóg prowadzi człowieka mimo jego grzeszności, ale oczekuje przy tym zaufania i oddania.

Rywalizacja jest częścią naszego życia. Rywalizujemy niemal o wszystko: firmy rywalizują o klientów, uczniowie o wyniki, sportowcy o medale i rekordy. Jedyną rywalizacją, w którą warto się zaangażować, jest służba dla rozszerzania królestwa Bożego. Jezus wyraźnie wskazuje, że służba wobec drugiego człowieka jest najdoskonalszym wyrazem naszej godności i wielkości. Bardzo często myślimy całkowicie na odwrót: wielkim jest ten, kto panuje nad innymi.

Pan Jezus przypomina, że w dziecku jest coś wartego naśladowania. Apostołowie zapoczątkowali długi szereg ludzi, których nazywamy świętymi. Wielu ludzi na świecie pragnie dokonać czegoś niezwykłego. Ludzie święci to osoby, które naprawdę wyróżniły się pośród swego otoczenia. Każdy z nas może się wyróżnić w oczach Boga, wyróżnić czymś dobrym. Uwaga: W trakcie homilii dobrze byłoby mieć przygotowaną kartkę z „oryginalnymi” osiągnięciami niektórych świętych. Można wykorzystać przykłady z poniższej homilii lub przygotować własne.

Jeruzalem ma bogatą, ale i bardzo bolesną historię. Tragicznym momentem było zdobycie miasta przez Rzymian w roku 70 po narodzeniu Chrystusa. Cesarzowa Helena, która była chrześcijanką, przybyła do Jerozolimy w celu odnalezienia miejsc świętych, a przede wszystkim zajęła się szukaniem krzyża, na którym życie zakończył Pan Jezus. 14 września 330 roku została odnaleziona najważniejsza relikwia chrześcijaństwa. Kościół z wielką pieczołowitością przechowywał i czcił rzeczy świętych, dając początek kultowi relikwii. Najcenniejszymi są dla nas te, które dotyczyły Pana Jezusa. Kiedy wpatrujemy się w krzyż naszego Pana, nie sposób pominąć tematu krzyża, którego doświadczamy w naszym życiu. Różne są te nasze ludzkie krzyże i różny mają ciężar, ale zdają się boleć tak samo i tak samo przytłaczać i powalać na ziemię. Znakiem naszej wiary jest krzyż. Na nim odkupił nasze winy Chrystus, dlatego jest on symbolem miłości Boga do człowieka. Ochrona tego znaku jest naszym zadaniem.

Prorok Izajasz zapowiada, że Mesjasz Pański będzie musiał wiele wycierpieć. Podobnie ujmuje to św. Jakub Apostoł. Królestwo Boże nadchodzi pośród cierpień i poświęceń oraz wierności codziennym obowiązkom. Chrystus wiele cierpiał z powodu zatwardziałości ludzkich serc. Całe Jego życie na ziemi było naznaczone cierpieniem, począwszy od narodzin, aż po Kalwarię, gdzie umarł na krzyżu, dokonując pojednania ludzkości z Ojcem niebieskim.

Chrystus stawia pytanie, skierowane do wszystkich i jednocześnie bardzo osobiste. Jaką odpowiedź da młody człowiek, żyjący w XXI wieku? Wiara w rozumieniu św. Pawła. Moja odpowiedź.

W naszej codzienności spotykamy różne krzyże. Dla chrześcijan jest to znak zbawienia. Jezus zapowiedział uczniom swoją mękę, śmierć i zmartwychwstanie. Dzisiejsza liturgia stawia przed nami pytanie Jezusa: „Za kogo ludzie uważają Syna Bożego?”. Właściwa jest odpowiedź dana Jezusowi przez Piotra „Ty jesteś Mesjasz”. Zbawiciel przekonuje swoich uczniów, aby naśladowali Go, dźwigając swój krzyż codzienności. Pomoce: krzyż na łańcuszku; zakładka do książki w kształcie krzyża; krzyż do zawieszenia na ścianie; obrazek kościoła z krzyżem na wieży; obrazek krzyża św. Andrzeja.

Oprzyjmy nasze rozważania o trzy pierwsze zwrotki pieśni „Soli Deo” (Jedynemu Bogu) specjalnie ułożonej na uroczystość beatyfikacji. Kard. Wyszyński chciał całym swoim życiem, całym swoim posługiwaniem jako kapłan, biskup, kardynał być oddanym tylko Bogu! Stawiał Go zawsze na pierwszym miejscu! Kluczem do zrozumienia tego, co zawdzięczamy prymasowi Wyszyńskiemu, jest pojęcie „charyzmatycznego przywódcy”. Prymas mógł tego wszystkiego dokonać nie tylko dlatego, że sam był po prostu wielki. Przyczyniły się do tego społeczne encykliki papieży, na tle których formowało się jego kapłaństwo.