Każdego miesiąca, każdego tygodnia, niemal każdego dnia dowiadujemy się o katastrofach i wypadkach, w których stracili życie przypadkowi, niewinni ludzie. Patrząc na ich śmierć, zastanawiamy się nad przeznaczeniem, myślimy, czy można było zapobiec katastrofom. Szukamy winnych. Uczniowie Jezusa rozważali te same dylematy. Pytali Jezusa o powody śmierci tych, a nie innych ludzi. Jezus nie odpowiadał wprost, nie wyjaśniał poszczególnych przypadków. Wzywał do nawrócenia. Drzewa potrzebują do wzrostu dobrego nawozu. Dla człowieka takim nawozem mogą być trudne życiowe doświadczenia i wyzwania. Czasami dobrze jest samemu zadać sobie pewne ćwiczenia, niewygody, aby poprawić swój charakter. Takim ćwiczeniem na okres Wielkiego Postu jest modlitwa, post i jałmużna.

Dzisiejsze czytania tchną duchem chrześcijańskiej nadziei. Wiara rodzi w nas nadzieję, a ta zaś otwiera nas na wieczność. Pięknym doświadczeniem chrześcijańskiej nadziei, jest treść spotkania z Bogiem dokonująca się w przeżywanej niedzielnej Eucharystii. Jest to doświadczenie obecności Boga, którego spotykamy w Słowie i Ciele. Rozważając o chrześcijańskiej nadziei, spoglądamy na Chrystusowy ołtarz. Z tego ołtarza czerpiemy pokarm życia, aby doświadczyć przedsmaku królestwa niebieskiego. Według nauki Kościoła grzechem przeciwko nadziei jest rozpacz bądź zuchwała ufność. Rozpacz to taka postawa, w której człowiek, doświadczając własnej słabości, nie widzi możliwości przezwyciężenia słabości. Zuchwała ufność zaś polega na tym, że człowiek ufa tylko sobie albo przesadnie ufa Bożemu miłosierdziu odrzucając postawę nawrócenia.

Bóg w osobie Abrahama powołał do istnienia Lud Boży. Dzisiaj jest nim Kościół Jezusa Chrystusa. ciemności, gdy człowiek odrzuca krzyż Jezusa i idzie tylko za swoimi pożądaniami, pisze św. Paweł Apostoł. Tymczasem tylko moc Chrystusa może człowieka przemieniać i uświęcać. Celem Przemienienia było pomóc Apostołom w przezwyciężeniu ciemności Wielkiego Piątku, by w odpowiednim czasie lepiej mogli uwierzyć w Jezusowe zmartwychwstanie. Chrześcijaństwo nie jest indywidualną sprawą pojedynczych ludzi. Chrześcijanie nie mogą zamknąć się w zakrystii, sali katechetycznej, kancelarii parafialnej i we własnym domu.

Dzisiejsza Ewangelia przenosi nas na górę Tabor. Zebrali się tam Apostołowie: Piotr, Jakub i Jan. Apostołowie stali się świadkami tajemniczego i niezwykłego wydarzenia, Przemienienia Pańskiego. Trzej Apostołowie byli jedynymi ludźmi, którzy zobaczyli bóstwo Jezusa. Musimy pamiętać o tym, że Pan Jezus był nie tylko człowiekiem, ale również Bogiem. Jezus wziął Apostołów na górę przed swoją męką. W ten sposób chciał umocnić w nich wiarę przed tym wszystkim, co miało Go spotkać w Jerozolimie. Dziś przeżywamy drugą niedzielę Wielkiego Postu, która jest dla nas wyjściem na górę Tabor. To czas kiedy przemieniamy nasze serca. Wielki Post sprzyja, abyśmy się naprawiali, abyśmy zbliżali się coraz bardziej do Pana Boga. Zadbajmy o nasze serduszka, aby były czyste i wolne od grzechów, które brudzą naszą duszę. Pomoce: Rysunek czystego serca; Rysunek pobrudzonego serca; Plansza z pięcioma warunkami dobrej spowiedzi.

W tradycji chrześcijańskiej są trzy cnoty teologiczne: wiara, nadzieja i miłość. Są to podstawowe cnoty, pewne sprawności. Wyrażają one postawę człowieka wobec Boga. W pierwszą niedzielę postu pochylmy się nad tematem naszej wiary. Ten temat podejmuje odczytany przed chwilą fragment Listu św. Pawła Apostoła do Rzymian. Jako chrześcijanie wierzymy i ufamy, że całe nasze życie oraz wszystko czego doświadczamy pochodzi od Boga i jest w Jego rękach. To przeświadczenie nazywamy Bożą Opatrznością. Wiara, którą przyjęliśmy na chrzcie świętym i umacniamy przez przyjmowane sakramenty, to decyzja na całe życie. Wiara, jak uczy nas Paweł Apostoł, rodzi się ze słuchania. Stąd chrześcijanie od samego początku głoszą Słowo Boże. Wiara domaga się uznania Boga za najwyższą wartość w życiu. To zaś wymaga od każdego z nas uznania i kroczenia drogą Jego Przykazań.

Na progu Wielkiego Postu Jezus zaprasza nas na pustynię, by zostać z Nim na osobności. Chce oddać się modlitwie do Ojca niebieskiego. A przez modlitwę i post przygotowuje się do misji zbawienia świata. Zatem w tym wielkim Poście chodźmy z Jezusem na pustynię, by głębiej wniknąć w tajemnicę zbawienia. Na progu Wielkiego Postu Jezus uczy mnie, że na pustkowiu muszę stanąć oko w oko z diabłem, który usiłował odwieść Go od zbawienia. Dla Jezusa diabeł nie jest mitem czy kukłą noszącą rogi i ogon. Szatan dla Jezusa jest rzeczywistym wrogiem zbawienia człowieka. Jezus na pustyni pościł czterdzieści dni i czterdzieści nocy. Kiedy patrzę na Jezusa, nie pytam, czy w XXI wieku post ma sens. Skoro Jezus pościł, to post ma sens. Skoro Jan Chrzciciel przebywał na pustyni, to umartwianie ma sens. Jakie jest twoje postanowienie?

Wielki Post przypomina, że kiedyś Pan Jezus walczył z szatanem o nasze życie. To była śmiertelna walka, tak jak u chorego, który nie wie, czy da radę wyrwać się chorobie i śmierci i wrócić do pełni życia. Pokusami podsuwanymi do dziś przez szatana są pokusy posiadania, władzy, lenistwa, łatwych cudów itp. Mylimy rzeczy, bez których nie da się żyć, z rzeczami, których chcielibyśmy mieć więcej. Szatan często to wykorzystuje. Jesteś dzieckiem Bożym i od Boga zależy twoje życie.

Wszechmoc Boga Ojca ujawnia się w miłości miłosiernej. Bowiem miłość stwarza, a zemsta niszczy. To miłosierdzie daje możliwość rozwoju, a wykonywanie prawa kończy dialog. To miłosierdzie wybacza, a zemsta sprawiedliwości wykonuje wyrok. Dziś rozpoczynamy przygotowanie do świętowania największej tajemnicy miłosierdzia Boga Ojca, który w swoim Synu Jezusie Chrystusie okazał nam miłosierdzie i wybawił nas od śmierci wiecznej. Wiara wewnętrzna, prywatna nie istnieje. Wiara się uzewnętrznia w sferze życia publicznego. Taka wiara jest miłością. Taka modlitwa prowadzi do miłości Boga i ludzi. Jałmużna dawana w imię Ojca Miłosierdzia nie upokarza obdarowanego. Jałmużna nawraca człowieka, a o to prosi święty Paweł: pojednajcie się z Bogiem! Kiedy pościsz, rób to przed Ojcem Miłosierdzia. Post jest dla Ojca Miłosierdzia, jest to wyzbyciem się chęci przyjemności, radości używania. Post dający zmianę duszy, post rodzący nawrócenie. Na progu Wielkiego Postu do swojej szkoły zaprasza nas sam Jezus.