Judasz zgorszył się tym, że Maria namaściła Jezusowi nogi cennym olejkiem. Przecież można było sprzedać ten olej za trzysta denarów i pieniądze rozdać ubogim! Jezus jest wybranym sługą Boga. Napełniony Duchem Bożym przyniósł ziemi prawo i sprawiedliwość. Dzieło zbawienia zostało dopełnione na krzyżu, gdzie Chrystus wziął na siebie słabości i cierpienia ludzi.

Słowami Jezusa Chrystusa poczuli się dotknięci nie tylko faryzeusze, lecz także uczeni w Piśmie. Nic dziwnego, iż jeden z tych ostatnich zwraca Jezusowi uwagę, że ubliża również im. W odpowiedzi Jezus wygłasza nie mniej ostrą mowę przeciwko uczonym w Piśmie, ostrzegając ich, aż trzykrotnym użyciem słowa „biada”, przed karą, jaką na siebie ściągają. Wszystkie proroctwa o tragicznym końcu Mesjasza wypełniają się wskutek złej woli i zatwardziałości uczonych w Piśmie. Najgorsze jest to, że nie tylko sami odrzucają Jezusa Chrystusa, ale również prostym ludziom nie pozwalają iść za Nim, zamykając ich w ten sposób na dostęp do prawdziwej Dobrej Nowiny, która płynie z ust samego Boga.

Bardzo często szybko dokonujemy osądów w naszym życiu. Tak jak mówi dzisiejsza Ewangelia: porywamy kamienie i rzucamy. Brakuje czasu na konstruktywną rozmowę, która pozwoliłaby usłyszeć wszystkie za i przeciw. Nie brakuje jednak wyśmiania, obmowy, oszczerstwa. Łatwo skazać drugiego człowieka, czasem niesłusznie, ale jakże trudno naprawić nam popełnione grzech czy błąd. Zadaniem Kościoła, czyli każdego z nas, jest dbanie o pokój i pomoc potrzebującym.

Ważną rolę w dzisiejszej liturgii słowa odgrywa Abraham. W pierwszym czytaniu usłyszeliśmy moment zawarcia przymierza między Bogiem a Abramem, który stał się Abrahamem. Abraham powraca też w Ewangelii, w której Jezus próbuje przekazać Żydom prawdę o życiu wiecznym. Żydzi nie przyjmują nauki o królestwie niebieskim. Dlaczego? Nie bez przyczyny słyszymy dziś o Abrahamie i własnej sławie. W ten sposób zapraszani jesteśmy do tego, aby spojrzeć na własne życie i zbadać stan naszej duszy. Do Wielkanocy jeszcze dziesięć dni, jeszcze wszystko możemy zmienić.

Trwanie w nauce Chrystusa to trudne zadanie. Wytrwałość w wierze pomimo zniechęcenia i zmęczenia. Trzymanie się tego, co zewnętrzne, wprowadza w świat pozorów. Bóg wynagradza ludzką wytrwałość. Wytrwałość w wierze jest drogą pełną trudów i lęku. Droga prawdy jest drogą pełną miłości.

Wędrówka Izraelitów obrazem naszego własnego życia. Bunt Izraelitów – jego owocem jest śmierć. Nasz bunt – jego owocem jest śmierć duchowa. Posłuszeństwo Chrystusa – owocem jest życie dla świata. Moje posłuszeństwo – owocem jest życie w obfitości.

Bardzo łatwo jest nam w codziennym życiu stawiać się w roli sędziego. Często nie mamy nawet całego obrazu danej sytuacji, pełnego spektrum, a i tak ferujemy wyrok. Jezus wychodzi naprzeciw faryzeuszy, którzy nie dość, że nie zgadzają się z Jego posłannictwem, to jeszcze mają o sobie zbyt wysokie mniemanie. To tak jak dziecko, które wie, że kiedy ma przy swoim boku rodziców, to wtedy nic mu nie grozi. Chrystus działa w nieustannej świadomości tego, że Bóg przy Nim jest i Go nie zostawi. Pycha objawia się przez zbytnią pewność siebie, że to moje zdanie jest najwłaściwsze i najlepsze. Zachować umiar.

Głoszenie niepopularnych prawd zawsze było niebezpieczne. Nieliczni chcą słuchać o swoich błędach i potrzebie zmiany. Słowa Jezusa zostały dopełnione przez czyny. Zgodnie z zapowiedziami, zmartwychwstał. Po niemal czterech tygodniach Wielkiego Postu warto zastanowić się nad tym, czy moje podążanie za Jezusem zaowocowało już zmianą myślenia, próbą zmiany. Warto zaufać Panu Bogu, który na pewno nie wprowadzi nas w błąd. To, że większość idzie w innym kierunki wcale nie musi oznaczać, że ja błądzę.