W dzisiejszej Ewangelii Jezus opisuje dwa bieguny ludzkiego zachowania. Cechą pierwszego jest wykorzystywanie religijności do podkreślania swojej wartości. Na drugim zaś znajduje się niezwykła ofiarność. Wdowa zdała się całkowicie na Bożą Opatrzność. Pan Jezus z wielką wdzięcznością podchwycił ten przykład zaufania, by wyjaśnić swoim uczniom, na czym polega istota zbawczej wiary. Nikt z nas nie likwiduje swoich oszczędności, nie rezygnuje z pensji i emerytury, nie pozbawia się egzystencjalnych podstaw, aby prowadzić żebracze życie. Na drodze wiary chodzi jednak o postawę ducha i wewnętrzną wolność, która to umożliwia. Czy w chwilach kluczowych potrafiłbym całą moją egzystencję, przyszłość i istnienie powierzyć Bogu?

Jezus chwali dziś w Ewangelii ubogą wdowę, stawiając ją uczniom za wzór. Czy chodziło Mu jedynie o to, że była uboga, czy też może chciał zwrócić uwagę na co innego w jej postawie? Jezus mówi często o ubóstwie, nazywając ubogich „błogosławionymi”, zaś o bogatych mówi, że trudno im wejść do królestwa niebieskiego. Czy Chrystus pochwala zatem biedę? Jezus nie mówi o posiadaniu bądź nieposiadaniu rzeczy. Wskazuje na postawę serca wobec dóbr materialnych. Postawa ubogiej wdowy, podobnie jak czyn wdowy z Sarepty, która podzieliła się z prorokiem ostatnim kęsem strawy, pokazuje to, co jest najistotniejsze: całkowite zaufanie Bogu, również w sprawach materialnych. Tę właśnie postawę „ubogich w duchu” chwali Jezus.

Sprawy materialne w Kościele spychane są zawsze na dalszy plan, a trzeba przypomnieć czemu te sprawy materialne mają służyć. W czasie homilii chcemy wyjaśnić pewne kwestie sporne i pokazać, jak wielką wartość na to, co w Kościele nazywamy ofiarą. Pomoce: Dwa banknoty: jeden o nominale 10 zł, drugi o nominale 100 zł bądź 200 zł Uwaga: W ramach zadania apostolskiego zawarta jest propozycja włączenia się w konkretne dzieło: np. zbiórkę pieniędzy na misje, ale chodzi o bardzo konkretny cel. Przykład – w jednej z parafii kolega ksiądz zaproponował akcję budowy kościoła w Afryce, skontaktował się z fundacją zbierającą pieniądze. Na budowę świątyni potrzebna była kwota 10 000 dolarów. W akcję zaangażowała się cała parafia i w ciągu pół roku zebrano potrzebną kwotę. Dziś wszyscy się radują, gdyż na bieżąco otrzymują podziękowania i zdjęcia z postępującej budowy. Być może nie jesteśmy w stanie zaproponować aż tak dużej akcji, ale można zaproponować zbiórkę makulatury na misję, zbiórkę na wsparcie jakiegoś dzieła miłosierdzia. Można też poprosić o pomoc przy porządkowaniu terenu parafii przed zimą.

Miasta umarłych zapełniły się wczoraj i dziś ludźmi. Zapalono znicze, ustawiono kwiaty. Świeże mogiły otoczone były liczniej, starsze – mniej licznie. Były i takie, przy których nie zatrzymał się nikt. Pogrzebanym w lasach partyzantom, żołnierzom, zamordowanym i zaginionym szumi tylko wiatr kołyszący korony drzew. W dniu dzisiejszym Kościół z macierzyńską troską zwraca swe oczy na wszystkich wiernych zmarłych. Pamięcią modlitewną sięga w głąb wszystkich wieków i wszystkich kontynentów oraz łączy się w wierze wołając: „Ciszo cmentarza, bądź błogosławiona. Tutaj się ludzkie namiętności korzą, złość łagodnieje, uniża się pycha i zgiełk powszednich rozterek ucicha”. Wszyscy ludzie pomarli, ale Bóg Ojciec żyje. W Nim żyją nasi zmarli: nasi ojcowie i matki, rodzice chrzestni, koledzy i przyjaciele. To, co zrobili, nie poszło na marne. Oni ofiarowali się Bogu a Bóg przyjął ich ofiarę, ich dar. U Boga nic nie ginie, żadne dobro, żaden czyn. Panie, przynosimy Ci dziś cierpienia wszystkich zmarłych i prosimy dla nich o miejsce w domu Ojca.

Przeżywamy radosną Uroczystość Wszystkich Świętych. Nasze przeżywanie tego dnia jest dość specyficzne. Skoro czcimy świętych, powinniśmy stać przed ich figurami, organizować procesje, a my idziemy na cmentarz. Jako wierzący kierujemy nasze kroki na świętą cmentarną ziemię, bo tam są pogrzebane ciała naszych świętych. Kościół ich nie kanonizował, nie beatyfikował. Nie znaleźli się jeszcze w Litanii do Wszystkich Świętych. Ale oni osiągnęli już chwałę zbawionych i są świętymi.

Święci swoim przykładem ukazują, że wszyscy wierni powołani są – jak piszą ojcowie Soboru Watykańskiego II – „do pełni życia chrześcijańskiego oraz doskonałej miłości i dążenia do wysokiej miary zwyczajnego życia chrześcijańskiego”. Realizacja błogosławieństw prowadzi do świętości. To realna rzeczywistość, a nie „ciemne średniowiecze”. Co Jezus chce nam powiedzieć dzisiaj, tu i teraz, na początku trzeciego tysiąclecia chrześcijaństwa? To samo, co dwa tysiące lat temu, że do nas należy królestwo niebieskie. Chrystus pomoże nam je osiągnąć.

Przeżywamy dzisiaj uroczystość Wszystkich Świętych. Dlatego warto pochylić się nad tematem świętości, podając konkretne postacie i realizację ich drogi do świętości. Dzisiejsza Ewangelia dotyczy drogi błogosławieństw, która jest drogą każdego chrześcijanina. Kościół poprzez akt wyniesienia na ołtarze wskazuje konkretne osoby, a przez to wynosi na piedestał ich sposób życia i ukazuje go nam jako wzór godny naśladowania. Pomoce: Zdjęcie św. Jana Pawła II z dziećmi; Zdjęcie św. Matki Teresy z Kalkuty z chorymi; Zdjęcie św. Dominika Savio; Litania do wszystkich świętych; Napisy błogosławieństw.

Jezus zamyka w dzisiejszym fragmencie Ewangelii wszystkie Boże przykazania w dwóch stwierdzeniach: kochać Boga i kochać bliźniego jak siebie samego. Zostaliśmy przez Boga stworzeni z duszą przeznaczoną do wieczności z Trójcą – jeśli więc ktoś to odrzuca, to w pewien bardzo radykalny sposób neguje część prawdy o sobie samym… W rzeczywistości odkrywamy, że kiedy kochamy Boga, stajemy się o wiele szczęśliwsi, ponieważ im więcej czasu z Nim spędzamy, tym więcej otrzymujemy życia Bożego. Jezus uczy nas: tak, jak pragniesz dobra i szczęścia dla siebie – zapragnij go również dla bliźniego; tak, jak potrafisz sobie dogadzać i o siebie dbać – tak samo zatroszcz się o drugiego! A co w sytuacji, gdy nie kocham siebie?! Albo gdy moja samoocena, mój stosunek względem siebie samego jest w jakiś sposób zakłócony (zaburzony)?!