Cóż za wielka łaska spotkała Piotra, Jakuba i Jana, w momencie, gdy mogli ujrzeć przemienionego Jezusa! Uczniowie musieli się nauczyć, że Jezus nie był dokładnie takim Mesjaszem, jakiego oczekiwali… Zamiast być Mesjaszem, który wyzwoli Palestynę spod rzymskiej dominacji, powiedział im, że będzie cierpiącym Chrystusem… Kryzys, który nastąpił między Wielkim Czwartkiem a Niedzielą Wielkanocną był na szczęście tymczasowy – podczas gdy Jan pozostał wierny od początku do końca, Piotr i Jakub potrzebowali chwili do nawrócenia… Być może również i my jesteśmy rozczarowani, że Piotr i Jakub nie rozumieli Jezusa; nie dochowali Mu wierności w czasie, gdy ich najbardziej potrzebował.

Eucharystia jest dziełem Trójcy Świętej. Eucharystia jest darem od Boga Ojca dla wspólnoty wiernych.

Naszym obowiązkiem jest dbać o życie duchowe tak samo jak o życie doczesne, codzienne. Jeśli nie będziemy karmić swojego ducha, wtedy grozi nam duchowa śmierć. Pismo Święte jest pokarmem dla spragnionej duszy. To pokarm, który przywróci nam duchową równowagę. Przyjmując Chrystusa w Komunii świętej, stajemy się żywymi monstrancjami. W ten sposób Bóg zamieszkuje we wnętrzu człowieka i umacnia go na drodze do wieczności. Jest jeszcze jeden pokarm duchowy, bez którego nie ma człowieka wierzącego. Jest nim osobista rozmowa z Bogiem, którą nazywamy modlitwą.

Pan Jezus był człowiekiem łagodnym, cierpliwym, życzliwym dla ludzi. Ale to nie oznacza, że mówił wszystkim same miłe rzeczy. Chrystus zwracał się czasami do swoich słuchaczy z wyrzutami, martwił się, że nie słuchają Jego nauki. Pan Jezus zarzuca dziś ludziom, że nie wszyscy wędrują za Nim po to, aby stać się mądrzejszymi i lepszymi ludźmi. Nie da się przerobić zjadacza chleba w świętego człowieka w ciągu paru sekund. Pośród wszystkich darów, które Jezus pragnie pozostawić ludziom, jest jeden, na którym szczególnie Mu zależy: „chleb życia wiecznego”.

W dzisiejszej Ewangelii Jezus pyta „Skąd kupimy chleba, aby oni się posilili?”. Jest to niezwykle ważne pytanie. Z jednej strony dostrzegamy w nim przejaw zatroskania Jezusa o los człowieka, z drugiej zaś jest to zaproszenie do współdziałania, które Jezus przekazuje Apostołom. Cud rozmnożenia chleba i ryb, to cud rozmnożenia daru serca. Daru ofiarnego serca, bo przecież chłopiec nie musiał nic oddawać. Jezus dostrzega braki człowieka, dostrzega jego problemy i przychodzi z pomocą. Nic nie narzuca, ale proponuje i czeka na odpowiedź człowieka – czy ten Mu uwierzy i powierzy wszystko, co ma.

Wielki tłum szedł za Jezusem. Motywacją ich wędrówki były znaki. Ludzka ciekawość jest wielką siłą, choć niejednokrotnie prowadzi do tragedii. Chrystus czyni znak rozmnożenia chleba. Ten znak powtórzony podczas Ostatniej Wieczerzy nabierze wymiaru zbawczego. Chleb powszedni staje się Bogiem – to znak ustanowiony przez Chrystusa. Odrzucanie Eucharystii, brak pragnienia Chleba jest tragedią współczesnego człowieka.

Cudowi rozmnożenia towarzyszą cztery gesty: wzięcie chleba i ryb, ich pobłogosławienie, połamanie i rozdanie. Chciałbym abyśmy dziś się im przyjrzeli, ale tak, jakbyśmy to my byli pokarmem, który rozmnaża i rozdaje Nauczyciel. Pan Jezus wziął chleb i ryby w swoje ręce. Tak samo bierze w swe ramiona każdego z nas. Pan Jezus błogosławi chleb i ryby, odmawia nad nimi modlitwę. Bóg błogosławi nas – widzi w nas miłość, widzi w nas dobro, które Go bardzo radują. Po modlitwie Pan Jezus łamie pokarm, który za chwilę rozda głodnym. My też jesteśmy złamani. Grzech pierworodny zranił naszą naturę a grzech powiększa w nas tę ranę. Ostatnim gestem Pana Jezus jest wręczenie pokarmu głodnym. Tak samo Pan Jezus posyła każdego z nas do potrzebujących. W czasie każdej Eucharystii jesteśmy świadkami cudu przemiany chleba i wina w Ciało i Krew Pana Jezusa. Cudem jest każdy z nas – tak jak dla głodnych cudem był rozmnożony pokarm, tak dla świata cudem jesteś ty i jestem ja. Pomoce: 4 duże kartki z napisami: wziął; odmówił dziękczynienie; połamał; rozdał.

Prorok Jeremiasz przestrzega tych pasterzy, którzy zapomnieli o sensie swego posłannictwa i zagubili się w swoim egoizmie. Powołani przez Boga pasterze powinni stale czuwać nad owcami. W Jezusie z Nazaretu wypełnia się słowo Jeremiasza. To Zbawiciel człowieka i całego świata jest Dobrym Pasterzem. Jezus jest prawdziwym Pasterzem, bo jednoczy z Bogiem całą ludzkość.