Jesteśmy już przygotowani do świąt. Oczyściliśmy nasze serca w sakramencie pokuty, udało się nam też częściowo opróżnić kieszenie z nadmiaru pieniędzy na przedświątecznych zakupach. Dziś w liturgii czytamy jeden z najbardziej nam znanych fragmentów Ewangelii, jakim jest Zwiastowanie. My już przyzwyczailiśmy się do tego, że Maryja jest mamą Pana Jezusa, i dlatego w tym wydarzeniu nie widzimy rozgrywającego się dylematu. Maryja po Zwiastowaniu udaje się do swej krewnej, Elżbiety, która również jest brzemienna. Wraca do swej miejscowości rodzinnej po trzech miesiącach i jest w trzecim miesiącu ciąży. Nietrudno wyobrazić sobie reakcję otoczenia. To jest ciężka próba wierności Bogu dla młodej dziewczyny. Jej brzemienność to szok dla rodziców i przyszłego męża. Tajemnica, którą Maryja nosi w sercu, pozostaje tajemnicą. Opuszczona przez wszystkich, kontempluje słowo Boga i u Niego szuka pomocy. Maryja nie płacze, nie ucieka. Prowadzi życie ukryte, pochylając się nad niezwykłą tajemnicą swego serca. Spotkała Ją wielka łaska. Maryja nosi pod sercem Syna Bożego, a i ona sam zwana będzie błogosławioną między niewiastami. Trudne słowo i wielkie błogosławieństwo.

Nie należy myśleć tylko o sobie, lecz trzeba umieć się dzielić, pomagać innym. Nikt nie może być „pępkiem świata”. Anioł Gabriel powiedział Maryi, jakie są plany Boga względem Niej. Zapytał, czy zgodzi się zostać Matką Syna Bożego. W odpowiedzi usłyszał: "Oto ja, służebnica Pańska, niech mi się stanie według twego słowa" (Łk 1,38). Jesteśmy przyjaciółmi Maryi, dlatego uczymy się tak jak Ona spełniać wszelkie prośby bliźnich. Tym samym stajemy się podobni do Dawida, Maryi, Józefa i… oczywiście do Jezusa. Pomoce: napisy (do wyboru): „Sprzątasz? – Uśmiechnij się!”, „Idziesz do sklepu? – Nie zapomnij, co masz kupić!”, „Odrabiasz lekcje? – Nie zostawiaj ich na wieczór!”, „Bawisz się? – Zaproś kogoś do zabawy!”, „Chcesz coś od mamy? – Podaruj coś mamie!”, „Prosisz o coś tatę? – Spełnij jego prośbę!”.

Jan Chrzciciel był dla swoich współczesnych niepokojącym i prowokacyjnym znakiem, że oto dzieje się coś bardzo ważnego. Był znakiem przychodzącego, a właściwie już obecnego wśród ludzi Mesjasza. Wielu jego słuchaczy nie ma jednak pewności. Jan prostuje ich myślenie. Czyny Jezusa, Jego postawa wobec ludzi były znakami, które pozwalały rozpoznać w Nim obiecanego i oczekiwanego Mesjasza. Przywódcy Narodu Wybranego nie potrafili rozpoznać w Jezusie Tego, którego z taką tęsknotą oczekiwali. Przeszkodą było ich przywiązanie do własnych wyobrażeń o Bogu, o Mesjaszu, o Jego pojawieniu się. Każdy chrześcijanin, jak Jan Chrzciciel, może i powinien być znakiem obecności Boga i Jego miłości nie tylko w swoim otoczeniu. Powołaniem chrześcijanina jest być znakiem i głosem wskazującym obecność Boga.

Chrześcijanin wierzy, że jest posłany przez Boga, aby dać świadectwo. Jak to się przekłada na codzienne życie? Wyrecytowana formułka musi stać się żywą tkanką, odpowiedzią dającą światło. Jan Chrzciciel to przykład głębokiej samoświadomości. Odpowiedzią na nasze posłannictwo musi być autentyczne zaangażowanie w szerzenie Dobrej Nowiny. Widzimy, słyszymy, wiemy, ale… niewiele z tym robimy. Chrześcijanin potrzebuje światła i powinien trzymać się światła. Człowiek wierzący nie żyje w świecie półcieni. Jest jak Chrzciciel – wyprowadza innych z ciemności ku światłu. Nie zawsze orędzie jest przyjęte, bo niektórych światło razi i uciekają. Jan Chrzciciel odpowiada indagującym go kapłanom, cytując słowo Boże. Mimo to jest odrzucany. Gdyby powtarzał to, co chcemy usłyszeć, to byśmy „kiwali głowami i cmokali z zachwytu”. Jan Chrzciciel odnosi wszystko do Boga i pokazuje to ludziom. Pośród nas stoi Pan Jezus. Odkrywajmy w nas i pośród nas Syna Bożego, który przyszedł, aby nas zbawić. Zbawienie to przywrócenie nam prawdziwego oblicza dzieci Bożych.

Śmiech jest nam wszystkim potrzebny; jest oznaką szczęścia, zdrowia, pomyślności. Trudno jest śmiać się w czasie smutku, bólu. Śmiejące się dziecko jest znakiem, że jest radosne i szczęśliwe. Swym uśmiechem raduje serca bliskich ludzi. Cisza może też wyrażać radość. Radość Izajasza i Jana Chrzciciela są wektorami działania w codziennym życiu. Pomoce: napisy: „śmiech”, „radość”, „szczęście”.

Dziś uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny. Wyraża ona wiarę całego Kościoła w to, że Maryja z Nazaretu, wybrana na Matkę Bożego Syna, jako jedyna z ludzi została poczęta i urodziła się bez zmazy grzechu pierworodnego. Bóg wybrał nas, abyśmy byli święci i nieskalani przed Jego obliczem. Napełnił nas wszelkim błogosławieństwem. Jednakże trzeba mieć na uwadze, że Bóg nikogo nie zmusza do przyjęcia Jego darów. Potrzebna jest nasza wolna, ale i dobra wola. Zanurzeni jesteśmy w doczesności, gdzie wciąż rozgrywa się walka zła i dobra, dlatego z tęsknotą oczekujemy na Słowo, które nie tylko stało się Ciałem, ale dla którego nie ma rzeczy niemożliwych. Dzisiejsza uroczystość jest też patronalnym świętem młodzieży żeńskiej, pamiętajmy w naszych modlitwach o przyszłych żonach i matkach, zwłaszcza z naszej wspólnoty parafialnej. Prośmy Maryję, by napełniła umysły i serca wszystkich dziewcząt cnotami potrzebnymi do spełnienia tej ważnej roli.

Adwent jest radosnym oczekiwaniem na podwójne przyjście Chrystusa. Pierwsze już się dokonało w chwili Jego narodzin, a na drugie przyjście wciąż czekamy. Ono nastąpi na końcu czasów, w dzień tak zwanej paruzji. Pierwsze czytanie z Księgi proroka Izajasza oraz fragment z Ewangelii według św. Marka mówią nam o wydarzeniach, które już się dokonały w historii zbawienia. Drugie czytanie mówi o tajemniczej przyszłości, która ma nadejść, ale nie wiadomo kiedy. Niektóre stwierdzenia, które znajdujemy w tym czytaniu, mogą budzić prawdziwą grozę. Bóg w swoim słowie jest wciąż obecny i przez swoje słowo działa w każdym czasie. Bóg pragnie naszej bliskości. W sposób najdoskonalszy i najpełniejszy Bóg przychodzi do nas w swoim Synu Jezusie Chrystusie. Na Niego wskazuje Jan Chrzciciel. Bóg objawia swoją moc miłości, dając nam zbawienie, czyli przebaczając nam grzechy i przynosząc nowe życie. Nie musimy się lękać przyszłości, bo Bóg jest z nami.

Adwent przypomina nam o ważnej prawdzie chrześcijańskiej, o której zdaje się wielu zapomniało, a mianowicie o paruzji, czyli pełnym chwały przyjściu Chrystusa na końcu czasów. Ewangelista Marek rozpoczyna tekst święty od ogłoszenia Dobrej Nowiny o zbawieniu. Ewangelia to nowina wspaniała: Bóg stał się człowiekiem, aby nas odkupić i otworzyć bramy Raju zamknięte przez grzech naszych pierwszych rodziców. Ewangelista ogłaszając Dobrą Nowinę, ukazuje nam również ludzi, którzy nas do Jezusa prowadzą. Św. Marek wskazuje nam dzisiaj Jana Chrzciciela. Bóg potrzebuje człowieka, który odpowiednio uformowany poniesie światło Ewangelii do ludzi. Jan doskonalił się na pustyni. Tam uczył się kochać Boga, słuchać Go i głosić. Tam również doskonalił się w postawie pokory. Życie na pustyni otworzyło Jana na głos Boga. Jan odkrył wartość obecności Boga ale także wartość postu i pokuty. Jan wie, że człowiek nie może brnąć w grzechy, potrzeba mu nawrócenia. To znaczy: zmiany kierunku życia, odrzucenia grzechu, zejścia z drogi grzechu. Adwent jest takim czasem, w którym chętniej niż w inne okresy liturgiczne podejmujemy różnego typu postanowienia. One pomagają nam lepiej żyć, dlatego warto ten czas wykorzystać.