Każdy otrzymuje tyle, ile zdoła unieść. Talenty to skrzynka z narzędziami: drwal posługuje się siekierą, kowal młotem – każdy powinien wykorzystywać swoje zdolności i dbać o swój warsztat. Rodzice dzielą się mądrością ze swymi pociechami, nauczyciel z uczniami. Mogę uczynić ze swoimi talentami, co chcę. Co to za skarb zakopany w ziemi? Narzędzie nieużywane traci na wartości. Są dary jedyne i niepowtarzalne i tak drogie, że tylko raz je otrzymam – dar życia. Największym wrogiem niszczącym narzędzia jest zazdrość. Porównywanie się z innymi i ślepota na własny warsztat nie zaprowadzi nas daleko. Nie martw się, że ktoś otrzymał pięć talentów, a ty tylko jeden. Może to aż jeden, ten wystarczający do bycia szczęśliwym? Zazdrość jako skupienie się na sobie i myślenie tylko o sobie. Dobra materialne stanowią niewielką część otrzymanego dziedzictwa. Każda droga człowiecza to talent! Gdy ktoś staje się dobrym człowiekiem, to rozwija się jego wiara i powołanie.

Rocznica męczeńskiej śmierci błogosławionej Karoliny Kózkówny jest doskonałą okazją do tego, aby zwrócić starszym dzieciom, a szczególnie młodzieży, uwagę na dar czystości. Pierwsze czytanie z Księgi Przysłów wychwala pracowitą, pobożną, oddaną rodzinie kobietę. Najwyższą wartość stanowi dla niej Bóg. Takich ludzi jak ona było w czasach bł. Karoliny wiele. Trzeba być roztropnym i nie chwalić się otrzymanymi talentami (dar pokory). Chrystus prosi, abyśmy nie marnowali otrzymanych talentów. Nagrodą będzie spotkanie z Nim. Stanie się to wtedy, gdy Jezus przyjdzie po raz drugi na ziemię (paruzja). Talentów nie można zatrzymywać tylko dla siebie. Pomoce: napis: Dar czystości serca.

W czasach Jezusa to pan młody miał przywilej wybrania tego właściwego momentu na ceremonię zaślubin. Druhny miały okazję przygotować się należycie do ślubu! Wszyscy wiedzieli, że ślub się odbędzie; jedynym opóźnieniem mogły być tylko negocjacje z krewnymi panny młodej. Dzisiejsza przypowieść przypomina nam, że w życiu musimy dokonywać wielu wyborów, ale co najważniejsze: potem żyjemy z konsekwencjami tych wyborów. Każda decyzja lub wybór, jakiego dokonujemy w życiu, jest decyzją lub wyborem Jezusa lub przeciwko Jezusowi.

Każdy z nas otrzymał od Pana Boga za dar życia. Życie jest nam nie tylko dane, ale również zadane. Każdy z nas w pewnym momencie swojego życia musiał sobie tę prawdę uświadomić. Pismo Święte podpowiada nam, że receptą na udane życie jest mądrość. Skąd pochodzi ta zdolność? Boża mądrość najpełniej objawiła się osobie Jezusa Chrystusa. Mądrość, którą przyniósł na świat Chrystus, jest najlepszą recepta na udane życie. Chrystus jest Bożą mądrością i nauczycielem Bożej mądrości. Mądrość nie polega na tym, aby jak najlepiej się urządzić w naszym dalekim od uczciwości świecie, lecz na tym, aby być blisko Boga. Mądrzy to ci, którzy poświęcają się dla innych. Dzielą się tym, co posiadają. To jest prawdziwa życiowa mądrość.

Małżeństwo w czasach Jezusa Chrystusa zawierano w dwóch etapach. Po ustaleniu wysokości sumy, jaką miał otrzymać od przyszłego zięcia ojciec panny młodej, następował akt publiczny, kiedy młodzi już uchodzili za narzeczonych, ale jeszcze nie mieszkali razem. Od tego momentu, po upływie mniej więcej roku odbywało się właściwe wesele, właśnie takie jakie znamy np. z cudu w Kanie Galilejskiej. Panny to druhny panny młodej, które mają czekać na moment, w którym pan młody zjawi się po swoją małżonkę. Pan młody spóźnił się, aby oczekiwanie było tym żywsze ze strony druhen. I tu dochodzimy do podziału na dwa rodzaje druhem. Pierwsze były rozsądne a drugie nieroztropne. Rozsądne zabrały razem z lampami zapas oliwy, wiedząc, że pan młody może się spóźnić, zaś drugie tego nie uczyniły. Jeżeli chcemy uniknąć zamkniętych drzwi królestwa Bożego to nasze życie winno być podstawą nieustannego czuwania i gotowości na wzór roztropnych i mądrych panien z dzisiejszej przypowieści. Pomoce: Lampa, oliwa

W roku 998 opat Odylon z Cluny nakazał obchodzić wspomnienie wszystkich zmarłych w dniu 2 listopada podległym jego władzy zakonom. Słowo Boże proklamowane w tym dniu jest dobrą nowiną o życiu wiecznym, do którego wszyscy jesteśmy powołani. Hiob wobec złych doświadczeń i śmierci z prostotą i jednocześnie z mocą wyznał swoją wiarę: "Ja wiem: Wybawca mój żyje, na ziemi wystąpi jako ostatni. Potem me szczątki skórą odzieje i oczyma ciała będę widział Boga. To właśnie ja Go zobaczę" (Hi 19,25–27). Bóg nie jest sprawcą śmierci, lecz dawcą życia. Wiarę w Boga jako Pana życia wyznawali także chrześcijańscy męczennicy, dla których okrutna śmierć stanowiła przejście do prawdziwego życia. Jezus, stając się człowiekiem, utożsamił się z nami we wszystkim oprócz grzechu. Przyjął więc także doświadczenie śmierci i złożenia w grobie. Śmierć nie jest końcem życia Jezusa, bo On po trzech dniach prawdziwie zmartwychwstał. Jezus jako pierwszy przeszedł ze śmierci do życia i w ten sposób przetarł drogę dla wszystkich ludzi.

Błogosławieństwa mówią nam: w ten sposób zostaniesz świętym! Świętość jest szlachetną ambicją, ideałem, ale czy jest to coś, czego możemy realistycznie oczekiwać; co tak naprawdę możemy zdobyć? Prosty, ale dodający otuchy fakt jest taki, że nikt nie rodzi się świętym. To jest coś, co należy osiągnąć, zdobyć… Coś, na co trzeba się porwać! Święci mogą być brudni i odrzuceni; mogą być wyrzutkami społeczeństwa albo bezdomnymi… Jest wiele przykładów mniej znanych świętych… Poszukajcie ich sami, poczytajcie ich życiorysy i zainspirujcie się!

Dzisiejsza uroczystość to ogromne święto radości, kiedy odrywamy swój wzrok od ziemi i myślą oraz sercem przenosimy się do nieba. Święty Jan w Apokalipsie przekazuje nam obraz niebieskiej rzeczywistości: „widziałem, rzeszę wielką, której nikt nie mógł policzyć z każdego narodu i wszystkich pokoleń, stojącą przed tronem i przed Barankiem. Odziani są w szaty białe a w ręku ich palmy”. Święci to ludzie tacy sami jak my. Na pozór ich życie niewiele różniło się od naszego. A jednak czymś się wyróżniali. Było coś w ich ziemskim życiu, dzięki czemu tak bardzo wpisali się w naszą pamięć. Św. Paweł pokazuje nam, w jaki sposób postępowali święci, kiedy mówi: „dla mnie bowiem żyć – to Chrystus, a umrzeć – to zysk”.