Prorok Izajasz zapowiada, że Mesjasz Pański będzie musiał wiele wycierpieć. Podobnie ujmuje to św. Jakub Apostoł. Królestwo Boże nadchodzi pośród cierpień i poświęceń oraz wierności codziennym obowiązkom. Chrystus wiele cierpiał z powodu zatwardziałości ludzkich serc. Całe Jego życie na ziemi było naznaczone cierpieniem, począwszy od narodzin, aż po Kalwarię, gdzie umarł na krzyżu, dokonując pojednania ludzkości z Ojcem niebieskim.
Chrystus stawia pytanie, skierowane do wszystkich i jednocześnie bardzo osobiste. Jaką odpowiedź da młody człowiek, żyjący w XXI wieku? Wiara w rozumieniu św. Pawła. Moja odpowiedź.
W naszej codzienności spotykamy różne krzyże. Dla chrześcijan jest to znak zbawienia. Jezus zapowiedział uczniom swoją mękę, śmierć i zmartwychwstanie. Dzisiejsza liturgia stawia przed nami pytanie Jezusa: „Za kogo ludzie uważają Syna Bożego?”. Właściwa jest odpowiedź dana Jezusowi przez Piotra „Ty jesteś Mesjasz”. Zbawiciel przekonuje swoich uczniów, aby naśladowali Go, dźwigając swój krzyż codzienności. Pomoce: krzyż na łańcuszku; zakładka do książki w kształcie krzyża; krzyż do zawieszenia na ścianie; obrazek kościoła z krzyżem na wieży; obrazek krzyża św. Andrzeja.
Oprzyjmy nasze rozważania o trzy pierwsze zwrotki pieśni „Soli Deo” (Jedynemu Bogu) specjalnie ułożonej na uroczystość beatyfikacji. Kard. Wyszyński chciał całym swoim życiem, całym swoim posługiwaniem jako kapłan, biskup, kardynał być oddanym tylko Bogu! Stawiał Go zawsze na pierwszym miejscu! Kluczem do zrozumienia tego, co zawdzięczamy prymasowi Wyszyńskiemu, jest pojęcie „charyzmatycznego przywódcy”. Prymas mógł tego wszystkiego dokonać nie tylko dlatego, że sam był po prostu wielki. Przyczyniły się do tego społeczne encykliki papieży, na tle których formowało się jego kapłaństwo.
Najszybszy i najbardziej złożony rozwój przypada na wczesne lata dzieciństwa. Jesteśmy odpowiedzialni za słowa i czyny wobec najmniejszych. Dzisiejsza Ewangelia skłania nas do refleksji nad rozwojem ludzkiej osoby. Widzimy w niej człowieka głuchoniemego, który odzyskał słuch i zdolność mówienia. Bóg chce przywrócić człowiekowi wszelkie zdolności, potrzebne do nawiązywania relacji z drugim człowiekiem. Prorok Izajasz opisuje w swojej wizji przyszłe zbawienie. W tym opisie również pojawia się motyw widzenia, słyszenia i mówienia. Chrześcijańskie patrzenie na świat i na drugiego człowieka ma szczególną cechę: nasz wzrok nie może się zatrzymywać na elementach zewnętrznych.
Dlaczego Jezus nie uzdrawia głuchoniemego w „tradycyjny” sposób (wypowiedzianym słowem), ale odwołuje się do gestów, które na pierwszy rzut oka mogą wydawać się magiczne? Znaczenie słowa dla Narodu Wybranego. Bóg stwarza, błogosławi i zawiera przymierze z człowiekiem poprzez swoje słowo. Słowo Jezusa do pogan wzmocnione gestem dla potwierdzenia, że Jezus jest prawdziwym i jedynym „uzdrowicielem”. Słowo Boże jest dziś obecne w Kościele i ma moc! Człowiek współczesny potrzebuje znaków, które będą podkreślać znaczenie i wartość słowa, dlatego liturgie sakramentalne są w nie bogate. Cuda to mocne znaki Bożej obecności w historii ludzkości. „Effatha” to nie tylko fizyczne uzdrowienie, ale zaproszenie: „Otwórz swoje serce dla Boga i Jego miłości uzdrawiającej!”
Dzisiejsza liturgia słowa pokazuje nam trzy ważne postawy. Pierwszą jest postawa radości, której przyczyną jest bliskość Pana Boga. Druga postawa wskazana przez św. Jakuba Apostoła wzywa do braterstwa między ludźmi i uznania godności drugiego człowieka. O trzeciej mówi św. Marek Ewangelista, wskazując na potrzebę troski o ludzi chorych i bezradnych. Pomoce: obrazek wyrażający radość; obrazek skarbów; zdjęcie slumsów; mapa Izraela; zdjęcie Jeziora Galilejskiego.
„Bóg stworzył człowieka jako istotę rozumną, dając mu godność osoby obdarzonej możliwością decydowania i panowaniem nad swoimi czynami” (KKK, 1730). Przemówienie Mojżesza do ludu jest jednym z kluczowych fragmentów Pisma Świętego. Jest w nim mowa o sensie Bożych nakazów. Jesteśmy powołani przez Chrystusa, aby przestrzegać podstawowego prawa miłości do Boga i człowieka.