Dlaczego Jezus pozwolił na to, żeby chłopiec wyglądał jakby był martwy? Wydaje, że Bóg działa w naszym życiu dość nieskutecznie, a na pewno na bardzo niskiej skuteczności. „Skoro mi nie pomaga, to znaczy, że Boga nie ma!” Bóg nie jest obojętny na problemy swoich dzieci. Działa jak lekarz: próbuje znaleźć objawy i przyczynę problemu, żeby „dobrać” dla nas właściwe lekarstwo. Bóg nigdy nie przestaje działać, troszczyć się o mnie i już robi wszystko, abym wyszedł z tej sytuacji zwycięsko.

Jezus zaprasza do wspólnego wędrowania swoich uczniów, aby na szczycie góry przemienić się wobec nich. Poprzez przemianę Jezus ma na celu pokazanie im, że jeśli jeszcze bardziej uwierzą w Niego, to będą w stanie przemieniać swoje życie i dzielić się tym doświadczeniem z innymi. Jezus objawia swoim uczniom to, co do tej pory było przed nimi zakryte. Objawia im siebie samego, przemienionego. Poprzez fakt przemienienia, Jezus pragnie wskazać nam i potwierdzić, że jest naprawdę Synem Bożym, o czym świadczy także głos, który przemawia z obłoków. Poprzez przemienienie się Jezusa, Pan Bóg pragnie pokazać nam kawałek nieba w naszym życiu. Poprzez modlitwę, rekolekcje, Eucharystię nasze życie może być o wiele bardziej bogatsze w piękne wydarzenia a wiara silniejsza i pewniejsza.

Wydaje się, że Jezus stawia swoim uczniom bardzo duże wymagania: zaprzeć się samego siebie, wziąć swój krzyż… Kluczem do zrozumienia tej wypowiedzi jest poznanie, czym jest krzyż. Najczęściej krzyż nam się kojarzy z potworną męczarnią i haniebną śmiercią Pana. Krzyż jest symbolem posłuszeństwa Bogu. Niesienie własnego krzyża oznacza nasze posłuszeństwo Bogu, nieustanne uzgadnianie naszej woli z Jego wolą. „Wiara, jeśli nie byłaby połączona z uczynkami, martwa jest sama w sobie.” Nie możemy pozostać tylko i wyłącznie na słownych deklaracjach. Wszystko, co Bóg czyni, wypływa z Jego miłości do człowieka.

Idziemy z Cezarei. Pytanie Jezusa. Zasłyszane opinie. Przesłanie św. Jakuba. Pytania ku refleksji. Czego oczekujemy? Jakie są nasze prawdziwe intencje. Prawda o nas samych.

Opis uzdrowienia niewidomego, który przed chwilą usłyszeliśmy odnajdujemy wyłącznie w Ewangelii wg św. Marka. Marek celowo podkreśla stopniowy proces uzdrawiania niewidomego. Ta opowieść mówi nam, że wiara ludzi musi wzrastać. Kiedy wiara niewidomego staje się mocniejsza, otwiera się na uzdrawiającą moc Jezusowego dotyku. Potrzebujemy „drugiego dotknięcia” Jezusa; w istocie musimy prosić, aby Pan stale dotykał naszego życia, tak byśmy zawsze potrafili dostrzec Jego obecność. Warto dostrzec jeszcze jeden szczegół uzdrowienia niewidomego – to inni przyprowadzają niewidomego do Jezusa i to oni proszą Jezusa, by go uzdrowił, by go dotknął.

„Ty nadal nic nie rozumiesz?!” Brak rozumienia może wynikać z niewystarczającej inteligencji, ignorancji, lenistwa czy braku skupienia. Jezus tłumaczy uczniom rzeczy wydawałoby się oczywiste. Może byli krótkowzroczni, może nie umieli spojrzeć „dalej” niż sięgały ich zmysły: wzrok, słuch? Byli w stanie dostrzec pojedyncze działania, ale nie umieli wyprowadzić z tego jakiejś stałej postawy i logiki. I nam nie jest tak łatwo dostrzec działanie Boga w naszym życiu. Bóg nieustannie przychodzi, okazuje łaskę, objawia swoją moc. My odpowiadamy Mu letniością w wierze, powierzchowną obrzędowością. On jest cierpliwy wobec nas i wierzy, że dostrzeżemy Jego dyskretną obecność i wierną miłość do nas.

W liturgii wspominamy dzisiaj dzień Świętych Cyryla i Metodego, braci krwi i patronów Europy. To wyjątkowe postaci. Byli oni misjonarzami i ewangelizatorami geograficznie dużej części Europy. Jezus Chrystus skupiał wokół siebie misjonarzy i ich posyłał. Posłał także dwunastu Apostołów i siedemdziesięciu dwóch uczniów. Ci pierwsi mogli reprezentować kapłanów i poświęconych Bogu. Jakie jest nasze powołanie, którym obdarzył mas Bóg? Mamy ogłaszać królestwo i nieść pokój: „Najpierw mówcie: «Pokój temu domowi»; (…) mówcie im: «Przybliżyło się do was Królestwo Boże»” (Łk 10,5.9). Święci Cyryl i Metody rozpoznali, że powołanie i misja są darami Boga. Cyryl wyraził to w modlitwie: „Twój to jest dar, dzięki któremu przeznaczyłeś nas do głoszenia Ewangelii Chrystusa i pomnażania tych dzieł, które są Ci miłe”.

W dzisiejszej Ewangelii Chrystus wzywa nas, aby powiedzieć, że czuje żal. „Żal Mi tego tłumu” (Mk 8,2). Kiedy patrzymy na teraźniejszy świat, który przeżywa kryzys wiary i pokoju, widzimy jak obfituje on w lęk, apatię. Kogo przywołuje Jezus? Ewangelia podkreśla: „przywołał do siebie uczniów” (Mk 8,1). To wezwanie dla każdego z nas. Jezus wzywa mnie, aby nie wysłać ich głodnych, aby dać im coś. Chrystus potrafi współczuć. A my? Często mówimy, że nic nie możemy zrobić. „Skąd tu na pustkowiu będzie mógł ktoś nakarmić ich chlebem?” (Mk 8,4). Jak powiedział święty Grzegorz z Nyssy, „kto dzieli się chlebem z ubogimi jest częścią Tego, kto, dla nas, chciał być biedny. Biedny był Pan, nie bój się ubóstwa”.