Trąd należy do najstraszliwszych chorób świata. „Zdjęty litością, wyciągnął rękę, dotknął go” – czyniąc trędowatego zdrowym i czystym, Jezus pokazał, że jest obiecanym Mesjaszem, którego zadaniem było przywrócić człowiekowi rajską niewinność. Umiejmy dostrzec Chrystusa w naszym życiu.

Ewangelia opowiada nam o uzdrowieniu teściowej Piotra. Pan przychodzi i dokonuje cudu uzdrowienia. Pan pochyla się nad wieloma chorymi i wielu uzdrawia, uwalnia z mocy złego, jednak jasno wskazuje, że Jego zadaniem jest przynieść zbawienie, nie zdrowie. Pan podąża by głosić słowo Boże. Czas go nagli, dlatego podąża, i z mocą głosi słowo Boże. Jest tutaj piękne słowo o cierpieniu i wskazuje na jego wymiar w teologii zbawienia.

Każdy z nas znalazł się choć raz w sytuacji całkowitej bezsilności. Zupełnie nie wiemy, co wtedy robić. W takich sytuacjach zwykle zwracamy się do Boga. Paradoksalnie, właśnie wtedy, gdy jesteśmy najsłabsi, nasza modlitwa jest najmocniejsza. Mając świadomość Bożej obecności i dobrodziejstw od Niego płynących, nawet w najtrudniejszej sytuacji będziemy widzieli światło nadziei, którym jest Bóg. I jak Anna cieszyła się z otrzymanego dary syna, tak i my będzie się radowali Bożymi darami.

Co może zrobić człowiek bez Boga? Czy sobie zdaje z tego sprawę czy nie, człowiek potrzebuje Boga do życia. Ważne, aby tak jak w dzisiejszej Ewangelii odkryć swoje powołanie. Dla chrześcijanina jest jedno ważne powołanie. Jest to powołanie do życia kapłańskiego lub zakonnego. Dlaczego? Gdyby nie kapłani, nie byłoby Eucharystii, która jest głównym pokarmem dla ludzi wierzących. Ważne jest, aby pasterz był pasterzem, a nie najemnikiem. Ludzi trzeba otoczyć troską, zaufaniem, pomocą, darem. Módlmy się, aby nigdzie na świecie nie zabrakło robotników, którzy odpowiedzą na wezwanie Pana.

Trudna sytuacja uczniów. Żądania skierowane wobec Chrystusa. Odpowiedź Chrystusa wskazująca odpowiedzialnych. Konkretne sposoby realizacji zadania. Odniesienie do pierwszego czytania mszalnego. To, co mamy w sercu jest naszym darem dla innych. Nasza wiara i miłość przejawia się w kontakcie z innymi. Zaproszenie do rachunku sumienia.

Mieszkańcy Galilei nie słynęli z dobrej opinii wśród ludu. Nie stosowali się do wszystkich przepisów prawa, ani nie zachowywali czystego judaizmu. Jezus bardzo mocno woła: „Nawracajcie się, albowiem bliskie jest królestwo niebieskie”. Te słowa brzmią poważnie. Jezus przychodzi do człowieka i stawia mu konkretne wymagania. Słowo Jezusa przynosiło pokrzepienie dla zranionych dusz, wyrzucało złe duchy, przynosiło ulgę na ciele i duszy. Te znaki są dowodem na to, że jest On Panem, że do Niego należy wszelka władza. On także pragnie przeprowadzić nas przez ciemności tego świata do krainy wiecznej światłości.

Jezus doskonale zna serce każdego człowieka. Dlatego mimo słów Natanaela, „czy może być co dobrego z Nazaretu”, dostrzega, że w sercu mężczyzny nie ma zła ani podstępu. Natanael w odróżnieniu od Kaina, o którym słyszymy w pierwszym czytaniu, bierze pod uwagę fakt, iż możliwym jest, że jego poglądy nie są słuszne, że się pomylił. Natanael jest otwarty na opinie inne niż jego własna. Kain – wręcz przeciwnie. Nie wiemy co Natanael robił pod drzewem figowym. Wiemy jednak, że dla Natanaela słowa te były dowodem na to, że Jezus zna jego całego, zna prawdę o nim, wie wszystko – czyli wie to, co może wiedzieć jedynie Bóg.

Każdy z nas w dniu przyjęcia sakramentu bierzmowania przyjął nowe imię. Czy zdajemy sobie sprawę z tego, co to imię dla nas oznacza? Przykład misjonarki, która pragnie swym życiem głosić chwałę Pana – misjonarki, która poznała Chrystusa i umie dostrzegać jak wieloma łaskami Bóg każdego dnia ją obdarza. Bóg współcześnie dokonuje analogicznej metamorfozy w życiu wielu ludzi, jakiej dokonał w życiu Szymona. Ten sam, który zmienił Szymona w Piotra, pragnie dzisiaj przemienić każdego z nas.