Raduje się serce widząc rzędy owocujących latorośli na stokach południowych. To jedna ze specjalności Ziemi Świętej i do niej odnosi się dziś Pan Jezus. Jesteśmy na ziemi świętej, na której zasadzony został Krzew winny, a my jesteśmy Jego latoroślami. Dla ludzi wierzących Jezus jest prawdziwym krzewem winnym. Ojciec Niebieski Go uprawia. Tak jak dobry ogrodnik zajmuje się swoim ogrodem, tak Bóg zajmuje się swoim ludem. Boimy się cięć, lecz zdajemy sobie sprawę z tego, że jeśli gospodarz nie zadba o sad, którego jest właścicielem, to ten będzie zapuszczony. Jakieś dzikie gałązki zaczną rosnąć i niszczyć wszystkie drzewa.

Największym przeżyciem z pielgrzymiego szlaku do Ziemi Świętej jest wizyta w Grobie Jezusa. Wchodząc do środka całujemy kamień, kamienną płytę, miejsce złożenia Ciała naszego Pana i wychodzimy radośni: Pan zmartwychwstał, widziałem to, grób jest pusty. Każdy człowiek nosi w swoim sercu pragnienie pokoju. To naturalne pragnienie dobry Bóg umieścił w sercu każdego z nas. Pokój jest dobrem, które budujemy naszymi czynami i słowem. Pan nie zostawił nas sierotami, odchodzi do Ojca, ale ciągle jest obecny w drodze ze swoim Kościołem. Mamy stawać się świadkami tej tajemniczej obecności Chrystusa w świecie.

Człowiek często doświadcza rozczarowania względem drugiego człowieka. Główną przyczyną rozczarowania jest próba bycia kimś kim się w rzeczywistości nie jest. Jezus mówił wprost o swojej tożsamości. Uczniowie i Apostołowie byli skupieni na własnym wyobrażeniu Jezusa. Każdy człowiek mniej lub bardziej jest przywiązany do swojego wyobrażenia Jezusa. Czasami człowiek traktuje Boga jako tego, który będzie spełniał jego marzenia. Otwartość na Boga daje łaskę przebywania w blasku Jego obecności.

W dobie pandemii, którą przeżywamy wielu ludziom towarzyszy strach przed utratą pracy. W jakimś stopniu człowiek stał się niewolnikiem pracy i pieniędzy. Rzeczą oczywistą jest, że człowiek potrzebuje pracy, bo bez niej nie mamy środków do życia. W dzisiejszej Ewangelii słyszymy słowa Jezusa: „Niech się nie trwoży serce wasze”. Niech nie będzie w nim czegoś, co zabierze wolność, co zabierze zdolność myślenia, wybierania, decydowania zgodnie z wolą Boga. Kiedy jest w nas dużo strachu, tym mniej jest w nas nieba. Niewiara skupia nas na sobie i na sprawach ziemskich. Przywiązania ziemskie odrywają nas od tego, co niebieskie. Przysłowie mówi, że wszystkie drogi prowadzą do Rzymu. Moglibyśmy sparafrazować mówiąc, że jedna droga prowadzi do nieba. Jest nią Jezus Chrystus. Wszystko uznaję za stratę ze względu na najwyższą wartość poznania Syna Bożego – deklaruje św. Paweł.

Święta, która dla Boga porzuciła wszystko. Jest orędowniczką pokoju i mediatorką. Świętość jest dla każdego, bez względu na pochodzenie i status majątkowy. Bóg powołuje, a od człowieka zależy, jak na owo powołanie odpowie. Trudy powołania uświęca Boża łaska.

Jezus to Słowo Boga, które stało się ciałem. Greckie „logos”, które oznacza słowo, niosło ze sobą duże znaczenie. Rabini, którzy posługiwali się tym terminem, mieli na myśli mądrość Bożą. Jezus jest czymś więcej niż Bożą mądrością ukrytą w ludzkiej postaci. Był Słowem, które stało się Ciałem. Jezus to w pełni Bóg i człowiek, Syn Boga prawdziwego. Jest pośrednikiem między tym, co ludzkie, a tym, co boskie. Zbyt często w naszym życiu koncentrujemy się jedynie na tym, co ludzkie, zapominając o tym, co boskie. Wypełniamy nasze codzienne obowiązki, stawiamy czoła naszym problemom i kolejnym wyzwaniom, często licząc jedynie na swoje siły, zapominając o tym, skąd tak naprawdę mamy czerpać. Słowo Boże jest doświadczeniem odwiecznej miłości Boga do mnie.

Poszukujemy „dowodów” na istnienie Boga – chcemy mieć „naukową pewność”. Wiary nie da się wyjaśnić metodami wziętymi z nauk ścisłych, nie jest też ona jedynie filozoficzną spekulacją. Nasza wiara opiera się na spotkaniu ze Zmartwychwstałym Chrystusem.

Pasterze przed Chrystusem byli złodziejami i rabusiami, bo jedynie zwodzili Naród Wybrany. Niewątpliwie Jezusowi chodziło o fałszywych nauczycieli i proroków, a także o faryzeuszów. Jezus Chrystus, jako Brama i Dobry Pasterz, przyszedł na świat po to, aby ludzie mieli życie nadprzyrodzone w doczesności, a po doczesnej śmierci to samo życie, ale już w stopniu doskonałym na wieki.