Protokoły dyplomatyczne w świecie tzw. wielkiej polityki są zachowywane z wielką dbałością. Trzeba uważać, ponieważ każdy błąd w tym protokole może doprowadzić do skandalu na światową skalę. Nieustannie słyszymy, że w demokracji wszyscy są równi wobec prawa. Widzimy jednak na co dzień, że owa równość w praktycznym zastosowaniu nie jest idealna. W społecznej hierarchii są ci, którzy stoją na górze, i ci, co są na dole. Scena z dzisiejszej Ewangelii jest drobnym przykładem społecznych różnic w różnych grupach.

Umiejętność dzielenia się z innymi ludźmi to wielka sztuka. Jeszcze większą sztuką jest pamięć nie tylko o rodzinie lub przyjaciołach, ale także o osobach z dalszego otoczenia. Czy wypowiedź Jezusa o niezapraszaniu w gościnę rodziny i przyjaciół należy traktować dosłownie? Jest całkiem sporo sytuacji, kiedy czynimy pewne rzeczy bardziej dla zysku, ze strachu czy wyrachowania niż ze zwykłej ludzkiej sympatii albo życzliwości. Wielu ludzi bezskutecznie czeka na drobne chociażby oznaki sympatii czy zainteresowania z naszej strony. Postawa wobec ludzi biednych lub zapomnianych jest jednym ze sprawdzianów chrześcijaństwa.

Każdego roku, w uroczystość Najświętszej Maryi Panny Częstochowskiej, kierujemy wzrok ku Jasnej Górze. Kościół poucza nas, że Matka Boża jest nam przez Boga dana jako nieustanna pomoc. Pielgrzymi błagają Maryję o ratunek w rozmaitych trudnościach duchowych i doczesnych. Zajrzyjmy do Jasnogórskiej księgi cudów i zobaczmy, co działo się w życiu ludzi po ich spotkaniu z Częstochowską Panią!

Słowo Boże odsłania nam tajemnicę obecności i działania królestwa Bożego, które jest otwarte dla wszystkich ludzi. Aby dostać się do nieba, trzeba naprawdę uwierzyć w Jezusa Chrystusa. Wiara nie jest tylko wiedzą o Panu Bogu czy Jezusie Chrystusie. Wiara jest naszą zaangażowaną odpowiedzią na słowa, które kieruje do nas Jezus. Wiara oznacza konkretne czyny i działania. Bóg oczekuje od nas posłuszeństwa w wierze. W stwierdzeniu, które dziś stało się bardzo modne: „Jestem wierzący, ale nie praktykuję” brakuje logiki i konsekwencji. Brak konsekwencji i postawa dwulicowości pojawiają się także w naszym chrześcijańskim życiu.

Ewangelia o ciasnej bramie przygotowuje na eschatologiczne niespodzianki. Przede wszystkim na drzwi zamknięte dla przekonanych o własnej świętości, a czyniących niesprawiedliwość. Autorem niespodzianek królestwa jest nie tyle Pan Bóg, co sam człowiek, który albo odpowiedzialnie zagospodarowuje swoją wolność, albo zapatrzony w siebie i wątpliwej jakości osobiste „zasługi” podąża drogą do zatracenia. Co stanowi bilet wstępu do nieba, do królestwa Bożego? Czy przynależność do katolickiego narodu może już być gwarancją zbawienia? A co z osobistym wysiłkiem moralnym człowieka i jego odpowiedzialnością? Ewangelia niesie radość i nadzieję. Płyną one z faktu, że zbawienie ofiarowane jest wszystkim czterem stronom świata. Tylko „dopuszczający się niesprawiedliwości” mają zakaz wstępu. Gospodarz nie może ich rozpoznać: „Nie znam was! Skąd jesteście?”.

Wszystko, co w życiu ma wartość, wymaga od człowieka ciężkiej pracy, poświęcenia i rezygnacji z wielu przyjemności, pozwala jednak osiągnąć podwójną satysfakcję: w wymiarze doczesnym i wiecznym. Zazwyczaj słowa Pana Jezusa są dosyć łagodne. W dzisiejszym fragmencie Ewangelii Chrystus wypowiada jednak dość surowy osąd i nie tyle zaprasza do królestwa, co wręcz ostrzega przed jego utratą. Chrystus chce zbawić całą ludzkość, ale myśli indywidualnie o każdym człowieku. Wchodzić przez ciasne drzwi oznacza wybierać rozwiązania trudniejsze, wymagające więcej wysiłku. Naśladowanie Chrystusa jest trudne, a wręcz niemożliwe bez Jego pomocy.

Choć Biblia ani słowem nie wspomina o czymś takim jak „Wniebowzięcie” Maryi, to jednak chrześcijanie od pierwszych wieków uważali, że Matka Syna Bożego została z duszą i ciałem wzięta do nieba. Droga do nieba swój początek miała w Nazarecie. „Niech mi się stanie według twego słowa” określiło całą postawę życiową Maryi. Realizacja Bożych planów – na tym polega wielkość życia Maryi. Jej postawa od początku jest zbieżna z nauczaniem Jezusa, którego pokarmem było pełnienie woli Bożej. Maryja, choć nie zawsze rozumiała sens wydarzeń, to jednak jako „Służebnica Pańska” najdoskonalej wypełniła wolę Bożą.

Czasami czujemy się jak „wniebowzięci” – wtedy, kiedy jest nam szczególnie dobrze, kiedy „fruwamy” nad ziemią. Te nasze „wniebowzięcia” różnią się jednak zdecydowanie od tego, co świętujemy dziś – Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Maryja nie czuła się jak wniebowzięta, ale rzeczywiście, z ciałem i duszą została wzięta do nieba. Czym jest wniebowzięcie? Czym jest niebo? To nie miejsce gdzieś ponad nami, na obłokach, ale stan pełnego zjednoczenia z Bogiem. Tak została wzięta do nieba Maryja. Miała tego przedsmak i zapowiedź, kiedy nosiła w swoim łonie Jezusa – wtedy była szczególnie i namacalnie blisko Boga, jak nikt inny. Wypełnieniem tego, co przeżywała wtedy, stało się Jej wniebowzięcie. Po co nam wiara we wniebowzięcie Maryi? Czy jest nam ona do czegoś potrzebna? Jej wniebowzięcie jest dla nas zapowiedzią tego, do czego my dążymy, ma w nas umacniać wiarę w nasze zmartwychwstanie i życie wieczne w niebie.