XXVIII Niedziela zwykła ks. Janusz Stańczuk 2 Krl 5,14-17; 2 Tm 2,8-13; Łk 17,11–19 W skrócie: Ewangelie bardzo często mówią o ludziach chorych, którzy przychodzili do Jezusa po ratunek. Trędowaci zostali uzdrowieni, kiedy szli pokazać się kapłanom. Wiele osób marzy, by posiadać taką moc uzdrawiania. Istnieją choroby niezawinione, ale sporo nieszczęść powstaje z winy człowieka. Wiele jest takich sytuacji, kiedy możemy pomyśleć i przewidzieć, czy komuś nie stanie się krzywda. Każdy z nas może być trochę lekarzem – tam, gdzie potrzebne są dobre słowa, uwagi, czasem przestrogi, tam, gdzie można pomóc, porozmawiać, usłużyć. Wiele osób nie doceni naszego wysiłku, naszej pracy – tak, jak przydarzyło się Jezusowi z trędowatymi. Uwaga - w trakcie homilii potrzebny będzie lekarski stetoskop, ukryty w pudełku (ewentualnie nagroda dla zwycięzcy konkursu). Opcjonalnie można również przygotować trochę ciemnej (…)

XXVII Niedziela zwykła ks. Dariusz Kwiatkowski Ha 1,2–3; 2,2–4; 2 Tm 1,6–8.13–14; Łk 17,5–10 W skrócie: Jezus dziś przychodzi do nas w drugim człowieku. W rozpoczynającym się Tygodniu Miłosierdzia podejmujemy różne akcje charytatywne, poprzez które okażemy pomoc najbardziej potrzebującym. W tym czasie nie może także zabraknąć modlitwy zanoszonej w intencji ubogich, głodnych, bezrobotnych, emigrantów i wszystkich ludzi, którzy doświadczają cierpienia. Nie lubimy i nie akceptujemy dobroci na pokaz. Jednak w każdym człowieku istnieje pokusa, aby być zauważonym, gdy czyni dobro. Słowo Boże wskazuje nam właściwy sposób czynienia dobra: Tak mówcie i wy, gdy uczynicie wszystko, co wam polecono: „Słudzy nieużyteczni jesteśmy; wykonaliśmy to, co powinniśmy (…)

XXVII Niedziela zwykła ks. Sylwester Matusiak Ha 1,2–3; 2,2–4; 2 Tm 1,6–8.13–14; Łk 17,5–10 W skrócie: Nie wiadomo, dlaczego apostołowie prosili o pomnożenie wiary. Ważniejsza jednak jest odpowiedź Jezusa. Jezus zdaje się przesuwać akcent z wiary małej, wymagającej pomnożenia, na problem wiary i niewiary w ogóle. Maleńkie ziarnko gorczycy zawiera w sobie pełnię wiary. Wiara ta zdolna jest dokonywać wielkich i nadzwyczajnych rzeczy: Wiara jest miłością niewidzialnego, ufnością w niemożliwe, nieprawdopodobne (J. W. Goethe). Wiara na miarę najmniejszego z ziarenek polega na całkowitym zaufaniu wobec Boga: Wiara jest ufnością pokładaną w Bogu, a ufność jest zawsze wielka. To więcej niż wiara. Wierzyć to znaczy ufać kiedy cudów nie ma (ks. Jan Twardowski). Zaufać Bogu Prośba (…)

XXVII Niedziela zwykła ks. Janusz Stańczuk He 1,2-3;2,2-4; 2 Tm 1,6-8.13-14; Łk 17,5–10 W skrócie: Wiara daje człowiekowi motywację do określonego postępowania, daje siłę do podjęcia pewnych zadań. Apostołowie, prosząc o większą wiarę, proszą tym samym o lepsze, szlachetniejsze życie. W naszych modlitwach często prosimy Boga o zdrowie, pomyślność, powodzenie w różnych przedsięwzięciach. Jak często prosimy o większą wiarę? Co człowiekowi daje większa wiara? Jak wiara wpływa na życie, na decyzje człowieka? W historii Kościoła, a wcześniej – w Starym Testamencie – byli ludzie, którzy czynili wielkie cuda. Największym cudem jest miłość, przebaczenie, cierpliwość, pokój. Do takich cudów powinna prowadzić wiara. Uwaga - Przed Mszą św. należy przygotować: dwa banknoty, butelkę coca coli i mleka, małe (…)

XXVI Niedziela zwykła ks. Sylwester Matusiak Am 6,1a.4–7; 1 Tm 6,11–16; Łk 16,19–31 W skrócie: W przypowieści o bogaczu i Łazarzu Jezus przypomina prawdy najbardziej podstawowe dla sensu życia każdego człowieka. Mówi o nich również prorok Amos, gdy wypomina bogaczom zbytek i beztroskę w czasach upadku domu Izraela. Choć czasy się zmieniają, to jednak prawdy, na które uwrażliwia Jezus, nie tracą nic ze swej aktualności. Dobrobyt, bogactwo i zbytek niosą ze sobą niebezpieczeństwo egoizmu, ślepoty i zamknięcia na cudzą biedę i krzywdę, zarówno w perspektywie stosunków międzyludzkich jak i relacji między narodami. Politycy i ludzie decydujący o życiu społeczno-gospodarczym powinni mieć świadomość, że komu więcej dano, od tego więcej wymagać się będzie. Im więcej władzy, pieniędzy i wpływów, tym poważniej należy rozważać przypowieść o bogaczu i Łazarzu.

XXVI Niedziela zwykła ks. Tomasz Opaliński Am 6,1a.4–7; 1 Tm 6,11–16; Łk 16,19–31 W skrócie: Dlaczego Jezus ostrzega nas przed dobrami materialnymi? Żydzi uważali bogactwo za znak Bożego błogosławieństwa, a z drugiej strony – prorocy mówią o szczególnej bliskości Boga wobec „anawim” – „ubogich Pana”. A jak to jest z bogactwem w życiu chrześc?anina? Od przybytku głowa nie boli, mówią. Zdarzają się jednak sytuacje, w których nadmiar dóbr przynosi klęskę: drzewo, połamane pod ciężarem nadmiaru owoców; owca, która pada łupem wilka, bo zbyt utuczona nie miała siły uciekać; żołnierz, który został ranny z powodu swojej chciwości. Różnica między bogaczem i Łazarzem nie polegała jedynie na różnicy w poziomie ich zamożności. Ważniejsze było wewnętrzne nastawienie do życia: bogacz był przywiązany do tego, co posiadał, był zapatrzony tylko w siebie i swoją rodzinę, nie dostrzegał ani drugiego człowieka, ani Boga. Nawet po śmierci myślał tylko o sobie i o swoich synach, a Łazarza miał za chłopca na posyłki. Jezus nie ostrzega przed bogactwem jako takim. Ostrzega przed przywiązywaniem się do (…)

XXVI Niedziela zwykła ks. Janusz Stańczuk Am 6,1a.4–7; 1 Tm 6,11–16; Łk 16,19–31 W skrócie: Ewangelia ponownie mówi o pieniądzach i sposobie ich wykorzystania. W nauczaniu Jezusa nasz sposób zdobywania i korzystania z pieniędzy nie jest bez znaczenia. Pan Jezus zna z imienia największego biedaka, ale imienia bogacza, który nie chciał się niczym dzielić, Ewangelia nam nie podaje. Nie jest łatwo rezygnować z pieniędzy, zadowalać się tym, czego potrzebujemy do życia, a resztę traktować nie jako własność, ale dar od Boga do wykorzystania dla innych. Nie żyjemy na tym świecie tylko dla siebie. Nasze pieniądze, zdolności i stanowiska mają służyć innym. Nie powinniśmy myśleć tylko o tych, których znamy, ale i o tych, którzy dopiero przyjdą na świat. Świat nie kończy się na nas. Dla urozmaicenia homilii i wciągnięcia dzieci w dyskusję dobrze jest (…)

XXV Niedziela zwykła ks. Dariusz Kwiatkowski Am 8,4–7; 1 Tm 2,1–8; Łk 16,1–13 W skrócie: Przypowieść o nieuczciwym rządcy wyrwana z kontekstu całej Ewangelii jest niezrozumiała i nie do przyjęcia. Nieuczciwy rządca został pochwalony, ponieważ w roztropny sposób potrafił sobie poradzić w bardzo trudnej sytuacji. Jezus nie akceptuje i nie pochwala jego działania. Zalicza owego rządcę i metody jego działania do sposobu postępowania synów tego świata. Jezus chce zachęcić synów światłości, czyli swoich uczniów, aby byli tak roztropni i zapobiegliwi w dążeniu do królestwa Bożego, jak synowie świata w zabieganiu o ziemskie dobra. Interpretację przypowieści o nieuczciwym rządcy znajdujemy także w kolejnych słowach Jezusa: Zyskujcie sobie przyjaciół niegodziwą mamoną, aby gdy wszystko się skończy, przyjęto was do wiecznych przybytków. Prawdziwa (…)