Zbawiciel przedstawił uczniom Modlitwę Pańską. Odmawiamy ją codziennie. Izraelici zwracali się do Boga na modlitwie słowami „Ojcze niebieski”. Rzadko używano słowa „Abba” (Tato, Tatusiu). Duch Święty jest sprawcą chrześcijańskiej modlitwy w ludzkich sercach. Istnieje jednak w nas wyraźna potrzeba uzewnętrznienia także poprzez modlitwę swoich uczuć wobec Stwórcy i dania w ten sposób świadectwa swojej wierze. Wielkie znaczenie ma modlitwa wspólnotowa, która buduje jedność. Pan wysłuchuje nasze modlitwy, kiedy z wiarą Go wzywamy. Mamy sławić Pana z całego serca, śpiewać Mu psalmy wobec aniołów, sławić Jego imię i wielkie dzieła uczynione ludzkości.

Modlitwę „Ojcze nasz” odmawiamy bardzo często. Pojawia się niebezpieczeństwo, że nie zastanawiamy się nad jej znaczeniem. Modlitwa Pańska ukazuje nam pewną hierarchię wartości. Najpierw modlimy się o sprawy bezpośrednio związane z Panem Bogiem, a potem dopiero modlimy się w naszych osobistych potrzebach. To pokazuje, jak ważny jest właściwy punkt odniesienia. Mądrość Boża objawia się w tym, że otrzymujemy tylko te dary, które służą naszemu zbawieniu, zbliżają nas do Boga, pouczają nas na tej drodze. Nie otrzymamy czegoś, jeśli to miałoby wywołać w naszych sercach pychę.

W życiu każdego z nas ważny jest drugi człowiek. Jesteśmy sobie potrzebni od samego początku życia. Grzech jest wrogiem każdego człowieka, ponieważ chce odwrócić człowieka od Pana Boga – największego bohatera. Dla Pana Boga trzeba znaleźć czas. Jeśli nie będziemy mieli czasu na modlitwę, to nie będziemy się modlić. Druga ważna rzecz, o której musimy pamiętać to miejsce, w którym się modlimy. Ważne, aby mieć wokół siebie ciszę. Modlitwa to nie tylko mówienie do Pana Boga, ale również Jego słuchanie. Kiedy się modlimy tworzymy wspólnotę Kościoła. Na modlitwie wszyscy dla Boga jesteśmy równi. Jeśli będziemy codziennie składać ręce przed Panem Bogiem, to staniemy się super bohaterami, ponieważ szatan będzie pokonany. Dobro zwycięży zło. Pomoce: Obrazki z postaciami z bajek: Superman; Batman; Spider-Man.

Ile razy w naszym życiu przegapiliśmy spotkanie z Jezusem?! Bóg przychodzi w naszej codzienności i tylko od nas zależy, czy dostrzeżemy Jego postać i wyjdziemy Mu na spotkanie. Bóg się nigdy nie narzuca! Nie wchodzi z butami w nasze życie, jeśli tego nie chcemy; jeśli Go nie zaprosimy. Bóg przechodzi, ale bez naszego „wyjścia Mu naprzeciw” nic się nie wydarzy. Postawa Marii uczy nas, że nie w „robieniu i działaniu” tkwi sedno naszego chrześcijaństwa. Najważniejsze to umieć usiąść w „nic-nie-robieniu” przy Bogu – i to dopiero jest naprawdę trudne! Naprostować Kościół i wytłumaczyć Bogu, żeby się dostosował? Lepiej chyba spojrzeć w swoje wnętrze i spróbować tam odnaleźć namiot serca i tak po prostu usiąść przed nim „w najgorętszej porze dnia” (Rdz 18,1b).

Przykład polskiej gościnności, która potrafi przysłonić obecność samego gościa. Zanim zaczniemy się o kogoś troszczyć, może warto posłuchać, czego ON potrzebuje. Chrześcijańska hiperaktywność, która może powodować w nas frustrację i żal. Scena z filmu „Misja” – odcięcie rzeczy zbędnych. Zachęta do codziennego zasłuchania w Słowo Boże. Zachęta do odwagi, aby zaufać Bogu i pozwolić Mu się prowadzić.

Dlaczego Pan Jezus, będąc w gościnie u Marty i Marii, nie docenił faktu, że Marta tak dużo pracowała w domu i usługiwała przy stole? Prawdopodobnie każdemu z nas zdarza się czasem uciekać w jakieś zajęcia czy obowiązki tylko po to, aby uniknąć czegoś ważniejszego. Wśród wielu obowiązków trudno jest czasem zachować właściwą hierarchię ważności i potrzeb. Według Pana Jezusa najważniejsze jest słuchanie Jego głosu, wczuwanie się w Jego słowa i pragnienia względem nas. Czy potrafimy porzucić inne sprawy, nawet najważniejsze, aby spędzić z Jezusem kilka minut na modlitwie, na spacerze, w kościele?

Bóg, objawiając się człowiekowi, zaprasza go do współpracy ze sobą, daje mu odpowiednie zdolności, daje rozum i wolną wolę. Ale ten sam Bóg stawia człowiekowi pewne wymagania. Samarytanie za czasów Jezusa byli narodem pogardzanym przez Żydów, a Chrystus właśnie Samarytanina daje nam jako wzór. Bóg posyła nas, ludzi, do kontynuowania dzieła zbawienia. Posłany jest do dyspozycji posyłającego. Posłany nie pełni własnej woli, ale wolę tego, który go posłał. Pan nas posyła i prosi byśmy byli zawsze wierni człowiekowi. Nie chodzi o wierność deklarowaną. Nie chodzi też o czyny heroiczne.

Mądra dewiza. Uczeń Chrystusa musi być wyrazisty. Podstawą przykazania miłości bliźniego jest miłość własna. Brak miłości siebie prowadzi do zaburzeń postawy. Zaproszenie do refleksji.