Kończy się okres Wielkiego Postu, który dla nas był czasem odnowy ducha, pokuty za grzechy. Zaczynamy czas świętych dni, w których będziemy towarzyszyć Panu w jego opuszczeniu, męce i zmartwychwstaniu. Dzisiaj w śpiewach, procesjach, radosnym kołysaniu palmami, stajemy wraz z tłumem, aby powitać Zbawiciela. Wokół Jezusa zgromadził się ogromny tłum. Mimo to Pan zagląda w serce każdego z nas. Zna każdego z nas, rozumie nasze trudy i przebacza słabości. Radość tego dnia płynie z faktu obecności Jezusa pośród tych, którzy Go kochają. Pan jest naszym przyjacielem i bratem jako człowiek, jako Bóg zaś jest naszym Zbawicielem. Witamy Chrystusa jako króla. Niezwykły to król. Władca bez dworu, wojska, bez bogactw. Tronem naszego króla jest krzyż, diademem na głowę jest korona z ciernia, a kodeksem i prawem królestwa – przykazanie miłości. Przed nami święte dni. Będziemy towarzyszyć Panu w Jego drodze opuszczenia, męki i zmartwychwstania. Wykorzystajmy ten czas dobrze, byśmy krocząc za Chrystusem drogą krzyża, radowali się z Jego powrotu do życia.

Na ostatnim okresie Wielkiego Postu Ewangelia opisuje szczególne wydarzenia z życia Jezusa Chrystusa: Jego mękę i śmierć. Jezus najpierw jednak w tryumfie wjeżdża do Jerozolimy, zostaje obwołany Królem. Dzisiejsza liturgia koncentruje się na ostatnich godzinach życia Jezusa. Wszystkie udowadniają spełnienie się w Nim starotestamentalnych proroctw. Te zaś ukazują Jezusa jako posłanego przez Ojca, by poprzez mękę i krzyż zbawić każdego człowieka. Pomoce: miska z wodą, ręcznik; woreczek z monetami; poduszka; sznury; krzyż.

Życie i śmierć, nieodłączne atrybuty losu człowieka. Nieszczęście ludzkie wzrusza Jezusa i skłania do pomocy. Chrystus wykorzystuje fakt śmierci swojego przyjaciela Łazarza, by ukazać chwałę Bożą. Wskrzeszenie Łazarza utwierdza wiarę Apostołów, a dla innych jest początkiem wiary w Jezusa. Twoje życie zmierza ku śmierci ciała, ale też ukierunkowane jest na wieczność. Umrzesz, ale jednocześnie narodzisz się do życia wiecznego. Czy wierzysz, że Jezus Chrystus jest Tym, który ma moc wyrwać ciebie z otchłani śmierci i dać ci życie?

Naznaczeni jesteśmy chorym pojmowaniem wolności, a co za tym idzie także wierności i posłuszeństwa. Widzimy choroby, które toczą rodziny, wspólnoty, parafie, nie omijają i Kościoła. Wszyscy chorujemy i potrzebujemy miłości. Świat potrzebuje modlitwy, postawienia Boga w centrum naszego życia. Zamknięcie serca na Boga prowadzi do śmierci. Ze śmierci nie obudzimy się sami. Pan Jezus przychodzi i puka, aby obudzić każdego z nas! Wierzysz w zmartwychwstanie? Jeśli tak, to oddaj Jezusowi szczelnie zamknięty grób ze śmiercią w środku. Pokaż Panu te miejsca – otwórz drzwi zaryglowane. Uwierz w obietnicę: "kto we Mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie" (J 11,25). Stoi przed tobą Bóg, dla którego nic nie jest niemożliwe. Usłysz zaproszenie: wyjdź z grobu egoizmu, rodzinnych sporów, niewierności i zdrad, lenistwa i obojętności.

W dzisiejszej Ewangelii zostaje wypowiedziane jedno z najważniejszych zdań Jezusa. Kieruje On do Marty obietnicę życia wiecznego, a poprzez nią – do każdego człowieka. Powinniśmy tę obietnicę nosić zawsze w sercu, sięgać po nią w obliczu życiowych nieszczęść i tragedii. Największym wyzwaniem pozostaje dla człowieka śmierć. Wołając z wiarą do Jezusa, jesteśmy w stanie pokonać panowanie śmierci. Dlatego warto szukać wiary i modlić się za tych, którzy odeszli przed nami. Pomoce: kartka z cytatem:„Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto we Mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie”.

Materializm i tempo współczesnego życia sprawiają, że człowiek ubożeje duchowo. Pozdrowienie anioła wywołuje w Maryi lęk, ale dialog z aniołem kończy się zgodą, która jest konsekwentnie realizowana w życiu Matki Bożej. Czy konsultujesz z Bogiem swoje życiowe decyzje?

Człowiek niewidomy od urodzenia był nieszczęśliwy z powodu swojej choroby. W dodatku powszechnie uważano, że ślepota była karą za grzechy. Dlatego ludzie dotknięci tą chorobą byli pogardzani i skazani na życie żebraków. Niewidomy nie wiedział, kim był Jezus i nie widział Go, ale zaufał Mu jako człowiekowi i poszedł do sadzawki, obmył się i wrócił uzdrowiony. Opowiadanie o uzdrowieniu niewidomego od urodzenia jest także opowiadaniem o drodze do wiary, którą przeszedł ten człowiek. Uzdrowiony oddał pokłon Jezusowi i wyznał: Wierzę, Panie! Słowo Boże dzisiejszej niedzieli pyta o naszą wiarę w Jezusa Chrystusa. W jakim punkcie tej drogi jesteśmy? Kim jest dla nas Jezus Chrystus? Odpowiedź na stawiane pytania może stać się dla nas cudem uzdrowienia ze ślepoty rutyny i przyzwyczajenia. Ten rodzaj ślepoty grozi każdemu.

Bóg dla każdego człowieka ma wyjątkowy plan. Z tym jest związane bogactwo świata. Różnorodność jest darem Pana. Każdy z nas jest inny i w inny sposób działa. Jeżeli trzyma się Jezusa i wytrwale za Nim kroczy, raduje się wolnością serca. Odczytany fragment z Pierwszej Księgi Samuela ukazuje nam, że Bóg patrzy na człowieka sercem. Dokonało się to w wyborze nowego króla dla Izraela. Pan patrzy na to, co ukryte w sercu. W liturgii słowa poznajemy Dawida, który był zapowiedzią przyjścia Chrystusa na świat. Wybór Dawida i jego namaszczenie jest zapowiedzią wyboru Jezusa i jego namaszczenia. Św. Paweł Apostoł wzywa chrześcijan do życia w światłości. Ciemność niesie zło, grzech, jasność zaś łaskę. Ten kontrast wykorzystuje Apostoł, by wzywać do dobrego życia. Liturgia ukazuje nam dzisiaj Jezusa Chrystusa jako światłość świata. Pan nie tylko wzywa nas do pięknego życia, On sam nas na tę drogę wprowadza i zaprasza do kroczenia po niej. Jezus występuje w dzisiejszej Ewangelii jako uzdrowiciel. Jako Pan życia Chrystus uzdrawia. Jesteśmy wezwani przez Mistrza z Nazaretu do kroczenia za światłem.