Proklamacja słowa Bożego ma szczególne znaczenie w liturgii pokutnej, w której pełni funkcję katechezy mistagogicznej. Z jednej strony, ukazuje rzeczywistość grzechu i jego konsekwencje, a z drugiej – mówi o przebaczeniu i pojednaniu. Poprzez słuchanie słowa Bożego dokonuje się proces ewangelizacji sumienia. Dobra nowina, którą słyszy penitent w liturgii sakramentu pokuty i pojednania, prowadzi go do nawrócenia, czyli do powrotu do domu Ojca. W ten sposób słowo Boże przygotowuje do właściwego przeżycia sakramentu pokuty i pojednania.

Moi przełożeni po otrzymaniu święceń posłali mnie na wydział historii świeckiej. Miałem bowiem w przyszłości zostać nauczycielem historii w naszym gimnazjum na Kopcu (Wadowice). Zanim jednak zakończyłem studia, władze państwowe zlikwidowały szkołę. Po magisterium skierowano mnie do pracy duszpasterskiej w Gdańsku. Tam, między innymi, rozpocząłem pracę wśród ludzi po studiach w grupach nieformalnych – tak wtedy nazywano dzisiejsze wspólnoty.

W pierwszych latach życia świadomość człowieka jest znacznie ograniczona. Zdolność rozumienia i, co za tym idzie, przyjmowania różnego rodzaju wyjaśnień i pouczeń kształtu-je się w człowieku niemalże od zera. Trudno wyjaśnić małemu dziecku – szczególnie w okresie niemowlęcym – dlaczego powinno postępować w taki czy inny sposób. Trudno też oczekiwać od niego świadomych i wolnych, a więc odpowiedzialnych, decyzji.

Czas staje się coraz ważniejszy, gdyż jego miara, potrzebna do wykonania jakiejś pracy, staje się ważnym wskaźnikiem w jej ocenie. Z drugiej strony, ciągłe dzielenie czasu na coraz mniejsze segmenty sprawia, że zaczyna on być traktowany nie jako ciągłość kolejnych momentów, ale jako sekwencja coraz krótszych chwil.

Ewangelia według Św. Mateusza (22,37nn) przytacza scenę, w której faryzeusze próbują wystawić Pana Jezusa na próbę i pytają, które z przykazań jest najważniejsze. Pan Jezus udziela im bardzo precyzyjnej odpowiedzi, która jest aktualna dla wszystkich wierzących w każdym czasie i miejscu na ziemi. A więc dotyczy ona również nas samych. Są to dwa przykazania miłości.

Sakrament pokuty jest sakramentem uzdrowienia człowieka. Człowiek w stanie grzechu zwraca się z ufną prośbą do Boga, jedynego Lekarza: cielesnego a zarazem duchowego. Przekaz biblijny w tej materii jest bogaty i czytelny. Przedstawia Boga jako Tego, który uzdrawia człowieka. Choroba czy cierpienie - nawet to fizyczne - mają wymiar duchowy, W Starym Testamencie widzimy mocne powiązanie choroby z grzechem. Warto zatem dokonać analizy tekstów biblijnych odnoszących się zarówno do choroby fizycznej człowieka, jak i do „choroby ducha", czyli grzechu, aby ukazać „leczące" działanie Boga.

Ludzie często stawiają pytanie: Jak możemy zwyciężyć czarta, czyli diabła lub demona, skoro go nie widzimy? Odpowiadając na to, Kościół nie zamierza nikomu podcinać skrzydeł, a tym bardziej nie nosi się z zamiarem demonizowania całej rzeczywistości. Kościół Święty jest jednak świadomy, że ludzie dotknięci skutkami grzechu, określanego niejednokrotnie w Piśmie Świętym jako ciemność powiązana ze ślepotą na wartości moralne, nie są w stanie ani rozeznać zgubnych działań diabła, który nieustannie wprowadza w niewolę grzechu, ani też uznać z całą pewnością prawdy wiary w potęgę miłosiernej miłości Boga.

Żyjemy w świecie kruchym, na którym osoba ludzka wyciska piętno swego człowieczeństwa. W cieniu wspaniałych osiągnięć nauki i techniki zarysowują się wojny i bratobójcze walki, w których zatraca się żądny podboju człowiek. Jako wspaniały zdobywca, wznoszący się ponad świat widzialny, wyrywa z niego tajemne energie, rozumiejąc przy tym, że stale ryzykuje opanowanie i zniszczenie siebie przez siły, które sam poskromił. Oto paradoks ludzkiej doli.