Przy zawieraniu sakramentu małżeństwa staramy się mówić i myśleć o miłości łączącej dwoje ludzi. Ukazujemy piękne i przyjemne strony miłości. Osoby z pewnym stażem małżeńskim wiedzą, że prawdziwa miłość nie sprowadza się tylko do przeżywania podniosłych, radosnych i przyjemnych chwil. Prawdziwa miłość domaga się także ofiary i wyrzeczenia. Św. Paweł zachęca małżonków chrześcijańskich, aby dali swoje ciała na ofiarę żywą, świętą i Bogu przyjemną oraz aby ich miłość była bez obłudy i pełna wzajemnej życzliwości. Słowo Boże jest skierowane do nas i to my jesteśmy wezwani do jego realizacji w codziennym życiu. Słowo Boże odkrywa przed nami prawdę, że całe życie chrześcijańskie ma być duchową ofiarą składaną Bogu. Ta ofiara przyjmuje bardzo konkretny wymiar w relacjach do drugiego człowieka.

W liturgii, a zwłaszcza w liturgii Mszy obrzędowych, Bóg mówi do nas nie tylko przez słowa, ale także poprzez znaki, symbole, gesty. Warto uczyć się odczytywać te znaki i symbole. Jest to również bardzo ludzki sposób porozumiewania się. W ten sposób można bowiem wyrazić to, co niewyrażalne słowami. Język gestów doskonale sprawdza się zwłaszcza w komunikowaniu uczuć: czasem przez prosty gest, krótkie przytulenie można powiedzieć więcej niż w długim przemówieniu. Również przedmioty symboliczne mogą mówić. Przykładem tego jest obrączka, umieszczona w nowej sukience Matki Bożej Częstochowskiej. Obrączka ta ma swoją historię. Wyrzucona z pociągu zdążającego do obozu zagłady w Auschwitz stała się świadkiem miłości i wierności sięgającej poza grób.

Katechizm Kościoła Katolickiego nazywa małżeństwo sakramentem w służbie komunii. Podobnie jak kapłaństwo jest on nastawiony na zbawienie innych ludzi. Te dwa sakramenty przez służbę innym przyczyniają się także do zbawienia osobistego. Udzielają one szczególnego posłania w Kościele i służą budowaniu Ludu Bożego. Ślub kościelny wzbudza dziś wiele zarówno pozytywnych, jak i negatywnych emocji i opinii. Zróżnicowane podejście do rozumienia, bądź niezrozumienia, istoty sakramentu małżeństwa zapowiada trudności w znalezieniu właściwego spojrzenia na istotę tego sakramentu Bożej miłości.

Sakrament małżeństwa jest także sakramentem miłości. Piękno miłości ukazuje nam słowo Boże oraz małżeńska przysięga. Pieśń nad pieśniami jest jednym z najpiękniejszych poematów o miłości. Miłość jest darem pochodzącym od samego Boga i dlatego jest rzeczywistością nieprzemijającą. Poprzez poetyckie obrazy oblubieńca i oblubienicy ukazana jest siła miłości. Jest to miłość, która rozpala serca zakochanych w sobie ludzi. Ich miłość jest dynamiczna i twórcza. O pięknie miłości świadczy także jej trwałość i niezniszczalność. Mówi nam o tym obraz pieczęci nałożonej na serce i ramię ukochanego.

Nowożeńcy po złożeniu małżeńskiej przysięgi rozpoczynają życie jako mąż i żona, jako nowa rodzina. W przypadku sakramentalnego związku małżeńskiego trzeba w pokorze pochylić się nad tajemnicą miłości, która połączyła dwoje ludzi. Mając na uwadze zbawcze plany Boga dotyczące życia małżeńskiego, tak trzeba odczytać słowo Boże: „Szczęśliwy mąż, który ma dobrą żonę, ale i szczęśliwa żona, która ma dobrego męża. Dobra żona radować będzie męża, ale i dobry mąż będzie radował żonę i razem osiągną pełnię lat w pokoju”. Gmach małżeńskiego i rodzinnego życia trzeba wznosić na solidnych fundamentach.

Jeśli małżeństwo i wyrastającą z niego rodzinę można porównać do budowania domu, a właściwie – świątyni (domowego Kościoła), to samą uroczystość ślubną najlepiej porównać do uroczystego wmurowania kamienia węgielnego. Podobnie jak myliłby się ktoś, kto by sądził, że po wmurowaniu kamienia węgielnego pod budynek ma już całą pracę za sobą, tak myli się ten, kto sądzi, że z zawarciem ślubu kończy się trud budowania „domowego Kościoła”. On się bowiem dopiero zaczyna. Jak budować „domowy Kościół”? Przede wszystkim zacząć od budowania na właściwym fundamencie. Fundament musi być trwały. Najtrwalszym fundamentem jest Jezus Chrystus. On musi być także fundamentem „domowego Kościoła”.