Przyjęcie przez dzieci sakramentów pokuty i Eucharystii jest jednym z głównych elementów edukacji i wychowania religijnego na poziomie nauczania zintegrowanego. Dlatego podejmowane działania wychowawcze i edukacyjne rodziców, wychowawców, katechetów oraz członków wspólnoty parafialnej winny uwzględniać i umożliwiać przybliżanie dzieciom tajemnicy Boga, który jako kochający Ojciec pragnie być blisko człowieka i obdarzać go swoją miłością i przebaczeniem.

Czyn ludzki, który stanowi podstawowy przejaw aktywności człowieka lub, mówiąc inaczej, najbardziej podstawową jednostkę jego działania, najpełniej wyraża człowieka, tzn. pokazuje, jaki on jest. Dlatego właśnie, z punktu widzenia zarówno spowiednika, jak i penitenta, wiedza dotycząca czynu ludzkiego jest nie do przecenienia. Ona bowiem pomaga „odszyfrować” czyn i odczytać z niego, jaki naprawdę jest ten, kto go dokonuje. Właściwe „czytanie” czynu ludzkiego jest niemalże gwarancją właściwego „odczytania” penitenta przez spowiednika lub siebie samego przez każdego człowieka. W niniejszym artykule zostaną przedstawione podstawowe kwestie, dotyczące teorii czynu ludzkiego. Treści tu zawarte powinny stać się pomocą w „czytaniu” czynów, a ostatecznie w „czytaniu” człowieka działającego. Chodzić tu będzie, oczywiście, o spojrzenie na czyn (a w konsekwencji na człowieka) pod kątem jego moralnego charakteru.

Niewątpliwie najczęstszą praktyką sprawowania sakramentu pokuty i pojednania jest spowiedź indywidualna z indywidualnym rozgrzeszeniem. Wprowadzenie teologiczne i pastoralne do „Obrzędów pokuty” zachęca jednak, aby korzystać także z drugiej formy celebrowania sakramentu pojednania: „Gdy gromadzi się wielu penitentów, by uzyskać sakramentalne pojednanie, wypada, aby zostali oni przygotowani przez nabożeństwo słowa Bożego”. W tym miejscu zaznacza się, że w takim nabożeństwie mogą wziąć udział także wierni, którzy w innym czasie przystąpią do spowiedzi sakramentalnej.