Początkiem jedności chrześcijan jest skupienie wokół Jezusa i Jego słowa. Nasza równość w Kościele bierze się z chrztu z Ducha Świętego, z umiłowania tą samą miłością Pana i ze zbawienia tą samą męką, śmiercią i zmartwychwstaniem Chrystusa. Przez otrzymane dary, budujemy wspólnotę Kościoła. Otrzymujemy dar nie w tym celu, aby promować własną osobę i tworzyć własną wielkość, lecz dar, który otrzymaliśmy, powinniśmy wnosić jako nasz indywidualny wkład do wspólnoty miłości. Jezus wierny Ojcu w niesieniu słowa Prawdy. Powiew wolności jest z Ducha Świętego. Ludzie mają problem ze zmierzeniem się z prawdą, jeśli jest ona nieprzyjemna i wymaga zmiany.

Słowo ludzkie często jest zawodne, doświadczamy tego nieustannie. Wiele słów jest wypowiadanych nieodpowiedzialnie, nie pokrywa się z prawdą, a często głęboko rani innych. Teksty przeznaczone na dzisiejszą niedzielę mówią o głoszeniu słowa Bożego. Tak czyni dzisiaj pisarz Ezdrasz, którego spotykamy w I czytaniu, jak i Jezus w synagodze w Nazarecie. Zgromadzeni Izraelici swoje nowe życie po powrocie z niewoli babilońskiej pragną rozpocząć w Imię Boże, dlatego proszą pisarza Ezdrasza, by odczytał im głośno i tłumaczył Prawo Boże. Izraelici rozpoczynają odbudowę swego kraju od wsłuchania się w słowo Boże, które ma stać się dla nich Prawem. W drugim czytaniu podejmujemy temat wspólnoty. Każdy z jej członków jest inny, posiada inne dary od Boga. I każdy jest bezcenny. Niech dzisiejsze słowo Boże będzie dla nas zachętą do częstej lektury Biblii.

Izraelici prosili Ezdrasza, aby czytał im księgę Prawa Mojżeszowego. Nowy Lud Boży czyta i słucha słów natchnionych w czasie liturgii, wspólnotowo lub prywatnie. Naśladujemy w tym także Jezusa, który w rodzinnym Nazarecie czytał zebranym w synagodze ludziom Księgę proroka Izajasza. Biblia jest dla nas Księgą natchnioną, której sens odczytujemy dzięki nauczaniu: Tradycji, Magisterium Kościoła, Ojcom Kościoła, biblistom i tłumaczom. Staramy się zrozumieć sens literalny (dosłowny) i zbawczy Pisma Świętego. Pierwszym celem homilii jest przybliżenie dzieciom kilku podstawowych informacji na temat Pisma Świętego i Lekcjonarza mszalnego oraz przekazanie im prawdy, że Pismo Święte jest słowem Boga, które On kieruje do człowieka. Drugim celem homilii jest ukazanie radości, że możemy czytać i rozważać te same słowa, które czytał i którymi modlił się Jezus, nie tylko w nazaretańskiej synagodze. Pomoce: – zwój pism (kilka złączonych kartek A4 zwiniętych w rulon na wzór zwoju papirusu, zapisanych słowami z Ewangelii św. Łukasza 4,18); – lekcjonarz; – kolorowa Biblia dla dzieci.

Opis ewangelicznej sceny wesela. Niemożliwe jest dziś, aby na weselu zabrakło alkoholu. Są wyjątki – wesela bezalkoholowe. Często „wymiar religijny” jest zwykłym zabobonem, tak naprawdę, to nie ma tam modlitwy i prawdziwie chrześcijańskiego przeżywania. Przykład z kancelarii parafialnej. Pytania o najważniejsze chwile związane z weselem. Powrót do uroczystości w Kanie. Maryja i Chrystus są specjalnymi gośćmi. Zatroskanie Maryi owocuje cudem. Inne wydarzenia z działalności Chrystusa, które mają na celu uświęcenia człowieka. Sakrament małżeństwa to zaproszenie Maryi i Jezusa do codziennego życia.

Świat, w którym żyjemy, świat nastawiony na konsumpcję, wmawia nam wciąż, że pustkę można zapełnić rzeczami. Powinniśmy korzystać z dóbr świata z umiarem, pamiętając, że nie da się wyeliminować wszystkich braków. Ewangelia daje doskonałą lekcję, na przykładzie uroczystości weselnej w Kanie, jak sobie radzić, gdy w życiu czegoś brakuje. Trzeba powierzyć się Jezusowi. Życie jest ceremonią ślubną: lista gości ma zawierać Pana Jezusa i Jego Matkę. Należy zadbać o wszystko, co możliwe, a niemożliwe zostawić Panu Jezusowi. Maryja pozostawia w rękach Boga problem, który został przez Nią dostrzeżony i nazwany. Bóg potrafi zaradzić naszym brakom.

Jezus uczynił cud w Kanie Galilejskiej na samym początku swojej działalności. Kamienne stągwie są wyobrażeniem wielkości daru, jaki dał Chrystus nowożeńcom i biesiadnikom. W trakcie homilii obdarzamy dzieci rysunkiem dwóch stągwi z zaznaczeniem, która jest na wino, a która na wodę. Pierwszym celem homilii jest wywołać wdzięczność w słuchaczach względem Jezusa za to, co uczynił nowożeńcom i gościom weselnym. Obdarowanie zaś dzieci rysunkiem małych stągwi ma na celu wywołać skojarzenia z ampułkami, których się używa do Mszy św., w których są wino i woda. Pomoce: – wazon na kwiaty (jeśli to możliwe, w kształcie stągwi lub do niej podobny); – rysunek sześciu kamiennych stągwi; – szklane ampułki z winem i z wodą; – rysunek dwóch stągwi z literami A i V (aqua – woda i vinum – wino) dla każdego dziecka, do pokolorowania.

Słowo „chrzest” w językach słowiańskich przypomina nam, że poprzez ten sakramentalny znak łączymy się z Chrystusem, Bożym Synem i naszym Zbawicielem. W słowniku języka polskiego zakorzeniło się słowo „chrzest”, a nie powstała spolszczona wersja łacińskiego pojęcia „baptismus” czy „baptisma”, lub greckiego słowa „baptismós” oznaczającego „zanurzenie”. Słowo „chrzest” przypomina nie tylko o Chrystusie, ale o roli chrześcijaństwa w formowaniu się polskiego języka i polskiej kultury. Chrześcijanie od początku istnienia Kościoła budowali swoją tożsamość na głębokich fundamentach chrztu i pamięci o zbawczych wydarzeniach. Ewangelie zostały spisane po to, aby wspominać o zbawczych zdarzeniach. Podstawowy gest chrztu, czyli zanurzenie, jest dla nas przypomnieniem prawdy, że poprzez chrzest „zanurzamy się” w Bożej, tajemniczej rzeczywistości.

Gromadzimy się przy ołtarzu Pana w Święto Chrztu Pańskiego, które kończy czas dziecięctwa Jezusa i rozpoczyna okres Jego publicznej działalności. Przeznaczona na dzisiejszą niedzielę perykopa z Ewangelii św. Łukasza przybliża nam wydarzenia z nad Jordanu. Opis chrztu, jakiego Jan Chrzciciel udziela Chrystusowi, każe nam zastanowić się nad znaczeniem łaski chrztu świętego dla każdego chrześcijanina. Św. Łukasz podkreśla, że Jan Chrzciciel udzielił Jezusowi chrztu, ale nie poświęca prorokowi wiele uwagi. Dla Ewangelisty istotna jest osoba Jezusa. Chrzest jest wydarzeniem publicznym, bierze w nim udział cały Kościół, bo ten sakrament, stojący na czele wszystkich sakramentów, otwiera skarbiec łask Kościoła. Jezus jest rozmodlony w czasie chrztu, dlatego trzeba zapytać wszystkich zgromadzonych, czy pamiętają o darze modlitwy, jakim powinniśmy otaczać osoby nowo ochrzczone. Dotyczy to zwłaszcza rodziców, chrzestnych i kapłanów, ale też całej wspólnoty wierzących.