Każdy z nas tutaj zgromadzonych lubi święta i ze wzruszeniem je przeżywa. Atmosfera świąt udziela się każdemu, wycisza nas i wprowadza w błogi nastrój. Czas świąt Bożego Narodzenia kieruje nasze myśli ku betlejemskiej szopce, w której Najświętsza Rodzina wspólnie przeżywa trudy codzienności. Jest tam Maryja Dziewica, św. Józef Opiekun i Dziecię Jezus. Św. Józef staje dzisiaj przed nami jako prawdziwy mężczyzna, gotowy do obrony wspólnoty rodzinnej. Towarzyszy najbliższym we wszystkich trudach codzienności i roztacza nad Najświętszą Rodzina swą opiekę. Św. Maryja jest patronką i wzorem bycia kobietą. Staje dziś przed nami jako matka Syna Bożego zatroskana o Jego bezpieczeństwo.

Celem homilii jest nauczenie dzieci na przykładzie życia Świętej Rodziny wdzięczności za swoje rodziny. Przypomnienie dzieciom potrzeby obecności rodziców w ich życiu. Pan Jezus wskazuje na ważność rodziny, przebywając w niej trzydzieści lat. Dzięki Jezusowi nasza rodzina jest Bożą Rodziną. Przy stole w domu podczas posiłków przeżywamy wspólnotę rodzinną. Stając przy ołtarzu, także przeżywamy wspólnotę rodziny Pana Jezusa.

Otwartość na łaskę jest związana z umiejętnością życia w bliskości Boga. To, co daję Bogu, tworzy silną więź ze Stwórcą. Człowiek staje się duchowo płodny, gdy przyjmuje to, co Bóg daje, nawet jeśli nie zawsze rozumie działanie Boga. Duchowa płodność płynie z głoszonej z wiarą Ewangelii. Patrzenie na Jezusa zmienia postrzeganie bliźnich wokół nas i nasz stosunek do drugiego człowieka.

Dziś bardzo popularne jest pokazywanie „superbohaterów”. Niemal co roku wytwórnie filmowe wypuszczają na rynek jakiś film o przygodach: Supermana, Batmana, Spidermana, Hulka, Iron Mana, Flasha, Wonder Woman. Kim jest przykładowy „superbohater”? Jest on fikcyjnym bohaterem filmów, książek lub komiksów, który zwalcza zło. Przeważnie ma nadprzyrodzone zdolności, które pozwalają mu na zrealizowanie celu. Bardzo chętnie utożsamiamy się z takimi postaciami. Szczególnie ze względu na to, że taka osoba walczy ze złem, stoi w obronie dobrych wartości, takich jak sprawiedliwość, uczciwość. Kościół uznał Szczepana za świętego, czyli pokazał go jako wzór do naśladowania, jako pewną drogę świętości. Czy możemy porównać św. Szczepana do Supermana? Czy znajdziemy wspólne cechy?

W pierwszej części homilia ma formę opowiadania o chłopcach, którzy nie mogli dojść do porozumienia w czasie meczu piłkarskiego i, niestety, pokłócili się ze sobą. Gdy zawiodły argumenty, sięgnęli po kamienie. Pogodził ich dopiero nauczyciel wychowania fizycznego. Druga część homilii wyjaśnia szereg bolesnych wydarzeń z Dziejów Apostolskich, dotyczących męczeństwa świętego diakona Szczepana. Opowiadanie o męczeństwie św. Szczepana skłania do myślenia. Celem homilii jest ukazanie dzieciom, że we wszystkich sporach, nieporozumieniach i kłótniach należy panować nad swoimi emocjami i za wszelką cenę osiągać porozumienie. Docieramy do umysłów słuchaczy poprzez uczucie i rozum. Należy przygotować: – kilkanaście małych kamieni; – łaciński napis: Plus ratio quam vis – rozum znaczy więcej niż siła.

Gromadzimy się na Eucharystii, by na nowo przeżywać przyjście na świat Mesjasza. Jezus, który dokona odkupienia ludzkości, przychodzi do nas jako Dziecko. Tylko prości pasterze rozpoznali w Dzieciątku wyczekiwanego jedynego Zbawiciela człowieka i świata całego. Bóg przemówił do nas przez swego Syna Jednorodzonego. Dzięki Niemu przyszła na świat światłość. Boże Dziecię tulone przez Matkę Najświętszą, otoczone przez pasterzy, jest znakiem z wysoka. Zachwyćmy się Bożym znakiem. Jezus Chrystus ma nas doprowadzić do zbawienia. Światłość bijąca od Boskiego Syna powinna oświecać mroki naszego doczesnego życia.

Bóg wypowiada jedno Słowo. Bóg w każdym miejscu i czasie wypowiada się i możemy to usłyszeć. Moc sprawcza Bożego słowa jest doskonała. Mowa Boga nie jest pustosłowiem. W jednym słowie mieści się Wszechświat. Wcielenie Słowa to konkret Bożej miłości, która wchodzi w historię ludzkości i człowieka. Bóg mówi „kocham” i miłość staje się ciałem. Najpiękniejsze i najważniejsze słowo Miłości to Syn Jednorodzony. Wypowiadamy tyle słów: stają się ciałem czy nasza mowa jest pleceniem trzy po trzy? Przerażająca jest bezpłodność ludzkiej mowy, przecież każde słowo wywołuje reakcję.

Radość świętowania często kończy się wraz z rozpakowaniem wigilijnych prezentów. W tej homilii chcę pokazać dzieciom, że tak jak prezenty są spełnieniem naszych marzeń, tak dla Pana Boga spełnieniem Jego największego pragnienia było Boże Narodzenie. Wtedy Jego Słowo stało się Ciałem i wtedy w pełni objawił się człowiekowi. Celem tej homilii jest zachęcenie dzieci do przedłużania Bożego Narodzenia – do przyjmowania Nowonarodzonego Dzieciątka za każdym razem, kiedy czytają Pismo Święte. Pogłębiające homilię „Słowo do rodziców” znajduje się w części z cytatami. Jako pomoc do homilii można przygotować napis „Słowo Boże między nami” oraz wyeksponować księgę Pisma Świętego.