Trwamy w oktawie Wielkiej Nocy. Jesteśmy przepełnieni radością płynącą ze zmartwychwstania Pana Jezusa. Radość umacnia naszą wiarę i opromienia trudy naszego życia. Pierwsze czytanie ukazuje nam Piotra, którego postawa różni się od znanej nam z czytań Wielkiego Piątku. Piotr jest przemieniony, pełen zapału do głoszenia Ewangelii. W Ewangelii Chrystus spotyka się z niewiastami, które uznają Go za swego Pana i Mistrza. Są zaskoczone spotkaniem. Śmierć wydaje się tak ostateczna i bezlitosna, że trudno im uwierzyć w słowa anioła, który objawia im prawdę o żyjącym Jezusie. Dopiero spotkanie z Chrystusem otwiera je na dar wiary. Są dwa podejścia do faktu Zmartwychwstania. Można je przyjąć tak, jak uczyniły to kobiety z Ewangelii – z wiarą i zachwytem, bądź można to wydarzenie bagatelizować i fałszować, jak to robili kapłani i strażnicy.

W czasie homilii pokazujemy najmłodszym dwie postawy obecne w dzisiejszej Ewangelii: radość (postawa niewiast, które rozgłaszają innym dobrą nowinę o tym, że Jezus zmartwychwstał) oraz smutek, strach (postawa arcykapłanów i żołnierzy, którzy bojąc się reakcji na fakt, iż ukrzyżowali Boga, postanawiają brnąć w kłamstwo). Celem homilii jest uświadomienie zebranym, że największą radością chrześcijan jest Zmartwychwstanie – chrześcijanin to człowiek radosny. Homilię można wzbogacić, ucząc zebranych hasła „Jezus zwyciężył, więc nie bądź smutasem, bo masz wielki powód do radości”. Pomoce: rysunki uśmiechniętej i smutnej twarzy.

Amerykański historyk starożytności (Paul Maier) napisał powieść, którą umieszczono w nurcie nowego gatunku: „teologiczny dreszczowiec”. Fikcyjna fabuła książki może nas pobudzić do refleksji, której celem jest ponowne odkrycie, jakie skutki ma wiara w zmartwychwstanie Jezusa. Fabuła powieści: archeolog miał rzekomo odkryć szkielet ukrzyżowanego Chrystusa. Na wieść o tym uznano, że chrześcijaństwo jest wielką pomyłką. Świat bez wspólnoty chrześcijan zaczyna zamieniać się w koszmar. Literacka fikcja nie wytrzymuje spotkania z faktami historycznymi i z doświadczeniem pierwszych uczniów, którzy spotkali Zmartwychwstałego. W Ewangeliach odkrywamy pozornie nieznaczące szczegóły, które w zdumiewający sposób wzmacniają wiarygodność relacji i autentyczność tamtych wydarzeń.

Wszyscy zgromadzeni w świątyni czują niepowtarzalny charakter dzisiejszego dnia. Zmartwychwstanie Chrystusa napełnia nasze serca niezwykłą radością. Jest ona ukazana w wewnętrznej formie: uroczysty śpiew, procesja, bicie dzwonów. Zmartwychwstanie Pana kieruje nasze myśli i pragnienia ku niebu. Przeżywamy Paschę, czyli przejście. Dokonuje się ono na różnych płaszczyznach. Każdy z nas przeżywa swój osobisty dar Paschy. Pan Jezus przynosi człowiekowi wolność. Oddając swoje życie, odkupił nasze winy, dzięki tej ofierze jesteśmy wolni. Uczmy się dzisiaj wiary św. Piotra Apostoła, którego ona prowadzi do spojrzenia poza kamień grobu, poza ciemność grzechu i śmierci i pozwala zobaczyć Pana żyjącego.

Spotykamy się z dziećmi przy Grobie Pańskim i zwracamy uwagę na to, że jesteśmy wszyscy pełni radości. A przecież atmosfera grobu nie nastraja do wesela. Tymczasem w dzień po żydowskim świecie Paschy na Golgocie zapanowała radość. Pan powstał z martwych! Pozdrawiamy wszystkich wiernych słowami: „Chrystus zmartwychwstał!”. Pouczamy, że wszyscy odpowiadają: „Prawdziwie zmartwychwstał!”. Ukazujemy radość Apostołów, którzy zastali pusty grób. Uwierzyli, że Pan rzeczywiście zmartwychwstał. Pomoce: – wykorzystujemy elementy pustego Grobu Pańskiego; – napis w kolorze czerwonym lub złotym: „Chrystus zmartwychwstał!”.

Głosimy śmierć Jezusa. Dlaczego szukacie żyjącego wśród umarłych?(Łk 24,5). Obecność na liturgii – wyznaniem i umocnieniem wiary. Człowiek został stworzony przez Boga, który jest światłością. Pierwszego dnia stworzenia Bóg rzekł: Niech się stanie światło. I stała się światłość (Rdz 1,3). Św. Jan mówi: Bóg jest światłością i nie ma w Nim żadnej ciemności (1 J 1,5). Grzech odrzucenia światła prawdy i miłości.

W Wielki Piątek stoimy wobec największego kryzysu w historii ludzkości! Zabija się Boga. Kościół broni świata wartości. Wściekłość ataków na chrześcijaństwo świadczy o prawdzie wiecznych wartości i niezmiennych zasad głoszonych w Kościele. Za chwilę odkryjemy krzyż, by kontemplować Tego, który na nim umarł. Odwaga i pokora w wyznaniu własnych grzechów to dowód dojrzałości.

Rozpoczynamy Świętą Paschę – trzy najważniejsze dni, które zmieniły oblicze całego świata. Przed nami święte Triduum Paschalne, wspominające mękę, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa. Wprowadzają nas one w największą tajemnicę miłości Boga do człowieka. Obchody Triduum Paschalnego rozpoczynamy od wizyty w Wieczerniku. Ten moment, wszystko, co się tam wydarzyło i cała nauka Jezusa, którą nazywamy „mową arcykapłańską”, stanowiły swoisty testament Zbawiciela, przekazany uczniom. Jezus podzielił się z każdym człowiekiem sakramentem kapłaństwa i Eucharystii. W nich człowiek zaproszony jest do uczestniczenia w tajemnicy samego Boga, który otwiera swoje Serce, przepełnione miłością i pozwala doświadczyć zjednoczenia i udziału w życiu Trójcy Przenajświętszej!