W historii o synu marnotrawnym jesteśmy świadkami powstania z martwych, świadkami nowego życia. Czy my pragniemy tak radykalnej przemiany? W dzisiejszych czasach takie wydarzenie stałoby się pożywką dla sensacyjnych doniesień, aferą w czarnych barwach ocierającą się o melodramat w scenariuszach medialnych. Dla świata radykalne nawrócenie jest głupotą i śmiesznością. Trendy światowe przemijają. Tylko miłość Ojca niebieskiego jest trwała. Bóg wierzy w człowieka, bo wie kogo i na jaki obraz stworzył, czym to stworzenie ubogacił i w co wyposażył.

W homilii kładziemy duży nacisk na decyzję syna o powrocie do domu ojca: zabiorę się i pójdę (Łk 15,18). Przypowieść o Marnotrawnym Synu, czy Miłosiernym Ojcu, jest bardzo obrazowa i doskonale przemawia do dzieci. Warto jednak zwrócić uwagę najmłodszych na jej symboliczne fragmenty: żądanie swojej części majątku; upadek człowieka, czego wyrazem jest jego praca świnopasa (świnie były uznawane za zwierzęta nieczyste); decyzję o powrocie; radość i wielkoduszność z jaką ojciec wita marnotrawnego syna.

Archanioł Gabriel przychodzi do Matki Najświętszej, aby przekazać Jej wolę Najwyższego – Maryja ma zostać Matką Syna Bożego. Całe niebo drży, jaka będzie odpowiedź Matki Najświętszej, Bóg zaakceptowałby Jej odmowę, bo szanuje naszą wolność. Po chwili milczenia padają tak długo wyczekiwane słowa: „Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według Twego słowa”. Maryja przez całe swoje życie była wierna słowu, które powiedziała do Archanioła Gabriela. Konsekwencje tej decyzji będzie musiała ponosić przez całe swoje życie. Za każdym razem, kiedy jest nam ciężko i źle, trzeba nam prosić o pomoc i wsparcie Tej, która przyjęła niewyobrażalny ból i cierpienie. To Ona przyjmuje każdego z nas jak swoje dziecko. Maryja uczy nas, jak przyjmować wolę Bożą każdego dnia, niezależnie od tego, co przynosi codzienność.

Okres Wielkiego Postu przeżywamy każdego roku i możemy się zastanawiać, dlaczego wciąż powtarzamy ten okres i słuchamy tych samych czytań biblijnych. Słowo Boże III niedzieli Wielkiego Postu zachęca nas do refleksji nad naszą relacją do Boga. Trzeba ciągle na nowo odczytywać wezwanie Jezusa: Jeśli się nie nawrócicie, wszyscy podobnie zginiecie (Łk 13,3). Bóg objawił się Mojżeszowi i wybrał go, aby wyprowadził naród izraelski z niewoli egipskiej. Bóg troszczy się o ludzi uciemiężonych, prześladowanych i cierpiących. Św. Paweł przypomina wielkie dzieła, których Bóg dokonał dla ratowania Narodu Wybranego. Bóg oczekuje od człowieka odpowiedzi wiary. On nigdy do niczego nie zmusza. Człowiek jest wolny w decyzji wiary.

Uczestnicy Eucharystii winni zrozumieć potrzebę odczytywania znaków czasu w perspektywie Ewangelii, czyli życia zgodnego z nauczaniem Chrystusa. Bóg zawsze daje nam znaki, abyśmy odczytali Jego miłość. Odczytujemy je nie tylko dzięki pouczeniom starotestamentalnych proroków, ale przede wszystkim dzięki pouczeniom uczniów Chrystusa, wśród których św. Paweł wyróżnia się w sposób szczególny. Sam Chrystus w swym nauczaniu posługuje się znakami czasów. Mówił także do tłumów: „Gdy ujrzycie chmurę podnoszącą się na zachodzie, zaraz mówicie: «Deszcze idzie». I tak bywa. A gdy wiatr wieje z południa, powiadacie: «Będzie upał». I bywa. Obłudnicy, umiecie rozpoznawać wygląd ziemi i nieba, a jakże obecnego czasu nie rozpoznajecie? I dlaczego sami z siebie nie rozróżniacie tego, co jest słuszne?” (Ł k 12,54–57).

Przez swą przypowieść o nieurodzajnym drzewie figowym Jezus poucza, że Bóg oczekuje od każdego z nas nawrócenia. Celem homilii jest wywołanie u dzieci chęci przemiany życia na lepsze. Bóg daje nam czas na nawrócenie i taką okazją jest Wielki Post. Człowiek nie czyniący dobra ujemnie wpływa na wspólnotę, w której przebywa. Przyczynia się do zubożenia tej wspólnoty. Bóg zawsze gotów jest nam pomagać w nawróceniu. Pomoce: – kosz dorodnych jabłek, które mają budzić skojarzenie z dobrymi uczynkami – pięknymi owocami naszego życia. – obraz figowego drzewa i jego owoców jest obcy dzieciom żyjącym w naszej strefie klimatycznej, stąd propozycja przedstawienia dorodnych jabłek, jako że jabłoń jest znana wszystkim dzieciom. Warto poszukać darczyńcy, który ofiarowałby większą ilość jabłek, by obdzielić nimi dzieci będące w kościele.

Nie potrafimy słuchać uważnie słowa Bożego. Przyczyn tego jest wiele. Mamy na głowie liczne problemy. Poza tym brakuje nam zaufania Bogu, że On może spełnić to wszystko, co zapowiada. Dziś chcielibyśmy od Boga jakiegoś zapewnienia, gwarancji, że spełni to, co obiecuje w swoim słowie. Także i Abraham miał podobne problemy z wiarą w obietnicę Boga, że posiądzie ogromną ziemię i tam będzie mieszkać całe jego potomstwo. Bóg dał mu dowód, że jest Prawdomównym, wzbudzając ogień, który przeszedł między zwierzętami, złożonymi w ofierze. Bóg w ten sposób zawarł z Abramem przymierze. Ojciec potwierdza swoim boskim autorytetem dzieło Syna, aby uczniowie byli pewni, że to co się niedługo wydarzy – proces, męka, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa są wydarzeniami zbawczymi. Przemienienie na górze Tabor zapowiada również to, do czego każdy z nas jest powołany. Jako chrześcijanie jesteśmy powołani do uczestniczenia w Boskiej naturze, do zjednoczenia z Bogiem. Potwierdza to św. Paweł w Liście do Filipian.

Jezus ukazuje swoim uczniom, że jest prawdziwym Bogiem. Uchyla rąbka swojej Boskiej mocy, ukazując się w chwale. Do tego głos Ojca potwierdzający tożsamość Jezusa: To jest mój Syn umiłowany. Kiedy dzisiaj zastanawiamy się, po co Wielki Post, to warto mieć przed oczami właśnie obraz Chrystusa przemienionego. Jest to z jednej strony przedsmak, zapowiedź tego, co dokona się w Zmartwychwstaniu. Z drugiej strony, to zachęta dla nas do przemiany. Chrystus pragnie nam dzisiaj dodaj otuchy. Chce nam powiedzieć, że niemal całą drogę, którą mamy do pokonania, On już za nas pokonał. Nieważne jest to, co było. Ważne jest teraz. Bóg Ojciec wskazuje nam na Jezusa, Swojego umiłowanego Syna, którego mamy naśladować.