Jezus wzywa nas, abyśmy miłowali się wzajemnie tak, jak On nas umiłował. Mamy miłować wszystkich ludzi. Sporządzony „serdeczny łańcuch” ilustruje symbolicznie ludzi, których spotykamy w swoim życiu, a wszystkich mamy obdarzać miłością. Małe dzieci słysząc o miłości, rozumieją to jako wszelkie dobro skierowane względem nich. W miarę wzrastania zaczynają myśleć nie tylko o sobie, ale też o innych. Celem homilii jest zapamiętanie przez dzieci najważniejszego przykazania jakie dał Jezus: Miłujcie się wzajemnie i zrozumienie, jakie są zasady wzajemnej miłości. To nowe przykazanie wymaga od nas miłości nie tylko wobec członków rodziny, ale również do innych osób. Wykonany łańcuch z kolorowych serduszek pokazuje, że jedni drugim mamy świadczyć miłość. Pomoce: – wycięte z papieru różnokolorowe serduszka nanizane na połączone spinacze biurowe tworzą łańcuch spotykanych w życiu osób. Podobnymi małymi serduszkami można obdzielić dzieci po Mszy św. – tekst piosenki religijnej „To przykazanie” (znajduje się w części z cytatami).

IV Niedziela Wielkanocna zwana jest potocznie Niedzielą Chrystusa Dobrego Pasterza. Tym samym rozpoczynamy Tydzień Modlitw o Powołania. Jezus wyraźnie mówił, że skoro Jego prześladowali, na Niego podnieśli rękę, to i tych, którzy pójdą za Nim, czekają podobne doświadczenia. "Moje owce słuchają mego głosu, a Ja znam je. Idą one za Mną i Ja daję im życie wieczne. Nie zginą one na wieki i nikt nie wyrwie ich z mojej ręki. Ojciec mój, który Mi je dał, jest większy od wszystkich. I nikt nie może ich wyrwać z ręki mego Ojca" (J 10,27–30). Kapłan musi słuchać głosu Pana i iść Jego śladami.

Jedność Ojca i Syna i nasze współuczestnictwo w tej tajemnicy są podstawą naszej wiary. Jesteśmy wybrani pod sztandar Chrystusa i uczymy się rozpoznawać głos Boży. Odpowiedzią na powołanie jest otwarcie rozumu i serca na Tego, który zaprasza nas do siebie. Nikt ani nic nie może wyrwać nas z ręki Dobrego Pasterza. Głównym zadaniem żołnierza Chrystusowego jest głoszenie Ewangelii. Powołany głosi Boże słowo tam, gdzie to możliwe i w taki sposób, by dotarło. Głosiciel nie wstydzi się Tego, którego ogłasza. Powołany szuka sposobu rzucenia ziarna, a resztę pozostawia Bogu. Świat potrzebuje świadków i apostołów, łaknie Dobrej Nowiny.

W dzisiejszej Ewangelii Jezus mówi nam, że jest Dobrym Pasterzem. Pasterz troszczy się o stado owiec. Dba, aby miały pożywienie, wodę i były bezpieczne. Jezus podobnie troszczy się o nasze bezpieczeństwo. Każdego z nas zna z imienia, a my znamy Jego głos. Główny cel homilii to ukazanie Boga, który troszczy się o nas. Dzieci przyzwyczajone są, że rodzice, dziadkowie, rodzeństwo, wychowawcy i wiele innych osób, troszczy się o nich. One jednak też mogą troszczyć się o innych. Na przykładzie doświadczeń troski dzieci o psa czy kota przybliżamy troskę pasterza o stado owiec, a następnie ukazujemy Jezusa Dobrego Pasterza opiekującego się swoją owczarnią, czyli Kościołem. Pomoce: – przedmioty związane z domowym zwierzakiem: miska, karma, dzbanek z wodą, szampon, obroża, smycz, wyścielony kosz; – laska pasterska, koniecznie zakrzywiona (zakrzywienie laski służy do włączania do stada tych owiec, które się od niego odłączają); – kij pasterski, prosty, służący do odganiania wilków, obrony stada.

Pierwsze spotkanie z Mistrzem. Indywidualne przeżycia związane z przebywaniem u boku Chrystusa: – Piotr – słowa pochwały i nagany; – Zebedeusze – pragnienie zajęcia wysokich stanowisk; – wyznanie Tomasza. Wspólne przeżycia ukształtowały wspólnotę uczniów Jezusa. Byli zarówno świadkami cudów czynionych przez Mistrza, jak bezsilnymi świadkami Męki. Wspólnie też przeżywali radość, gdy Zmartwychwstały Chrystus stanął pośród nich w Wieczerniku. Piotr był naturalnym przywódcą grupy, która powróciła do łowienia ryb. Refleksja nad słowem „dzieci”, które wypowiedział Chrystus. Reakcja Piotra na widok Chrystusa. Wyznanie Piotra. Zaproszenie do rachunku sumienia w oparciu o słowo „wszystko”.

Trwamy w radości paschalnej. Pan żyje i to czyni nasze życie radosnym i szczęśliwym. Dzisiaj Pan zaprasza nas do rozważań nad miłością, która w języku greckim nosi nazwę agape. Jest to miłość czysta, miłość przyjaźni. Do takiej w Kościele jesteśmy powołani względem naszego Pana i między sobą. Dla Apostołów miłowanie Pana połączone jest z cierpieniem. Apostołowie głosząc Ewangelię, stają sie wrogami judaizmu i zostają zgodnie z prawem żydowskim ukarani. Posługa głoszenia Ewangelii staje się powodem fizycznego cierpienia i odrzucenia. Św. Jan Apostoł uczestniczy w Liturgii niebieskiej. Dostępuje wizji, w której cały wszechświat oddaje cześć Barankowi. Do tej chwały i ja jestem powołany. Jezus zjawia się nad Jeziorem Tyberiadzkim o świcie. Tam dokonuje się cudowny połów ryb. Piotr wyznaje wiarę w Chrystusa i miłość do Niego. Pan wybiera Piotra na Przewodnika Kościoła.

Zebrani nad jeziorem apostołowie chcieli spożyć posiłek i pobyć razem. Byli sobie bliscy i zaprzyjaźnieni. Przeżyli radosną niespodziankę, bo na brzegu zjawił się Jezus Zmartwychwstały i zaprosił ich do posiłku. Spotkania przy wspólnym stole zacieśniają nasze więzi rodzinne i przyjacielskie. Rodzą wiele dobra. Z Jezusem spotykamy się w każdej Mszy św. Celem głównym homilii jest doprowadzenie dzieci do rozpoznania, kto je zaprasza na Eucharystię i jaki posiłek spożywają w czasie jej trwania. Poczucie bezpieczeństwa i miłości, jakiego doświadczają w gronie rodzinnym, ma pomóc dzieciom być otwartymi na innych ludzi i na doświadczenia z otaczającego ich świata. Przygotowuje je także do znalezienia swego miejsca w rodzinie parafialnej. Pomoce: zaproszenia na różne radosne wydarzenia, połączone z posiłkiem. Każde w oddzielnej ładnej kopercie, co jest okazją do nauczania dobrych form grzecznościowych.

Trzeci maja to święto narodowe – obchodzimy rocznicę ustanowienia Konstytucji 3 maja. Polacy od początku swojej państwowości wiązali sprawy narodowe z wiarą. Szczególnym rysem tego połączenia była nasza pobożność maryjna. Z tego powiązania narodziło się także dzisiejsze święto. Dzisiejsze czytania biblijne wskazują nam, że proszenie Maryi o orędownictwo jest jak najbardziej uprawnione – także błaganie o wstawiennictwo w sprawach narodu. Weźmy więc – jak św. Jan Apostoł pod krzyżem – Maryję „do siebie”, do naszych domów, do naszej ojczyzny.