Świat czyni Boga obcym w swoim środowisku. Nie wyrzuca Go, tylko odsuwa na bok. Światu przeszkadza Boża nauka. Alienacja polega na tym, że chce się zastąpić Boga kimś lub czymś innym. Nic ani nikt nie może zastąpić Pana Boga. Obecność Boga nigdy nie była, nie jest i nie będzie dla nas zagrożeniem. Oderwanie od Pana prowadzi do wyobcowania – niewiedzy o tym, kim jesteśmy i skąd pochodzimy. To utrata tożsamości. Żyjemy w schizofrenicznym świecie, który chroni rzadkie gatunków roślin, a jednocześnie zabija bezlitośnie gatunek ludzki. Ewangelista Łukasz pokazuje, że Bóg jest obecny w historii nawet wtedy, gdy ludzie próbują Go z niej wyrzucać.

Motywem przewodnim homilii są słowa: Przygotujcie drogę Panu, prostujcie ścieżki dla Niego (Łk 3,4). Przyglądamy się razem z dziećmi różnym drogom i zastanawiamy się, jak można je „przygotowywać”. Podejmujemy również próbę przeniesienia treści i obserwacji z życia codziennego na nasze życie duchowe. Przygotowuję drogę Chrystusowi gdy: modlę się codziennie rano i wieczorem; jestem grzeczny; robię dobre uczynki; uczestniczę we Mszy św.; staram się dzielić miłością, itp. Warto podkreślić, że nie tylko wtedy, gdy przyjmuję Pana Jezusa do serca przygotowuję Mu drogę, ale zawsze, kiedy dzielę się miłością – z innymi, z kolegami, koleżankami, gdy jestem dobry dla kogoś, kto nie jest taki w stosunku do mnie. Możemy delikatnie zaznaczyć, że sama modlitwa to za mało – że nie możemy się modlić i jednocześnie nie dzielić się miłością. Celem homilii jest ustalenie sposobu, w jaki możemy przygotować drogę Panu Jezusowi – chodzi zarówno o drogę dla Niego, jak i o naszą drogę do Niego. Do homilii należy przygotować zdjęcia dwóch rodzajów dróg – dróg zniszczonych, dziurawych, nienadających się do użytku oraz pięknych, przejezdnych dróg, autostrad.

W dzieciństwie codziennie wpadaliśmy w tarapaty, gdy zbiliśmy jakiś wazon w domu czy wybiliśmy szybę podczas gry w piłkę. Im człowiek doroślejszy, tym bardziej poważne stają się tarapaty. Nasza odpowiedzialność jest też coraz większa. O ile w przypadku dzieci możemy mówić o nieświadomym popełnianiu zła – bo przecież zdolność odróżniania moralnego dobra i zła w dzieciach jest jeszcze niewykształcona albo słabo wykształcona – to u dorosłych świadomość zła jest większa, a zatem i nasza odpowiedzialność za zło wzrasta.

Każdy człowiek w obliczu przerastających go problemów marzy, że nadejdzie dzień, gdy znikną kłopoty, a on będzie szczęśliwy. Często się mówi, że życie nabrało niesamowitego przyśpieszenia, że współczesny świat pędzi z ogromną prędkością do celu, którego nikt nie potrafi określić. Zabieganie współczesnego człowieka jest chaotyczne, nerwowe, nieuporządkowane. Potęguje to jeszcze powszechny bałagan ekonomiczny, polityczny i społeczny. Wielu ludzi próbuje oszukać wewnętrzną pustkę, samotność i zagubienie, szukając zapomnienia w pracy, używkach czy przelotnych przygodach erotycznych. Okres Adwentu przypomina i uobecnia nam obietnice Boga i oczekiwanie Narodu Wybranego na przyjście Mesjasza.

Świątynia w czasie Adwentu nastraja nas do szczególnej modlitwy czuwania. Jesteśmy świadomi Bożej obecności i Bożej mocy. Rozpoczynamy dzisiaj Adwent, który jest czasem zadumy i tęsknoty za Panem, a również dynamicznym przygotowaniem serc do paruzji. Adwent – łac. adventus – przyjście. Na początku terminu tego używano na oznaczenie podwójnego przyjścia Syna Bożego: jako człowieka (Wcielenie) i jako Sędziego w dniu Sądu Ostatecznego. Od VI w. używa się tego słowa na określenie nazwy okresu przygotowawczego do Świąt Bożego Narodzenia. Warto dzisiaj wspomnieć, przy okazji odczytanego, pełnego trwogi, fragmentu Ewangelii św. Łukasza o czasach ostatecznych, o wybuchu Wezuwiusza, który w 79 r. zniszczył trzy miasta cesarstwa rzymskiego. Św. Łukasz ukazuje nam dwie grupy: ludzi z otoczenia cesarza oraz ludzi, którzy tworzą świat wiary. Jako ludzie wiary, silni i potężni przed Bogiem w wierności, pięknie i nadziei zbawienia, trwamy w adwentowym czuwaniu, dokonując przemiany naszego życia.

Celem homilii jest pokazanie, że z Jezusem nie muszę się bać, że On jest przy mnie w każdej sytuacji, że „trzyma mnie za rękę”, że z Nim nawet koniec świata nie napawa lękiem. Poprzez zabawę w tor przeszkód oraz rozmowę łączącą ją z przesłaniem Ewangelii pokazujemy dzieciom, że z Jezusem nie muszą się niczego bać. Pomoce: chustka lub szalik do przewiązania oczu dziecku, które będzie poruszało się po torze przeszkód.

Jezus jest wciąż osobą niewygodną i przeszkadzającą wielu ludziom, którzy podejmują walkę z Kościołem. Ewangelia prowadzi nas do pałacu Piłata, gdzie jesteśmy świadkami sądu nad Jezusem. Tam Jezus został uznany za przestępcę i skazany na śmierć krzyżową. Piłat jest reprezentantem władzy i potęgi tego świata, które są zupełnie inne niż wartości przedstawiane przez Jezusa i odnoszące się do królestwa niebieskiego. W bezpośredniej konfrontacji wydaje się, że władza tego świata jest silniejsza i odnosi zwycięstwo, ponieważ Jezus zostaje skazany na śmierć. Zwycięstwo świata jest pozorne, gdyż Jezus pokonał śmierć i zmartwychwstał. Wszystkie potęgi reprezentowane przez Piłata, wcześniej czy później, uległy zniszczeniu. Tymczasem królestwo Boże trwa i nieustannie się rozwija.

Królestwo Boże to cel ostateczny naszej wiary. Listopad rozpoczynała uroczystość Wszystkich Świętych, gdy wpatrywaliśmy się w otwarte niebo i nieprzeliczony tłum z każdego języka, ludu i narodu. To zbawieni, którzy opłukali swe szaty we krwi Baranka, a w ustach ich kłamstwa nie znaleziono: są bez zarzutu (Ap 14,5). Warto sobie uświadomić, że w królestwie najwyższą władzę polityczną, militarną i sądowniczą posiadał król. Dlatego wizja Sądu Ostatecznego jest związana z ostatecznym objawieniem Króla Wszechświata, który będzie sądził wszystkie ludy i narody. Będziemy sądzeni z czynów miłości wobec Boga i człowieka: coś uczynił na ziemi? Jezus sądzony i pytanie człowieka do Boga: Coś uczynił? (J 18,35). Postawa Piłata – poznanie prawdy i wybór kłamstwa. Istotą chrześcijaństwa jest Chrystus i Jego zbawczy czyn.