Dzisiejszy dzień jest świętem Miłosierdzia Bożego. Przychodzimy pełni paschalnej radości, a nasza świątynia staje się wieczernikiem. Chcemy upodobnić się do apostołów zgromadzonych we wspólnocie i tak jak oni przywitać Pana, gdy przyjdzie. Pan dzisiaj, posługując się św. siostrą Faustyną, przekazuje nam znaki swojej obecności i źródła szczególych łask. Pan Jezus nakazał św. Faustynie zabiegać o ustanowienie Święta Miłosierdzia, wymalować obraz z podpisem Jezu Ufam Tobie, czuwać na modlitwie, gdy zegar wybija godzinę 15.00, czcić Boże Miłosierdzie poprzez koronkę, której ją sam nauczył i nowennę, którą skromnej siostrze podyktował. Niech przenika nas duch, o którym słyszeliśmy w pierwszym czytaniu: Apostołowie z wielką mocą świadczyli o zmartwychwstaniu Pana Jezusa, a wszyscy mieli wielką łaskę (Dz 4,33). Moc ich świadectwa wypływała ze spotkania z Mistrzem. Niech ten sam płomień wiary ogarnia nasze serca.

Uczniowie, których spotykamy w dzisiejszej Ewangelii, boją się – po śmierci Jezusa cały świat im się zawalił, są kompletnie zagubieni . Uczniowie czują, że zdradzili swojego Mistrza (przecież wszyscy uciekli – poza św. Janem). Co mogą czuć uczniowie, gdy nagle widzą Jezusa? Może boją się ostrych słów nagany? Pan Jezus chce, żebyśmy Go poznali – największe pragnienie Boga! Bóg jest Miłością! Zabawa z balonikami ma utrwalić skojarzenia Boga z miłością i miłosierdziem. Niedziela Bożego Miłosierdzia to niedziela przebaczenia. Homilia zakłada prowadzenie dialogu z dziećmi. Gdyby to było niemożliwe, pewne elementy trzeba przeformułować. W trakcie homilii będą potrzebne 3 balony (dwa z napisami: „policjant”, „sędzia” i jeden w kształcie serca).

Pod krzyżem Jezusa stały Maria Magdalena, Maria, matka Jakuba, matka synów Zebedeusza, Salome, żona Kleofasa i wiele innych kobiet, które przyszły z Galilei, aby Mu usługiwać. Te same niewiasty poszły w pierwszy dzień po szabacie do grobu, aby obmyć i namaścić ciało Jezusa, gdyż w piątek, ze względu na zapadający zmierzch i przygotowania do Paschy, nie mogły oddać ostatniej posługi swemu Mistrzowi. Niewiasty uczestniczyły w odkupieńczej Pasji Jezusa na Golgocie, przeżyły epifanię, czyli niezwykłe spotkanie ze zmartwychwstałym Panem, więc mogły być prawdziwymi świadkami Jego Ewangelii.

„Pies ogrodnika” to taki człowiek, co sam nie zje i nikomu nie da, a na dodatek ma przeświadczenie, że to on ma rację, a reszta musi się podporządkować. Niedostrzeganie cudu i prawdziwego charakteru zjawisk, które działy się na Golgocie i potem przy grobie, leży u podstaw lęku i niewiary żołnierzy oraz arcykapłanów. Ślepota nie zdejmuje odpowiedzialność ani z siepaczy, ani z ich mocodawców. Jedno kłamstwo jest źródłem lawiny. Zamknięcie serca zamienia je w kamień. Ludzie w różnych sytuacjach usprawiedliwiają się słowami: „Nie mam czasu”. Pośpiech z jakim kobiety oddaliły się od pustego grobu jest spowodowany bojaźnią Bożą, wielką radością i ogromnym pragnieniem, by oznajmić innym, czego były świadkami. Niewiasty zrobiły pierwszy krok i odkryły stojącego przed nimi Zmartwychwstałego. Wiedziały, że to Pan, bo z Nim przebywały, słuchały Jego głosu, a przez to poznawały Go szybciej, miłowały mocniej i lepiej szły po Jego śladach. Oto pewność spotkania w wierze. Na pojawiający się lęk przed radykalnymi zmianami w życiu Pan Jezus powtarza: „Nie bójcie się”. Doświadczywszy Zmartwychwstania, pragniemy iść i głosić je naszym braciom i siostrom. Chcemy, by spotkali Zmartwychwstałego.

Świadek zobowiązany jest mówić prawdę. Przykład wzięty z życia dzieci szkolnych ma uświadomić młodym słuchaczom, że należy brać odpowiedzialność za wypowiadane słowa. Mówi też o tym, że na swą wiarygodność trzeba zapracować. Świadkowie Zmartwychwstania Chrystusa – kobiety, które przyszły namaścić ciało, uczniowie, którym Jezus się objawił. Chrystus obecny wśród nas: w słowie Bożym, w Komunii św., w drugim człowieku, w dobrym myślach i uczynkach. Kiedy spotkamy i poznamy Pana Jezusa, to mamy obowiązek świadczyć o Nim. Wszyscy chrześcijanie są powołani do głoszenia Dobrej Nowiny.

Św. Jan w swojej relacji o Zmartwychwstaniu Chrystusa podaje czas, w którym dokonuje się największe w historii wydarzenie, większe od przewrotu kopernikańskiego, odkrycia Ameryki i zdobycia księżyca. Chrystus, Odkupiciel człowieka, pokonał śmierć, a odkrycie tej prawdy dokonało się pierwszego dnia po szabacie, wczesnym rankiem, gdy jeszcze było ciemno (J 20,1). Największe odkrycie w dziejach świata – pusty grób Jezusa. Obraz światła i ciemności u św. Jana. Człowiek został stworzony przez Boga, który jest Światłością, w wielkim świetle Bożej miłości i prawdy. Jeśli biologia uczy, że człowiek składa się w 70 procentach z wody, to można powiedzieć, że człowiek stworzony na obraz i podobieństwo Boga, który jest Światłością, został utkany ze światła Bożej łaski, aby być dzieckiem światłości. Eucharystia – wielka tajemnica światła.

Przeżywamy pełen paschalnej radości najważniejszy dzień w Liturgii Kościoła, dzień Zmartwychwstania Pana Jezusa. Staramy się, by był to dzień radosny, szukamy motywów wielkanocnej radości i rozważamy je. Pierwszym powodem naszej radości jest sam fakt Zmartwychwstania Pana Jezusa. Świadkami tego cudu opisanego w dzisiejszej Ewangelii i wspomnianymi w niej, są św. Piotr Apostoł, św. Jan Ewangelista i Maria Magdalena. Raduje nas fakt, że Bóg przyszedł i zgładził nasze grzechy, ofiarując swego Syna. Jezus przeszedł ze śmierci do życia, a ponieważ On jest naszą Paschą, my przechodzimy z grzechu do życia w łasce Bożej. Św. Paweł zachęca nas do wzbudzenia w sobie nowego człowieka, który swoje życie ma uczynić „przaśną” hostią (pozbawioną kwasu, czyli grzechów) ofiarowaną Bogu. Św. Jan ujrzał i uwierzył, jest to postawa konieczna do otrzymania darów od Jezusa żyjącego w Kościele.

Wiosną przyroda budzi się do życia. Nowe zjawiska bywają trudne do zrozumienia. Chrystus przygotowuje uczniów do swego Zmartwychwstania. Mając udać się do Jerozolimy, Jezus wziął osobno Dwunastu i w drodze rzekł do nich: „Oto idziemy do Jerozolimy: tam Syn Człowieczy zostanie wydany arcykapłanom i uczonym w Piśmie. Oni skażą Go na śmierć i wydadzą Go poganom na wyszydzenie, ubiczowanie i ukrzyżowanie; a trzeciego dnia zmartwychwstanie” (Mt 20,17–19). Pusty grób Jezusa napełnia nas radością. Chrześcijanie mają obietnicę od Zbawiciela, że też zmartwychwstaną. Życie wierzących w Jezusa zmienia się, ale się nie kończy. To jest radosna obietnica. Dzięki Zmartwychwstaniu Jezusa człowiek przeznaczony jest do życia wiecznego.