O Jezusie mówiono rozmaicie. Najczęściej uważano Go za Jana Chrzciciela lub za Eliasza. Chrystus pragnie, aby apostołowie wypowiedzieli się w tej kwestii. Wówczas Szymon Piotr wypowiada prawdę: Ty jesteś Mesjaszem (Mk 8,29). Jezus wykorzystuje ten moment, by opowiedzieć uczniom, że będzie cierpiał, zostanie odrzucony, umrze i zmartwychwstanie. Te słowa Mistrza są zbyt trudne dla apostołów. Nie rozumieją misji Jezusa. Stąd gwałtowne protesty Szymona i ostre słowa nagany, które Jezus do niego kieruje: Zejdź Mi z oczu, szatanie, bo nie myślisz o tym, co Boże, ale o tym, co ludzkie (Mk 8,33). W homilii pouczamy dzieci, że wiara w Jezusa łączy się zawsze z Jego krzyżem. Nie można zapominać o tym, że Jezus za nas wszystkich cierpiał, umarł i zmartwychwstał. Krzyż jest jakby „wspólnym mianownikiem” wszystkich dzieł Chrystusa, bo dzięki niemu dokonało się nasze zbawienie. Pomoce: rysunek kamiennych krzyży pokutnych. Jeśli takie stare krzyże znajdują się w kościele (na płytach nagrobnych), na cmentarzu, przy świątyni, to zwracamy na nie uwagę podczas homilii.

Święta Helena przywiozła w IV w. z Jerozolimy do Rzymu szereg pamiątek związanych z męką i śmiercią Jezusa. Najważniejszą z nich były drewniane belki krzyża, przechowywane obecnie w Rzymie, w Bazylice Świętego Krzyża z Jerozolimy. Krzyż, na którym umierał Jezus, był świadkiem wielu poruszających zdarzeń. Zlany krwią konającego Pana, pozostał milczącym świadkiem Jego męki. Przykuty do krzyża Jezus udzielił ostatecznego przebaczenia złoczyńcy, który został ukrzyżowany wraz z Nim. Krzyż był świadkiem wyznania rzymskiego setnika, który – po przebiciu boku Jezusa – zawołał: Ten był prawdziwie Synem Bożym (Mt 27,54).

Człowiek głuchoniemy cierpi, bo ma utrudniony kontakt z otoczeniem. Człowiek głuchoniemy duchowo sam się zamyka na Boga i ludzi. Stawiając opór Bogu w sercu, stajemy się głusi i niemi. Odosobnienie jest konieczne dla uzdrowienia. Człowiek potrzebuje wyciszenia, skupienia, oddalenia od codzienności, by wyraźnie usłyszeć głos Boga. Zaufanie Bogu i powierzenie się Mu prowadzi do wyrzeczenia się szatana, oczyszczenia i uzdrowienia. Dotyk budzący zaufanie. Jeśli pozwolę działać Jezusowi, stworzy mnie na nowo.

Każdy człowiek ocenia świat inaczej. Każdy z nas ma inne doświadczenia i inny charakter, który wpływa na ocenę świata. Prorok Izajasz przynosi udręczonemu Narodowi Wybranemu proroctwo, które podniesie go z upadku. Izajasz zapowiada zmianę życia Izraelitów, ogłasza im wybawienie i nowe życie w nowej rzeczywistości. Sprawcą tego stanu rzeczy będzie sam Bóg. Chrystus zapowiedziany przez Proroka Izajasza dokonuje cudu uzdrowienia głuchoniemego. Ewangelia opisuje osobistą relację Jezusa i chorego człowieka, cud dokonuje się poza ludzkim okiem. Święty Jakub motywuje nas do patrzenia na świat oczami Boga, jest to spojrzenie pełne szacunku. Nakazuje nam wyzbyć się patrzenia interesownego bo w królestwie Ojca będziemy wszyscy równi.

Mowa i słuch jako wielkie dary Boga. Człowiek głuchoniemy ma duże trudności w codziennym życiu. Uzdrowienie głuchoniemego jest spełnieniem proroctwa Izajasza o przyjściu Mesjasza: Wtedy przejrzą oczy niewidomych i uszy głuchych się otworzą (Iz 35,5). Słowo Boga ma moc stwarzania dobra. Bóg swoim słowem przez 6 dni stwarzał świat, w którym my żyjemy i pierwszych ludzi. To, co Bóg stworzył było udane i piękne, było dobre. Słowo człowieka może tworzyć dobro i może czynić zło. Człowiek powinien być odpowiedzialny za swoje słowa. Dialog Boga z człowiekiem: Bóg mówi, człowiek słucha i odpowiada. Pan Bóg dał słowom kapłana moc błogosławienia, rozgrzeszania, przemieniania chleba i wina w ciało i krew Pana Jezusa.

Pierwsza niedziela września – wspomnienie wybuchu II wojny światowej. Pokój – pierwszy dar Jezusa zmartwychwstałego. Modlitwa św. Franciszka. Aby stać się narzędziem Bożego pokoju, trzeba nieustannie oddawać się Bogu do dyspozycji. Dlatego trzeba nieustannie kształtować w sobie postawę otwarcia na słowo, które Bóg do nas kieruje. Postawa posłuszeństwa wobec Bożego Prawa. Źródło prawdziwej nieczystości – zatrute serce, zdeprawowane sumienie. Współcześni faryzeusze – podobnie jak dwa tysiące lat temu – patrzą na to, co widoczne dla oczu. Będą lamentować nad stanem bezpieczeństwa państwa, deprawacją młodzieży, pijaństwem i narkomanią, nie widząc związku między sercem człowieka, jego światem wartości, a jego czynami.

Słowa nie zawsze oddają to, co mamy w sercu. Znajomość prawa a jego przestrzeganie – to dwie różne sprawy. Zaniedbanie ducha prowadzi do skarłowacenia. Wybór łatwiejszych dróg prowadzi do ogłupienia. Mądry człowiek pochyla się z uwagą nad zagadnieniem, szukając jego istoty, a nie swego widzimisię. Jeśli w sercu brakuje miejsca dla Boga, wiara jest pusta. Czystość relacji oznacza na pierwszym miejscu szacunek do osoby. Czystość relacji do Boga widzimy, gdy padniemy przed Nim na kolana.

Zagubieni faryzeusze i uczeni w Piśmie patrzyli na Jezusa i Jego uczniów tylko oczami. Ich serca i umysły pozostawały zamknięte na głębię Bożej mądrości. Chrystus pouczał ich, aby nie trzymali się wszelkich zasad, zwyczajów, tradycji dla samej litery prawa. Takie postępowanie nazwał obłudą. W homilii mówimy dzieciom, że w życiu trzeba się kierować mądrością Bożą i ludzką, sercem i umysłem. Pan Jezus poucza nas w Ewangelii, abyśmy kierując się umysłem, dbali o nasze serce, o spełnianie dobrych uczynków. Konieczne będzie wydrukowanie praw i obowiązków ucznia (patrz – poniżej, w części z cytatami).