Dialog uczonego w Piśmie z Chrystusem kończy się wskazaniem kierunku życia ku osiągnięciu królestwa Bożego. Samo poprawne myślenie nie daje zbawienia, potrzebna jest realizacja słusznych zaleceń w życiu. Słuchanie słowa Bożego jest pierwszym krokiem ku osiągnięciu zbawienia i odpowiedzią na miłość Boga do człowieka. Wezwanie do miłości jest sformułowane w formie nakazowej. Nie można miłości utożsamiać z uczuciem. Uczucie to jedynie jeden z elementów składowych miłości. Miłość jest szczególną rzeczywistością, której niedościgniony opis znajdujemy w Liście do Koryntian św. Pawła Apostoła.

Gromadzi nas przy ołtarzu Pan Jezus i zaprasza do słuchania słowa i karmienia się Jego Ciałem. Słyszymy dzisiaj słowa Jezusa: niedaleko jesteś od królestwa Bożego (Mk 12,34). Jest to stwierdzenie skierowane do uczonego w Piśmie, ale my nie możemy przejść obok tego stwierdzenia obojętnie. Jezus zachęca nas do rewizji naszego życia, czyli skonfrontowania naszego postępowania ze słowem Bożym i wymaganiami prawa Bożego. Prawo Boże w Izraelu było gwarantem zawartego Przymierza i stanowiło tożsamość Ludu Wybranego, dlatego przekroczenie tego Prawa było surowo karane. Urząd kapłana wprowadził Mojżesz, by dokonywać obrzędów przebłagania Boga, kapłani składali ofiary nieustannie, Jezus zaś złożył jedną ofiarę i poprzez nią przyniósł zbawienie człowiekowi. Pan Jezus wzywa nas do miłości, która jest sednem Prawa. Miłość sprawia, że składana ofiara staje się ofiarą miłą Bogu i pożyteczną dla człowieka.

Dzieci często unikają nawet lekkich obowiązków. Wprowadzenie zasad porządkuje ich świat i uczy je odpowiedzialności. Zasady występują w każdej kochającej się rodzinie, one zbliżają członków wspólnoty, ułatwiają zgodne współdziałanie. Bóg kochający ludzi także dał im zasady, aby ich uszczęśliwić. Miłość do Boga rodzi naszą miłość do ludzi. Dwa przykazania miłości należy wypełniać jednocześnie. Człowiek obdarowany przez Boga wieloma łaskami jest wezwany do okazywania Mu wdzięczności. Celem homilii jest wywołanie u dzieci akceptacji zasad postępowania w życiu codziennym, a także ukazanie, że zasady dane przez Boga (przykazania) są przejawem Jego miłości do ludzi, która z kolei jest źródłem miłości bliźniego. Pomoce: – dwa duże serca: jedno o jednakowej jasnej barwie, drugie zamalowane w połowie jasną barwą, a w połowie – ciemną; – kilka czytelnych znaków drogowych np. znak stop, ograniczenie prędkości.

Święci to chluba i duma kościoła. To owoc ofiarnej i cichej pracy nad sobą, nad złem w sobie, swoim grzechem, swoją słabością. Bijące od tej wspólnoty światło daje nam nadzieję, że mimo doświadczania przemijalności tego świata, doświadczenia śmierci nasze życie się nie kończy, bo Chrystus Pana odszedł z tego świata również po to, aby przygotować nam miejsce w domu Ojca. Dziś w Uroczystość Wszystkich Świętych swoimi myślami biegniemy ku tym świętym, których znamy z litanii, ku naszym patronom, ku tym świętym, których znamy z życiorysów. Błogosławieni, czyli szczęśliwi, czyli ci, którzy mają nadzieję i tę nadzieję w Bogu pokładają. To dziś Chrystus Pan jedyny Zbawiciel świata zdaje się do nas mówić, że nie samym chlebem żyje człowiek.

Boga nikt nigdy do końca nie poznał. Święci uczestniczący w życiu Boga także są nie do ogarnięcia. Nieznajomość Jezusa Chrystusa to niezrozumienie istoty chrześcijaństwa. Chrześcijanie poznawszy Pana, z miłości i w imię miłości, objawiają Go temu światu, tak jak to czynili za ziemskiego żywota święci. Święci są odwróceni od siebie i zwróceni ku Bogu. Bóg objawia się światu w ośmiu błogosławieństwach. Błogosławieni dokonują wolnego i świadomego wyboru, aby „dziś” stało się ich drogą do „jutra”, tego wiecznego i nieskończonego. Błogosławieni chodzą z głową w chmurach i twardo stąpają po ziemi. Błogosławieni mają stuprocentową pewność, że Bóg ich zaskoczy.

Świętość jest często kojarzona z czymś nieosiągalnym, dostępnym tylko dla osób żyjących w zakonach lub odznaczających się jakimiś niezwykłymi cechami. Celem homilii jest uświadomienie słuchaczom, że świętość jest zadana każdemu – nie tylko wybranym. Świętość ma się realizować w naszym codziennym życiu. Święty jest człowiekiem z krwi i kości, jak każdy ma swoje mocne i słabe strony, lepsze i gorsze dni. To jednak nie przeszkadza mu w osiągnięciu nieba. Za pomocą dialogu i prostej zabawy można pokazać dzieciom, czym jest świętość, jakie są cechy świętych, jak samemu można stawać się świętym. Pomoce: – tablica do rysowania bądź duża kartka papieru (np. brystol); – flamaster; – wizerunki świętych (ważne jest, aby przedstawiały świętych świeckich, np. bł. Karolinę Kózkównę, bł. Laurę Vicuñę, bł. Piotra Jerzego Frassati czy Dominika Savio bez symboli zakonnych – dzieci zwrócą uwagę na jego młody wiek).

Niekiedy zanosimy do Boga modlitwy i wydaje się nam, że są one złe i nieskuteczne, bo nie otrzymujemy tego, o co prosimy. Prorok Jeremiasz wzywa do uwielbienia Boga, który jest wybawicielem swojego ludu. Bóg wysłuchuje modlitw swojego ludu i pozwala im wrócić do ojczyzny. Obietnice Boga spełniły się w Jego Synu, Jezusie Chrystusie. On wypełnia obietnicę Boga i rzeczywiście ludzie chorzy odzyskują zdrowie i przywrócona zostaje im godność człowieka. Niewidomy Bartymeusz był zdesperowany i miał wiarę, że Jezus może przywrócić mu wzrok. Stąd głośno wołał o pomoc i nie zważał na protesty ludzi, którzy towarzyszyli Jezusowi. Wiedział, że pewnych rzeczy nie można odkładać na później i czekać, aż los znów się uśmiechnie. Wiara kazała mu działać natychmiast i dała mu siłę, aby nie ulec presji otoczenia.

Jesteśmy dziś świadkami uzdrowienia niewidomego żebraka pod Jerychem. Pismo Święte nie mówi nic o imionach wielu osób, które uzdrowił Jezus. Inaczej jest dziś, gdy Jezus uzdrawia niewidomego żebraka imieniem Bartymeusz. Znać czyjeś imię to znać istotę człowieka, całe bogactwo ludzkiego serca: wszystko to co w nim wzniosłe i piękne, ale także co grzeszne i słabe.