Święty lęk pasterzy: jasność z nieba i głos aniołów. Pasterze byli dorosłymi, odważnymi mężczyznami. Pasterzem był Dawid, który tak królowi Saulowi opisał swoje dokonania przed walką z Goliatem: Kiedy sługa twój pasał owce u swojego ojca, a przyszedł lew lub niedźwiedź i porwał owcę ze stada, wtedy biegłem za nim, uderzałem na niego i wyrywałem mu ją z paszczęki, a kiedy on na mnie napadał, chwytałem go za szczękę, biłem i uśmiercałem (1 Sm 17,34–35). Chwała na wysokości Bogu – anielska kolęda w każdej Eucharystii. Wtorek – dzień podwójnego błogosławieństwa. Święta Bożego Narodzenia – święta Bożego Myślenia (ks. Jan Twardowski). Bóg mówi do nas nieustannie – we wszystkich wydarzeniach życia. Żyć pobożnie, to żyć po Bożemu, słuchać tego, co Bóg do nas mówi poprzez znaki. Cud Bożych narodzin w każdej Eucharystii.

Słyszymy opowieść o spotkaniu dwóch świętych kobiet i matek. Maryja poczęła Jezusa zaledwie kilka dni temu, Jan w łonie Elżbiety miał już sześć miesięcy. Pismo Święte opowiada nam o spotkaniu, w którym uczestniczą już cztery osoby. Co więcej, ta najmniejsza i najmłodsza Istota, odgrywa w tym spotkaniu kluczową rolę. Archanioł Gabriel w świątynnym widzeniu zapowiada Zachariaszowi, że będzie miał syna. I od razu wyjawia jego imię: Jan. Utrata mowy przez Zachariasza nie była w oczach świadków tego zdarzenia jakimś rodzajem kary. Raczej uznali to za znak, że wydarzyło się coś niezwykłego. Archanioł Gabriel w chwili zwiastowania powiadamia Maryję, że jej krewna, Elżbieta, pomimo starości poczęła syna i jest już w szóstym miesiącu, chociaż uważa się ją za niepłodną (Łk 1,36). Te słowa anioła prowadzą do stwierdzenia: Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego (Łk 1,37).

Oczekiwanie na narodziny dziecka trwa długie miesiące. W liturgii Kościoła wydarzeniem kulminacyjnym jest Boże Narodzenie. Tkamy gobelin bożonarodzeniowy dzień po dniu przez cały rok. Czynimy to z miłosną uwagą, by stać się uczestnikiem wydarzeń zbawczych. Tkactwo jest pracochłonne i wymaga staranności. Poczęcie Syna Bożego niesie w sobie dynamikę o niespotykanej sile – to źródło tryskające życiem. By w tej dynamice uczestniczyć, trzeba wybrać się do potrzebujących. Wyruszymy w drogę z konkretnymi wskazówkami – Maryja dostała je w słowie Bożym. Przyjście Maryi sprawiło, że Elżbieta dzieli się z Nią swoją radością. Zadaniem chrześcijanina jest splatać swoje losy z innymi, tworząc bożonarodzeniowy gobelin.

Chrześcijaństwo okrojone z radości jest pozbawione bardzo ważnej cechy. Poprzez krótką scenkę pokazujemy, jak duży wpływ na odbiór przekazywanego komunikatu ma nastawienie nadawcy. Mogę powiedzieć to samo, ale inne nastawienie, inne podejście, może wywołać zupełnie inny odbiór przekazywanej treści. Jako chrześcijanie mamy nieustanny powód do radości. Celem homilii jest pokazanie, jak bardzo ważna w życiu prawdziwego chrześcijanina jest postawa radości, dyspozycyjności, otwartości na drugiego człowieka i na prawdę, z jaką przychodzi Pan Jezus; jak ważne jest dzielenie się radością z innymi ludźmi. Podczas homilii potrzebne będzie krzesełko do „mini inscenizacji” na początku.

Wierzący, to nie człowiek bezbłędny, ale prawdziwy. Stawia pytania, pragnie usłyszeć odpowiedzi. Pozwala Bogu prowadzić się za rękę. Otwartość na Boga, to wrażliwość serca na słuchanie i przyjęcie słowa Bożego. Pokusy odsłaniają to, co w sobie ukrywamy, może to być ziarno, ale równie dobrze mogą być plewy. Cierpliwość i odwaga jaśnieją w chwili pokusy. Powołani do ukazywania innym Jezusa. Być glebą dla wzrastania Jezusa Chrystusa. Nie wolno się spieszyć, na wszystko przychodzi właściwa pora. Potrzebne jest dorastanie do odpowiedzialnego mówienia, dorastanie do otwarcia się, dorastanie do przyjmowania tego, co Bóg daje i do przyjęcia tego, z czym ludzie do mnie przychodzą. Życie jest dorastaniem do przyjęcia miłości Boga.

Trzecia Niedziela Adwentu w liturgii Kościoła jest Niedzielą radości. Radość przedświąteczna jest różnie przeżywana, zależnie od głębi wiary. W trzecią Niedzielę Adwentu za słuchaczami św. Jana Chrzciciela pragniemy zapytać: „Co mamy czynić?”. Radość wyraża dzisiaj liturgia słowa. W psalmie responsoryjnym śpiewamy: Głośmy z weselem, Bóg jest między nami. Radość wierzącego wypływa z obecności Pana. Prorok Sofoniasz wzywa nas do radości. Powodem tego stanu ducha jest koniec cierpienia i trudów narodu i nowy dzień, który jest dniem Boga. Jasna i klarowna jest postawa Jana Chrzciciela. Wzywający do nawrócenia Jan zostaje przez słuchaczy uznany za Mesjasza. Jan nie może sobie tego tytułu przypisać, dlatego wyraźnie wskazuje na Jezusa. Pan przyjdzie, każdy z nas powinien być gotowy na Jego przyjście. Prorok znad Jordanu daje nam wskazówki, jak powinniśmy się przygotować do tego momentu. Wskazuje na troskę o bliźnich, sprawiedliwość i pokój.

Celem homilii jest uświadomienie sobie, że świętość jest rzeczywistością wypracowywaną przez rzetelne wykonywanie małych rzeczy naszej codzienności. Nawet tutaj, w kościele, czasami obiecujemy, że dla Pana Boga będziemy zdobywać świat, ale bądźmy szczerzy – rzadko udaje nam się zrealizować ambitne plany. A tymczasem okazuje się, że droga do świętości, ta droga z Panem Jezusem, wyraża się nie w rzeczach ogromnych, ale w tych prostych, małych i codziennych. Do homilii należy przygotować pudełko, worek lub siatkę – muszą być jednak nieprzezroczyste, tak, aby dzieci nie widziały, co przynieśliśmy ze sobą. Wypełniamy torbę przedmiotami, które pomagają nam dążyć do świętości. Muszą to być przedmioty codziennego użytku, związane z obowiązkami szkolnymi i domowymi dzieci: – zeszyt do religii, – jakiś podręcznik, ćwiczenia, piórnik, – różaniec, książeczka do nabożeństwa, krzyżyk, medalik, obrazek, – szczoteczka do zębów, – ściereczka do kurzu, – smycz, – piłka, lalka – jakaś zabawka (świętość to też umiejętność cieszenia się).

Słowo Boże skierowane do Jana jest też adresowane do każdego z nas. Jan, odpowiadając na nie, obchodził (…) całą okolicę nad Jordanem i głosił chrzest nawrócenia dla odpuszczenia grzechów (Łk 3,3). Gdybyśmy spróbowali się wczuć w adwentowy klimat sprzed dwóch tysięcy lat, gdy kończył się czas oczekiwania i nadchodził czas spełnienia obietnicy, to nawet w imieniu proroka zawarte jest przesłanie, bowiem w języku hebrajskim imię Jan oznacza „Bóg się zmiłował”, a imię Zachariasz znaczy: „Bóg pamięta”. Ożywianie pamięci – pierwsze zadanie człowieka wierzącego. Łaska codzienności. Właśnie tu powinniśmy odpowiedzieć na głos Boga. Istotą grzechu jest życie na własną rękę, szukanie takiego czy innego wywyższenia przez odrzucenie woli Bożej. Pokorny Jan Chrzciciel daje nam najważniejsze wskazanie, mówiąc uczniom o Jezusie: Potrzeba, aby On wzrastał, a ja się umniejszał (J 3,30).