Jaka wiara, takie uzdrowienie! Wierzący to ten, kto żyje Bogiem na co dzień i w Nim znajduje źródło. Prawdziwa wiara nie pozbawia człowieka woli. Ona sprawia, że poszukujemy dobrych rozwiązań naszych problemów, takich, gdzie jest miejsce na Boga. Wiara nie eliminuje podszeptów złego ducha: nie uda się, nic z tego nie będzie, po co się męczyć. Wiara jest odpowiedzią na lęk. Jeśli nie uwierzysz, to nie zobaczysz wielkich dzieł Boga. Chora kobieta i Jair sprawdzili siebie w spotkaniu z Panem. Wiara niesie w sobie doświadczenie obumierania, by mogły się narodzić plony.

W homilii kładziemy nacisk na wiarę Jaira. Zdaje sobie sprawę, że jego córeczka umiera, dlatego postanowił pójść do Jezusa, który był znany wielu ludziom jako ten, który czyni cuda. Jair był dobrze zorientowany, że Bóg pośle Mesjasza, który będzie czynił wielkie cuda dla ludu wybranego, Izraela. Wiara Jaira jest świadectwem i zaproszeniem dla Żydów, aby uwierzyli w posłannictwo Chrystusa jako Mesjasza. Jako przełożony synagogi miał wielki wpływ na to, aby wieść o Jezusie, jako Mesjaszu, rozniosła się po okolicy. Homilię można wzbogacić ewangeliczną scenką pt. „O pannie Jairównie i tatusiach” ze zbioru ks. Jana Twardowskiego pt. „Dziecięcym piórem” (patrz: część poniżej, w części z cytatami).

Piotr i Paweł zginęli w czasie prześladowania chrześcijan za Nerona, około 64 r. po Chrystusie. Św. Piotr został ukrzyżowany w cyrku Nerona znajdującym się w pobliżu wzgórza Watykańskiego. Natomiast św. Paweł został ścięty mieczem poza murami miasta. Piotr – galilejski rybak powołany przez Jezusa, zostawił swoją pracę i poszedł za Nim. Misja Apostoła Piotra jest kontynuowana w jego następcach. W każdym biskupie Rzymu, czyli w każdym papieżu, Piotr w dalszym ciągu jest Skałą, na której Chrystus buduje w tajemniczy sposób swój Kościół. Paweł z pochodzenia był Żydem z Tarsu, doskonale wykształconym w żydowskim Prawie. W swojej gorliwości dla Prawa prześladował młody Kościół. Spotkanie z Jezusem całkowicie odmieniło jego życie. Już jako Apostoł Chrystusa przemierzył cały ówczesny świat, głosząc wszystkim Dobrą Nowinę.

Zrozumieć słowo „wigilia”. Sylwetka Jana Chrzciciela. Cudowne poczęcia Jana. Niepłodność wówczas i dziś. Nadanie imienia. Pprawa kobiety. Imię w Piśmie Świętym. Kim ja będę?

Jan Chrzciciel jest dla każdego z nas postacią znaną, mimo to wydaje się być wciąż postacią nieodkrytą. Jest postacią niezwykłą, ponieważ poprzedza Zbawiciela, przygotowuje Mu drogę. Jest jednocześnie człowiekiem bardzo pokornym. W naszym życiu przychodzą takie momenty, gdy nie wiemy, co robić, jaką podjąć decyzję. To Bóg jest Tym, który jest, działa i przemienia. Od Jana Chrzciciela uczymy się nieustannego kroczenia za Jezusem. Nawet w chwilach wątpliwości, to właśnie do Niego Jan kierował zasadnicze pytanie.

Obchodzimy dzisiaj niezwykłą uroczystość, w której wspominamy dzień narodzin św. Jana Chrzciciela. W Izraelu samo imię bardzo dużo mówiło o człowieku, o jego posłannictwie czy jakich szczególnych cechach. Kiedy przetłumaczymy imię Jan z języka hebrajskiego to oznacza ono Bóg jest łaskawy albo Jahwe się zmiłował. Rodzicami Jana Chrzciciela byli Zachariasz i Elżbieta. Wiedli oni spokojne życie, niestety nie mogli mieć dziecka. Ich smutek potęgował fakt, iż bardzo często wytykano ich palcami, bo ludzie żyjący w tamtych czasach uważali, że jeżeli ktoś nie miał dziecka to Pan Bóg mu nie błogosławi z powodu jakiegoś popełnionego grzechu. Jan Chrzciciel przez wiele lat przebywał na pustyni, przygotowując się do swojej późniejszej działalności. Głosił konieczność nawrócenia i przygotowania się na przyjście Zbawiciela. To on ochrzcił Jezusa w Jordanie, przez co uświęcił wodę, która służy do chrztu świętego, to jest do sakramentu, który przyjmujemy jako pierwszy w naszym życiu. Pomoce: Obraz pustyni. Rysunek Jana Chrzciciela.

Procesja Bożego Ciała – obrazem pielgrzymującego Kościoła. Kim jest dla mnie Chrystus w Eucharystii? Boży zasiew – łaska sakramentu Chrztu. Królestwo Boże, to życie, które ma się w nas rozwijać, poprzez różne etapy wzrostu. Piąty ołtarz Bożego Ciała – dusza każdego z nas. Czy wzrastam w wierze, która została zasiana w mym sercu przez łaskę Chrztu św.?

W kolejną niedzielę przychodzimy do naszej świątyni, by Panu przedstawić nasze osobiste sprawy – radości i troski naszego ludzkiego życia. Pan nas zna, zna nasze życie i pragnie po raz kolejny nasycić nas swoim Słowem i Ciałem. W liturgii słowa spotykamy dzisiaj proroka Ezechiela, który na podstawie obrazu drzewa mówi o wzroście i potędze Narodu Wybranego. Kolejnym bohaterem dzisiejszej liturgii słowa jest św. Paweł, który uczy nas zaufania Panu i mocy wiary. W Ewangelii czytamy dwie przypowieści: o zasiewie i o ziarnku gorczycy. Obie mówią o wzroście królestwa niebieskiego. Dzisiejsza liturgia słowa wspiera dążenia do pracy na rzecz rozwoju Królestwa Bożego – najpierw we mnie, bym i ja mógł się stać tym, na którym może się wesprzeć każdy potrzebujący mocy wiary. Kościół Święty, którym jesteśmy, potrzebuje świadectwa naszego życia.