Znaki na szlaku górskim pomagają nam utrzymać się na bezpiecznej drodze. W życiu kierujemy się nauczaniem Jezusa, by bezpiecznie dotrzeć do domu Ojca. Naszą drogą jest Jezus. Radość z powodu wejścia na szczyt wynagradza nam trudy wędrówki. Chrzest – tu rozpoczyna się szlak chrześcijanina. Droga do domu Ojca trwa długo i wiele jest okazji, by zboczyć z bezpiecznego szlaku, ale wiemy, że w niebie czeka na nas Jezus. Chrystus-Droga pomaga nam dojść tam, gdzie człowiek nie jest w stanie dotrzeć o własnych siłach. Niebo większe niż ludzka wyobraźnia. Św. Bernard tak poucza nas o niebie: Chcesz wiedzieć co jest w niebie? Nic nie ma, czego nie chcesz, a wszystko jest, co chcesz.

Przyjaźń jest ważnym elementem spełnionego, radosnego życia, a ci, którzy mają bliskich przyjaciół, są zazwyczaj szczęśliwi i dobrze przygotowani na przeciwności losu. Przede wszystkim przyjaciele są dla nas pociechą i pomocą, gdy mamy kłopoty. Prawdziwy przyjaciel to ten, kto nie boi się również spojrzeć krytycznie na nasze postępowanie i powiedzieć nam o tym wprost. Przyjaźń może mieć niestety również swoje negatywne aspekty. Biblia ukazuje kilka przypadków, w których zła rada przyjaciela sprowadza na manowce moralności czy wiary. Przyjaźń z Jezusem jest bezpieczna, bo Jego wskazówki, Jego rady i Jego wkład w tą relację gwarantuje więź, która nie tylko owocuje w tym życiu, ale ma swoje bezpośrednie przełożenie na życie wieczne!

Jezus nieustannie mówi o miłości, bo wie, co jest najważniejsze. W centrum życia nie stawia się spraw marginalnych. Miłość jest wzajemnością, a brak miłowania jest raną dla każdego. Nie oskarżaj Boga o brak miłości – nie prowadź krucjaty przeciwko Niemu bez spotkania z Nim. Miłość wymaga wytrwałości. Miłość wymaga wierności. Jej brak unicestwia fundament życia. Język przykazań jest nam dany, jednak trzeba go nie tylko poznać, ale i odkodować. Przykazania są darem Bożym. Najważniejszy jest ich duch. Wypełnianie przykazania miłości staje się radością, odbija się uśmiechem na twarzy i pogodą ducha w sercu. Pojmie to ten, kto kocha, aż po gotowość oddania życia.

Celem homilii jest uświadomienie dzieciom, że Jezus umiłował wszystkich ludzi. Nie wahał się oddać swe życie na krzyżu. Uczynił to, wykonując plan zbawienia, który otrzymał od Ojca. Na tak wspaniałą miłość zawsze winniśmy odpowiadać miłością. Pouczamy dzieci, że przez całe życie uczymy się miłości. Pomagają nam w tym rodzice, dziadkowie, rodzeństwo, przyjaciele, wychowawcy. Miłość do Boga i do człowieka jest wspaniałym zadaniem dla człowieka. W ten sposób upodabniamy się do Chrystusa. Pomoce: Należy przygotować laurkę na kartce wielkości A3, na jednej stronie napis „Dla naszej kochanej Mamusi”, a na drugiej trzy kolorowe serca. Dzieci lubią posługiwać się kolorowymi mazakami, kredkami, farbkami. Uwielbiają malować kolorowymi żelkami. Przygotowując się do homilii, warto uwzględnić ich gusty i przygotować pomoce jak najbardziej kolorowe.

Bogurodzica w dziejach Polski. W godzinie zbawczej męki otrzymaliśmy od Boga wielki dar miłości przebaczającej. Jezus modlił się na krzyżu za wszystkich grzeszników wszystkich czasów, za każdego z nas: "Ojcze, przebacz im!" (Łk 23,34). W tym samym momencie, gdy objawienie Bożego miłosierdzia osiągało punkt kulminacyjny, Pan Jezus z wysokości Krzyża dał nam Maryję, jako Matkę Miłosierdzia. "Oto Matka twoja" (J 19,27). Jak każdy z nas wypełnia testament Jezusa? Maryja jest nam dana, aby pomóc nawiązać prawdziwą i bardziej osobistą relację z Jezusem. Swoim przykładem uczy nas wpatrywać się z miłością w Tego, który pierwszy nas umiłował. Swoim wstawiennictwem kształtuje w nas serce uczniów zdolnych wsłuchiwać się w głos Jezusa, który objawia prawdziwe oblicze Boga i rzeczywistą godność człowieka.

Jezus w swoim nauczaniu posługiwał się różnymi środkami wyrazu, ale zasadniczo był to język prosty, a porównania odwoływały się do życia codziennego ówczesnych słuchaczy. Winnica jest obrazem biblijnym znanym również w Starym Testamencie. Prawdziwą winnicą Bożą jest społeczność chrześcijańska zjednoczona z Jezusem. Przykład negatywny i pozytywny latorośli ilustruje postawy uczniów Chrystusa. Sakramenty nie działają automatycznie. Są one środkami uświęcenia człowieka, ale ze strony człowieka potrzebna jest wola współpracy z łaską Bożą. Brak owocowania jest skutkiem nieznajomości Chrystusa, nieznajomość Chrystusa bierze się z braku potrzeby poznawania, co znowu wynika z ulegania pokusom. Człowiek, któremu brakuje wiary, nie odczuwa też potrzeby usprawiedliwienia tego braku.

Przychodzimy do świątyni, domu naszego Pana, na Eucharystyczne zwołanie, by u Boga szukać wsparcia w trudach naszej codzienności. Pan poucza nas poprzez słowo, które do nas kieruje i umacnia nas darem Eucharystii. Uroczystości Zmartwychwstania Pańskiego napełniły nas radością i otuchą. W liturgii słowa przywołany został obraz winnicy, którym posługiwał się Jezus w swoim nauczaniu. W tekstach Starego Testamentu obraz winnicy wykorzystywany był dla przedstawienia grzechu Izraela.

Obraz winnicy w Starym Przymierzu odnosi się do ludu Izraela. Świat został stworzony przez Boga z całym bogactwem fauny i flory. Jezus jest krzewem winnym, a my latoroślami. Jezus jest wśród nas i w nas. Jak wytrwać w łączności z Jezusem? Słowo Boże jest dla nas drogowskazem, w jaki sposób mamy przynosić dobre owoce. „Ja jestem prawdziwym krzewem winnym” – te słowa jednak w istocie oznaczają: „Ja jestem wasz, a wy jesteście Mną” (Benedykt XVI, Homilia, Berlin, 22 września 2011 r.).