Najgłębsze ludzkie głody są duchowej natury. Uzdrowienie chorych jest wstępem do cudu rozmnożenia chleba i nakarmienia tysięcy ludzi. Niezwykłym skutkiem tego cudu jest poznanie przez uczniów własnej bezradności, a równocześnie przypomnienie, że problemów, przed którymi stajemy w życiu, nie można przeżywać jedynie w wymiarze materii, lecz również i ducha. Potrzebujemy słowa i Ciała Chrystusa, czyli Eucharystii. Problemy, przed którymi stajemy, wymagają uwierzenia Bogu. Relacje ludzi z Jezusem oscylują między zachwytem Jego cudami a buntem przeciwko Bogu. Wydaje się, że obecnie wzrasta opozycja przeciwko Panu. Dlatego potrzeba odwagi uczniów, naszej odwagi w wyznawaniu wiary i pełnego zaufania do Mistrza.

Jesteśmy pielgrzymami. Jesteśmy wezwani do podtrzymywania i pogłębiania komunii z Bogiem i komunii między nami. Słowo komunia otwiera nam szczególną perspektywę: kieruje nasze myśli i wyobrażenia na jednoczący charakter Eucharystii. Ostatnia Wieczerza Jezusa jednoczyła uczniów: łamią oni ten sam chleb i piją z jednego kielicha. A Jezus klęka przed każdym z nich, aby mu umyć nogi. Wczesne wspólnoty chrześcijan świętowały agape, czyli pewien rodzaj uczty, która odbywała się po zakończeniu Eucharystii. Eucharystyczna jedność rodziła praktyczną jedność, w duchu solidarnej i wzajemnej pomocy. Jako symbol jedności można potraktować samo wino nalane do kielicha, które powstaje z soku wielu winogron. Albo chleb, który jest wypieczony z wielu pszenicznych ziaren.

Filmy typu „Indiana Jones i Ostatnia Krucjata”, „Poszukiwacze zaginionej arki” oraz podobne im gry komputerowe wciągają dzieci w świat daleki od wiary i wiedzy religijnej. Chrystus jest w obecny w kościele w swoim Ciele i w swojej Krwi. Razem z dziećmi poszukujemy Graala, kielicha Chrystusowego z Wieczernika, by odnaleźć go na ołtarzu. Ofiary Starego Przymierza – krew zwierząt składana Bogu w ofierze. Nowe Przymierze zawarte zostało ofiarą Krwi Pana Jezusa. Msza św. pamiątką Wieczernika. Kielich na ołtarzu z Krwią Pana Jezusa, to jest Graal.

Dogmat o Trójcy Przenajświętszej jest najważniejszą prawdą naszej wiary. Jednocześnie jest to prawda najbardziej tajemnicza i trudna do pojęcia. Uroczystość Trójcy Świętej zalicza się do tak zwanych świąt idei, czyli takich, które nie świętują jakiegoś konkretnego wydarzenia z historii zbawienia, ale odwołują się do dogmatu ogłoszonego i wyznawanego przez Kościół. Słowo Boże uroczystości przedstawia nam w bardzo konkretny sposób poszczególne Osoby Boskie. Bóg jest jeden. On nas wybrał i zawarł z nami przymierze. Stało się to w chwili naszego chrztu. Wtedy staliśmy się Jego przybranymi, ale prawdziwymi dziećmi.

Czyż widziałeś kiedykolwiek Boga? – pytanie wobec tajemnicy Trójcy Przenajświętszej. Bo łatwiej będzie przelać muszelką ocean aniżeli zrozumieć tajemnicę Boga Trójjedynego. Znakiem firmowym Trójjedynego Boga jest miłość: Ojca Stwórcy, Syna Zbawiciela, Ducha Ożywiciela. Zamiast zdeptać całą łąkę w poszukiwaniu jednej czterolistnej koniczyny, zachwyćmy się pięknem zwykłego listka: zjednoczeniem trzech w jednym. Jeden Bóg w trzech Osobach. Bóg daje tchnienie życia. Ojciec stwarza i utrzymuje. Miłuje wraz z Synem, który przychodzi, by za nas umrzeć i dla nas zmartwychwstać, byśmy odkryli w sobie oblicze dzieci Bożych. Duch Święty przypomina, oświeca, prowadzi do domu Ojca.

Celem homilii jest ukazanie tajemnicy miłości Osób Najświętszej Trójcy. Tę tajemnicę zna każdy ochrzczony. Poprzez analogię porównujemy tę tajemnicę nie tylko do trójlistnej koniczynki, ale poszukujemy jej w tajemnicy sakramentów (chrztu, małżeństwa, kapłaństwa i bierzmowania). W czasie homilii obdarzamy dzieci trójlistną koniczynką – najlepiej prawdziwą. Można też obdarować dzieci koniczynką wyciętą z zielonego papieru. We właściwym momencie homilista zapala trzy świece na ołtarzu. Rysunek dwóch serc połączonych wzajemną miłością.

Uczniowie Jezusa z obawy przed wrogim otoczeniem zamknęli się w wieczerniku, rozpamiętując stratę Mistrza i brak perspektyw na przyszłość. Zmartwychwstały nie zna przeszkód. Staje pomiędzy uczniami, choć drzwi były zamknięte. Przenika przerażenie, opór i przygnębienie uczniów. Jezus pozdrawia uczniów, życząc im pokoju. To gest miłości, przebaczenia i braterstwa. Rany Jezusa są drogą do odkrycia znaczenia naszych ran. Tchnienie Ducha Świętego jest aktem stworzenia nowego człowieka. Przebaczająca miłość przynosi nam pokój, który jest z Ducha Świętego.

Jakaż to moc przenosi góry? Tylko miłość może łączyć w sobie siłę tsunami z roztropnością i mądrością. Pozwala rodzicom czuwać przy dziecku, a małżonkom przy sobie na dobre i złe, aż do śmierci. Miłość Boża jest w nas. Miłość nie lęka się zamkniętych drzwi! Zna sposoby przeniknięcia do środka, nie brzydzi się sercami pełnymi obaw. Wchodzi do naszych wieczerników, by zrobić tam swoją rewolucję.